Watch !!!

เนื้อเรื่อง

             ฉันกำลังดูใบรายการของสั่งซื้อที่คนใช้ฉันเขียนมา รายมือที่เขียนตัวโตและยึกยือ ฉันต้องพยายามแกะลายมือของมันไปทีละตัว อาจเป็นเพราะมันเป็นแรงงานพม่า ลายมือของมันถึงได้เขี่ยอย่างนี้ ช่างมัน ช่างมัน อย่างน้อยก็ดีอย่างตรงที่จ้างมันได้ถูก "ผัก-คะ-น้า 2 ถุง" ฉันอ่านแถวแรกที่มันเขียนออกสำเร็จ แต่เมื่อฉันมองลงไปตามรายการก็พบว่ายังมีรายการเหลืออีก 15 บรรทัด

          การหยิบของลงใส่รถเข็นมันก็เป็นความสุขของฉัน มันเหมือนอำนาจในการตัดสินใจมาอยู่ในมือ   และทำให้เพลิดเพลินกับการหยิบของใส่รถเข็น เสียอยู่อย่างเดียวนั้นคือการนั่งอ่านลายมือที่เขี่ยๆ ไม่เช่นนั้นฉันจะมีความสุขกว่านี้ "บรรทัดต่อไป อืม นม-แล็ค-ตา-ซอย 2 แพ็ค" แหม่...รู้จักคำว่าแพ็คซะด้วย ฉันหัวเราะรวน

                "บรรทัดต่อไป ดูซิวะว่ามันจะเขียนว่าอะไร สะ-บู่-นก-แก้ว มันอยากจะใช้เองล่ะสิ เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องซื้อให้มัน" และฉันก็เริ่มอ่านบรรทัดต่อไปอีกเรื่อยๆ ทันใดนั้นด้วยสัญชาติญาณบางอย่าง ฉันรู้สึกได้ว่ามีคนแอบมองฉันอยู่จากด้านหลัง ฉันจึงหันหลังกลับไปมอง แต่ก็เห็นแต่คนซื้อของตามปกติ

                ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่ผิดปกติ มันเหมือนกับว่าฉันกำลังถูกสะกดรอย ความรู้สึกกลัวเริ่มแผ่ซ่านไปเรื่อยๆ ศัตรูที่เคยก่อเอาไว้ก็ผุดขึ้นมาในหัว " เจ๊แจง มันก็ไม่น่าใช่ ยัยนี้ถ้าไม่พอใจ คงตบเลย ไม่ใช่แน่ๆ หรืออาจจะเป็นคนทวงหนี้ แต่ฉันก็ใช้คืนตลอด เออ... เด้งไม่กี่ครั้ง มันคงไม่มาฆ่าฉันมั้ง" ฉันตัดสินใจรีบซื้อของให้มันจบๆไป "หรือว่าจะเป็น ยัยกระเหรี่ยงคนใช้ฉัน เฮอะ ไม่มีทาง" ฉันตัดสินใจเดินไปอยู่บริเวณที่มีคนซื้อของมากๆ แต่ทำไม ความรู้สึกเหมือนถูกมองมันยังไม่หายไปอีก มันยังไม่ไป ฉันมั่นใจ

                บรรทัดที่ฉันอ่านตอนนี้คือ บรรทัดที่ 7 ซี่-โครง-หมู  -3 –แพ็ค ฉันมองไปที่หน้าร้านขายหมู พ่อค้ากำลังเอามีดปังตอสับซี่โครงหมูให้กับลูกค้าคนก่อน เสียงปังตอทำให้ฉันเสียวสันหลังหวาบ มันยังดูฉันอยู่ ฉันเริ่มสังเกตบริเวณรอบๆ เด็กอายุประมาณ 4 ขวบกำลังเดินไปหยิบขนมปี้โป้ให้แม่ซื้อ "ดูไม่น่าจะใช่" ทันใดนั้นฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งโกนหัวสกินเฮดกำลังเลือกขนมขบเคี้ยวใส่ตะกล้า ฉันมองไปที่ตะกล้าก็พบว่ามีเบียร์ไฮเนเก้น 3 กระป๋อง "หรือว่าจะเป็นไอ้หัวล้านนั้น ตะกล้ามันมีแต่เบียร์ กรรมกรชัดๆและดูหัวสกินเฮด มันต้องเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง ใช่แน่ๆ" ดังนั้นฉันจึงเริ่มจับตามองมัน และดูเหมือนว่ามันก็จะรู้ว่าฉันจับตามอง สายตาของฉันกับมันประสานเข้าหากัน ทันใดนั้นสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มันเดินเข้ามาหาฉัน มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

"มีอะไร!" มันถามฉัน น้ำเสียงหวนๆ ไม่แปลกคนอย่างมันคงไม่ได้รับการศึกษาอะไรมาหรอก อย่าไปหวังว่ามันจะพูดจาสุภาพเลย "คุณตามฉันมาทำไม" "ผมเปล่าตาม และทำไมผมจะต้องตามคุณนายมาด้วย" ตอแหล ฉันนึกอยู่ในใจ "คุณอย่าตามฉันมานะ ไม่งั้นฉันจะแจ้ง รปภ ให้มาจับคุณ" เมื่อ่มันได้ยินดังนั้นก็ถึงกับจ้องตาถลึง ปากพูดพึมพำและก็เดินจากไป

          ในการซื้อของสิ่งที่น่าหงุดหงิดอีกอย่างคือการยืนรอต่อคิวจ่ายเงิน มันน่าเบื่อไม่น้อยทีเดียว "สวัสดีคุณนาย" ฉันมองไปหาต้นเสียงด้านหลัง ก็พบกับมันอีกครั้ง มันยืนยิ้มทะเล้น ซึ่งยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดยิ่งไปกว่าเดิม และฉันก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแถวได้แล้ว สินค้าของฉันได้ถูกวางไว้บนเคาเตอร์เป็นที่เรียบร้อย ทันใดนั้นมือของมันก็ได้มาแตะตัวฉัน "คุณมาแตะฉันทำไม" "นี่ใช้ของคุณนายหรือเปล่ามันตกบนพื้น" มันหยิบสบู่ขึ้นมายื่นให้ฉันดู "ใช่ขอบคุณ" ฉันพยายามข่มใจไม่ให้โกรธมันไปมากกว่านี้ แค่คิดว่ามือของมันมาโดนเสื้อผ้าฉัน แค่นี้ฉันก็รู้สึกขยะแขยงเต็มทีแล้ว

                การจ่ายเงินเป็นไปด้วยความราบลื่น ความรู้สึกถูกมองไม่มีอีกแล้ว หรือว่าฉันจะคิดไปเอง ไม่หรอกต้องเป็นไอ้ล้านนั่นแหละ มันคงกลัว รปภ เลยไม่กล้ามาอีก ทันใดนั้นฉันก็เริ่มรู้สึกหน้ามืด มันเหมือนความง่วงที่ถาโถมอย่างรุนแรง ภาพด้านหน้าของฉันเริ่มลางเลือน  ไม่ต้องสงสัย ฉันถูกวางยาต้องเป็นมันแน่ๆ เอาล่ะฉันต้องตั้งสติก่อน ตั้งสติ ตั้งสติ ต้องสั่งสมองให้เดิน เดิน แต่ทว่าแต่ละก้าวที่เดินมันช่างยากเย็นเหลือเกิน มันเหมือนขามันไม่ยอมปฏิบัติตามคำสั่ง ทันใดนั้นฉันก็เห็นร้านฟิลม์ฟูจิ ฉันจึงรีบตะเกียกตะกายกึ่งเดินกึ่งคลานเข้าไป ในร้าน  ทุกอย่างกำลังเรือนรางเต็มที ฉันเอามือทุบไปที่ตู้วางสินค้าพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า

"ฉันมาคนเดียว ฉํนมาคนเดียว ฉันมาคนเดียว อย่าให้ใครมารับฉัน"

                และสติของฉันก็ดับวูบลง ไม่ต่างอะไรไปจากทีวีที่ถูกกระฉากปลั๊ก

ผมมองคุณนายด้วยความทึ่ง ไม่น่าเชื่อว่าคุณนายจะมีสติดีขนาดนี้ ผมอุตส่าห์หาจังหวะป้ายยาสลบเธอ ตอนที่ของของเธอหล่นพอดี ไม่น่าเชื่อว่ายังจะตะเกียกตะกายไปสลบในร้านฟิลม์ ผมปรบมืออยู่ในใจและมองร่างคุณนายนอนอยู่ในร้าน ผมจึงต้องตัดสินใจใช้แผนสอง ซึ่งไม่อยากจะใช้เลย ผมต้องใช้เมียของผมซึ่งทำงานให้กับคุณนาย เธอเป็นเมียพม่าของผม และวันนี้ผมจำเป็นต้องใช้เงินไปหมุนซะด้วย

" ฉันมีงานที่สองให้เธอทำ ทันทีที่คุณนายกลับบ้านไป เฉือดคุณนายทิ้งซะ แล้วเดี่ยวฉันจะส่งเธอไปทำงานกับนายคนอื่น แค่นี้นะ"

ทันทีที่ผมวางสายจากเมียผมผมยิ้มและปรบมือให้คุณนายของผมอีกครั้ง

คุณนายเป็นคนมีสติดีมาก น่าชมเชยจริงๆ!!!