หัวใจแผลงรัก [Suspended on Sensation]

Love is like war: easy to begin but very hard to stop.
 

H. L. Mencken (1880-1956)

SOS ----------> Rihanna





 

>>มุมนี้มีเรื่องมาแจ้ง<<

ประกาศ

[พื้นที่ประชาสัมพันธ์]

แจ้งความคืบหน้าของหนังสือหัวใจแผลงรัก

 
note: ขอบคุณภาพจากเฟซบุ๊กของคุณ  Poonsuk Kerdtasom

ตอนนี้หนังสือถูกส่งออกไปจนครบหมดแล้วนะคับ

คนอ่านหลายท่านได้รับแล้ว

แต่ก็มีบางท่านที่อาจจะล่าช้าไปบ้าง จนป่านนี้ยังไม่ได้เลย

สำหรับคนที่ยังไม่ได้ ขออนุญาตตกลงตามนี้นะ..

คิดว่าตอนนี้หนังสือน่าจะกำลังเดินทาง

แต่หากจนถึงวันศุกร์ (21 มีนาคม) นี้แล้ว คนอ่านท่านไหนยังไม่ได้รับ

รบกวนช่วยแจ้งชื่อ-ที่อยู่มาที่หน้าเพจเฟซบุ๊ก กันทรากร-Kantarakorn

https://www.facebook.com/kantarakornpage

หรือ อีเมล kantarakorn_vol@yahoo.co.uk หน่อยนะ

แล้วเดี๋ยวเราจะแจ้งเลขพัสดุไปให้ตรวจสอบเน้อ

ขออภัยสำหรับความผิดพลาดทั้งหลายแหล่ที่เกิดขึ้นนะคับ T_T

และขอขอบคุณมากๆ สุดๆ สำหรับทุกกำลังใจ และทุกคนที่อยู่เคียงข้างกันเสมอนะ ^^

หมายเหตุสำคัญ: สำหรับคนที่ถามมาว่า "หนังสือยังเหลือไหม จะสั่งได้หรือเปล่า"

ด้วยความเคารพต่อคนสั่งจองที่จ่ายเงินล่วงหน้า แถมต้องอดทนรอเป็นปี คงให้สั่งตอนนี้ไม่ได้อ่ะคับ แต่ถ้าต้องขายจริงๆ คงต้องขอไปคิดดูก่อนว่าจะสร้างเงื่อนไขใดๆ ได้บ้าง

ด้วยมิตรภาพ

กันทรากร

***********************************************
 

นำร่อง
 

ฉันนอนอยู่บนเตียง โดยมีเขาพยายามเช็ดหน้าให้ด้วยผ้าขนหนูที่ชุบน้ำอุ่นมาหมาดๆ

“ที่นี่ที่ไหน” ฉันถาม

“โรงแรม”  

ฉันพยักหน้าเบาๆ แสดงอาการรับรู้ “ม่านรูดเหรอ”

เชนกะพริบตา กึ่งงงกึ่งตกใจ “ไม่ใช่”

“อ้าว...แล้วที่ไหน”

“ก็โรงแรมที่พัก...ธรรมดา” เขาบอกแล้วเอาผ้าขนหนูออกไปจากหน้าฉัน

ฉันได้ยินเสียงแอร์นะ แถมเตียงที่นอนอยู่ก็ใหญ่และนุ่มเป็นบ้า มันคงไม่ธรรมดาหรอกมั้ง

“คุณรู้สึกเป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง”

“คิดว่าดีนะ”

“ดีแล้ว งั้นคุณนอนพักนะ...”

“แล้วคุณล่ะ” ฉันถาม “จะไปไหน”

เขาบุ้ยใบ้อย่างหมดหวังไปที่โซฟา “ผมจะไปนอนตรงโน้น”

ฉันทะลึ่งพรวดขึ้นจากเตียง “เฮ้ยคุณ จะรังเกียจกันมากเกินไปแล้วนะ”

“เฮ้ย” เขาร้องบ้าง ดูตกใจสุดๆ “ผมเปล่านะ”

“แต่ที่คุณทำ มันเป็นยังงั้นนี่”

“ผม...ไม่ได้เป็นยังงั้น” เขาพ่นลมหายใจออกมายาวยืด “ก็ได้...ผมตกลง ถ้าคุณไม่คิดเปลี่ยนใจแน่ๆ”

“ฉันไม่เปลี่ยนใจหรอก”

“ถามครั้งสุดท้ายนะคุณ”

“เป็นคำตอบสุดท้าย”

“นี่มันเรื่องใหญ่อยู่นะ คุณเข้าใจใช่ไหม”

“ฉันรู้น่าคุณ ฉันน่ะ อายุจะยี่สิบห้าอีกไม่กี่เดือนนี่แล้วนะ”

ฉันยังมีหน้าไปป่าวประกาศด้วยนะว่าตัวเองอายุจะยี่สิบห้าแล้ว ในขณะที่การกระทำนี่ บอกว่าอายุสิบห้ายังต้องอายในความสิ้นคิดเลย

เขาดูหมดหวัง “ก็ได้...โอเค”

เมื่อร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมาพร้อมกับริมฝีปากที่กดลงบนปากฉัน ตอนนั้นล่ะที่ฉันรู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้แล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เลย ทุกอย่างสายไปหมดแล้ว!

***********************************************

หมายเหตุ: นิยายเรื่องนี้รับประกันความธรรมดา! 

 

***********************************************

 

 ไหนๆ ก็ไหนๆ แระ

ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะก๊ะ^^

สั่งศรกามเทพ [The Accidental Destiny]