[BeeCris] If beauty doesn’t exist - CrisBee
…เธอเกลียดคำ ๆ นี้ มันจะดีแค่ไหนถ้าความสวยไม่มีอยู่ในโลกใบนี้…
ผู้เข้าชมรวม
1,181
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“คุณน้ำทิพย์เชิญด้านในค่ะ”
สิ้นเสียงเรียกจากพนักงานหน้านิ่ง
ร่างสูงระหงส์ดูบอบบางก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แฟ้มเอกสารสีใสถูกกอดไว้แน่นแนบออก
เสียงส้นสูงนิ้วครึ่งถูกระเบียบกระทบพื้นดังสะท้อนเป็นจังหวะตามการก้าวเดิน
ประตูสีทึมทึบถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องประชุมขนาดเล็กด้านใน
“เชิญนั่งก่อนครับ” เสียงแหบสากโทนต่ำเชื้อเชิญร่างบางให้นั่งตรงเก้าอี้เบื้องหน้า
น้ำทิพย์ยิ้มน้อย ๆ ยกมือไหว้คนตรงหน้าที่คาดว่าน่าจะอายุมากกว่า ก่อนร่างบางระหงส์ในชุดสูดสีเทาจะรวบกระโปรงทรงเอยาวเสมอเข่าช้า
ๆ ขณะนั่ง ให้ชายร่างท้วมใบหน้าอวบอูมมองตามร่างตรงหน้าไม่วางตา
“สมัครตำแหน่งเลขา ประสบการณ์ 2 ปี ไม่ทราบว่าบริษัทก่อนหน้านี้คุณได้รับผิดชอบส่วนไหนบ้างครับ”
ประโยคคำถามฟังดูเรื่อย ๆ แต่สายตาแฝงความนัยบางอย่างทำให้น้ำทิพย์เริ่มอึดอัด หญิงสาวขยับตัวช้า
ๆ ก่อนเอ่ยคำตอบออกไป หากแต่สายตาคนตรงหน้ากลับไม่ได้มองมาที่หน้าเธออีกแล้ว
ระดับสายตามันมองลงต่ำจนชวนให้คลื่นเหียน
“ก็…รับผิดชอบงานในส่วนเลขา..ทั่ว ๆ ไปค่ะ” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
รับรู้ได้ถึงสายตาโลมเลียจากชายตรงหน้า มันไม่ได้ชัดเจนแบบหื่นกระหายแต่ในขณะเดียวกันเธอก็รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ามันไม่ใช่สายตาที่น่าไว้ใจ
“ช่วยลงรายละเอียดหน่อยได้รึเปล่าครับ ว่างานหนักมากน้อยขนาดไหน พอดีว่างานตำแหน่งนี้ของเราค่อนข้างหนักและอาจจะกระทบเวลาความเป็นส่วนตัวของคุณบ้าง…”
ประโยคที่หยุดลงทำให้หญิงสาวเผลอหายใจสะดุด เธอเริ่มรับรู้ได้ถึงความนัยบางอย่าง
“กระทบเวลาส่วนตัวหรอคะ” หญิงสาวถามออกไปให้อีกฝ่ายหัวเราะน้อย ๆ
ราวกับเห็นเธอไม่ประสีประสา
“ผมหมายถึงในเวลาทำงานอาจจะมีบ้างที่คุณต้องเลิกงานช้าหรืออยู่ดึก
ทางบริษัทเลยอยากถามความสมัครใจของคุณโดยเฉพาะผมที่เป็นหัวหน้างานโดยตรง
ความปลอดภัยของพนักงานถือเป็นเรื่องสำคัญโดยเฉพาะพนักงานผู้หญิงหน้าตาดี...สวย ๆ
แบบคุณด้วยแล้ว…”
ทันทีที่ประโยคยาว ๆ
ผ่านเข้าโสตประสาทหญิงสาวสิ่งรอบข้างก็ราวกับหยุดค้างกลางอากาศ น้ำทิพย์ได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วในอก
มือชื้นเหงื่อขยำกระโปรงทรงเอจนยับยู่ ลมหายใจขาดห้วงที่เธอพยายามบังคับให้มันเป็นปกติเริ่มทำให้รู้สึกเจ็บที่หน้าอก
ใบหน้าสวยที่แต่งเพียงบาง ๆ เริ่มปรากฏเหงื่อเย็น ๆ ตามไรผมยาวดำขลับ ที่ทำเพียงรวบสูงไว้กลางศีรษะ
หญิงสาวกระพริบตาถี่ราวกับขับไล่ภาพบางอย่าง…
“คุณน้ำทิพย์ครับ คุณน้ำทิพย์!!”
เสียงสูดลมหายใจอย่างแรงตามมาด้วยดวงตาสวยที่เริ่มกลับมาโฟกัสอีกครั้ง
น้ำทิพย์มองตรงไปข้างหน้าเห็นใบหน้าอวบอูมย่นคิ้วด้วยความประหลาดใจ
มือบางขยำเชิ้ตขาวตรงตำแหน่งที่อวัยะสำคัญยังคงเต้นแรงหวังให้อาการที่เป็นอยู่สงบลง
ริมฝีปากบางเล็กถูกกัดเบา ๆ ก่อนร่างระหงส์จะตัดสินใจลุกขึ้น
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่ดิฉันคงไม่สามารถสัมภาษณ์ต่อได้
ขอบคุณในความกรุณาของทางบริษัทด้วยค่ะ” หญิงสาวค่อมตัวยกมือไหว้อย่างสุภาพก่อนจะรีบหมุนตัวออกจากห้อง
เสียงเรียกจากพนักงานหน้าห้องไม่ได้ทำให้ขาเรียวสวยราวนางแบบก้าวช้าลง
หญิงสาวยังคงหายใจราวกับคนกำลังจมน้ำ ร่างระหงส์ก้าวเท้าราวกับจะวิ่งหนีอะไรบางอย่าง ในหัวคิดเพียงอยากออกไปจากตรงนี้ อยากพาตัวเองกลับบ้านให้เร็วที่สุด
ภายในลิฟท์ที่กำลังเคลื่อนลงชั้นล่างอย่างเงียบเชียบ ร่างบางของน้ำทิพย์ยืนพิงพนังลิฟท์อย่างอ่อนแรง
ดวงตาคู่สวยปิดแน่น แต่เปล่าเลยมันไม่ได้ช่วยให้ภาพความรู้สึกในหัวของเธอหายไป
เสียงกระซิบที่แผ่วเบาดังก้องไปมาในหัวซ้ำไปมา ชัดเจนราวกับมันถูกกระซิบอยู่ที่ริมหู
.
“สวยก็ไม่สวยแถมยังน่าเบื่ออีก”
"ถ้าสวยหน่อยจะไม่ว่าเลย"
"พอเริ่มสวยเข้าหน่อย คิดว่าจะทำอะไรก็ได้รึไง"
“มีดีแค่สวยอย่างเดียวรึไง”
“ยัยบ้าเอ้ย! เธอมันมีดีแค่สวยสินะ”
“สวย สวยจริงๆ สวยไปทั้งตัว…”
“สวย ๆ อย่างงี้ มันน่า…”
.
.
.
…เธอเกลียดคำ ๆ นี้
ผลงานอื่นๆ ของ w33vy89 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ w33vy89
ความคิดเห็น