Reborn

เนื้อเรื่อง

                ผมกำลังใช้หางสะบัดไปมาเพื่อที่จะได้เคลื่อนตัวไปข้างหน้า หนทางยังอีกไกลกว่าจะไปถึงฝั่งดังนั้นผมจึงท้อไม่ได้ มีบางครั้งที่ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมผมจะต้องไปให้ถึงฝั่ง แต่ทันทีที่ผมคิด ผมก็จะเห็นเพื่อนคนอื่นๆวิ่งไปข้างหน้า ผมก็เลยเลิกคิด "จะคิดไปทำไม พวกเค้าวิ่งไปข้างหน้าก็ต้องวิ่งตามเค้าไปสิ"

ระหว่างการเดินทางผมเห็นเพื่อนของผมหยุดนิ่งอยู่กับที ผมไม่ไปถามหรอกว่าทำไมถึงหยุด เพราะเพื่อนๆของผมอีกหลายคนยังไปข้างหน้าต่อ พวกมันหยุดก็ช่างหัวมัน แต่ก็มีบางครั้งที่ผมถึงกับสลดใจ เพื่อนๆผมหางขาด บางตัวหางสั้นเกินไปจนไม่สามารถว่ายต่อไปได้ ได้แต่ว่ายวนไปวนมา แต่มันก็แค่นั้นถ้าผมไปสงสารเค้าผมก็จะต้องหยุดนิ่ง เสียเวลาเปล่าๆ ผมจึงทำได้อย่างเดียวคือว่ายต่อไปเรื่อยๆ "ว่ายไปทำไม ฝั่งเป็นไงรู้หรือ บางทีมันอาจจะไม่มีฝั่งจริงๆก็ได้" ความคิดผมมันส่งเสียงขึ้นมา ผมต้องรีบกลบความคิดนี้ลงไปในก้นบึ้งที่สุด "ฝั่งมันสวยงาม ฝั่งมันสวยงาม ลืม ลืม ลืม" ผมกำลังสะกดจิตตัวเอง มันเป็นวิธีที่ผมใช้บ่อยๆเวลาที่ผมรู้สึกท้อและเหนื่อยล้า

ความเป็นจริงบรรยากาศรอบๆตัวผมมันก็สวยงาม ถ้าจะมองให้มันสวยงาม สีใสๆของน้ำและยิ่งเวลามันกระทบกับแสงสว่างที่นานๆที่มันจะส่องลงมา มันจะมีสีรุ่งเลื่อมพรายเต็มไปหมด ผมเหม่อมองบรรยากาศรอบๆแต่ผมต้องไม่ลืมที่จะสะบัดหางของผมไปมาอยู่เสมอไม่เช่นนั้นผมก็จะเป็น ไอ้ขี้แพ้ เหมือนกับเพื่อนๆของผม  ผมว่ายไปได้สักพักทันใดนั้นผมก็พบกับเพื่อนของผมว่ายมาขนาบผม

"สวัสดีจ้า" "สวัสดี" ผมทักเป็นพิธี "เธอมี X หรือเธอมี Y ของฉันมี Xนะ" เพื่อนของผมยิ้มให้ "ไม่รู้ เออ...อะไรคือ X หรือ Y" " นี่ เธอไม่รู้อะไรจริงๆหรือ มันอยู่ใกล้ๆตัวเธอ เคยลองดื่มน้ำที่เธอว่ายอยู่หรือไหม" "ไม่เคย" ผมเริ่มฉุนเพื่อนของผม "น้ำที่เธอว่ายมี 2 รสชาติคือ เปรี้ยว และ จืด" เมื่อใดที่เธอดื่มน้ำรสเปรี้ยวแล้วเธอว่ายเร็วขึ้นเธอจะมี Y แต่ถ้าเธอไม่รู้สึกอะไรเลยเธอก็จะมี X" ผมมองเพื่อนของผมด้วยสายตาทึ่งเล็กน้อย "เธอรู้ได้อย่างไร" "ไม่เห็นจะยาก สังเกตสิ่งที่อยู่รอบตัว มันจะเป็นเรื่องยากอะไร ยกเว้นแต่เธอจะไม่สังเกตอะไร" ผมฉุนเพื่อนของผมคนนี้ และเริ่มรู้สึกได้ว่าน้ำที่ผมว่ายอยู่รอบๆมันกำลังเดือดผุดๆ "ผมคงมี Y ว่าแต่รู้ได้อย่างไรไอ้เรื่องรสของน้ำ" "ฟังคนอื่นสิคะ" "ครับขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวต้องรีบไป"

ผมว่ายไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจเพื่อนของผมคนนี้อีก แต่เพื่อนของผมคนนี้กับว่ายมาขนาบผมอยู่ได้ ผมทำเป็นไม่สนใจ มองไม่เห็น "นี้ๆอย่ามาทำเป็นไม่เห็นฉันนะ ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากคุยกับฉัน" "การคุยทำให้ผมต้องใช้แรงโดยไม่จำเป็น" "ถ้าอย่างนั้นฉันจะแนะนำเธออย่างหนึ่งนะ เธอรู้ไหมว่าถ้าเธอไปถึงฝั่งเธอก็ต้องไปเกิดเป็นผู้ชาย เธอจะถูกใช้แรงงานอย่างหนัก หรือบางทีเธออาจจะไม่สมประกอบก็ได้เมื่อเธอไปถึงฝั่ง" "และว่ายตามฉันมาทำไม ในเมื่อฝั่งมันอันตรายแบบนี้  ไม่อยากให้ผมไปถึงก็บอกมาเถอะ" ผมเบื่อหน่ายเธอถึงขีดสุด จนผมอยากจะใช้หางของผมฟาดเธอสักป้าบ เมื่อไรเธอถึงจะหยุดพูด  "ถึงอย่างไรฉันก็ไม่สามารถตามเธอได้ทันอยู่แล้ว เธอเป็นผู้ชาย ฉันแรงสู้เธอไม่ได้หรอก อีกอย่างฉันมีชื่อนะ ฉันชื่อแดง เธอมีชื่อไหม" ผมงงกับเธออย่างมากในเรื่องชื่อ เธอจะตั้งมันไปทำไม ในเมื่อผมและเธอก็เหมือนๆกัน "ดัดจริต!!" "นี้เธอด่าฉัน" ผมนิ่งเฉย "เธอด่าฉัน ไม่เคยมีใครกล้าว่าฉันมาก่อน" เธอเริ่มร้องไห้ แต่ผมเมินเฉยและปล่อยเธออยู่คนเดียว ส่วนผมก็ว่ายต่อไปเรื่อยๆ แต่เมื่อผมว่ายไปได้อีกสักพักเธอก็เร่งความเร็วของเธอจนทันผม ผมเห็นก็ได้แต่ถอนใจและตั้งปณิฐานว่าจะไม่คุยกับเธออีก "จะหนีฉันไปไหนอีก เอาอย่างงี้ ฉันจะบอกจุดประสงค์ให้เธอฟังและฉันจะไม่ตามเธอไปอีกแล้ว แต่ฉันอยากให้เธอฟังอย่างตั้งใจ ตกลงไหม" ผมนั่งคิดแต่หางผมก็ยังกระดิกไปมา การที่จะต้องนั่งฟังเธอพูดแล้วเธอจะไม่ตามผมอีก แต่เธอ เธอจะทำตามอย่างที่พูดหรือไม่มีหลักประกัน ผมไม่เชื่อเธอและตัดสินใจว่ายต่อไป

ทันใดนั้นผมและเธอก็เห็นสิ่งที่เรียกว่าฝั่ง มันเป็นก้อนกลมสีขาวมีเหมือกยื่นอยู่รอบๆก้อนสีขาว มันมีขนาดใหญ่มากๆ ใหญ่จนถ้ามันมาทับผม ผมก็คงจะแบนตาย ซึ่งผมและเธอต่างไม่มีใครพูดอะไรอีกนอกจากวิ่งไปให้ถึงฝั่งให้เร็วที่สุด มันเหมือนกับว่าผมและเธอถูกตั้งโปรแกรมให้ทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว

ผมและเธอต่างรีบว่ายเพื่อที่จะไปให้ถึงฝั่ง เธอวิ่งช้ากว่าผมเล็กน้อย เธอจึงพยายามใช้หางก่อกวนผมไม่ให้ว่ายได้สะดวกนัก หางของเธอมาฟาดผม ผมก็พยายามเอาหัวพลักและดุนเธอออกไป ทันใดนั้นเธอก็ตะโกนเสียงดังลั่น "ทำไมเราทั้งคู่ไม่แบ่งกันและกันล่ะ" เมื่อผมได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหยุดนิ่งไปสักพักและคิดในใจ "เออทำไมไม่เข้าพร้อมกัน จะแย่งไปทำไม" เธอยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ "ฝั่งมันกว้างใหญ่พอที่จะให้เราทั้งคู่ไปด้วยกัน เราว่าเราอย่าทะเลาะกันเลย" ผมพยักหัวกึกๆเป็นเชิงเข้าใจ "ถ้าอย่างงั้นเรามาเข้าพร้อมกัน ฉันจะนับหนึ่ง ให้เราเอาหัวไปจ่อที่ท่านะ" ผมและเธอก็เริ่มเอาหัวก้อนเล็กไปวางอยู่บนก้อนสีขาวมหึมา "สอง ค่อยๆใช้แรงทะลุเข้าไป" แต่ทันใดนั้นทั้งผมและเธอต่างไม่สามารถยับยั้งความปรารถนาอันแรงกล้าได้ จากที่เราทั้งคู่ตกลงเมื่อสักครู่ว่าจะไปพร้อมกันก็กลายเป็นต่างเอาแรงทั้งหมดที่ตัวเองมีอยู่แข่งกัน และแน่นอนถ้าเรื่องการใช้แรงผมชนะอยู่แล้ว ผมสามารถเอาทั้งหัวเข้าไปข้างใน ทันใดนั้นฝั่งที่ผมได้เข้าไปนั้นก็สร้างใยมหึมาล้อมรอบ พร้อมกับปล่อยสารเหลวๆออกมา เมื่อสารนั้นโดนตัวเธอ เธอถึงกับดิ้นทุรนทุราย ร่างของเธอค่อยๆถูกกัดกร่อนอย่างช้า เธอร้องเสียงโหยหวน และด่าทอผมอย่างหยาบคาย แต่ผมไม่สนใจเพราะผมเป็นผู้ชนะ ผมหัวเราะร่าเมื่อผมมองดูเธอจากข้างใน คล้ายๆกับที่ผมมองดูเธอโดยมีกระจกใสกั้นกลาง ผมเห็นร่างของเธอแหลกสลายไปทีละชิ้น หางหลุดไปทีละส่วน จนเหลือแต่ซากหัวของเธอที่ลอยไปตามน้ำ

"ไอ้ขี้แพ้"

"ไอ้ขี้แพ้"

"ไอ้ขี้แพ้"

             ผมลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่ผมรู้สึกคือสัมผัสมือที่อ่อนโยน มันเป็นมือของผู้หญิง ผมทำอะไรไมได้มากนอกจากร้องไห้

"ไอ้เหี้ย กรูไม่ได้อยากให้มึงเกิด มึงจะเกิดมาทำไม มึงอย่าร้องเดี่ยวคนอื่นเห็น กรูจะพาซวย"

ผมดีใจมากๆที่มีคนมาสัมผัสตัวผม ผมร้องไห้ด้วยความดีใจที่ผมได้เกิดมาบนโลกแล้ว

"กูเสียใจ ที่ต้องทำกับมึงแบบนี้ แต่ใครใช้ให้มึงเกิดมา"

เธอเอาเด็กทารกตัวน้อยวางลงบนหนังสือพิมพ์ และเดินจากไป

ผมร้องไห้ดังขึ้น ผมไม่เข้าใจว่าเธอวางผมแบบนี้ไว้ทำไม แต่ที่แน่ๆผมเห็นบางสิ่งบางอย่าง มันกำลังเลียผม ผมทำอะไรไม่ได้มากนอกจากร้องไห้ให้ดังขึ้นไปกว่าเดิม