รักนายเข้าแล้ว คุณชายจอมกวน

บทนำ

ท้องฟ้าสีครามอันสดใสในยามเย็น ต้นไม้สีเขียว สระน้ำใส มองดูสะดุดตา ฉันค่อยๆ นั่งลงบนม้านั่งข้างริมสระ ฉันชอบมานั่งเล่นที่นี่หลังเลิกเรียน มันคือสวนสาธารณะของหมู่บ้าน ฉันว่ามันเงียบสงบดี และสบายหูสบายตา ฉันค่อยๆหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋าเพื่อฟังเพลงฆ่าเวลา ก่อนที่จะถึง 6 โมงเย็น ซึ่งเป็นเวลากลับบ้านของฉัน

สายตาฉันทอดมองไปเรื่อยๆ จนไปเจอกับแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่ง ดูเขาลุกลี้ลุกล้น เหมือนต้องการจะทำอะไรสักอย่าง แต่ทำไม่ได้งั้นแหละ

“โธ่เอ้ย!!!! แบตมาหมดอะไรตอนนี้ว่ะ” เขาโวยเสียงดังด้วยน้ำเสียงโมโหสุดๆ จนฉันได้ยิน ดูเหมือนว่าเขาต้องการความช่วยเหลือเลยนะ

ฉันค่อยเดินเข้าไปหาเขา เอ๊ะ ฉันพึ่งสังเกต เขาใส่ชุดนักเรียนของมัธยมทรานซิตหนิ โรงเรียนเดียวกับฉัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่เกรด 12 แต่ฉันอยู่เกรด 11

“ฉันให้ยืม” ฉันยื่นโทรศัพท์ของฉัน ไปตรงหน้าเขา เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ประมาณว่า เธอเป็นใคร!!

ถึงแม้ฉันจะอ่านสายตาของเขาออก แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามอะไรเขา เพียงแต่ส่งยิ้มให้เขา เขาจึงรับโทรศัพท์ของฉันไป แล้วกดโทร.หาหมายเลขปลายทาง

ช่วงที่เขาโทรศัพท์อยู่ ฉันแอบสังเกตเขาอย่างชัดๆ เขาตัวสูงกว่าฉันประมาณ 10 เซนได้มั้ง รูปร่างเขาดีมาก ถ้าเดาไม่ผิดเขาคงเป็นนักกีฬาแน่นอน ผิวพรรณนี่ยังกับผู้หญิงแหนะ สงสัยป็นลูกผู้ดี หน้าเขาแป๊ะมากกกกกกกกก(ก.ไก่อีกร้อยตัว) จมูกโด่ง หน้ารูปไข่ ริมฝีมากสีแดงระเรื่อ โอ้ยยยย เขาดูดี หล่อ เท่ >< ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเรียนที่มัธยมทรานซิต แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขาเลยอ่ะ

“เอ้านี่ ของเธอ ขอบใจนะ” เสียงของเขาทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ เสร็จแล้วหรอ เร็วจังอ่ะ ฉันยังบรรณยายลักษณะเขาไม่หมดเลย เขายื่นโทรศัพท์คืนให้ ฉันได้มองเขาอย่างเต็มตา โห มองด้านข้างว่าหล่อแล้วได้มองด้านหน้าชัดๆ แบบ....หล่อวัวตายควายล้มจริงๆ แต่นั่น!! คิวเขามีแผลหนิ เลือดออกด้วยอ่ะ

ฉันรีบควานหาพลาสเตอร์ติดแผลในกระเป๋าทันที เอ... อยู่ไหนนะ ฉันว่าฉันมีติดกระเป๋านะ อยู่ไหนอ่ะ ฮึ๊บ ฮึ๊บ อ่ะเจอแล้ว ฉันกำลังเหงยหน้าขึ้นมาเพื่อที่จะเอาพลาสเตอร์ให้เขา แต่ก็พบว่าเขากำลังจะเดินไป

“นี่นาย เดี๋ยวก่อน” เขาหันหลังกลับมาทันที แล้วทำหน้าตาประมาณว่า มีอะไรกับฉันอีก หมอนี่เก่งเรื่องให้หน้าตาแทนคำพูดจริงๆ ฉันจึงยื่นพลาสเตอร์ให้เขา แทนที่จะรับแต่กลับส่งสายตาเป็นคำถามว่า ฉันให้เขาทำไม

“แผลที่หัวนายอ่ะ เอาไปติดซะ” เขาทำหน้าถึงบางอ้อทันที เหมือนพึ่งรู้ว่าตัวเองมีแผลงั้นแหละ เขายังยืนเฉย ฉันจึงรีบยัดใส่มือเขา ก่อนที่เขาจะออปากปฏิเสธ

“ขอบใจนะ”

“อื้อ ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้เอง”ฉันส่งยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบ แล้วหันหลังกลับไป เดินออกไปไม่ถึงสามเก้า เขาก็หันหลังกลับมายื้มให้ อร๊ายย ละลาย

“เราคงได้เจอกันอีกนะ” เขาบอกพร้อมกับโยนก้อนกระดาษมาให้ฉัน ฉันรีบก้มลงเก็บมันขึ้มมา จะถามว่ามันคืออะไร แต่ก็ไม่เห็นเขาแล้ว

ฉันค่อยๆคลี่กระดาษแผ่นนั้นออก แล้วก็พบว่ามันมีก้อนหินอยู่ในนั้น พอดูที่กระดาษก็มีตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนว่า Tank you. Copper ^^ คอปเปอร์นี่คงเป็นชื่อเขาสินะ ชื่อน่ารักดีหนิ

I wonna give you. Hey tender love tender love. Baby

เสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือที่คุ้นหู ดังเตือนขึ้นมาเป็นสัญญาณบอกว่ามีสายเข้า ฉันจึงรีบหยิบมันขึ้นมา

Mon

นี่คงเลยเวลามานานแล้วสินะ แม่ถึงได้โทร.ตาม ปกติท่านไม่เคยโทรตามหรอก เพราะฉันกับบ้านตรงเวลาตลอด แต่วันนี้จะ 1ทุ่มอยู่แล้ว ฉันยังไม่ถึงบ้านเลย

“ค่ะแม่ พายกำลังจะกลับแล้วค่ะ พอดีมีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อยนะค่ะ”

(“แม่คิดว่าลูกจะไปค้างกับเนยหอมซะอีก ค่ำแล้วยังไปถึงบ้านแม่ก็เลยโทรมาเช็ค เผื่อลูกติดทำรายงาน”)

“เปล่าหรอกค่ะแม่ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะค่ะ”

(“จ้า รีบๆกลับมาแล้วกัน แม่กับพ่อรอทานข้าวเย็นพร้อมลูกนะจ๊ะ”)

“ค่ะๆ”