โลหิต บุปผา ศาสตรา ความรัก

ขณะที่เรากำลังอยู่ในช่วงพัก มันก็ถามผมขึ้นมาว่า
"เอ็งได้ยินข่าวที่พวกนั้นประกาศสงครามกับประเทศเรามั้ย?"
"อือ ได้ยิน"
"เอ็งคิดว่าไง"
"อืม... น่าเบื่อว่ะ ไม่รู้ว่าจะต่อสู้กันไปทำไม เหนื่อยเปล่าๆ"
"อ้าว แล้วเอ็งมาเป็นทหารทำไม? ถ้าไม่อยากสู้อ่ะ"
"ชั้นแค่จะหาอาชีพที่มันรายได้ดีๆ จะได้เลี้ยงแม่สบายๆ ก็แค่นั้นเอง"
"จะบอกให้ก็ได้ เค้าสู้กันเพราะว่าอยากเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดไง"
"แข็งแกร่งมันเป็นยังไงวะ?"
"ก็เก่งไง เก่งงงง"มันพูดแล้วก็เขย่าทวนของมันแรงๆ ดูบ้าพลังชอบกล
"ช่วยนิยามให้มันชัดๆหน่อยได้มั้ยครับ ไอ้คุณเวง - -* "
"ก็ประมาณว่า ใครก็ฆ่าไม่ได้อ่ะ เหมือนอธิการบดีของวิทยาลัยนี้ไง"
"แกนิยามผิดแล้วมั้ง"
"ทำไมวะ?"
"ขนาดอธิการบดีของวิทยาลัย ยังต้องแพ้ให้ความแก่เลย แกคอยดูเหอะ ซักวัน"
"เออ จริงของเอ็ง แล้วเอ็งคิดว่าทำยังไงถึงจะแข็งแกร่งที่สุดได้วะ?"
"ง่ายๆ แกก็ฆ่าตัวตายไปเลย แกตายไปแล้ว ใครมันจะฆ่าแกได้ จริงมะ?"
"เวง - -* "