คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::Alternate Love:: Intro
[Intro]
เสียงทุ้มใหญ่ที่ดังขึ้นมาอย่างสม่ำเสมอตั้งแต่ต้นคาบของอาจารย์ประจำวิชาที่รับหน้าที่สอนวิชาสุดท้ายประจำวันนี้ ชวนให้นักเรียนกว่าครึ่งห้องเข้าสู้ห้วงแห่งความฝันกันเป็นแถบๆ ผิดกับเด็กหนุ่มผิวสีแทนผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าห้องที่กำลังฟังอาจารย์สอนอย่างตั้งอกตั้งใจ
กริ๊ง!!
เสียงสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้นปลุกให้นักเรียนที่กำลังฝันหวานทั้งหลายสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“เอาหล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนเลิกเรียนได้” สิ้นเสียงอาจารย์ผู้สอนนักเรียนทั้งหลายก็ต่างส่งเสียงดีใจที่ตัวเองจะได้กลับบ้านซักที พร้อมกับเด็กหนุ่มผิวสีแทนรีบลุกขึ้นอย่างรู้หน้าที่ของตัวเอง
“ทั้งหมด...”
“เดี๋ยวก่อนครูขอเช็คชื่อก่อนออกนะ” สิ้นเสียงอาจารย์นักเรียนหลายคนก็ส่งเสียงฮึดฮัดจนอาจารย์ประจำวิชาได้แต่ส่งสายตาดุๆไปปราม เสียงจึงได้เงียบลง
“คังจียุน?”
“มาค่ะ”
“...ฯลฯ”
ชื่อของทุกคนในห้องเรียนถูกขานไปทีละชื่อ แต่ชื่อพวกนั้นก็ไม่ได้เรียกความสนใจทำให้เด็กผิวสีแทนที่กำลังตั้งใจจดสิ่งที่เรียนไปบนกระดาน ‘ชา ฮัคยอน’ เป็นหัวหน้าห้อง เขาทั้งเรียนเก่งเป็นที่รักของเหล่าอาจารย์ทั้งหลาย เป็นเด็กกิจกรรมอีกต่างหาก เพราะเหตุนี้ฮัคยอนจึงได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องอย่างไม่มีใครคัดค้านฮัคยอนเป็นเด็กนักเรียนที่ย้ายมาจากญี่ปุ่นแต่เขาเป็นคนเกาหลีแท้ๆร้อยเปอร์เซ็นต์เพียงแค่เขาต้องย้ายตามพ่อแม่ไปเท่านั้นเองแต่เมื่อฮัคยอนอายุครบ 16 ฮัคยอนก็ขอพ่อแม่มาสอบเรียนต่อที่เกาหลีซึ่งฮัคยอนก็สามารถสอบเข้าโรงเรียนชื่อดังของเกาหลีได้และได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่หอพักนักเรียนของทางโรงเรียน ฮัคยอนมีความสามารถในทุกๆด้านจึงทำให้ฮัคยอนเป็นที่รู้จักได้ไม่ยาก
หลังจากจดบนกระดานเสร็จฮัคยอนก็นั่งรออาจารย์ขานชื่อของตัวเองต่อไป
“อี ฮงบิน”
“มาครับ”
เสียงตอบรับดังขึ้นมาจากคนที่นั่งข้างเขา งั้น..ต่อไปก็ต้องเป็นเขาสินะ
“ชา ฮัคยอน”
“มาครับ”
“จอง แทคอุน”
“...”
“จอง แทคอุน”
“...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากเจ้าของชื่อ สายตาของอาจารย์รวมทั้งฮัคยอนมองไปตรงหลังห้องที่เป็นที่ประจำของเจ้าของชื่อแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า
โดดอีกแล้วสินะ....
“เอาหล่ะ งั้นนักเรียนทุกคนกลับบ้านได้”
“ทั้งหมด ทำความเคารพ”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
เมื่อคุณครูเดินออกจากห้องเรียนนักเรียนก็ต่างรีบเก็บข้าวของแล้วออกไปจากห้อง แรงสะกิดที่ต้นแขนทำให้ฮัคยอนให้ไปมองคนที่นั่งข้างๆ ‘อีฮงบิน’ เพื่อนสนิทของเขาเอง
“นี่ ฮัคยอนนายคนนั้นอ่ะเอาอีกแล้วเนอะ” ฮงบินพูดพร้อมพยักเพยิดหน้าไปทางหลังห้อง ฮัคยอนได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“ฉันละเกลียดจริงๆคนพวกนี้ พ่อแม่ก็ส่งให้มาเรียนดีๆแต่กลับทำตัวเสเพลเกเรไปวันๆ สัปดาห์นึงมาเรียนวันนึงได้หล่ะมั้ง เฮ้อ!!ไม่ไหวเลยจริงๆ”
“ฮัคยอนใจเย็นๆก่อนน้า วันนี้วันเกิดนายนะยิ้มหน่อยสิ เดี๋ยวฉันจะพานายไปฉลองเองงั้นฉันจะชวนฮยอกไปด้วยนะ” ฮงบินพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมเอ่ยชวนน้องชายตัวแสบของตัวเองไปด้วย ซึ่ง‘ฮยอก’ก็เปรียบได้ว่าเป็นน้องชายของฮัคยอนคนหนึ่งเหมือนกัน ฮัคยอนจึงยิ้มรับพร้อมตอบตกลง
“โอเคเลย วันนี้ฉันก็ไม่ต้องไปทำงานพิเศษงั้นเราก็ไปที่ร้านเจ๊เอลลีนกันก็ได้” ฮัคยอนเอ่ยชื่อเจ้าของร้านที่ตัวเองทำงานพิเศษอยู่ ซึ่งเป็นร้านเบเกอรี่น่ารักๆอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่นัก เนื่องจากฮัคยอนต้องเก็บเงินไว้ใช้จ่ายส่วนตัวเพราะเงินที่พ่อแม่ส่งมาให้ไม่พอใช้ในแต่ละเดือนเท่าไหร่นัก ฮัคยอนจึงได้ไปทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านของเอลลีนหรือที่ฮัคยอนเรียกว่า ‘เจ๊เอลลีน’ เพราะความดุปนโหดของเอลลีนนั่นเอง ฮงบินก็พยักหน้าเห็นด้วยพร้อมบอกให้ฮัคยอนไปรอที่ร้านก่อนได้เลยส่วนตัวเองจะเข้าไปรับฮยอกที่อยู่ต่างโรงเรียนก่อน
หลังจากที่ฮงบินไปรับฮยอกฮัคยอนก็เดินออกจากห้องเรียนเพื่อมุ่งไปยังร้านเป้าหมายของตัวเอง
ปี๊ดๆ !!
เสียงแตรรถดังมาจากข้างหลังทำให้ฮัคยอนหันไปมอง ด้วยความตกใจที่เห็นรถนั่นพุ่งเข้ามาที่ตัวเองทำให้ฮัคยอนกระโดดหลบรถเข้าข้างใน จนทำให้เขาต้องล้มลงราบไปพื้น ฮัคยอนหันไปมองคู่กรณีซึ่งอีกฝ่ายก็เปิดกระจกมองเขาอยู่ด้วยเช่นกัน
‘จอง แทคอุน’ คนที่เขาโคตรเกลียดเป็นเจ้าของรถที่เกือบจะขับชนเขาเมื่อสักครู่ฮัคยอนรีบพยุงตัวเองเตรียมจะเปิดปากด่าแต่ก็มีเสียงจากอีกฝ่ายดังขึ้นมาซะก่อน
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย? เห็นลุกไหวหนิ งั้นฉันไปก่อนนะ” แทคอุนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆไร้ความรู้สึกผิด แถมยังมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาอีกต่างหาก พอพูดจบแทคอุนก็บึ่งรถคันหรูของตัวเองไปทันทีทำให้เขาได้แต่อึ้งกับความไร้มารยาท! ไร้ความรับผิดชอบ! ไร้คำขอโทษ! จากชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุด
“ฉันเกลียดนาย...จองแทคอุน!!!!!!”
ฮัคยอนได้แต่เดินกะเผลกๆเข้าไปในร้านซึ่งก็พบกับฮงบินและฮยอกที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ฮงบินเห็นสภาพเพื่อนของตนเองก็ตกใจรีบพยุงฮัคยอนไปนั่งพร้อมถามว่าเกิดอะไรขึ้น ฮัคยอนจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังฮงบินได้ฟังก็รู้สึกโกรธแทนเพื่อนของตนพร้อมลุกขึ้นเพื่อที่จะไปหาคนที่บังอาจทำร้ายเพื่อนของเขาแต่ฮัคยอนได้แต่รั้งมือไว้
“ฮงบินนายก็รู้ว่าแทคอุนมันร้ายกาจจะตาย อย่าเอาตัวไปเสี่ยงกับมันเลย”
“ได้ยังไง!นายเจ็บ...”
“ฮงบิน”ฮันยอนเอ่ยชื่อคนตรงหน้าเชิงห้ามปราม
“ใช่ๆ พี่ฮงบินอย่าไปมีเรื่องกับคนๆนั้นเลย เรามาสนใจพี่ฮัคยอนดีกว่าว่าเจ็บตรงไหนบ้าง” ฮยอกพูดจบก็หันไปสำรวจว่าฮัคยอนได้รับบาดเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า ส่วนฮัคยอนก็ได้แต่ส่ายหัวพร้อมบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้ว ฮงบินกับฮยอกมองฮัคยอนด้วยสายตาเป็นห่วง ฮัคยอนจึงพูดขึ้นให้ทั้งสองลืมเรื่องนี้ไปซะเพราะไม่อยากให้ทั้งสองคนไม่สบายใจ
“ฮงบินอ่า ฮยอกอ่า วันนี้วันเกิดฮัคยอนน้าไม่ต้องไปสนใจเรื่องอื่นหรอก เรามาเริ่มฉลองวันเกิดกันเถอะ^^”
กริ๊ง ๆ
เสียงเปิดประตูของร้านดังขึ้นปรากฏให้เห็นร่างของเจ้าของร้านซึ่งก็คือเจ๊เอลลีนของพวกเขานั่นเอง เอลลีนก็มุ่งตรงมายังกลุ่มของเด็กหนุ่มที่ตัวเองรู้จักเป็นอย่างดี
“อ้าว วันนี้พวกนายมากินขนมร้านพี่เหรอ เห็นสั่งเค้กมาก้อนใหญ่เชียววันเกิดใครเหรอเนี่ย?” เอลลีนถามขึ้นเมื่อเห็นเค้กก้อนโตกับเทียนที่ปักอยู่เต็มไปหมด
“วันเกิดของฮัคยอนฮยองครับเจ๊” เสียงฮยอกตอบเจ้าของร้านไปด้วยรอยยิ้มแต่กลับได้รับก้อนมะเหงกจากเจ้าของร้านคนสวยแกมดุไปหนึ่งที
โป๊ก!
“ก็บอกว่าอย่าเรียกเจ๊ไง” เสียงหัวเราะดังขึ้นมาจากฮงบินกับฮัคยอนที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ส่วนคนที่ได้รับมะเหงกก็นั่งลูบหัวตัวเองป้อยๆ
“แล้ววันนี้วันเกิดฮัคยอนเหรอเนี่ย ทำไมไม่บอก? เดี๋ยววันนี้พี่จะเลี้ยงเค้กพวกนายเอง ฉลองวันเกิดให้ฮัคยอนน้องรัก อยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ” สิ้นเสียงก็มีเสียงเฮดังมาจากหนุ่มๆทั้งสามคน
“ขอบคุณครับเจ๊เอ้ย! พี่เอลลีน” ฮัคยอนรีบขอบคุณเจ้าของร้านคนสวยที่ส่งสายตาดุๆมาให้ที่เขาเกือบเผลอเรียกแกว่าเจ๊
ยังไงนอกจากเรื่องร้ายๆ วันนี้ก็ยังมีเรื่องดีๆอีกตั้งหลายเรื่องเนอะ
22.00 น.
หลังจากที่เลี้ยงฉลองกันเสร็จฮงบินกับฮยอกก็กลับบ้านไปด้วยกัน ส่วนฮัคยอนก็เดินกลับหอพักของโรงเรียนที่ตนพักอยู่ เมื่อกลับถึงห้องฮัคยอนก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอน
23.00 น.
ฮัคยอนขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมเอาก่ายหน้าผากคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ เขานึกย้อนไปตอนที่เขาเลี้ยงฉลองวันเกิดกับเพื่อนๆ แล้วก็เผลอไปนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาเกือบจะโดนอีตาแทคอุนขับรถเฉี่ยว ยิ่งคิด ยิ่งหงุดหงิด ฮัคยอนสะบัดหัวไล่ความหงุดหงิดของตนเองพร้อมทิ้งตัวลงนอนไปและก็ผล็อยหลับไปในที่สุด
00.00 น.
สิ้นสุดวันครบรอบวันเกิดอายุครบ 18 ปีของชา ฮัคยอน
“สุขสันต์วันเกิดนะ ‘ชา ฮัคยอน’ มันถึงเวลาของเจ้าแล้ว”
เช้าวันต่อมา ฮัคยอนลืมตาขึ้นมาเพราะรับรู้ได้ถึงแสงแดดที่แยงตา ทำไมแสงแดดถึงส่องมาที่ที่นอนเขาได้เนี่ย เขาจำได้ว่าเขาปิดผ้าม่านแล้ว แถมห้องเขาก็ไม่ได้ตรงกับทางขึ้นของดวงอาทิตย์นี่นา ฮัคยอนขยี้ตาของตัวเองเล็กน้อยเพื่อจะได้มองอะไรชัดขึ้น ฮัคยอนถึงกับเบิกตาโตเมื่อพบว่านี่มันไม่ใช่เตียงของเขา หน้าต่างบานใหญ่แถมผ้าม่านหรูๆห้องเขาไม่มีแน่นอน แถมยังมีโทรทัศน์จอใหญ่ตั้งอยู่ปลายเตียงอีกมันไม่ใช่ห้องของเขาแน่นอน!! เขาจำได้เขานอนอยู่ในห้องของตัวเอง ไม่ผิดแน่ แล้วที่นี่มันห้องของใครกันเนี่ย!! หรือว่าเขาจะโดนลักพาตัวมา
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฮัคยอนสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ หรือว่าจะเป็นคนที่ลักพาตัวเขามา ฮัคยอนมองกวาดสายตาไปรอบห้องเพื่อหาที่หลบและเขาก็เจอกับห้องๆหนึ่งซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำ ฮัคยอนรีบวิ่งเข้าไปพร้อมล๊อกประตูไว้แน่น
ห้องน้ำจริงๆด้วย ฮัคยอนเหลือบมองไปเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ซึ่งเป็นเหตุที่ทำให้ฮัคยอนเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด ปากอ้าออกแต่ไม่มีเสียงใดดังเล็ดลอดออกมา
ไม่!
ไม่จริง!
มันไม่ใช่เขา!
เงานั้นไม่ใช่ ‘ชา ฮัคยอน’ !
แต่เป็นเขา!?
คนที่ฮัคยอนเกลียดที่สุด!
“จอง แทคอุน”
ทักทายรีดเดอร์ทุกคนค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่รวมไรท์ที่แต่งฟิควิกซ์สามคนค่ะ มีไรท์ P ไรท์ O ไรท์ N ค่ะ เรียกรวมว่าไรท์ PON นะคะ
อ่านแล้วช่วยคอมเมนต์ด้วยน้า จะได้เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ทั้งสาม
นาราเซ ><
:) Shalunla
ความคิดเห็น