[BeeCris] If beauty doesn’t exist - CrisBee

If Beauty really doesn't exist?

“คุณน้ำทิพย์เชิญด้านในค่ะ”

สิ้นเสียงเรียกจากพนักงานหน้านิ่ง ร่างสูงระหงส์ดูบอบบางก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แฟ้มเอกสารสีใสถูกกอดไว้แน่นแนบออก เสียงส้นสูงนิ้วครึ่งถูกระเบียบกระทบพื้นดังสะท้อนเป็นจังหวะตามการก้าวเดิน ประตูสีทึมทึบถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องประชุมขนาดเล็กด้านใน

“เชิญนั่งก่อนครับ” เสียงแหบสากโทนต่ำเชื้อเชิญร่างบางให้นั่งตรงเก้าอี้เบื้องหน้า น้ำทิพย์ยิ้มน้อย ๆ ยกมือไหว้คนตรงหน้าที่คาดว่าน่าจะอายุมากกว่า ก่อนร่างบางระหงส์ในชุดสูดสีเทาจะรวบกระโปรงทรงเอยาวเสมอเข่าช้า ๆ ขณะนั่ง ให้ชายร่างท้วมใบหน้าอวบอูมมองตามร่างตรงหน้าไม่วางตา

“สมัครตำแหน่งเลขา ประสบการณ์ 2 ปี ไม่ทราบว่าบริษัทก่อนหน้านี้คุณได้รับผิดชอบส่วนไหนบ้างครับ” ประโยคคำถามฟังดูเรื่อย ๆ แต่สายตาแฝงความนัยบางอย่างทำให้น้ำทิพย์เริ่มอึดอัด หญิงสาวขยับตัวช้า ๆ ก่อนเอ่ยคำตอบออกไป หากแต่สายตาคนตรงหน้ากลับไม่ได้มองมาที่หน้าเธออีกแล้ว ระดับสายตามันมองลงต่ำจนชวนให้คลื่นเหียน

“ก็…รับผิดชอบงานในส่วนเลขา..ทั่ว ๆ ไปค่ะ” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รับรู้ได้ถึงสายตาโลมเลียจากชายตรงหน้า มันไม่ได้ชัดเจนแบบหื่นกระหายแต่ในขณะเดียวกันเธอก็รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ามันไม่ใช่สายตาที่น่าไว้ใจ

“ช่วยลงรายละเอียดหน่อยได้รึเปล่าครับ ว่างานหนักมากน้อยขนาดไหน พอดีว่างานตำแหน่งนี้ของเราค่อนข้างหนักและอาจจะกระทบเวลาความเป็นส่วนตัวของคุณบ้าง…” ประโยคที่หยุดลงทำให้หญิงสาวเผลอหายใจสะดุด เธอเริ่มรับรู้ได้ถึงความนัยบางอย่าง

“กระทบเวลาส่วนตัวหรอคะ” หญิงสาวถามออกไปให้อีกฝ่ายหัวเราะน้อย ๆ ราวกับเห็นเธอไม่ประสีประสา

“ผมหมายถึงในเวลาทำงานอาจจะมีบ้างที่คุณต้องเลิกงานช้าหรืออยู่ดึก ทางบริษัทเลยอยากถามความสมัครใจของคุณโดยเฉพาะผมที่เป็นหัวหน้างานโดยตรง ความปลอดภัยของพนักงานถือเป็นเรื่องสำคัญโดยเฉพาะพนักงานผู้หญิงหน้าตาดี...สวย ๆ แบบคุณด้วยแล้ว…”

ทันทีที่ประโยคยาว ๆ ผ่านเข้าโสตประสาทหญิงสาวสิ่งรอบข้างก็ราวกับหยุดค้างกลางอากาศ น้ำทิพย์ได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วในอก มือชื้นเหงื่อขยำกระโปรงทรงเอจนยับยู่ ลมหายใจขาดห้วงที่เธอพยายามบังคับให้มันเป็นปกติเริ่มทำให้รู้สึกเจ็บที่หน้าอก ใบหน้าสวยที่แต่งเพียงบาง ๆ เริ่มปรากฏเหงื่อเย็น ๆ ตามไรผมยาวดำขลับ ที่ทำเพียงรวบสูงไว้กลางศีรษะ หญิงสาวกระพริบตาถี่ราวกับขับไล่ภาพบางอย่าง…

“คุณน้ำทิพย์ครับ คุณน้ำทิพย์!!”

เสียงสูดลมหายใจอย่างแรงตามมาด้วยดวงตาสวยที่เริ่มกลับมาโฟกัสอีกครั้ง น้ำทิพย์มองตรงไปข้างหน้าเห็นใบหน้าอวบอูมย่นคิ้วด้วยความประหลาดใจ มือบางขยำเชิ้ตขาวตรงตำแหน่งที่อวัยะสำคัญยังคงเต้นแรงหวังให้อาการที่เป็นอยู่สงบลง ริมฝีปากบางเล็กถูกกัดเบา ๆ ก่อนร่างระหงส์จะตัดสินใจลุกขึ้น

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่ดิฉันคงไม่สามารถสัมภาษณ์ต่อได้ ขอบคุณในความกรุณาของทางบริษัทด้วยค่ะ” หญิงสาวค่อมตัวยกมือไหว้อย่างสุภาพก่อนจะรีบหมุนตัวออกจากห้อง เสียงเรียกจากพนักงานหน้าห้องไม่ได้ทำให้ขาเรียวสวยราวนางแบบก้าวช้าลง หญิงสาวยังคงหายใจราวกับคนกำลังจมน้ำ ร่างระหงส์ก้าวเท้าราวกับจะวิ่งหนีอะไรบางอย่าง ในหัวคิดเพียงอยากออกไปจากตรงนี้ อยากพาตัวเองกลับบ้านให้เร็วที่สุด

ภายในลิฟท์ที่กำลังเคลื่อนลงชั้นล่างอย่างเงียบเชียบ ร่างบางของน้ำทิพย์ยืนพิงพนังลิฟท์อย่างอ่อนแรง ดวงตาคู่สวยปิดแน่น แต่เปล่าเลยมันไม่ได้ช่วยให้ภาพความรู้สึกในหัวของเธอหายไป เสียงกระซิบที่แผ่วเบาดังก้องไปมาในหัวซ้ำไปมา ชัดเจนราวกับมันถูกกระซิบอยู่ที่ริมหู

.

“สวยก็ไม่สวยแถมยังน่าเบื่ออีก”

"ถ้าสวยหน่อยจะไม่ว่าเลย"

"พอเริ่มสวยเข้าหน่อย คิดว่าจะทำอะไรก็ได้รึไง"

“มีดีแค่สวยอย่างเดียวรึไง”

“ยัยบ้าเอ้ย! เธอมันมีดีแค่สวยสินะ”

“สวย สวยจริงๆ สวยไปทั้งตัว…”

“สวย ๆ อย่างงี้ มันน่า…”

.

.

.

…เธอเกลียดคำ ๆ นี้

มันจะดีแค่ไหนถ้าความสวยไม่มีอยู่ในโลกใบนี้…

Talk เล็กน้อย

นิยายเรื่องนี้มี comedy จริง ๆ นะคะ...มั่ง

ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ

#nobeautyBC