ลิขิตรักสงครามทรอย

เปิดตำนานรักเมืองทรอย
ตามฉบับ วลัย ลักษณา

.....................................

เรื่องนี้ วลัย ลักษณา ได้ค้นคว้าและศึกษา
หาความรู้มาบ้างแล้ว
เนื้อหาบางตอนมาจากจินตนาการแต่ส่วนใหญ่จะสอดแทรกเนื้อหาความจริงไว้ด้วย
เพื่อความสนุกและน่าติดตามค่ะ
ด้วยเป็นแนวอิงประวัติศาสตร์ อาจมีการพาดพิง

ถึงสถานที่ ตัวบุคคล หรือใครก็ตามแต่ที่เกี่ยวข้อง

เพียงแต่เป็นเรื่องที่เสริมแต่งจินตนาการ

นักเขียนไม่ได้ตั้งใจ ลบหลู่หรือกล่าวหา

อย่าไปยึดถือเอาเป็นความจริงเพราะมันเป็นแค่นิยายค่ะ

..........................................

ขอกำลังให้ วลัย ลักษณา ด้วยนะค่ะ

ปล..เนื้อหาบางตอนและบางคำอาจดูไม่เหมาะสม
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะค่ะ

ขอบคุณค่ะ

.........................................

ลิขิตรักสงครามทรอย
LOVE LADY OF YROY

ความรักข้ามเวลาที่มาพร้อมกับสงคราม
และประวัติศาสตร์ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง

เธอ...เวสิยา มาจากอนาคต
และเขา...เจ้าชายปารีส ที่ถูกประวัติศาสตร์กำหนด
ให้คู่กับเฮเลนภรรยาของชายอื่น
จะจบลงเช่นไร


 

เจ้าชายปารีส

 

เวสิยา

ติดตามอ่านได้ที่นี้


.......................................................

...อารัมบท...

เจ้าชายปารีสทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างร่างบอบบาง นัยต์ตาคมฉายแววอ่อนโยนในขณะจ้องมองใบหน้าเรียวสวยยามหลับไหล นางนอนตะแคงข้างและใช้ลำแขนกลมกลึงหนุนแทนหมอน เขาจึงใช้แขนแข็งแกร่งของเขาขยับดันศีรษะของเวสิยา มาหนุนนอนแขนของเขาแทน

เมื่อมีหมอนมาให้หนุน มือเล็กๆ ทั้งสองข้างของเวสิยาจึงว่าง และด้วยความหลับไม่รู้ตัว เวสิยาจึงโอบกอดเอวสอบของเจ้าชายปารีสเอาไว้ พร้อมทั้งยกขาอีกข้างมาวางทับบนท่อนขาแข็งแรง เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเจ้าชายปารีส กลายเป็นว่า เขากำลังถูกเวสิยากอดเอาไว้อย่างแนบชิดเสียด้วย

เขาคำรามในคออย่างอดกลั้น เมื่อเรือนร่างบอบบางอวบอิ่มของสาวน้อยผู้มีกลิ่นกายหอมเย้ายวน โอบรัดเขาแน่นขนาดนี้ ทำให้เลือดร้อนๆ ในร่างกายลุกโซนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ใจเย็นไว้ปารีส เจ้าเคยควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีกว่านี้ใช่ใหม

เขาพูดกับตัวเองเบาๆ เพื่อยับยั้งให้ตัวเองไม่ลงมือบังคับขืนใจเวสิยา เมื่อร่างกายเริ่มสงบลง จึงค่อยๆ ขยับตัวดันร่างบอบบางให้ถอยห่างออกจากตัวเขาเล็กน้อย

แต่กลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อเวสิยาครางออกมาอย่างขัดใจ ก่อนจะกอดรัดตัวเขาแน่นมากขึ้นกว่าเดิม ทำให้ทุกส่วนในร่างกายแนบชิดกันจนไม่มีช่องว่างเลย และตอนนี้อารมณ์หนุ่มของเขากลับมาอีกครั้งแล้ว

ข้าจะทรมาน ไปอีกนานเท่าไรกันนี่

แสงแดดอุ่นๆ ส่องเล็ดลอดตามช่องว่างของพุ่มใบใม้ ลงมากระทบกับใบหน้าเรียวสวย ขนตาเป็นแพรหนากระพริบถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้คุ้นเคยกับแสงสว่างเจิดจ้าในยามเช้า

สมองค่อยๆ คิดทบทวนจนจำได้ว่าตัวเองนอนหลับอยู่ตรงนี้ทั้งคืน แถมยังฝันอีกว่าได้นอนกอดหมอนข้างแข็งๆ แต่ให้ความอบอุ่นได้ดีเยี่ยม เสียอย่างเดียว ทำไมหมอนข้างมันมีเสียงดังเหมือนกลองเลย เวสิยาพูดพึมพร่ำเบาๆ เหมือพูดกับพุ่มใบไม้ซึ่งปลิวไสวไปตามแรงลมอ่อนๆ

กลองที่เจ้าว่า คงเป็นเสียงการเต้นของหัวใจข้าเอง และข้าต้องขอโทษด้วยที่บังคับให้มันเงียบไม่ได้ เมื่อเจ้ากอดรัดข้าแนบแน่นเช่นนี้

ความจริงเขารู้สึกตัวตื่นตั้งนานแล้ว หากแต่ไม่อยากขยับกายด้วยกลัวว่าร่างในอ้อมแขนเขาจะตื่น แต่กลับกลายเป็นว่า นางคิดว่าที่นางนอนกอดอยู่ทั้งคืนนั้นคือหมอนข้าง และนางยังไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่านอนกอดเขาอยู่ทั้งคืน จนถึงเดี๋ยวนี้ ขอของนางก็ยังพิงพาดอยู่บนท่อนขาของเขาอยู่เลย

เวสิยาอ้าปากค้างไว้อย่างตกใจ เมื่อเพิ่งคิดได้ว่า ตนเองนอนอยู่ท่ามกลางสวนบนพื้นหญ้าเขียวขจี หาใช่ที่นอนนุ่มๆ บนห้องสวยๆ นั้นไม่ และที่สำคัญเจ้าชายปารีสมานอนอยู่ตรงนี้กับเธอได้ยังไง

ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ คนฉวยโอกาส

เธอส่งเสียงข่มขู่เขากลับทันที เมื่อใบหน้าของเขาและเธออยู่ห่างกันไม่ถึงนิ้ว รับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ของเขา ที่รินรดมาบนใบหน้าของเธอ จนเธอเองรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่างกาย

แต่ดูเหมือนคนที่ถูกฉวยโอกาสคือข้านะ ในเมื่อมือทั้งสองของเจ้า กำลังกอดข้าเอาว้

เวสิยามองตามมือใหญ่ ชี้ให้ดูว่ามือเล็กๆ ของเธอนั้นโอบกอดเอวของเขาเอาไว้แน่นขนาดไหน เท่านั้นยังไม่พอ เขายังชี้ลงไปให้เธอดูขาของตัวเองด้วย

เห็นหรือยังว่าใครกันแน่ที่ฉวยโอกาส

เธอรับรู้ได้เลยว่า แก้มของตัวเองคงแดงเหมือนลูกเชอรี่แล้วแน่ๆ เมื่อเห็นหลักฐานคาตา

................................................


อ่านแล้วฝาก..แนะนำ ติชม วิจารณ์

ได้ตามความพึงพอใจเลยค่ะ

เพื่อที่นักเขียนจะได้นำไปพัฒนาให้ดีขึ้นกว่าเดิม

(แต่ใครคิดจะมาก่อกวน..ขอเตือนไว้ว่าห้ามเด็ดขาด)

.....................

เมื่อวานคุณปลูกบ้านหนึ่งหลัง.....วันนี้มีคนปลูกบ้านเหมือนคุณ

เมื่อวานคุณซื้อเสื้อตัวใหม่.....วันนี้มีคนซื้อเสื้อตัวใหม่เหมือนคุณ

เมื่อวานคุณออกรถคันใหม่.....วันนี้มีคนออกรถคันใหม่เหมือนคุณ

เมื่อวานคุณทำงานส่งอาจารย์.....วันนี้มีคนส่งงานอาจารย์เหมือนคุณ.....แต่ลอกงานของคุณมา

เมื่อวานคุณแต่งนิยายมานำเสนอ....วันนี้มีนิยายเรื่องเดียวกันกับคุณ.....แล้วคุณจะรู้สึกเช่นไร

ข้อคิดเล็กๆ น้อยๆ สำหรับคนที่ชอบแอบอ้างนิยายของบุคคลอื่นไปเป็นของตัวเอง

...ขอบคุณค่ะ...