บ่อนอกนา

ข้อมูลเบื้องต้น

          น้ำใสกริบจนมองเห็นท้องบ่อแมงเข้ตัวเล็กๆโขยกตัวไปมาบนผิวน้ำจนน้ำเกิดเป็นละลอกคลื่นเล็กๆรอบบ่อตาน้ำเล็กๆขนาดเท่าหัวแม่มือโตนน้ำออกมารอบๆบ่อ ซึ่งเป็นดินเหนียวสีแดงลึกลงไปในก้นบ่อเห็นได้ชัดเป็นดินทรายมีตาน้ำซับขนาดใหญ่พวยพุ่งน้ำออกมาตลอดเวลา  เดือนห้าและเดือนแปดซึ่งเป็นระยะเวลาที่น้ำแห้งที่สุดของแต่ละปี  บ่อแห่งนี้ไม่เคยที่จะแห้งขอดเหมือนบ่ออื่นๆ

                มันเป็นสบรวบของพื้นที่มุมแหลมทีมาชนกันในที่มาบลุ่มพอดี  ตาน้ำหลายๆสายไหลมาสบรวบกันที่ตรงนี้สองครัวที่เป็นเจ้าผู้ครอบครองพื้นที่สบรวบมุมแหลมนี้ได้ตกลงกันขุดบ่อในที่มาบลุ่มเพื่อใช้น้ำห่างจากสบรวบที่ขุดบ่อเป็นที่ลุ่มป่าน้ำราดและเป็นที่ลุ่มธารน้ำไหลชาวบ้านที่เป็นผู้ครอบครองพื้นที่ลุ่มจึงร่วมกันหักนาทำการปลูกข้าว  แต่การปลูกข้าวไม่ค่อยได้ผลมากนักเนื่องจากฝูงนกตีดที่รวมพลกันลงมากินข้าวในนาจนร่อยหรอนี่สุดชาวบ้านจึงปล่อยให้รกร้างกลายเป็นที่น้ำขัง

                บุญล้อมกับบุญเรืองจึงได้ลงขันกันซื้อที่ดินที่ติดกับนาร้างเนื้อที่สิบไร่กว่าๆถูกตัดออกเป็นสองแปลงพื้นที่เป็นรูปมุมแหลมที่เป็นเขตแดนของที่ดินทั้งสองแปลงไปสบรวบกันที่ปลายนาซึ่งเป็นที่ลุ่ม  บุญล้อมกับบุญเรืองพยายามเสาะหาแหล่งน้ำที่อยู่ในพื้นที่ของตัวเองแต่บังเอิญเมื่อขุดบ่อลงไปแล้วพบปัญหาอุปสรรคคือบ่อทุกบ่อที่ขุดพอถึงหน้าแล้งน้ำจะแห้งขอดหมดก้นบ่อทั้งสองจึงพยายามสำรวจพื้นที่เพื่อหาทำเลที่จะขุดบ่อใหม่บังเอิญมีพื้นที่แห่งเดียวที่สามารถขุดบ่อคือพื้นที่ปลายแหลมสบรวบพื้นที่ที่อยู่ติดกับนาร้าง  ทังสองจึงตกลงใจช่วยกันขุดบ่อๆที่ขุดลึกไม่มากนักประมาณสามถึงสี่เมตรก็เจอกับตาน้ำขนาดใหญ่มันเป็นบ่อทรายมีตาน้ำขนาดใหญ่ไหลออกมาคลักๆใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมดบ่อนอกนาจึงกลายเป็นบ่อที่สองครอบครัวใช่ประโยชน์ร่วมกัน

                ครอบครัวบุญเรืองกับครอบครัวบุญล้อมจึงมีความผูกพันกันไม่เป็นญาติก็เหมือนเป็นญาติใกล้ชิดพึ่งพาอาศัยด้วยอัธยาศัย  ความบาดหมางเริ่มเกิดขึ้นเมื่อลูกๆของทั้งสองครัวโตขึ้นเย็นวันหนึ่งตะวันใกล้โพล้เพล้  จ้อยกับจอยลูกชายหญิงของบุญล้อมกับเรวดีไปอาบน้ำที่บ่อนอกนาในขณะเดียวกันต้อมกับติ๋วลูกของบุญเรืองกับสุจินต์ก็ไปอาบน้ำที่บ่อนอกนาในเวลาเดียวกัน

                “เอ็งหยุดให้ข้าอาบบางซี”  เสียงต้อมเด็กวัยไล่เลี่ยกันเอ่ยขึ้น

                “เดี๋ยวซีข้ากับจอยมาก่อนให้ข้าอาบเสร็จแล้วเอ็งสองคนค่อยอาบ”  จ้อยพูดขึ้นขณะที่กำลังยกถังน้ำเต็มถังราดลงหัวที่ฟอกด้วยสบู่และยาสระผม

                “นี่ก็จะค่ำแล้วเอ็งวางถังให้ขาอาบก่อนล้วเราค่อยกลับพร้อมๆกัน”  ต้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

                จ้อยไม่ได้โต้ตอบแต่ยังคงหย่อนถังลงในบ่อสาวเชือกตักน้ำจากบ่อขึ้นมารดศีรษะล้างคราบสบู่และแชมพูโดยไม่ฟังเสียงของต้อม   หลังจากจ้อยอาบเสร็จจ้อยก็ยื่นถังให้จอยอาบต่อท่ามกลางความไม่พอใจของต้อมและติ๋ว

                ก่วาจอยจะอาบน้ำเสร็จตะวันก็โพล้เพล้ต้อมกับติ๋วจึงได้เริ่มอาบน้ำเมื่อต้อมกับติ๋วอาบน้ำเสร็จก็มืดค่ำไปนานแล้วเมื่อทั้งสองมาถึงบ้านต้อมก็ระเบิดคำพูดด้วยความไม่พอใจให้สุจินต์ฟัง

                “มันแกล้งกันนี่หว่า..ถือว่ามันมาก่อนแล้วไม่ยอมให้เราใช้ถังตักน้ำบ้าง”  ต้อมฟ้องสุจินต์ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว

                “มันแกล้งอาบน้ำช้าๆเพื่อถ่วงเวลาแกล้งเราทำให้เรามืดค่ำน่าโมโหนัก”ติ๋วฟ้องขึ้นบ้าง

                “ยอมไม่ได้บ่อนอกนาไม่ใช่บ่อที่มันเป็นเจ้าของเพียงเจ้าเดียวมันเป็นบ่อของเราด้วย”  สุจินต์ระเบิดคำพูดอออกมา

                “พี่เรืองจะว่าอย่างไรเรื่องนี้”  สุจินต์หันไปถามสามี

“มันก็ไม่ถูกถ้าแกล้งกันแบบนี้..เธอต้องไปบอกพ่อแม่ของมันให้มันรับรู้พฤติกรรมของลูกมันว่านิสัยลูกของมันเป็นอย่างไร?”            บุญเรืองเอ่ยขึ้นเมื่อฟังภรรยาเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง

เมื่อสุจินต์เล่าเรื่องทั้งหมดให้บุญล้อมและเรวดีฟังทั้งสองก็นิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรเพื่อต่อล้อต่อเถียงหลังจากที่สุจินต์กลับไปแล้วบุญล้อมก็เอ่ยขึ้นกับเรวดี

 “มันฟังลูกของมันเล่าข้างเดียว...เข้าข้างลูกมันบ่อนอกนาตอนขุดเราก็ตกลงใช้ร่วมกัน..มันอวดดียังไงมาด่าว่าลูกเรายังงี้จะคบกันได้ยังไง?”  บุญล้อมระเบิดคำพูดกับเรวดีด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

ตะวันคล้อยใกล้จะลับเหลี่ยมเขาแดดสีเหลืองแรแสงอ่อนๆสาดไปทั่วทั้งนาร้างที่บ่อนอกนาบุญล้อมสุจินต์และลูกๆนำถุงพลาสติกใส่ขยะพากันเดินไปยังบ่อนอกนา

“เมื่อกูใช้ไม่สะดวกก็อย่าใช้มันเลยไอ้เรือง”  บุญล้อมพูดด้วยอารมณ์โกรธ

“เอาขยะนี่เทลงไปในบ่อดูซิว่ามันจะใช้น้ำอย่างไร?”บุญล้อมพูดกับสุจินต์ภรรยาและลูกๆ

“อยากรู้นักเวลาพวกมันมาอาบน้ำใช้น้ำมันจะทำอย่างไร  บุญล้อมเอ่ยขึ้นลอยๆหลังจากโยนขยะลงในบ่อ

เย็นวันต่อมา

“เอ็งเห็นแน่รึ?”   บุญเรืองถามต้อมบุตรชายด้วยเสียงคาดคั้น

“เห็นแน่ครับไม่เชื่อพ่อถามติ๋วดูซี” ต้อมพูดขึ้น

“จริงค่ะพ่อในบ่อมีแต่ถุงพลาสติกโฟมและขยะ” ติ๋วยืนยัน

“มันแกล้งกันนี่หว่ายังงี้ต้องถมบ่อ..เมื่อมันมีปัญหากันมากนัก”  บุญเรืองพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัวพร้อมเดินไปทางหลังบ้านแบกจอบเสียมเดินออกไปที่บ่อนอกนาโดยมีสุจินต์ ต้อมและติ๋วตามหลังไปติดๆ

“ถมบ่อแล้วเราจะเอาน้ำที่ไหนมาใช้รึพี่เรือง?” สุจินต์เอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวล

“ไปพลอยอาศัยอาบบ้านตาขำยายเขียวชั่วคราวก่อนเถอะ”  บุญเรืองเอ่ยกับสุจินต์

                หลังจากถมบ่อครอบครัวบุญล้อมก็พาลูกๆไปอาศัยอาบน้ำที่บ่อตาขำยายเขียวเช่นเดียวกัน แต่ทั้งสองครัวจะใช้บ่อคนละเวลากัน

                                ค่ำแล้วเสียงหรีดหริ่งเรไรร้องระงมมันเป็นคืนเดือนมืดสนิทดาวรายเต็มท้องฟ้าบุญล้อมนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆอยู่คนเดียวเรวดีและลูกๆหลับไปนานแล้ว

                “ล้อมเว้ย...ล้อมเว้ย....”เสียงเรียกดังมาจากหน้าบ้าน

                “ใครวะ?”  บุญล้อมถามด้วยเสียงกระชากทั้งๆที่จำได้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของบุญเรือง

                “ข้าเองวะบุญเรือง”  ไอ้ต้อมลูกข้ามันถูกงูกัด!”   เสียงบุญเรืองดังมาจากทางหน้าบ้านบุญล้อมเดินเข้าไปที่ข้างขวาหยิบมีดพร้อมปลอกมาเหน็บไว้ที่เอวด้วยความหวาดระแวงว่าบุญเรืองจะวางแผนทำร้ายตน

                “เอ็งช่วยขับรถมอเตอร์ไซด์ไปที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหมวะ?....เรวดีมันตกใจทำอะไรไม่ถูกแล้ว”

                “จริงรึวะ?” บุญล้อมย้อนถามด้วยความไม่แน่ใจ”

                “จริงซิวะข้าจะหลอกเอ็งทำไม..รีบเถอะขืนชักช้าเดี๋ยวไม่ทันการ”  บุญเรืองพูดด้วยเสียงร้อนรน

                “ไปซิ”   บุญล้อมตัดสินใจพร้อมวิ่งลงบันไดไปสตาร์ทเครื่องรถจักรยานยนต์เสียงดังสนั่นขับไปที่บ้านของบุญเรืองโดยมีบุญเรืองนั่งซ้อนท้ายเมื่อมาถึงบ้านบุญเรืองซึ่งอยู่ติดแดนกันก็เห็นสุจินต์เรวดีกับติ๋วกำลังช่วยปฐมพยาบาลต้อมอยู่เสียงต้อมร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด  บุญล้อมรีบลงจากรถเข้าไปดูต้อมด้วยความเป็นห่วงลืมเรื่องบาดหมางที่มีต่อกันโดยสิ้นเชิง

                “เขี้ยวยังงี้มันงูเห่าแน่ๆ”  บุญล้อมพุดขึ้นเอ็งเอาผ้ารัดไว้ก็ดีแล้ว.....งั้นเรารีบไปอนามัยให้หมอฉีดเซรุ่มกันเถอะ”   บุญล้อมพูดด้วยเสียงรีบร้อนเขารีบก้มหน้าลงอุ้มต้อมไปที่รถจักรยานยนต์

                “อดทนหน่อยนะเว้ยต้อมพอถึงโรงพยาบาลหมอฉีดยาให้เดี๋ยวเอ็งก็ปลอดภัย”  บุญล้อมพูดกับต้อมด้วยความสงสาร  เขาอุ้มต้อมมานั่งบนเบาะขึ้นคร่อมรถจักรยานยนต์โดยมีบุญเรืองนั่งซ้อนท้ายกอดประคองต้อมไว้ในอ้อมแขนเสียงจักรยานยนต์ดังแผดเสียงขึ้นบุญล้อมรีบเร่งเครื่องขับจักรยานยนต์มาจนถึงโรงพยาบาล  บุญเรืองรีบกุลีกุจออุ้มจ้อยลงนั่งที่เปลหามที่บุรษพยาบาลนำมาหามร่างของจ้อยพาหายไปในห้องตรวจของแพทย์

                หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป  ..มันเป็นเช้าที่สดใสผีเสื้อสามสี่ตัวขยับปีกโผบินดูดน้ำหวานจากดอกไม้ป่าข้างทาง  เสียงจอบถูกสับลงบนดินดังฉึกติดๆกันอย่างต่อเนื่องบุญล้อมกับบุญเรืองช่วยกันขุดช่วยกันคุ้ยดินที่ถมไว้ออกจากบ่อทั้งสองหยุดเอามือปาดเหงื่อแล้วยืนมองหน้ากันแล้วก็ส่งเสียงหัวเราะเหมือนจะขำอะไรกันหนักหนาโดยไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากของคนทั้งสองแม้แต่คำเดียว...............................