คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : love is 17 โจนปล้นใจ NC+ 100%
love is lodged 17
ประตูห้องถูกเปิดอย่างเบามือแม้จินยองจะไม่ใช่พวกขิเซาอย่างยองแจน้องชายของเขา แต่เพราะเวลานี้เป็นช่วงเวลาแห่งการหลับใหลทุกอย่างเลยราบรื่น ขายาวค่อยย่างก้าวอย่างช้ำนานแม้จะไม่มีแสงไฟส่องสว่างก็ห้องนอนของร่างเล็กเขานอนบ่อยกว่าเตียงที่บ้านตัวเองสะอีก หลับตาเดินยังได้
เมื่อถึงปลายเตียงก็ค่อยๆแทรกตัวไปข้างๆคนหลับ มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มของร่างบาง หากจะตื่นขึ้นมาโวยวายในตอนนี้แจบอมก็มั่นใจว่าตัวเองจะจัดการปล้ำคิมจินยองคืนนี้แน่นอน ไม่ปล่อยไปอีกเด็ดขาดแม้รู้ว่าจะโดดเกลียดก็ตาม
" ฮืออ " ครางอื้อเมื่อถูกมือหนารบกวนมากเกินไป แน่นอนแจบอมอยู่ไม่สุขเท่าไหร่กับผิวนิ่มๆนี้ ละมือออกจากแก้มเนียมแล้วโน้มตัวลงไปจุมพิตกะว่าจะไม่ทำอะไรมากกว่าแตะปาก แต่เพราะความต้องการมีมากกว่าความถูกต้องลิ้นหนาถึงได้เข้าสำรวจอย่างชั่งใจ
" ฮือ อ " ครางอีกครั้งเมื่อเริ่มไม่มีอากาศหายใจ ตาเล็กเบิกกว่าเมื่อรับรู้ว่านี้ไม่ใช่ความฝัน เงาดำร่างใหญ่ตรงหน้าช่างน่ากลัวยิ่งกว่าความมืดในคืนนี้
" ปล่อยนะ แกเป็นใคร?"
" หึ "
" ปล่อยเส่!!!!!" ตะคอกใส่ทั้งที่ใจเต้นระรัวหมอนี่คงเป็นโจร ใช่ โจรปล้นสวาทไง
“…..” เมื่อบุคคลแปลกหน้าไม่เอ่ยตอบ เขายิ่งกลัวไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดนอกจากลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอเขา มือบางดันคนร่างหนาออกห่างพยายามในการมองหน้าว่าอีกคนเป็นใคร และไม่แปลกใจเลยที่เขาจำอีกคนไม่ได้เพราะวันนี้แจบอมตัดผมใหม่แถมยังใช้น้ำหอมใหม่ที่คู่ขาเลือกให้ ไม่แปลกเลยที่จินยองจะไม่ฉงนใจคิด
" อย่าดิ้น " เสียงทุ้มเอ่ยปรามเพราะร่างเล็กในอ้อมกอดดิ้นไปมา เขากลัวว่าเขาจะไม่สามารถระงับจิตใจตัวเองได้
" แกไม่มีสิทธิอะไรมาสั่ง ออกไปนะ ไม่งั้นจะเรียกคนให้มาช่วย"
" ได้ข่าวว่าอยู่บ้านกับหมาแค่สองคน" เสียงทุ้มหนักประหลาดหูทำให้ร่างเล็กในอ้อมกอดนึกไม่ถึง อีกอย่างเพราะไม่เห็นหน้า เพราะกลิ่นน้ำหอมที่แปลกไปและเพราะเสียงที่แหบพร่านั้นคนในอ้อมกอดเลยยิ่งกลัว
" แกเป็นใคร?"
" โจรไง "
" ไอ้บ้า ปล่อยนะ ช่วยด้วย!!!!!!!" ตะโกนตามสัณชาติญานแต่เพราะตัวที่เล็กกว่าจึงทำให้การดิ้นตะโกนครั้งนี้เปลี่ยนท่าทางของเขาและโจรตัวดำไปทันทีซึ่งโจรผู้ที่เมื่อกี้แค่ก้มและกอดตอนนี้กลับกลายเป็นว่ากำลังคร่อมตัวเขาอย่ท่าทางแบบนี้มันส่อแววนักละ ส่อแววว่าเขาจะไม่รอด
" เงียบ!! "
" ไม่ แกไม่มีสิทธิมาสั่งนะไอ้โจร อื้อ อ " แน่นอนเขาไม่มีสิทธิสั่งแต่ใช่ว่าเขาจะๆไม่มีสิทธิจูบ ก็แค่ไม่ได้บอกบอกว่าเป็นเขางั้นขอบอกว่าวิธีการจูบก็แล้วกัน
“…ค คุณ..” ละริมฝีปากออกมาช้าๆคนในอ้อมกอดเลิกดิ้นแล้ว และเขารับรู้ได้ว่าทำไมร่างเล็กถึงนิ่งเงียบ
" ต้องการอะไรจากผมอีก"
" ตัวไง ตัวของนาย " ตอบอย่างไม่ลังเล ในเมื่อใจของร่างเล็กเขาอาจจะไม่สามารถได้รับมา แต่แน่นอนว่าร่างกายคงไม่ยาก
" ต้องการแค่นั้นใช่มั้ย?" คำถามที่เหมือนจะไม่มีอะไรให้คิดต่อแต่กลับร่างสูงช่างน่าหนักใจยิ่งกว่า เพราะน้ำเสียงเล็กนั้นช่างแข็งกร้าวเกินทน
" ฮยองต้องการทุกอย่างที่เป็นของนาย " น้ำเสียงของร่างสูง ทำให้อีกคนเดือนดาล
เพี้ยะ !!!
อือหื้อโดนตบตอนตีสามนี่คุ้มมั้ยนะ ปีนเข้ามาหาแต่กลับมาโดนตบแต่เอาเถอะ เมื่อกี้ก็จูบไปแล้วนิ คุ้มเกินคุ้มนี่บอกเลย
" ผมไม่มีอะไรจะให้ ผมเกลียดคุณ " สรรพนามแสนห่างไกลยังถูกส่งมาไม่เลิกไม่อยากได้ยินเลยจริงๆ แค่นี้ก็ปวดใจมากพอแล้วทำไมต้องเรียกเหมือนเราไม่รู้จักกัน มันเจ็บปวดแค่ไหนจะรู้รึป่าว
" มีสิ หัวใจนายไงยังไม่ได้ให้ฮยองเลย"
" จะเอาไปทำไม คุณมีหัวใจใครต่อใครมากพอแล้วอย่าโลภนักเลย"
" ก็ไม่ต่างจากนายหรอก มาร์คมันมีคนที่อยู่ในใจอยู่แล้วนายยังต้องการมันทำไม " การพูดคุยในท่าทีล่อแหลมแบบนี้มันไม่ได้น่าอึดอัดเลยสำหรับแจบอมเพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ความอดทนหมดลง ร่างเล็กไม่มีวันหนีจากเขาได้ไม่ว่าจะวิธีใดเพราะตอนนี้เขาพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้จินยองเป็นของเขา
" เพราะผมรักเขา "
" นั่นไง ฮยองอยากได้หัวใจนายเพราะฮยองรักนาย รักมาก "
อิมแจบอมเอ่ยด้วยความสัจจริงแม้ร่างกายอาจจะนอกลู่นอกทาง แต่จิตใจของเขาไม่มีวันเป็นอย่างนั้น
" แต่คุณก็รักคนอื่นไม่ได้ต่างกัน ปล่อยผมและกลับบ้านคุณไปสะ!!" ตะหวาดอีกครั้ง คราวนี้จินยองดิ้นแรงเพื่อต้องการจะหลุดพ้นจากมือหนา และนี้เป็นการบอกว่าเขาไม่อยากจะเข้าใกล้แจบอมเลยสะนิด
" ไม่เลย ไม่มีใครที่ฉันรักได้เท่านาย"
" ยุนอา คุณรักเธอไม่ต่างจากผม กลับไปหาเธอสะ ออกไป!!" ตะหวาดเสียงแต่ก็ยังไม่หลุดจากร่างสูงที่ทาบทับแม้จะไม่อึดอัดแต่เขาก็ไม่ต้องการอ้อมกอดนี้แล้ว อ้อมกอดที่หลอกหลวงมาตลอดใครละจะต้องการ
" ไม่ ยุนอาไม่ใช่ "
" ถ้าคุณจะบอกว่าเธอแค่คู่ขา คงจะเป็นคู่ขาที่คุณติดใจมากเพราะคุณยังติดต่ออยู่กับเธอตลอดเวลา ตลอดเวลาที่คุณหลอกผมด้วย "
น้ำเสียงเล็กเริ่มเสียศูยน์เขาไม่คิดที่จะร้องไห้ แต่ใครละหากคิดถึงช่วงเวลาที่คนรักอยู่กับเราแล้วยังมีอีกคนหนึ่งซ่อนอยู่ ใครบ้างจะไม่เจ็บปวด ใครบ้างจะไม่ร้องไห้และโกรธเกลียด จินยองละคนหนึ่งเขาเป็นทุกอย่างที่บอกมาทั้งเกลียดทั้งโกรธและขยะแขยงสิ้นดี
" ฮยองไม่เคยหลอกนาย"
" ใช่คุณไม่ได้หลอก แค่คุณไม่บอก ปล่อยผม!!"
" ไม่นะจูเนียร์ อย่าไล่อีกเลย" มือเล็กเกะมือหนาให้หลุดพ้น แต่ยิ่งทำแบบนั้นความรัดแน่นจากคนตัวใหญ่ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
" ปล่อย "
" ให้โอกาสฮยองอีกครั้งนะ ขอร้องละ "
****************************************** มา ณ.ที่นี้เลย **********************************************
" คุณครูวันนี้มีสอนนะครับ"
" ไม่มี อย่ากวนได้มั้ย!! " [vdc]h;ซุกหน้าลงกับอกกว้าง ทำเอาคนปลุกเกิดความมั่นเขี้ยวลุกขึ้นมาประคองใบหน้าหวานนั้นแล้วระดมจูบไม่ยั้ง
" อื้อ อ พอแล้วไม่ตายอดตายอยากมาจากไหน ฮื่ออ อ " ขยับหนีแล้วทิ้งท้ายไว้ด้วยเสียงบ่นหวานๆ แต่แจบอมไม่สนหรอกอยากจูบจะทำไม
" ยังไม่รู้เหรอ ตายอดตายอยากมานานแล้ว " ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วความสุขที่อิมแจบอมหวังก็ยังดำเนินต่อไป เขาเชื่อหากเขาไม่เริ่มต้นที่จะทำมันเขาไม่มีวันได้ครอบครองวันนีเขากล้าพอแล้ว กล้าที่จะทำและกล้าที่บังคับอีกคนให้อยู่กับเขาด้วยเกมรักที่เขาจะมอบให้
และไม่ว่ายังไงก็ตามหากคนตัวเล็กในอ้อมกอดยังยืนยันว่าหัวใจมีคนอื่น เขาก็จะยืนยันว่าหัวใจของเขาจะไม่มีวันปล่อยอีกคนไปง่ายๆ แม้ทุกอย่างจะเป็นความสุขที่ได้มาจากการบังคับก็ตาม สักวันคิมจินยองจะต้องรักเขาเหมือนที่ร่างกายคนตัวเล็กรักเขานั่นเอง
งานง้อต้องมา แต่งานนี้มีเสียศุยน์ อิอิ ตามต่อในฉากดอกไม้บานเนอะ เดี๋ยวไรท์จะเอามาลงอีกที
ตอนนี้ขอไปปั่นก่อน ^_______________^
#ฟิคปร #ปี้มาร์คคนมึน #แบมเด็กแว่น
ความคิดเห็น