ใครเป็น 'สหาย' พวกท่านกันเล่า!?

               “องครักษ์ถาง เหตุใดท่านจึงทำร้ายคนของข้า!!!” คุณชายฉู่โมโหจนหน้าเขียวคล้ำ แววตากรุ่นโกรธจ้องมาที่ร่างสูงในชุดราชองครักษ์อย่างเอาเรื่อง

             “ผิดแล้วคุณชาย ข้ากำลังช่วยชีวิตคนของท่านต่างหาก”

            “ช่วย? จากอันใด” องครักษ์หนุ่มยิ้มให้กับคำถามนั้น ใบหน้าคมคายหันมามองข้าด้วยดวงตาเป็นประกายทำเอาเสียวสันหลังวาบ...

             “จากการที่ท่าน กำลังจะแตะต้องผู้ไม่สมควรอย่างไรเล่า”

             “ไอ้ยาจกปากไม่ดีนี่น่ะนะ เฮอะ! ไม่น่าหัวร้อไปหน่อยหรือ ท่านเป็นถึงองครักษ์ประจำพระวรกายองค์ฮ่องเต้แต่กลับลดตัวมาช่วยยาจกไร้ค่าเช่นนี้” คุณชายฉู่หัวเราะในลำคอ ส่งสายตาหยามเหยียดและคำดูถูกมาให้ข้า

             “โอ้~ท่านรู้ค่าของคนผู้นี้ด้วยหรือ” ใบหน้าขององครักษ์หนุ่มยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้ม ทว่านัยน์ตาเรียวกลับหรี่ลงแฝงแววอันตรายขณะมองคุณชายตรงหน้า

             “จะไปรู้ได้อย่างไร ก็ชายผู้นี้น่ะไร้ค่ายิ่งกว่าขยะเสียอีก!!!”

             “คุณชายฉู่ ระวังคำพูดของท่านไว้เสียหน่อย หากเรื่องนี้รู้ถึงพระกรรณฝ่าบาท โทษประหารที่ท่านได้รับ ไต้เท้าฉู่บิดาของท่านก็ช่วยอันใดไม่ได้”

             “เพ่ย! แค่ยาจกคนเดียว ไยข้าต้องโดนโทษประหาร มันเป็นผู้ใดถึงได้สำคัญต่อองค์ฮ่องเต้นัก”

            ข้ารีบเอื้อมมือไปกระตุกแขนเสื้อองค์รักษ์หนุ่มก่อนที่เขาจะทันได้เปิดปากพูดสิ่งใด พอเขาหันมามองหน้าข้า ข้าก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธไม่ให้พูดอะไรบ้าๆออกมา

            องครักษ์ถางมองหน้าข้าครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ทำให้ข้ารู้สึกโล่งอกขึ้นไม่น้อย ถางเฟิ่งเข้ามาช่วยข้าหอบสัมภาระทั้งหมดด้วยแขนเพียงข้างเดียว ก่อนหันไปตอบทีเล่นทีจริงกับชายผู้กำลังระงับโทสะ  “นั่นสินะ ก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น”

             “หึ! ก็ใช่น่ะสิ แค่ขยะไร้ค่าคนหนึ่ง...”

             “ท่านหวังเสวี่ยเทียน ก็แค่เป็น ผู้มีพระคุณ และ พระสหายสนิท ของฮ่องเต้ไท่จิ้งไป๋หลง ก็เท่านั้นเอง”

            เท่านั้นเองบ้านเจ้าสิ!!! ข้าแทบลมจับ เมื่อกี๊ที่พยักหน้าไม่ได้แปลว่าเข้าใจสินะ

เปิดเรื่องใหม่โดยที่เรื่องเก่ายังไม่จบอีกล่ะ 

เป็นเรื่องที่สามที่ลงในเด็กดีแต่ไม่ใช่เรื่องที่สามที่แต่งเพราะเป็นเรื่อง ล่าสุด ที่คิดได้ต่างหาก

ซึ่งได้ไอเดียมาจากการไล่อ่านนิยายจีนแนวตัวเอกย้อนอดีต ทะลุมิติ ข้ามภพ วิญญาณสวมร่างใหม่ และอีกมากมาย

***แนวเรื่องนี้คือตัวเอกทะลุมิติมาอีกโลกหนึ่งคล้ายช่วงยุคจีนโบราณนะครับ

จะเน้นการเล่าจากอดีตไล่สู่ปัจจุบัน

 ถามว่าตัวเอกกากตั้งแต่เริ่มเรื่องไหม คำตอบคือไม่

ถามว่าเก่งไหม ก็สกิลคนธรรมดาเด็กมัธยมที่วันๆเอาแต่เรียน เรียนพิเศษและดูหนังฟังเพลงทั่วไป

ถามว่าในอนาคตจะเก่งขั้นเทพไหม ก็ไม่ แค่เติบโต แข็งแรง เอาตัวรอดไปได้จนจบเรื่องเท่านั้น

          เนื่องจากเป็นนิยายที่ไม่เน้นสาระ ออกแนวตามใจไรท์ 

เรื่องนี้จะไม่เน้นพล็อตชิงราชบัลลังก์อย่างเจาะลึกเพราะรู้สึกว่ามันยุ่งยากเกิน  ไม่สามารถจริงๆ

ไม่เน้นปัญหาระหว่างจอมยุทธฝ่ายธรรมะกับอธรรม จะเน้นมุมมองของตัวเอกเพียงฝ่ายเดียว 

ไม่ได้เน้นวิชาแพทย์ โรคภัย สมุนไพร ปัญหาการค้ามนุษย์ สัมปทานต่างๆแต่อย่างใด?

เนื่องจากแต่งเองและไม่ได้ศึกษาด้านภาษาจีนมา 

ชื่อจีนก็จับรวมกันแบบมึนๆ ใครเก่งภาษาจีนอยากแนะนำให้แก้ไขชื่อไหนตลอดจนวัฒนธรรม ภาษาพูดใดๆ

ก็ได้เชิญเลยเต็มที่ อย่าได้เกรงใจไรท์

ใครเข้ามาอ่านก็โปรดทำใจ หากเจอไรท์เอานิยายไปดองเค็มอีกเรื่องถ้าเจอเรื่องใหม่ที่ถูกใจอยากแต่งมากกว่า

(ไรท์ นิ!สัย!!)...ดีจนแก้ไม่หายใช่ไหมล่ะ

แต่นิยายทุกเรื่องไม่เคยทิ้งแน่นอน? (ทำไมต้องเสียงสอง?)

ทำไมรู้สึกถึงแรงกดดันและสายตาพิฆาตจากตัวละครสองเรื่องที่แล้ว???

เรื่องที่สำคัญคือ ไรท์-อัพ-ช้า ช้าาาาาาาาาาามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เนื่องด้วยเหตุหลายหลากมากประการ

ทำไมยิ่งร่าย เหมือนยิ่งไล่ให้คนไม่อ่าน

ก็...ตามนั้นแหละ

รูปภาพตัวละครทั้งหมดเป็นเพียงแค่ประกอบจินตนาการ คาแรกเตอร์ตัวละครนั้นๆเท่านั้น

ไม่มีเจตนาแอบอ้างเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์แต่อย่างใด

คาแรกเตอร์ของ : หวังเสวี่ยเทียน 

ใส่ชุดสีโทนนี้และสะพายย่ามไปไหนมาไหนตลอด

ใช้นานมากจนเก่าเต็มไปด้วยรอยปะชุนทั้งชุดทั้งย่าม

 จึงถูกเข้าใจผิดว่าเป็นยาจก ขอทาน อยู่บ่อยๆ

วันแรกที่ลงนิยาย : 11 ธ.ค. 2559

วันแต่งแต่งจบ : ??????????????