My coffee cup

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นานแค่ไหนแล้วน่ะที่ผมรอเธออยู่ตรงนี้

ผมมองออกไปนอกร้านเห็นผู้คนผ่านไปมามากมาย ไม่รู้จริงๆว่าผมเฝ้ามองอ่ะไรอยู่กันแน่

มองหาเธอเหรอ? อาจจะใช่แต่จะทำไปเพื่ออ่ะไรในเมื่อเธอคนนั้นไม่มีวันมา...

เนื้อเรื่อง

นานแค่ไหนแล้วน่ะที่ผมรอเธออยู่ตรงนี้
ผมมองออกไปนอกร้านเห็นผู้คนผ่านไปมามากมาย ไม่รู้จริงๆว่าผมเฝ้ามองอ่ะไรอยู่กันแน่
มองหาเธอเหรอ? อาจจะใช่แต่จะทำไปเพื่ออ่ะไรในเมื่อเธอคนนั้นไม่มีวันมา...

@ ร้านกาแฟ 5 ปีที่แล้ว
"กาแฟที่สั้งได้แล้วค่า"
ผมหันไปขอบคุณพนักงานที่เอาอเมริกาโน้ไม่ใส่น้ำเชื้อมของโปรดของผมมาเสิฟให้
ผมชอบที่จะดื่มกาแฟที่ไม่หวานเพราะแม้ว่าน้ำแข็งจะละลายไปหมดรดชาติมันก็จะไม่เปลี่ยน ที่นี้เป็นร้านประจำของผม ผมชอบกาแฟของที่นี้ แต่จริงๆแล้วผมมารอเธอ...
ผมเจอเธอครั้งแรกเมื่อปีที่แล้วมันเป็นเรื่องบังเอิญที่ผมนั้งอยู่ตรงโต็ะติดถนนในวันนั้นพอดีทั้งที่ปกติผมจะชอบนั่งอยู่ในๆ และนั้นทำให้ผมเห็นเธอ เธอนั่งอยู่ที่ร้านอีกฝากของถนน เป็นครั้งแรกที่ผมตกหมุมรักใครสักคนทั้งที่ยังไม่รู้จัก เหมือนเธอจะเป็นลูกค้าประจำของร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม เพราะหลังจากวันนั้นผมก็มาที่ร้านนี้ทุกวันและบ่อยครั้งที่เห็นเธอนั้งอยู่ตรงนั้น จนตอนนี้มันกลายเป็นความเคยชินที่ทุกครั้งที่มาที่นี้ผมก็คอยแอบมองหาเธอแต่ทำไมวันนี้ร้านฝั่งนู้นถึงไม่มีคนเลยน่ะ?
"น้องครับ" ผมหันไปเรียกพนักงานในร้านคนหนึ่ง

"ค่ะพี่"
"วันนี้ทำไมร้านฝังนู้นไม่มีคนเลยล่ะ"
"อ้อ ร้านนั้นเค้าเลิกกิจการไปแล้วน่ะค่ะ"
"อ้อครับ ขอบคุณครับ"
ผมกล่าวขอบคุณเธอก่อนจะกับมาจมอยู่กลับความคิดตัวเองอีกครั้ง ถ้างั้นผมจะได้เจอเธออีกมั้ยน่ะ?
"เออ...คุณค่ะ คุณค่ะ"
"ครับ" ผมหันตามเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาสกิตผม และนั้นทำให้ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยที่เดียว เพราะผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้คือผู้หญิงที่ผมมาคอยเจอทุกวัน เธอที่นั้งอยู่ที่ร้านฝั่งตรงข้ามนั้นเอง
"เออ..ขอโทษน่ะค่ะ คือว่าโต็ะมันเต็มหมดแล้ว ไม่ทราบว่าฉันขอนั่งด้วยคนได้มั้ยค่ะ"
คำพูดของเธอทำให้ผมลองสังเกตุไปรอบๆร้านก็พบว่าวันนี้มีคนมากกว่สปกติจริงๆอาจะเป็นเพราะว่าร้านฝั่งตรงข้ามเลิกกิจการก็เป็นได้ เพราะปกติร้านๆนี้เป็นร้างที่ค่อนข้างใหญ่จึงมักจะมีที่ว่างเสมอ
"อ่า..ครับเชิญครับ" ผมตอบเธออย่างอายๆ เธอค่อนข้างต่างจากตอนที่มองไกลๆอยู่พอสมควร หลังจากเธอสั่งกาแฟกับพนักงานผมก็แอบมองเธอเป็นระยะ เธอมีผิวที่ไม่ได้ขาวมากและเป็นคนที่จัดได้ว่าสวยมากเลยทีเดียว
เธอดูสวยแบบธรรมชาติไม่ได้แต่งเติมอะไรมากยิ่งผมมองเธอมากเท่าไร่ผมก็รู้สึกว่าเธอเริ่มดูดึงดูดมากขึ้นเรื่ิอยๆ
"เออ...คุณค่ะ..คุณ!"
"คะ...ครับ..ว่าไงครับ" ตอนนี้หน้าผมต้องแดงแน่ๆเลยเพราะเธอคงรู้ตัวว่าผมแอบมองเธออยู่ ผมเห็นเธอแอบขำนิดๆเมื่อได้ยินเสียงนตอบกลับตะกุตะกักของผม
"คุณชอบกาแฟร้านนี้มากหรอค่ะ"
"ครับ"
"คือ...มันอาจฝังดูแปลกๆแต่ฉันเห็นคุณนั่งอยู่ที่นี่ทุกวันเลยละค่ะ คุณคงไม่คิดว่าฉันโรคจิตน่ะค่ะ"
เธอยิ้มแบบเขินมาให้ผม ทำให้ตอนนี้หัวใจขอผมมันผองโตสุดๆเลยล่ะ เธอก็เลยมองผมจากฝั่งนู้นเหมือนที่ผมแอบมองเธอเหมือนกันใช่มั้ย ถึงเธออาจจะไม่ได้คิดอะไรแต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมหยุดยิ้มไม่ๆด้จริงๆ