แดนมนตรา ณ ปลายฟ้า

แดนมนตรา ณ ปลายฟ้า

วลัย ลักษณารีย์

เมลินดา

หญิงสาวชาวไทยผู้มีพลังพิเศษติดตัวมาตั้งแต่เกิด

เพราะเหตุการณ์ไม่คาดฝันทำให้เธอไปโผล่ยังดินแดนแห่งเวทมนตร์

ปริศนาแห่งชาติกำเนิดที่ไม่เคยรู้

ดินแดนที่งดงามดุจเทพนิยาย แต่กับโหดร้ายเกินจินตนาการ

รวมทั้งความรักที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาทีละน้อย

ฮาเดรียน

เพราะการหายตัวไปของมารดาผู้ให้กำเนิด

ทำให้เขาออกเดินทางหาร่องรอยของผู้เป็นมารดา

และนั่นทำให้เขาได้เจอกับหญิงสาวจากแดนไกล

ผู้ที่จะช่วยไขปริศนา

และเข้ามาเปลี่ยนแปลงจิตใจอันเย็นชาของเขา

 


≧ω≦

...ตัวอย่าง...
   

มีชายสามคนเข้าถือดาบกระโดนเข้าไปช่วย แต่เจ้าอสูรกลับใช้เพียงหางของมัน พุ่งฉกใส่ชายสามคนรวดเร็ว ทั้งสามล้มลงดิ้นทุรนทุราย เสียงร้องโหยหวนด้วยความทรมาน ก่อนจะสิ้นใจทันที

โฮกกก...

มันคำรามก้องด้วยความบ้าคลั่ง เพื่อนของมันที่อยู่ในกรงใกล้ๆ ส่งเสียงคำรามด้วยเช่นกัน มันกระโดนเข้าไปตะปบที่กุญแจคล้องโซ่ยักษ์ไม่กี่ครั้ง โซ่ที่ยึดกรงไว้ขาดกระชากไปตามแรง อีกสองตัวที่หลุดออกมาใหม่ พุ่งใส่เหยื่อในระยะสายตาตัวเองด้วยความหิวโหย

ชายหลายคนวิ่งเข้ามาล้อมมันไว้ ก่อนใช้อาวุธที่มีทั้งแส้หนามกับกระบองเหล็ก เข้าจู่โจมพวกมันอย่างชำนาญ กลุ่มชายเหล่านี้คือผู้คุมสัตว์ของที่นี่นั่นเอง

ตัวแรกถูกจัดการได้ในเวลาไม่นาน อีกสองตัวจึงกระโดดหนีตามสัญชาตญาณ ทั้งสองตัวกำลังหนีขึ้นมาทางนี้ เด็กสาวที่ตื่นตะลึงทำอะไรไม่ถูก ถูกฮาเดรียนคว้าแขนไว้ให้ไปยืนอยู่หลังตัวเขา เจ้าสัตว์อสูรทั้งสองตัวล่าเหยื่อเป็นทีม พวกมันยืนดักหน้าหลัง เตรียมจู่โจมเข้าหาเหยื่อ

ในระยะใกล้ๆ เมลินดาจึ่งรู้ว่ามันมีใบหน้าเหมือนมนุษย์ มีดวงตาสีน้ำตาล และมีเขี้ยวแหลมคมเรียงซ้อนกันสามแถว “มันตัวอะไรกันเนี่ย” เสียงสั่นเทาเอ่ยออกมาราวละเมอ

ฮาเดรียนดึงอาวุธของเขาออกมาจากแหวน มันเป็นดาบเพียวบางเล่มยาว ที่มีไอควันสีดำพวยพุ่งออกมาราวเปลวเพลิง อีกมือคว้าเอวเด็กสาวไว้

ตัวข้างหน้าคำรามใส่เหยื่อ พร้อมกับใช้หางแหลมคมพุ่งเข้าใส่ เขาใช้ดาบขึ้นรับการจู่โจม รวดเร็วคล่องแคล่ว ตัวข้างหลังกระโดดเข้าใส่พวกเขาทันที ที่เห็นด้านหลังมีช่องว่าง
 

เพราะพื้นที่การต่อสู้มันแคบ ด้านหนึ่งเป็นกำแพงหินในขณะที่อีกด้านไม่ได้ต่างจากหน้าผาเลย แถมยังมีเด็กสาวอยู่ในอ้อมอก จึงทำให้ต่อสู้ไม่ถนัด

(กอดข้าไว้แน่นๆ) เขาบอกพร้อมกับพุ่งตัวขึ้นไปลอยอยู่กลางอากาศ ใช้ดาบฟันไปทางตัวมันติคอร์ แม้จะอยู่ห่างจากพวกมัน แต่คมดาบกลับแหวกอากาศเข้าหาเป้าหมายและพื้นผิวกำแพงเต็มแรง เป็นรอยผ่ายาวไปหลายเมตร ทำให้ตัวหนึ่งโดนฟันขาดครึ่ง อีกตัวหลบรัศมีดาบได้ แต่พลาดท่าตกลงไปที่พื้นเบื้องล่าง พร้อมกับเศษหินเศษดิน

ถ้ำที่อยู่ในรัศมีดาบพังทลายลง ทำให้มีสัตว์อสูรหลุดออกมาอีกหลายตัว “เผลอไปหน่อย” เขาพูดกับตัวเองเหมือนรู้สึกผิด ทั้งที่จริงไม่ได้คิดแบบนั่นสักนิด

เมลินดาที่หลับตาแน่น รีบลืมตาขึ้นมามองภาพเบื้องหน้าด้วยความสงสัย เมื่อเห็นฮาเดรียนพึมพำอะไรบางอย่างเป็นภาษาของเขา

“ตายแล้ว” ด้วยความตกใจเธอก็เผลอพูดภาษาตัวเองออกมาเหมือนกัน

(นี่คุณ ทำอะไรลงไปเนี่ย แบบนี้มันแย่กว่าเดิมอีก)

กริฟฟินสี่ตัวเป็นอิสระจากห้องขัง ตัวหนึ่งกระพือปีกออกทะยานโลดแล่นในอากาศ พร้อมส่งเสียงร้องอย่างยินดีในอิสระ ในขณะที่อีกสามตัว บินวนรอบตัวสองหนุ่มสาวราวกับหยอกล่อ สายตาพวกมันคือการจ้องจับเหยื่อ รอคอยจังหวะเข้าโจมตี

(ก็ไม่ได้แย่อะไร เราเดินทางกันแบบไม่ต้องใช้สัตว์อสูรก็ได้) เขาเอ่ยราบเรียบ

เธอรู้ทันความคิดเขา (ไม่ได้นะ คุณทำให้พวกมันหลุดออกมา จะทิ้งให้พวกมันไปฆ่าคนอื่นไม่ได้)

(เดี๋ยวก็มีคนมาฆ่ามันเองอยู่ดี)

(แต่มันคือความรับผิดชอบ)

เขากวาดสายตาลงไปมองพื้นเบื้องล่าง ไม่มีเหล่าสัตว์อสูรอื่นๆ หลุดออกมาข้างนอกอีก ผู้คนเริ่มมายื่นมองดูพวกเขา

หากต้องสู้กับกลุ่มกริฟฟินกลางอากาศ พร้อมๆ กับอุ้มเด็กสาวไว้แบบนี้ มีหวังได้พลาดท่าถูกทำร้ายสาหัสทั้งคู่ เขาต้องให้เมลินดาหลบออกไปจากรัศมีการต่อสู้เสียก่อน

เขาพุ่งตัวลงไปที่พื้นเบื้องล่างด้วยความรวดเร็ว กริฟฟินก็บินตามลงมาเช่นเดียวกัน พวกมันไม่ยอมให้เหยื่อที่หมายตาหลุดหายไปแน่

(รอข้าตรงนี้แปบเดียว) เขาบอกพร้อมกับทิ้งเด็กสาวไว้กลางฝูงชน พวกเขาร้องเอะอะโวยวายด้วยความตกใจ พร้อมกับวิ่งหลบเมื่อเห็นเหล่ากริฟฟินบินตามมาติดๆ

เธอไม่ทันได้ตอบอะไร เขาก็ทะยานขึ้นกลับไปตั้งท่ารับ ตัวแรกที่อยู่ใกล้รัศมีดาบถูกฟันขาดกระเด็นเป็นสองท่อน ที่เหลือหลบได้เฉียดฉิว พวกมันส่งเสียงร้องโกรธแค้นที่เพื่อนมันตาย ตัวหนึ่งบินวนห่างๆ รอคอยโอกาสตอนเขาเผลอ อีกสองตัวประกบหน้าหลัง

เขาใช้ดาบฟันเข้าใส่พวกมัน แต่พวกมันก็หลบได้แบบเฉียดฉิว ไม่นานตัวหนึ่งก็ถูกดาบฟันเข้าที่ปีกจนร่วงลงมาที่พื้น ผู้คนวิ่งหลบกันจ้าละหวั่น แม้จะกลัวแต่ก็อยากดู และไม่มีใครที่คิดจะเข้าไปช่วยเลย    

ไฮดราเหยียดยิ้มพึงพอใจ นางเป็นคนปล่อยให้สัตว์ออกมาละวาด เพื่อหาโอกาสและเด็กสาวรุ่นเดียวกับนางไม่ได้ระมัดระวังตัว หากนางคิดจะเอาชีวิต คงไม่มีโอกาสได้กรีดร้องโหยหวนด้วยซ้ำ แต่นางอยากให้เหยื่อต้องทรมานก่อนตาย อยากเห็นใบหน้ายามเจ็บปวด เสียงร้องขอชีวิต และหยดเลือดที่รินไหลตามบาดแผล

          ไม่รอช้า มือเรียวใช้แส้หนามที่ถือติดมือมาด้วย ตวัดเข้าหาร่างบอบบาง ด้วยความรวดเร็ว

“กรี๊ดดด”

เสียงของใครสักคนทำให้เมลินดาหันหลังกลับไปมองด้านหลัง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ก่อนรู้สึกปวดหนึบตรงแขนและลำตัว

“สีหน้าแบบนั่นแหละที่ข้าอยากเห็น” เสียงหวานหัวเราะคิกคักชอบใจ

 -------------------------------------------------------------------------------------------

ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ

ด้วยประสบการณ์ทางงานเขียนยังมีไม่มาก 

หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี่

น้อมรับทุกคำติชมช่วยแนะนำหรือชี้จุดบกพร่องได้ค่ะ

===========

นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ วลัย ลักษณารีย์

ห้ามคัดลอกเนื้อหา ส่วนใดส่วนหนึ่งไปดัดแปลง ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาต

ʕ•ﻌ•ʔ ʕ•ﻌ•ʔ ʕ•ﻌ•ʔ ʕ•ﻌ•ʔ




ชื่อตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์ในเรื่อง


เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา

ตามจินตนาการผสมกับตำนานกรีก

หากไปตรงกับบุคคลใด

ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ ด้วย