คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ::Alternate Love:: two
::Alternate Love:: two
“ยังมีหน้ามาถามอีกน่ะ” แทคอุนยังคงก้าวก่ายฮักยอน ด้วยการปลดเสื้อของฮักยอนออก ... ถึงแม้ว่า มันจะเหมือนเขากำลังปู้ยี้ปู้ยำร่างของเขาก็ตาม
“ฉันถามว่านายจะทำอะไร มาถอดเสื้อฉันทำหอกอะไร !!” เสื้อของฮักยอนล่นลงมาอยู่ตรงไหล่ นี่มันจะมากเกินไปแล้วน่ะ เขาคิดจะข่มขืนร่างของเขารึยังไง โรคจิตชะมัด ฮักยอนที่กำลังปกป้องร่าง(แทคอุน) อย่างเต็มที่ถึงกับเหลืออด นี่ร่างแทคอุนสิน่ะ เอาสิ !! ไอ้บ้านี่มันนักเลงตัวพ่อ เอาว่ะ ฮักยอนยกขาขึ้นและใช้แรงมหาศาลของเขา ถีบลงกลางอกของแทคอุน... แต่นั่นมัน... ร่างของเขาน่ะ yy คงเจ็บน่าดู...
“อ๊ากกกกก”
“ถ้านายยังข่มขืนฉันอยู่ละก็... ได้เจอลูกเต๊ะผ่าหมากแน่”
“แสบนักน่ะ...”
“ตอบมาเดี๋ยวนี้ นายจะทำอะไรมิทราบ” ฮักยอนยืนชี้หน้า ด่าแทคอุนอย่างสง่าผ่าเผย พลางสางผมอย่างผู้ชนะ แทคอุนได้แต่มองภาพนั้นอย่างอนาถ... รู้สึกสงสารร่างตัวเองอย่างจับใจ
“เลิกทำตัวประหลาดๆ ในร่างฉัน แล้วรีบถอดเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวนี้!”
“ฉันถามว่านายจะถอดเสื้อฉันทำหอกอะไร !?”
“ฉันจะพานายอาบน้ำเฟ้ยยย”
“ห้ะ -/////-” ฮักยอนที่ยืนอย่างสง่าตอนนี้ ถึงกับอ้าปากผงะกันเลยทีเดียว อะ... อาบน้ำ !? บ้าไปแล้ว แทคอุนนายมันบ้า
“โว้ยยย หงุดหงิดโว้ยย ฉันไม่เคยทำหน้าอุบาทๆ แบบนั้นในชีวิตมาก่อน อนาถจริงเว้ยยย” แทคอุนโขกหัวสับลงกับพื้น ด้วยควาหงุดหงิดเต็มพิกัด...
“เอ่อ... แทคอุน แล้วนายจะโขกหัวกับพื้นทำมะเขืออะไร นั่นมันหน้าผากทรงสวยของฉันนะ กรี๊ดดดดดดด” ฮักยอนเผลอกรี๊ดออกมาและรีบปรี่ตรงเข้าไปหาแทคอุน เพื่อให้เขาเลิกบ้าแล้วโขกหัวกับพื้นแบบนั้นซะที หน้าผากเขามันเถิกอยู่แล้ว นี่แทคอุนกะจะให้หน้าผากของเขาเป็นลานจอดเครื่องบินหรือไง !?
“อยากให้ฉันเลิกโขก ก็ถอดเสื้อสิ”
“เออๆ ถอดก็ถอด” แทคอุนที่โขกหัวกับพื้น เงยหน้ามามองฮักยอนเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืนและพยายามถอดเสื้อฮักยอนอีกครั้ง
“ฉันบอกว่าถอด แต่ไม่ได้ให้นายถอดให้ซะหน่อย”
“เอ้า จะถอดก็รีบถอด เดี๋ยวพ่อจับทำเมียให้รู้แล้วรู้รอดนะ”
“ออกไปจากตัวฉันก่อนสิ ! หันหลังด้วย ห้ามมองน่ะรู้มั้ย” ฮักยอนกำชับแทคอุนพลางพลักคนตรงหน้าให้หันหลังให้เขา
“จะให้ฉันหันหลังทำไม นั่นมันร่างฉัน - -”
“...///// จะพูดขึ้นมาทำไมเนี่ยะ คือ... นี่มันร่างนาย แต่คนที่อาบน้ำคือฉัน งื้อออ ทำไงดี” ฮักยอนรีบใส่เสื้อกลับพลางก้มหน้างุดๆ ลงพื้น แทคอุนได้แต่กุมขมับ เกิดมา 18 ปี เขาไม่เคยเห็นตัวเองทำท่าได้น่าอาเจียนขนาดนี้มาก่อน...
“เออวะ... เอางี้ เราต้องอาบน้ำด้วยกัน”
“/// 0[]0 ///” ฮักยอนช๊อคอะเมซิ่ง...
“เคยกินโปรตีนที่ให้สารอาหารกับร่างกายบ้างมั้ย หรือว่านายฉีดโบท๊อกซ์เข้าสมองหรอ ทำไมไม่มีรอยหยักแบบนี้ เกรด 4 ที่ได้มานี่ไร้ประโยชน์จริงๆ”
“0[]0” เงิบ... ฮักยอนช๊อคกับคำพูดที่แทคอุนพ่นออกมาอย่างไม่แยแส... อื้อหือ มั่นใจว่านั่นคือปาก
“ก็ไม่เห็นต้องอายเลย ในเมื่อนายอาบน้ำในขณะที่มองฉันไปด้วย ก็เหมือนเห็นร่างตัวเองในกระจกไง เราก็ต่างคนต่างช่วยอาบด้วยกันก็แค่นี้ ?”
“สมองนายมันมีแต่เรื่องลามกหื่นกามรึไงนะ !? อาบด้วยกันมันต่างจากแก้ผ้าให้อีกคนดูที่ไหน”
“โว้ยยยยย ก็บอกว่าต่างคนต่างมองร่างตัวเองสิ อย่ามองร่างที่ตัวเองสิงอยู่สิเฟ้ย หงุดหงิดชิบคุยกับนาย”
“คุยกับนายมันบันเทิงเริงรมณ์ตายแหละ ... เอาไงก็เอา -////-” หน้าของฮักยอนเริ่มเปลี่ยนสีเป็นชมพูระเรื่อด้วยความเขินอาย พอเขาเงยหน้าจากพื้นเท่านั้นแหละ ฮักยอนแทบจะกรี๊ดอีกครั้ง... กับชายโฉดตรงหน้า แทคอุน !!!
“นะ นายถอดเสื้อผ้าหมดแล้วเหรอ ใส่ผ้าขนหนูเดี๋ยวนี้ !!!!” ฮักยอนโวยวายพลางโยนผ้าขนหนูให้แทคอุน ถึงเขาจะเห็นร่างของเขาเปล่าเปื่อยร่อนจ้อนก็ตาม แต่ถ้าแทคอุนก้มหน้าเมื่อไหร่ ... อ๊ากกกกก
“เออๆ ฉันพันผ้าแล้ว เร็วๆ รีบถอดเสื้อสิ”
“...yy”
“ทำไมนายชอบทำหน้าอุบาทๆ ในร่างฉันจังเลย ห้ะ? เลิกทำหน้าเหมือนอยากตายซะที ฮักยอน”
“รู้แล้ว รู้แล้ว !! ” ฮักยอนหลับตาปี๋ พร้อมกับถอดเสื้อผ้าออกทุกชิ้นก่อนจะเอาผ้าขนหนูตัวจิ๋วพันส่วนร่างของเขาเอาไว้ หวา... มือเขาเผลอไปจับไอ้นั่นข้างร่างของแทคอุนซะแล้ว ... นุ่นซะไม่มี ... ซะที่ไหนกันละ !! อันตรายชะมัด ไอ้หุ่นที่เพอร์เฟ็คของแทคอุน ไหนจะเนินอกแน่น ผิวขาวซีดจนเห็นเส้นเลือด ซิกแพคที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามบนหน้าท้องของเขา ทุกสัดส่วนบนร่างกายไร้ที่ติจริงๆ...
“เลิกลวนลามหน้าท้องของฉันได้แล้ว เดี๋ยวต่อยให้หน้าแหกเลย... เร็วๆ เข้ามาสิ” แทคอุนที่ลงอ่างอาบน้ำก็ กวักมือเรียกฮักยอนที่กำลังเคลิ้มเผลอลูบไล้ซุกไซร้ ร่างแทคอุนอย่างประเจิดประเจ้อ...
“น่าจับตายแหละ ฉันแค่.. แค่.. แค่จับๆดูเฉยๆ ว่านายมีพุงรึเปล่า” ฮักยอนเกาคอแก้เขิน และลงอ่างอาบน้ำตรงข้ามแทคอุนอย่างรวดเร็ว
“อา น้ำอุ่นชะมัด...”
“อืมมมม” ฮักยอนเสมองทางอื่น ถึงเขาจะมองแทคอุนก็ตาม สุดท้ายก็เหมือนกำลังมองตัวเองละน่ะ
“เล็ก... เหมือนกันแหะ” แทคอุนมองฮักยอนก่อน บ่นอุบอิบเบาๆ แต่แน่นอนว่าเขาตั้งใจพูดลอยๆให้ กยอนได้ยิน อะไรเล็กๆน่ะ ?? เฮ้ยยย รึว่า
“เฮ้ยยยยยยยยย ไอ้คนใจบาป ไอ้คนกามไม่เลือกเวลา yy”
“เฮ้ๆ น้อยๆหน่อย ฉันหมายถึงหน้าท้องนาย ไม่ได้หมายถึงหนอนชาเขียวนายเลยน่ะ” แทคอุนเลิกคิ้วสูง พลางทำหน้ากวน ยียวนให้ฮักยอนโกรธเล่น .. ฮึ่ยยย ของใคร? หนอนชาเขียว พูดได้ทำลายศักศรีมาก ฮักยอนยกมือขึ้นกลางฟ้าพยายามจะต่อยเข้าที่หน้าแทคอุน แต่แทคอุนก็ หลบอย่างว่องไว แถมยังยียวนส่งแก้มข้างนึงเป็นการเชื้อเชิญให้ฮักยอนต่อยเข้ามาแรงๆ...
“เหอะ นายมันลามกได้ไม่เลือกที่จริงๆ เหอะ..” ฮักยอนแง่งใส่แทคอุน ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น แต่ความคิดชั่วร้ายของฮักยอนก็ผุดขึ้นมาทันที ที่หันไปเห็นสบู่เหลวกระปุกใหญ่ หึหึหึ... ถึงเวลาชำระล้างแค้นแล้วสิ ดาร์กโหมดของฮักยอนจึงตื่นขึ้นมา
“แทคอุน...”
“ทำไมนายทำหน้าแบบนั้น มีไร?”
“นายจะแช่น้ำอยู่อย่างนี้เหรอ”
“เออ อีกซักพัก” แทคอุนเริ่มถอยหลังหนีฮักยอนที่ตอนนี้เริ่มมีรอยยิ้มแปลกๆ ผุดขึ้นมา แทคอุนก็เกิดอาการอยากจะสำลอกอาหารสาร 5 หมู่ ออกจากกระเพาะอีกครั้ง ที่เขาเห็นตัวเองทำหน้าอุบาทๆ แบบนี้อีกแล้ว
“ให้ฉันถูหลังให้มั้ย...” ฮักยอนลุกขึ้นพลางขยับเข้าไปใกล้ ก่อนจะจับขาของแทคอุนที่นั่งแหกอยู่ ให้หุบลงและเกาะขาพลางทำหน้าใสซื่ออาโนเนะ ส่งสายตา ในร่างแทคอุนเวอร์ชั่นมุ้งมิ้งไปให้แทคอุน....
“...” แทคอุนตอนนี้เริ่มจะชะงักแล้ว... คิดจะยั่วกันเหรอ ... เอาสิ ฮักยอน คิดว่าจะยั่วเขาได้งั้นเหรอ ก็ในเมื่อ เขากำลังยั่วแทคอุนในร่างของแทคอุนไงละ
“นะฮะ... เดี๋ยวเค้าถูให้” ฮักยอนลุกขึ้นยืนและคร่อมแทคอุนที่เงียบกริบ ฮักยอนตั้งใจยั่วด้วยร่างของแทคอุนนี่แหละ เอาสิ ถ้าแน่จริง ต้องทนร่างตัวเองให้ได้ :P
ฮักยอนยื่นมือไปหยิบขวดโลชั่นอาบน้ำที่อยู่บนชั้น ข้างหลังของแทคอุน อย่างเชื่องช้า ... แทคอุนหลับตาลงเพื่อข่มไม่ให้สารอาหารที่มีประโยชน์ต้องคะย้อนออกมา ... นี่ถ้าคนเรามันจะมีอารมณ์กับร่างของตัวเอง ก็คงพิลึกดี นี่ฮักยอนคงฉีดโบท๊อกซ์เข้าสมองจริงๆสินะ เคยได้ยินมาว่าหัวหน้าห้องของเขาเป็นนักเรียนระดับหัวกะทิ... แต่นี่คงกินข้าวกับขี้เลื่อยมากกว่าสิน่ะ ..
“ฮักยอน รีบหยิบแล้วออกจากตัวฉันเดี๋ยวนี้”
“หันหลังมาสิ นะ เดี๋ยวฉันถูหลังให้” ฮักยอนยังคงพูดจาแหย่แทคอุนให้ประสาทกินเล่นๆ... แทคอุนถึงกับสบถออกมาทันที ที่ฮักยอนเริ่มเทโลชั่นลงมือและกวักน้ำใส่ พร้อมโป๊ะมันลงที่หน้าอกของแทคอุน
“เฮ้ยๆ ถูหลังสิ ไม่ใช่นมฉัน”
“นี่มันร่างของฉันน่ะ นายจะมาโวยวายทำไมเนี่ยะ”
“หุบปากได้แล้ว รีบๆถู รีบๆล้างซะ” แทคอุนรีบหันหลังให้ฮักยอนทันทีที่เจ้าตัว ทำท่าจะโป๊ะเข้าที่เนินอกจริงๆ
ฮักยอนเทโลชั่นเพิ่ม และค่อยๆ ชโลมมันลงหลังของแทคอุนอย่างแผ่วเบา เขาใช้นิ้วเกลี่ยและไล้จากต้นคอข้างหลังลงมายังไล่ เขาค่อยๆ ถูกมันจนเป็นฟองขึ้นมา... แทคอุนเผลอหลับตาพริ้ม และกดฟันอย่างอดทนกับสัมพัสน่าหวาดเสียวนี้ เอาละสิ แทคอุนเริ่มเข้าสู่ โลกแห่งมโนแล้ว ...
“แทคอุน นายรู้อะไรมั้ย ฉันชอบนายอยู่อย่างนึงน่ะ”
“...หืมม”
“นายหุ่นดีม๊ากกกกกก”
“หึ มันแน่อยู่แล้ว สาวๆที่รร.พากันหลงฉันเพราะหุ่นที่เพอร์เฟ็คของฉันนี่แหละ” ฮักยอนถึงเอือมทันที นอกจากจะเงียบขรึมไม่ค่อยเข้าสังคม โหด โฉด ถ่อยไม่พอ ยังหลงตัวเองอีก ... แทคอุนมีครบสารบัญนักเลงเลยน่ะ ขอบอก
“เหรอออออออ”
“นี่นายกำลังล้อเลียนฉันเหรอ”
“เปล๊า” ฮักยอนเบ้ปากทำเสียงสูงเหมือนนางสิบสองร้องหาสามีในยามวิกาล ฮักยอนใช้มือนวดไหล่ให้แทคอุน ก่อนจะ... หึหึหึหึ แค้นนี้ต้องมีชำระ ไหนจะรถชน ไหนจะแกล้งเขาตอนเผลอ... ฮักยอนหัวเราะอย่างชั่วร้ายสามัญ ก่อนจะใช้มือลูบลงตามรอยของกระดูกเป็นสันของแทคอุนมายังเอวคอดที่สมส่วน ใช้มือไล้ไปยังกระดูเชิงกรานข้างหน้าของแทคอุน
“..เฮ้ยๆ ไหนว่าถูหลังไง ไหงมาถูกระดูกเชิงกรานฉัน ห้ะ !?”
“ก็...”
“อะแฮ่มๆ... ห่างๆหน่อยก็ได้ -//////-” แทคอุนถึงกับกระแอม ก็หน้าอกของฮักยอนกำลังถูหลังเขาอยู่น่ะสิ เสียวก็เสียว แต่เขาขยับตัวไม่ได้ ก็มือทั้งสองข้างของฮักยอนมันล๊อกกระดูกเชิงกรานเขาอยู่น่ะสิ ตายโหงละงานนี้
“นี่... แทคอุน” ฮักยอนก้มลงไปกระซิบลงข้างหูของแทคอุนอย่างแผ่วเบา ทำเอาเจ้าตัวถึงกลับเผลอเคลิ้ม ไหนจะสัมพัสที่หลัง มือของฮักยอนตรงจุดต่ำ แล้วไอ้ลมหายใจที่รดใบหูของเขาอีก นี่มัน... สวรรคในนรกชัดๆ
“นายน่ะ... มัน”
“หืมมมม...”
“ก็...” ฮักยอนใช้มือลูบขึ้นมายังหน้าท้อง แทคอุนตอนนี้เผลอเคลิ้มกับสัมพัสนั้น และเข้าสู่โลกแห่งมโนเรียบร้อยแล้ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกก” แทคอุนแหบปากร้องดังก้องคับห้องอาบน้ำเยี่ยงเสียงนกหวีดในม๊อบสุเทพอปป้า
“นี่แนะ !!” ฮักยอนใช้มือที่ลูบหน้าอกสวยของแทคอุนเมื่อกี้ ขึ้นมาหยิกแก้มของแทคอุนอย่างแรง จนแทคอุนสบถออกมาเป็นภาษาต่างด้าว
“สมน้ำหน้า ใครใช้ให้นายแกล้งฉันก่อน .. ไปดีกว่า แบร่” ฮักยอนหยิกแก้มของแทคอุนอย่างสะใจ ก่อนจะลุกขึ้นกระโดดตลบหน้าหลัง และแลบลิ้นอย่างน่ารัก (ซึ่งมันน่าคะย้อนสารอาหารออกจากกระเพาะจริงๆ...จากใจ จองแทคอุน) และออกจากอ่างอาบน้ำพลางหยิบผ้าขนหนูมาพันน้องหนอนชาเขียวก่อนจะชะแว้บ ออกจากห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ฟิ้ว ฟ้าว ปิ๊บปิ๊บ...
“เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ ทำให้อยากแล้วก็จากไป เดี๋ยวซักวันจะเอาคืนให้สาสมเลย ฮักยอน!! จะไปไหน นายยังไม่ได้อาบน้ำให้ฉันเลยนะเฟ้ยยย เฮ้ !!”
ตกดึก
ฮักยอนเตรียมข้าวของออกจากกระเป๋าและยัดทุกอย่างลงในตู้เสื้อผ้าของแทคอุน เพราะแทคอุนเองต้องใส่เสื้อของฮักยอนอยู่แล้ว ฮักยอนลุกขึ้นพลางดี๊ด๊าลั้นล้า เพื่อเปิดดูตู้เสื้อผ้านับ 10 หลังของแทคอุนอย่างตื่นเต้น ก็ลองคิดดูสิ หุ่นน่าหม่ำของแทคอุนกับเสื้อผ้านานาแฟชั่นเหมือนยกถนนย่างกังนัมมาไว้ในตู้ของแทคอุนอะไรแบบนั้นเลย
“อย่าลื้อตู้เสื้อผ้าฉันเละนะ”
“ปากนะปาก เห็นปกตินายเงียบไม่ใช่เหรอ ทำไมช่วงนี้นายดูพูดมาเป็นพิเศษน่ะ”
“ดูนายจะรู้จักฉันเหลือเกินน่ะ... ” กึกเลย กึกสิ ฮักยอนเบ้ปากพลางล้อเลียนแทคอุนหลังจากหันหลังและกลับมาลื้อตู้อีกครั้ง เขาว่ากันว่า นักเลงมีนิสัยที่ดีอย่างนึงคือ เงียบ แต่พอมีเรื่องเมื่อไหร่ ปากและเท้า คืออาวุธทำลายร้างฝ่ายตรงข้าม ...
“เตรียมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็รีบมานอนนะ” แทคอุนหาวหวอดๆ ก่อนจะนอนลงบนเตียงขนาดคิงส์ไซส์ ที่มีสามารถนำคนมานอนได้ทั้งบ้านของเขา
“แล้วฉันนอนที่ไหน ?”
“ก็นอนข้างฉันนี่แหละ จะนอนในส้วมก็ได้น่ะ” เผลอเป็นไม่ได้ แซะตลอดเวลา นี่คือคติพจน์ของนักเลงถ่อยแทคอุนสิน่ะ ฮักยอนแง่งใส่แทคอุน ก่อนจะพับเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และใส่ลงในตู้อย่างกุลสตรี
แทคอุนนอนตะแคง พลางมองดูฮักยอนพับผ้า... มันคงจะน่าประทับใจกว่านี้ ถ้าฮักยอนไม่ได้อยู่ในร่างของเขา มันดูขัดกันมากจริงๆ แม่บ้านไปไหนหมดน่ะ เหมือนเขานั่งดูตัวเองพับผ้านั่งพับเพียบเรียบร้อย... แทคอุนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันมาอีกทาง และพร้อมที่จะเข้า ฌานเฝ้าพระอินทร์ ...
5 นาทีผ่านไป...
“เอ่อ... แทคอุน”
“...”
“นี่ๆ” ฮักยอนที่นอนลงข้างแทคอุน สะกิดเขาให้ตื่น...
“อะไร...”
“คือฉัน... ปกติแล้ว ฉันเปิดไฟนอนนะ”
“มาบอกฉันทำไมวะ ?”
“ก็แบบ... นายไม่มีโคมไฟเล็กๆ ไว้เปิดไฟเหรอ”
“โว้ยย เป็นเด็กไปได้ ถ้าเปิดไฟมันก็แสบตาสิ รำคาญ อย่าปลุกฉันอีกน่ะ”
“เอ่อ แต่...”
“หุบปาก !” แทคอุนพูดเสียงค่อนข้างดังก่อนที่ฮักยอนจะงอนตุ๊บป่อง หันหลังให้แทคอุนและข่มตาหลับ
10 นาทีผ่านไป
“เฮ้อ...”
“...”
20 นาทีผ่านไป
“เฮ้อ...”
“...”
1 ชม. ผ่านไป
“เฮ้อ...”
“โว้ยยยย คนจะหลับจะนอนมาถอนหายใจทำหอกอะไรอีก !!”
“แทคอุน...” ฮักยอนค่อยๆ หันหน้ามาหาแทคอุน ทั้งน้ำตาคลอ... อะไร นี่ถึงกับร้องไห้เลยเหรอ เฮ้ย ! แทคอุนผงะเล็กน้อย... ในชีวิตเขายังไม่เคยเห็นตัวเองน้ำตาคลอแบบนี้เลยน่ะ !!
“อะ....อะไร” แทคอุนค่อยๆ ขยับตัวไปหาฮักยอน ฮักยอนกวักมือเรียกให้เข้าไปหาใกล้ๆ แทคอุนจึงยื่นหูเข้าไปใกล้อีก
“ฉันนอนไม่หลับ... yy ฉันกลัวความมืดนะ” ฮักยอนเบ้ปากพร้อมน้ำตาคลอเหมือนเด็ก 2 3 ขวบขอนมจากแม่ แต่แม่ไม่ให้เพราะแม่เอานมให้พ่อกินอยู่...
“เออๆ.. รู้แล้วๆ จะให้เปิดไฟใช่มั้ย เลิกงอแงได้แล้ว เช็ดน้ำตาด่วนเลยน่ะ ฉันรับไม่ได้ ที่เห็นตัวเองน้ำตาคลอแบบนี้” แทคอุนขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนจะดึงร่างฮักยอนเข้ามาใกล้และ...
“ฉันจะเปิดโคมไฟตรงหัวนอนไว้ให้ละกัน...” แทคอุนกอดฮักยอนลงอ้อมกอดของเขา และกดหัวของฮักยอนซบลงอก
“...นะ นาย ทำอะไร !?”
“ขืนนายยังพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ฉันจะปล่อยให้นายนอนคนเดียวแบบเมื่อกี้นะ หลับตาซะ แล้วนอน”
“...”
“...”
“แทคอุน”
“อะไรอีกละ !?”
“นายจะโกรธฉันมั้ยคือ... ฉันอยากนอนกอดหมอนข้าง”
“โว้ยย เรื่องมากจริงๆ ฉันไม่มีหมอนข้างหรอกนะ แต่ถ้าอยากก่าย ก็ก่ายตัวฉันไปก็แล้วกัน”
“หา? แล้วนายจะไม่เมื่อยเหรอ”
“เถอะน่า... ฉันถึก นอนได้แล้ว ฮักยอน” แทคอุนยกขาของฮักยอนขึ้น ก่อนจะพลาดลงที่ขาตัวเอง
“แต้งกิ้วน่ะ...” ฮักยอนเผลออมยิ้มภายใต้อ้อมกอดของแทคอุน ถึงจะเห็นหน้าของแทคอุนลางๆ แต่เขาก็เห็นหน้าของแทคอุนอย่างชัดเจน นานแค่ไหนแล้วน่ะ ที่เขาไม่เห็นหน้าตัวเองยิ้มแบบนี้ นี่แทคอุนเขารู้ตัวมั้ย ว่ากำลังอมยิ้มอยู่นะ
“คนบ้าอะไรกลัวความมืด นายไม่กลัวตัวเองหรือไงนะ นายแทบจะหลอมตัวรวมกับความมืดในห้องนี้อยู่แล้ว”
“เมื่อไหร่นายจะเลิกแซะฉันซักทีนะ แทคอุน”
“เงียบซะ แล้วนอน... เผื่อพรุ่งนี้เช้ามาเราอาจจะสลับร่างกลับก็ได้”
“รู้แล้วน่า... ฝันดีน่ะ” พอพูดจบ ฮักยอนก็ซุกลงอกอุ่นของแทคอุนทันที ถึงจะเป็นอกของตัวเองก็เถอะ.. ต่ความรู้สึกมันกลับต่างกัน อบอุ่นมากจริงๆ...
“ฝันดี ฮักยอน...” อีก 5 นาทีต่อมาเสียงของทั้งคู่ก็หายไป แต่แทนที่ด้วย... เสียงกรนของฮักยอน ทำเอาแทคอุนแทบจะถีบฮักยอนตกเตียงเลยทีเดียว แล้วเขาจะได้นอนสบายๆ มั้ย คืนนี้ !?
กลิ่นของอาหารเช้าสไตล์ตะวันตก ลอยฉุนเข้ามาในห้องนอนของแทคอุน ทำให้ฮักยอนที่กำลังนอนเพลินด้วยท่าก้นโด่ง น้ำลายไหล ถึงกับสะลึมสะลือละเมอพูดออกมาว่า
“แม่~~~~~~ หอมจังฮะ” แต่ฮักยอนก็สะดุ้งตื่นทันที เพราะจิตใต้สำนึกบังคับให้เขาตื่น เดี๋ยวแทคอุนที่นอนอยู่ข้างเขาได้ยินเสียงละเมอน่าอายแบบนี้จะทำยังไง แต่พอลุกตื่น กลับพบว่าข้างเตียงของเขาว่างเปล่า? นักเลงสมัยนี้เขาตื่นเช้ากันอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่าน่ะ
“ตื่นสายชะมัด ” ยังไม่ทันได้นินทาในสมองอันปราดเปรื่องของเขาแท้ๆ แทคอุนก็โผล่มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเลย... ตายยากจริงๆ
“ก็เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลย”
“ฉันสมควรนอนหลับสินะ ใครคนไหนมันงอแง แล้วซุกอกฉันทั้งคืน...ไหนจะนอนก่ายตัวฉันอีก - -” แทคอุนเดินมาหยิบเนกไท พลางใส่มันลวกๆ ก่อนจะเซตผมยุ่งๆให้เข้าที
“มีซักนาทีมั้ย ที่นายจะไม่แซะแทะโลมฉัน...ฮึ่ยย แต่เดี๋ยวน่ะ... ทำไมนายใส่เนกไทคนอื่นแบบนั้น !! ฉันเป็นถึงนักเรียนดีเด่นของรร. ทำไมนายใส่เสื้ออกนอกกางเกง โว้ยยย ใส่ดีๆเส้!” ฮักยอนกระโดดลงจากเตียงเพื่อมาใส่เนกไทให้เรียบร้อย และยัดเสื้อลงในกางเกงนักเรียนให้แทคอุน
“อู้ววว ผูกเนกไทเป็นด้วยเหรอ ฮักยอน”
“ใครจะไปเหมือนนายกันละ แต่งตัวอย่างกับกุ้ยไปโรงเรียนทุกวัน”
“เออ ขอโทษด้วยที่ฉันเหมือนนักเลงกุ๊ย”
“รู้ตัวก็ดี เดี๋ยวอาบน้ำแปปนึง”
“อาบให้มั้ย” แทคอุนยักคิ้วพลางนั่งลงบนเตียง เชื้อเชิญฮักยอนอย่างออกสื่อ
“ฮึ่ยยย ไม่ต้อง !”ฮักยอนรีบดันหลังแทคอุนออกจากห้อง ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วซึ่งความเร็วเยี่ยงความเร็วเหนือแสง
ฮักยอนเดินทางมาถึงโรงเรียน หลังจากที่ผ่านสงครามน้ำลายกับแทคอุนบนรถของแทคอุน โดยมีคุณลุงคนตัดหญ้าขับรถมาส่งถึงโรงเรียนเป็นพยานรู้เห็นในการถกเถียงของทั้งคู่
“แทคอุนไปไหนนะ” ฮักยอนบ่นพึมพำก่อนจะเปิดประตูห้องเรียนเข้าไป แต่... เพียงแค่เปิดประตูออกเท่านั้น สายตาของมวลชนประจำห้องกลับจ้องมองฮักยอน อย่างประหลาดใจ ตายแล้ว... ฮักยอนลืมนึกไป นี่มันร่างแทคอุนนี่หว่า yy
เสียงซุบซิบนินทาทำให้ฮักยอนกังวลเล็กน้อย แต่ก็ต้องเดินผ่านทุกมวลชนเพื่อไปนั่งโต๊ะของแทคอุน
“เป็นไปได้เหรอ... แกนั่นมัน... แทคอุนใช่มั้ย ? ทำไมวันนี้เขาถึงเข้าเรียนละ” เสียงซุบซิบที่ 1
“ฉันจะไปรู้เหรอ อย่าไปจ้องตาเขานะ ไม่งั้นโดนเขาต่อยหน้าแหกกลับมาชัวร์” เสียงซุบซิบที่ 2
7 โมงครึ่ง... ฮักยอนส่องนาฬิกาข้อมือของเขาก่อนจะตวัดสายตาไปที่เสียงซุบซิบปริศนานั่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนและออกจากห้องที่พึ่งจะเข้ามา แทคอุนอยู่ที่ไหน !? นี่จะเข้าเรียนแล้วนะ แล้วนี่เขาลืมหรือเปล่า ว่าเขายังอยู่ในร่างฮักยอน ตั้งแต่เกิดมายัน 18 ปี เขาไม่เคยมาโรงเรียนสายหรือเข้าห้องสายมาก่อนเลยนะ
ฮักยอนเดินไปทั่วรอบโรงเรียนเพื่อตามหาแทคอุนที่ไม่ยอมเข้าห้องเรียนซะที หายไปไหนของเขานะ แต่ฮักยอนเดินมาถึงโรงอาหาร ก็ถึงกับ.. กึกอีกแล้ว เสียงที่คุ้นเคยมากที่สุดดังมาจากข้างในโรงอาหาร ใช่แล้ว มันคือเสียงของแทคอุน ในร่างของเขานั่นแหละ
“เฮ้ มันจะไม่มากไปหน่อยหรือไง ไอ้แว่นกระจู๋ทะเล - -”
“0[]0 ฮะ ฮักยอน... นายพูดอะไร” แทคอุนกำลังกระชากคอเสื้อของนักเรียนชายคนนึง แต่มันแย่ตรงที่ เขากำลังอยู่น่างของฮักยอนต่างหากละ แล้วไอ้คำพูดชั่วๆ ที่พ่นออกมา แน่นอนว่านักเรียนคนอื่นได้ยิน ต่างก็ตกใจ นี่มัน ชา ฮักยอนนักเรียนหัวกะทิอันดับต้นๆ ที่มีพฤติกรรมดีเด่น เชียวนะ ไอ้กระจู๋ทะเลนี่มัน... ไม่แรงไปหน่อยเหรอ TT
“ฉันจะพูดอะไรมันก็เรื่องของฉัน แต่ขนมปังชิ้นสุดท้ายนั่น... มันของฉันวะ ฉันเห็นมันก่อนที่แกจะหยิบมันไปด้วยซ้ำ” ... อะไรนะ?
“เอ่อ ฉันขอโทษ ถ้านายอยากได้มันก็น่าจะบอกฉันดีๆแต่แรกนะ T^T”
“ก็ฉันบอกแกไปแล้วสิบรอบ ว่านี่มันของฉัน แกกไม่ยอมปล่อยขนมปังชิ้นสุดท้ายซักที... มันก็ต้องลงไม้ลงมือกันซักหน่อย”
“ฮึก ก็ฉันเองก็อยากกินนี่นา”
“อยากกินก็ไปซื้อเอาข้างนอกเฟ้ย นี่มันของฉัน หรือจะลงไปคลุกฝุ่นหน้าโรงอาหารซักตั้งมั้ย” ฮักยอนที่ยืนอึ้งอยู่ รีบวิ่งเข้ามาดึงแขนแทคอุนออกจากเด็กแว่นกระจู๋ทะเลนั่นทันที... แต่เอ๊ะ ทำไมหน้าของเด็กคนนี้ มันคุ้นๆนะ?
“แทค ไม่สิ ฮักยอน... ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย” ฮักยอนที่ทำให้สงครามแย่งขนมปังยุติลงก็พยายามที่จะพาแทคอุนออกจากที่นี่
“แทค... แทคอุน TT ปล่อยฮักยอนเถอะครับ”
“หุบปากไป ไอ้กระจู๋ทะเล - -” แทคอุนหันหน้มาด่าเด็กแว่นนั่นก่อนจะปล่อยคอเสื้อ ทำให้ก้นของเด็กแว่นคนนั้นกระแทกลงพสุธาในทันที
“นาย !? ใช่คณะกรรมการนักเรียนหรือเปล่า ?” ฮักยอนเพ่งสายตาไปที่เด็กแว่นคนนั้น พลางกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ตายละหว่างานนี้ ไอ้เด็กแว่นคนนี้มัน... เด็กคณะกรรมการนี่หว่า งานเข้าแล้ว !!
“ครับ ใช่... แต่ผมจะไม่เอาไปฟ้องฝ่ายปกครองนะครับ อย่าทำอะไรผมเลย แทคอุน ”
“ฉันบอกให้แกหุบปากไงวะ ไอ้กระจู๋ทะเล หรือออยากจะคลุกฝุ่นหน้าโรงอาหารจริงๆสินะ” แทคอุนกระชากคอเด็กแว่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ฮะ ฮักยอนปล่อยผมเถอะ ผมจะอ้วกแล้ว นี่ติดแทคอุนมาหรือไงนะ TT นายเปลี่ยนไปนะ ฮักยอน” ซวยแล้ววว ไม่ได้การละ ฮักยอนรีบกระชากแทคอุนออกจากเด็กแว่นนั่นทันที พลางเดินออกจากโรงอาหารทันที
“เดี๋ยว !” แต่แทคอุนหยุดและกระชากข้อมือของฮักยอนเดินกลับไปที่โรงอาหารอีกครั้ง
“นายจะบ้าหรือไง นายลืมไปแล้วเหรอ ว่านายอยู่ในร่างฉัน อย่าก่อเรื่องในร่างฉันสิ แล้วนี่จะกลับไปโรงอาหารทำม้ายยยยย ” ฮักยอนโหยหวนออกมาอย่างไร้วิญญาณ...
“ฉันจะกลับไปเอาขนมปัง” แป่ว...
“เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ละกัน แต่เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องกันก่อน” ฮักยอนนั่งลงกับพื้นและอ้อนวอนแทคอุนให้เลิกก่อเรื่องซักที แทคอุนเองก็มองฮักยอนอย่างอารมณ์เสีย ... นี่เขาเห็นตัวเอง นั่งเบะปากไม่พอ ยังอ้อนวอนได้อุบาทจริงๆ แต่ทำไมรู้สึกว่า... มันน่ารักนิดหน่อยละ ?
“เออๆ สัญญาแล้วนะ ไส้วานิลาเท่านั้น เข้าใจมั้ย” แทคอุนยอมเดินตามฮักยอนไปหลังอาคารเรียน ก่อนจะหยุดอยู่พุ่มไม้เล็กใกล้ๆ ...
“เฮ้อ ทำไมนายก่อเรื่องในร่างฉันนะ นายควรจะเกรงใจฉันหน่อย...” ฮักยอนเปิดฉาก จี้ถามแทคอุนทันทีที่เห็นว่าไม่มีคนเดินผ่านแถวนี้
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันนะ นายต่างหาก ทำไมไม่ปรึกษาฉันเลย นายกำลังทำเป็นฮีโร่ ช่วยไอ้กระจู๋ทะเลในร่างของฉันนะ - -” แทคอุนเลิกคิ้วสูง และชี้หน้าถามฮักยอนทันที
“โอ้ยย ปวดหัว ฉันจะแก้ไขปัญหานี้ยังไงดี TT” ฮักยอนโวยวายและกุมขมับพลางนั่งกอดเข่าลงบนหญ้านุ่มๆ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับแทคอุน ที่ตอนนี้... ยังคงทำหน้าตายกวนประสาทเขาอยู่
“ฉันจะไปรู้เหรอ... นอกจากนี้แล้ว ฉันว่าปัญหาอย่างอื่นก็เยอะเลยละ” จู่ๆ หน้าของแทคอุนก็เปลี่ยนไป จากกวนประสาทฮักยอนอยู่ ก็เคลียดขึ้นมาบ้าง ในที่สุดของเขาก็รู้ตัวซักที ว่าเขากำลังเจอปัญหาที่แก้ไม่ได้อยู่
“ปัญหาของนายคืออะไร...” ฮักยอนเอียงคอถามอย่างสงสัย
“ฉัน... ขับรถมาโรงเรียนทุกวัน ” หา? นี่คือปัญหาของเขางั้นเหรอ???
“แต่.. แต่ฉันขึ้นรถประจำทางมานะ”
“นั่นแหละ คือปัญหา” ฮักยอนถึงกับอ้าปากค้างด้วยความสงสัย ก็แล้วไงละ เขาขึ้นรถประจำทางมาอยู่แล้ว ปัญหาอะไรของเขานะ ?
“นี่ทำหน้าเอ๋อ งงรับประทานนี่ ไม่รู้เลยใช่มั้ย ว่าปัญหามันคืออะไร นี่เด็กกะทิของโรงเรียนแน่นะ” ปากพิฆาตของแทคอุนแซะแทะฮักยอนอีกแล้ว...
“ก็หมายความว่า นายต้องขับรถมาโรงเรียนแทนฉันไง !” อ้ากกกกกกกกกกกกกก ประเด็นคือเขาขับรถไม่เป็น ฮักยอนแทบจะสำลักออกมาเป็นเลือดเลยทีเดียว ...
“ฉันขับรถไม่เป็นนะ แทคอุน TT”
“ก็ฝึกสิวะ จะมานั่งทำท่าอ้วกแบบนั้นจะขับเป็นมั้ย เดี๋ยวฉันสอนเอง ส่วนฉัน... จะขึ้นรถประจำทางแทนนายเอง” แต่สุดท้ายฮักยอนก็ต้องจำใจยอมรับ ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังตกลงปัญหากันอยู่นั้น เสียงประกาศก็ดังขึ้นทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดคุยกันเพื่อฟังประกาศ
“รับฟังประกาศนะคะ ... นายชา ฮักยอน นักเรียนชั้นปีที่ 3 ห้อง A พบอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ห้องพักครูในขณะนี้ด้วย ประกาศอีกครั้งนะคะ... OI()**&YYFDS24”
“งานเข้าแล้วววววว” ฮักยอนโหยหวนออกมาโดยไม่สนสายตาอเนจอนาถของแทคอุนเลย เขาจะไปพบอาจารย์ได้ยังไง ในเมื่อเขายังอยู่ในร่างแทคอุน ทำยังไงดี โอโตคาจิ๊ !!!!!!!!!
“นี่ฉันต้องไปพบอาจารย์แทนนายมั้ยฮักยอน”
“มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว แล้วเราค่อยกลับมาคุยกันใหม่” แทคอุนหันหลังกลับไป กำลังจะเดินออกจากพุ่มไม้ตรงนั้นเพื่อไปห้องพักครู แต่ฮักยอนกลับวิ่งมากอดเขาจากด้านหลังก่อน ทำให้การเคลื่อนไหวของร่างกายหยุดชะงักทุกส่วน... มากอดเขาทำไมกัน...
“ฉันฝากด้วยนะ ทำตัวดีๆ อย่าไปเถียงครูเขานะ แทคอุน เห็นแก่ฉันเถอะ... ถือว่าฉันข้อร้อง ทำตัวดีๆ ต่อหน้าครูด้วยละ” ฮักยอนซุกหน้าลงหลังของแทคอุนและกระชับกอดให้แน่นขึ้น เขาไม่รู้ว่าต้องทำวิธีไหน ให้แทคอุนยอมทำตัวดีๆ ไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย... แล้วถ้าเขาลองวิธีที่อ่อนโยนดูบ้างละ ไม่แน่นะ แทคอุนอาจจะยอมก็ได้ ถึงบางทีเขาอาจจะถีบกลับมาก็เถอะ TT
แต่ครั้งนี้แปลกออกไป.. แทคอุนกลับเงียบ มิหนำซ้ำ เขายัง... เอื้อมมือมากุมมือของเขาที่กอดอยู่ ... หรือแทคอุนเขายอม...
“ปล่อยได้แล้ว ฉันเอียนวะ นายกำลังเอาร่างของฉันมากอดฉันอยู่ - -” หมดกัน เชื่อแล้วละ ว่าแทคอุนนี่มัน... ไม่มีอารมณ์โรแมนติกกับเขาเลย
“ฉันไม่ก่อเรื่องหรอกน่า แค่ยืนฟังอาจารย์สาธยายใช่มั้ย” แทคอุนหันมา และจ้องหน้าฮักยอนซักพัก
“ไม่ก่อแน่นะ ...”
“เออน่า จะกังวลทำไมนักหนา” …ก็เขามันไม่ปกตินี่นา แค่ขนมปังชิ้นเดียวยังเดือดดาลขนาดนั้น
“โอเค ไม่ก่อก็ไม่ก่อ เสร็จแล้วรีบกลับเข้าห้องเรียนเลยนะ ฉันว่าฉันจะโดดเรียนซะหน่อย ถึงในชีวิตแนจะไม่เคยโดดก็เถอะ... ”
“เอาน่า นายก็โดดในร่างฉันนี่ ” แทคอุนยกยิ้มขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะยักคิ้วขี้เล่นให้ฮักยอน พลางเขย่งปลายเท้าก่อนจะลูบหัวฮักยอนในร่างของตัวเองอย่างแผ่วเบา ถึงมันจะแปลกไปหน่อย ที่เขาจะลูบหัวของของฮักยอนในร่างของเขาก็ตาม
“ฉันไปละนะ...” แทคอุนรีบวิ่งออกจากพุ่มไม้นั่นทันที ที่เริ่มมีนักเรียนเดินป้วนเปี้ยนแถวนั้น .. เขาหยุดเดินก่อนจะสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“บ้าเอ้ย... เกือบไปแล้ว...” แทคอุนหายใจหอบถี่ก่อนจะกุมหน้าอกข้างซ้ายไว้ ไอ้กอดเมื่อกี้มันคืออะไรกันนะ... ทำไมต้องกอดเขา แค่ขอร้องแบบธรรมดาทำไม่เป็นหรือยังไง? แล้วนี่เขาเป็น.. อะไรไปนะ คงเพราะวิ่งมาไกลแล้ว ใจถึงเต้นถี่ขนาดนี้ ... คงเพราะอย่างนั้นสินะ... ใช่แล้วละ
ห้องพักครู
“ถ้าหากมีคราวหน้า ครูจะหักคะแนนะ เห็นว่าเธอเป็นนักเรียนดีเด่นแถมยังมีผลงานดีๆ ให้กับโรงเรียนมาเยอะ เฮ้อ เธอเรียนหนักไปหรือเปล่าฮักยอน พักผ่อนบ้างนะ แล้วงานที่ครูมอบหมายไปทำไปถึงไหนแล้ว ทำไมเธอดู... เปลี่ยนไปนะ ฮักยอน”
“- -” แทคอุนยืนกอดอกพลางมองนาฬิกาขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่ผนังห้องพักครู ก่อนจะถอนหายใจและสบตากับครูฝ่ายปกครองอย่างเอือมระอา
“ครูพูดเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ งั้นผมขอตัว งานผมเยอะ” แทคอุนเดินออกจากห้องอย่างความไวแสง
“0[]0 ฮะ... ฮักยอน เดี๋ยวสิ... ” ครูฝ่ายปกครองถึงกับเงิบ กุมขมับก่อนจะรีบเปิดแฟ้มประวัติส่วนตัวของฮักยอนก่อนจะกุมขมับอีกครั้ง
“สงสัยฉันจะพักผ่อนน้อยเกินไป...” ครูฝ่ายปกครองพูดออกมาพึมพำอย่างเหน็ดเหนื่อย
ในระหว่างนั้น ฮักยอนเดินรอบสวนดอกไม้ดูดอกไม้ฆ่าเวลาเล่น ก็เขากำลังโดดเรียนแทนแทคอุนที่ไปพบครูฝ่ายปกครองอยู่นินา... จะเป็นยังไงบ้างนะ แทคอุนจะไม่ก่อเรื่องตามที่เขาสัญญาหรือเปล่า ฮักยอนนั่งลงไปดูดอกไม้เหล่านั้น นี่เขาคิดไปเองหรือเปล่านะ ทำไมพอเขานั่งลงดอกไม้พวกนี้ดูเฉาลงไปทันที... หืม?
“แย้กกกกก แอ่ก แอ่ก อย่าทำฉันเลย ฮักย๊อนนนน !!!” หืม ?? เมื่อกี้มีคนตะโกนโวยวายเรีกยชื่อเขามั้ยนะ หรือว่า แทคอุนก่อเรื่องอีกแล้วเหรอ???
“แกถุยน้ำลายใส่รองเท้าฉัน แกต้องต๊าย !!!” ฮักยอนวิ่งตามหาเสียงที่ดังขึ้น เอาแล้วไง งานเข้าอีกแล้ว แทคอุนกำลังปล่อยหมัดใส่คู่กรณีเลย ว้ากกกกก ชีวิตเขาจะสงบสุขซักวันไม่ได้เลยรึไงนะ
ฮักยอนรีบเข้าไปห้ามศึกสงครามน้ำลายถมใส่รองเท้าทันที โฮ้กกก นี่เขาจะดูแลแทคอุนไหวมั้ยเนี่ยะ สงสัยเขาจะได้เข้าห้องปกครองเป็นว่าเล่นแน่ .... ฮักยอน แกเตรียมตัวลงนรกไปพร้อมกับแทคอุนเลยเถอะ TT
TO BE CONTINUE
เป็นไงบ้าง รีดดดดดด >< ไรท์โผล่ตอนนี้มาช้าไปรึเปล่า
ไรท์พยายามให้ออกมาขำๆ 5555 ชอบหรือไม่ อย่าลืมมาเม้นท์ด้วยน้าาา จุ๊บๆ
:)Shalunla
ความคิดเห็น