[Fic TVXQ] Single Dad!!! [Yaoi] [Yoosu, Yunjae]

Title : Single Dad...!!!
Author : virgindevil
Couple : Yoosu , Yunjae (Feat : Changmin)
Rate : PG 15-R
Type : Romantic Comedy
Talk : หวัดดีจ้า...วันนี้ออกแนวหน้าด้านแฮะ...เอาฟิคเรื่องใหม่มาปล่อย
(ทั้งๆที่เรื่องเก่ายังไม่จบเลยเหอะ)...แต่อย่างว่าแหละค่ะ...มันมีเหตุผล...
เหมือนว่าช่วงนี้จะเครียดๆ...เลยอยากเขียนฟิคคลายเครียดดูมั่ง...
(แต่มันจะคลายเครียดได้จริงรึเปล่ายังไม่รู้เลยแฮะ...อิอิอิ)...
ขำๆนะคะ...อย่าคิดอะไรมาก...เพราะฟิคเรื่องนี้ไม่มีอะไรมากเลยเหอะ...
แค่อยากลองเขียนแนวฮาๆ...น่ารักๆ...โรแมนติก...และน้องร้ายๆ...แค่นั้นอ่ะ

ปล...ขอให้มีความสุขกับการอ่านจ้า...

ปลล...ฟิคชั่นเรื่องนี้อาจมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย  ดังนั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน...หากรับถ้อยคำดังกล่าวไม่ได้...ขอความกรุณาปิดหน้าเวบเพจนี้โดยสันติ...ขอบคุณค่ะ...^^


**************************************************************



~Intro~



จุนซู...ลูกรัก...

แม่ต้องขอโทษด้วยที่จากมาอย่างกระทันหัน แต่เพราะมีเหตุจำเป็นจริงๆทำให้ต้องทิ้งลูกไว้คนเดียว...แม่เชื่อว่าลูกโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว ขอให้แม่ได้มีชีวิตอย่างที่แม่ต้องการบ้างนะ

แม่รู้ว่าแม่เป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง...ทำเรื่องที่เห็นแก่ตัวขนาดนี้...จุนซูจะโกรธแม่ก็ได้นะ...แต่ว่าแม่หาที่อยู่ใหม่ไว้ให้ลูกแล้ว พร้อมกับคนที่แม่มั่นใจว่าเขาจะดูแลลูกอย่างดี...

อ้อ...ลูกจ๋า...บ้านหลังนี้แม่ตกลงขายไปแล้วนะ อีกหนึ่งอาทิตย์เจ้าของใหม่คงจะย้ายเข้ามาอยู่แล้ว ยังไงซะหนูก็ต้องไปอยู่กับปาร์ก ยูชอน...เพราะเขาคือพ่อแท้ๆของลูก...เขาเป็นคนดี เป็นที่พึ่งของลูกได้

แม่หวังว่าลูกกับเขาคงจะเข้ากันได้ดีนะจ๊ะ...


รักลูกเสมอจ้ะ...

แม่


...


...


...


“หึ...ให้มันได้อย่างนี้สิเจ๊...” เสียงหวานใสสบถออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นจดหมายลายมือคุ้นตาวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือในตอนเช้า มือบางลูบหน้าลูบตาตัวเองเพื่อขับไล่ความง่วงงุน เขาคิดไว้แล้วว่าสักวันต้องเป็นแบบนี้ ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ ทิ้งเขาครั้งแล้วครั้งเล่าจนสัญชาตญาณการเอาตัวรอดทำให้ต้องหาทางมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง...


“พ่อเหรอ?” จุนซูครุ่นคิด นึกคุ้นชื่อ ปาร์ก ยูชอน ขึ้นมาตะหงิดๆ เหมือนเคยได้ยินมาก่อน จุนซูรีบตรงไปยังคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คตัวเก่งที่เปิดทิ้งไว้บนโต๊ะก่อนจะเคาะคีย์บอร์ดเพื่อค้นหาอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ในความสงสัย มือบางหยิบขนมปังแผ่นเล็กจากในห่อขึ้นมาคาบไว้ด้วยความเคยชินพลางไล่สายตาไปตามตัวอักษรบนจออย่างสนใจ...


[ปาร์ก ยูชอน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงวัย 27 ปี เจ้าของโฮสต์คลับหรูใจกลางกรุงโซล The Paradise คลับเปิดใหม่ที่ได้รับความนิยมอย่างสูงจากบรรดาสาวสังคมชั้นสูง หรือแม้กระทั่งหนุ่มๆและคนดังในหลายวงการ ด้วยการบริหารงานอย่างมืออาชีพจากคนหนุ่มไฟแรงทั้งสาม ปาร์ก ยูชอน , ชอง ยุนโฮ และ ชิม ชางมิน ทำให้ผลประกอบการเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดดจนขึ้นมาติดสามอันดับแรกของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงขวัญใจสาวๆ จากการโหวตของบรรดาคนในวงสังคมชั้นสูง...]


“หือม์...เข้าใจหาเหยื่อให้ผมนี่แม่...ใช้ได้เลยหมอนี่...” ริมฝีปากสีสดยกยิ้มอย่างถูกใจเมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการ...


“พ่อเหรอ?...ถ้าไอ้หมอนั่นเชื่อก็บ้าล่ะ...มีอย่างที่ไหนมีลูกตั้งแต่อายุ 10 ขวบ...แต่เอาเถอะ...คืนนี้ขอไปดูลาดเลาที่คลับนั่นหน่อยแล้วกัน...คุณพ่อ...หึหึ” ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อความคิดดีๆผุดวาบขึ้นในสมอง ก่อนที่จะหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อหาข้อมูลประกอบแผนการอีกนิดหน่อย...


หากไม่เพราะเขามีแม่ที่สนใจแต่ตัวเอง จุนซูคงไม่ต้องกลายเป็นแบบนี้ เขาน่าจะมีชีวิตที่ปกติสุข ตื่นนอน ไปโรงเรียน เล่นกับเพื่อน กลับบ้าน แล้วก็นอน...แต่เพราะแม่ ทำให้วัฏจักรชีวิตของเขารวนไปหมด ต้องหัดดูแลตัวเองตั้งแต่เริ่มจำความได้ สิ่งที่แม่มอบไว้ให้เขามีเพียงอย่างเดียวคือบ้าน นอกนั้นต้องหามาด้วยกำลังกายและสติปัญญาของตัวเองทั้งสิ้น เขาเรียนรู้ที่จะลักเล็กขโมยน้อยมาตั้งแต่อายุไม่ถึงสิบขวบ หัดสะเดาะกุญแจไว้สำหรับการงัดแงะ ลามไปจนถึงกลายเป็นนักต้มตุ๋นหลอกลวง โดยเฉพาะจากเหยื่อที่หลงเสน่ห์ความน่ารัก ใสซื่อบริสุทธิ์ของเขา อาจจะน่าดีใจอยู่อย่างหนึ่งที่แม่มอบใบหน้าอันแสนสวยนี้มาให้...จึงไม่มีใครรู้เลยว่าภายใต้หน้ากากราวกับเทวดาแสนบริสุทธิ์นี้ จะเป็นเดวิลตัวน้อยๆที่แสบสันต์จนน่ากลัว...ทั้งๆที่โบอาไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย...ยังคงคิดว่าลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเองเป็นเด็กฉลาด ตั้งใจเรียนหนังสือ และร่าเริงเหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป...


Rrrrrr Rrrrrr


“ฮัลโหลลลล” เสียงหวานกรอกไปตามสายในขณะที่สายตาจังคงจดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า


“จุนซู...แม่ลืมบอกอะไรไปอย่างหนึ่ง” เสียงหวานจากปลายสายตอบกลับมาอย่างรีบร้อน


“อะไรฮะแม่” จุนซูถามกลับเสียงนิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจอยากจะถามแทบตายว่าทำไมถึงทิ้งเขาไปได้ลงคอ...


“ถ้า ยูชอน ไม่เต็มใจรับดูแลลูก...ให้บอกเขาไปว่าจะแฉเรื่องนั้นนะ” โบอาร้องสั่งลูกชายก่อนจะรีบวางสายไปในที่สุด โดยไม่แม้แต่จะร่ำลา...


“เดี๋ยวแม่...แฉอะไรน่ะ?...โถ่เอ๊ย...จะรีบวางไปไหนเนี่ย” จุนซูบ่น เป็นแม่ประสาอะไรกันแทนที่จะถามสารทุกข์สุขดิบกันบ้าง ทั้งๆที่ตัวเองทอดทิ้งลูกในไส้แท้ๆ...คิดแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้...แต่ทำไงได้ล่ะ...เขาต้องเข้มแข็ง...ไม่อย่างนั้นก็จะมีชีวิตอยู่ในสังคมที่โหดร้ายแบบนี้ไม่ได้...


ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเอง หมายเลขที่โทรเข้าไม่แสดง...นี่แปลว่าแม่คงไม่ได้อยู่ในเกาหลีแล้วเป็นแน่ เขาพ่นลมหายใจออกจากปากอย่างเซ็งสุดชีวิต มีเวลาอยู่ที่นี่อีกเพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้น ก่อนที่บ้านซึ่งเป็นเหมือนสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวของเขาจะถูกขายทิ้งไปและทุกสิ่งทุกอย่างจะเหลือเพียงแค่ความทรงจำ...


จุนซูเริ่มต้นเก็บกระเป๋าในทันทีอย่างเงียบงัน เขาไม่รู้เลยว่าจะต้องเผชิญกับอะไรอีก บ้านใหม่ที่ต้องไปอยู่จะเป็นอย่างไร คนๆนั้นจะต้อนรับเขาดีร้ายแค่ไหน นับจากนี้ไปเขาเหลือเพียงตัวคนเดียวอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว แม้ลึกๆจะมีแผนการบางอย่างในหัว แต่เวลาแบบนี้...ทำไมถึงได้เศร้าเหลือเกิน...


มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าเริ่มไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไร ทว่ายิ่งพยายามเช็ด น้ำตาเจ้ากรรมกลับยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิมจนกลั่นเป็นเสียงสะอึกสะอื้นลอดออกมาเบาๆ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่ตลอดมาไม่เคยรู้สึกผูกพันกับแม่เลย แต่ทำไม...เมื่อถึงเวลาที่ต้องแยกจากกลับอาลัยอาวรณ์มากมายขนาดนี้...


เวลาอีก 6 วันที่เหลือ...จะพอทำอะไรได้บ้างนะ...


อย่างไรเสียคืนนี้ก็ขอไปดูหน้าคนที่ต้องไปอาศัยอยู่ด้วยสักหน่อยเถอะ...


...


...


...


*********************************************************************


ยูชอน...ที่รัก...

กว่าที่คุณจะได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ฉันคงไปอยู่ในสถานที่ที่ไกลแสนไกลแล้ว...
ฉันรู้ว่าไม่ควรรบกวนคุณ เพราะระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันสร้างความเดือดร้อนให้คุณมาตลอดแต่ครั้งนี้...ฉันนึกถึงใครไม่ออกจริงๆ...มีคุณเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยฉันได้...ฉันไว้ใจคุณที่สุด...ขอร้องล่ะ...ช่วยดูแลเด็กคนนี้ที...เขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของฉัน...ช่วยดูแลเขาแทนในส่วนของฉันด้วยนะคะ...

เขาชื่อ...คิม จุนซู...ฉันคิดว่าหลังจากที่คุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว...จุนซูคงมาหาคุณในอีกไม่เกินหนึ่งอาทิตย์...


เพราะงั้น...คุณคงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะค่ะ...เมื่อฉันไปแล้ว...จุนซูก็ไม่มีใครอีก...ฉันบอกเขาว่าคุณคือพ่อแท้ๆของเขา...แน่นอน...ฉันโกหกลูก...แต่ช่วยไม่ได้นี่นา...ถือซะว่าตอบแทนบุญคุณฉันแล้วกันนะ...

ยูชอน...ไม่ต้องห่วงนะคะ...ลูกชายของฉันเป็นเด็กน่ารัก...ว่านอนสอนง่าย...ฉันฝึกลูกมาดีพอ...

แล้วคุณจะรักจุนซู...เหมือนที่ฉันรัก...แต่ฉันยอมรับค่ะว่าฉันเป็นแม่ที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก เพราะแบบนี้ฉันถึงอยากให้เขาอยู่ในความดูแลของคุณ


ขอบคุณในความมีน้ำใจล่วงหน้านะคะ...

...โบอา...


...


...


...


“หนอย...นังแม่มด” มือแกร่งขยำกระดาษจดหมายสีขาวสะอาดตาจนยับยู่ยี่ไม่เหลือชิ้นดี...


...นี่หมายความว่าชีวิตเขายังหนีไม่พ้นเงามืดของยัยผู้หญิงโรคจิตคนนี้อีกหรือ?...


“แค่เธอตามหลอกหลอนฉันคนเดียวไม่พอ...นี่ยังเสี้ยมให้ลูกชายตามมาซ้ำเติมกันอีกรึไง?” เสียงทุ้มบ่นอย่างหัวเสีย...


...หงุดหงิดจริงโว้ยยยย...


...


...


...


ดวงตาคมค่อยๆปิดลงเมื่อภาพความทรงจำในอดีตพากันถาโถมเข้าสู่ห้วงความคิด


เขาจดจำวันนั้นได้ไม่มีวันลืม วันที่เมื่อแรกพบกับ กวาน โบอา หญิงสาวแสนสวยที่อายุมากกว่าเขาเกือบสิบปี...อาจเพราะยังอยู่ในวัยคะนอง จึงแยกความแตกต่างระหว่างความรักกับความหลงใหลไม่ออก ไม่รู้แม้กระทั่งว่านางฟ้ากับแม่มดแตกต่างกันตรงไหน เขาถึงได้ตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นเข้าเต็มเปา ทุ่มเททุกอย่าง...ทั้งความรัก...หัวใจ...และร่างกาย...ปรารถนาให้รักนั้นเป็นนิรันดร์ หากเพราะความเป็นจริงเจ็บช้ำยิ่งกว่า เขากลับกลายเป็นเพียงแค่ไก่อ่อนที่ถูกจูงจมูก หลอกล่อให้หลงใหลจนเมื่อผู้หญิงคนนั้นได้ทุกสิ่งที่ต้องการก็สลัดทิ้งราวกับเขาเป็นเพียงเสื้อผ้าเก่าๆตัวหนึ่งหนีไปแต่งงานกับหนุ่มใหญ่ที่มีฐานะดีพอที่จะดูแลหล่อนได้มากกว่าเขา แม้ว่าจะคุกเข่าขอร้องแทบเป็นแทบตาย แต่ก็ไม่เป็นผล...ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย...


“ยูชอน...เธอเป็นได้แค่น้องชายฉันเท่านั้น” คำพูดตัดสัมพันธ์ประโยคนั้นกรีดแทงหัวใจจนเจ็บปวดแสนสาหัส


เขาร้องไห้น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด กินไม่ได้นอนไม่หลับจนเกือบจะตัดสินใจฆ่าตัวตายเพื่อหนีให้พ้นจากความเจ็บปวดนั้น


...รอยแผลที่เจ็บช้ำมาจนทุกวันนี้...


นับตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา เขาก็สาบานกับตัวเองว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่มีหัวใจรักไว้ให้ใครอีกแล้ว กลัวเหลือเกินว่าจะเจ็บปวดเจียนตายเหมือนที่เคยเจอ...


...


...


...


“ไอ้ปาร์ก ยูชอน” เสียงทุ้มแผดลั่นอยู่ข้างหูทะลุผ่านโสตประสาทกระชากเขาจากห้วงความคิดจนไหล่หนาสะดุ้งสุดตัว...


“ตะโกนหาพ่อแกเรอะ...ไอ้ชางมิน...หูจะแตก” ยูชอนยกมือปิดหูพลางสะบัดหน้าไล่คลื่นเสียงที่ยังคงกระเด้งกระดอนผ่านกระดูกค้อน ทั่ง โกลนในหูไม่หยุด เสียงวิ้งๆวิ่งพล่านในสมองจนเริ่มกลัวว่าประสาทหูจะเสียหายเพราะไอ้เสียงแปดหลอดของเพื่อนรัก


“แล้วแกล่ะ...เหม่ออะไรอยู่วะ...เพื่อนแหกปากเรียกซะขนาดนี้ยังไม่ได้ยิน...หรือว่าคิดถึงใคร?” เสียงกระเซ้าอีกเสียงดังมาจากโซฟารับแขกภายในห้องทำงานพร้อมกับเจ้าของร่างที่เดินตรงมาหา ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงบนโต๊ะทำงานสุดหรูของผู้เป็นเจ้าของห้อง...


“เฮ้ย...ยุนโฮ...แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ยูชอนทำหน้าเหรอหราด้วยความตกใจ จะว่าไปเขาไม่รู้ตัวจริงๆว่าเพื่อนทั้งสองเข้ามาในห้องตอนไหน เท่าที่จำได้คือตัวเองนั่งอ่านจดหมายฉบับนั้นพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียวนี่นา...


“เอ๋อแล้วมึง...สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนะเนี่ย...เป็นไรมากรึเปล่าวะ” ยุนโฮตบไหล่ของเพื่อนพลางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ดวงตารีเหลือบมองอากัปกิริยาของเพื่อนรักที่กำลังพยายามยัดแผ่นกระดาษอะไรบางอย่างใส่กระเป๋าในของเสื้อสูทตัวหรูที่สวมอยู่ เขามองไปที่ชางมินซึ่งหันมาสบตาพอดีราวกับรู้ทัน...


“เฮ้ย...!!!” กระดาษจดหมายถูกฉกไปจากมืออย่างรวดเร็วราวลมพัด กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีกระดาษแผ่นนั้นก็ลอยหวือไปนอนสงบนิ่งอยู่ในมือของชางมินแล้ว...


“ชางมิน...เอาคืนมา” ยูชอนส่งเสียงปรามอย่างไม่จริงจังนัก


โดยไม่รอช้า ชางมินกวาดตาผ่านตัวอักษรบนกระดาษแผ่นนั้นพร้อมทั้งอ่านออกเสียงเพื่อให้ยุนโฮรับรู้ด้วย ระหว่างพวกเขาสามคนไม่เคยมีความลับต่อกัน...


...


...


“กวาน โบอา...หมายถึงยัยแม่มดนั่นน่ะนะ” ยุนโฮออกความเห็นเมื่อชางมินอ่านจดหมายจบลง


“แสบจริงๆยัยนี่...แกกลายเป็นพ่อคนแล้วเหรอวะยูชอน...หึหึหึ” ชางมินกลั้นหัวเราะ


“เออสิ...กูอยากจะบ้า...ถ้าไม่รับเลี้ยงเจ้าเด็กนั่น มีหวังต้องเอาปี๊บคลุมหัวเพราะยัยนั่นคงเอาเรื่องในอดีตไปแฉหมดแน่เลย” ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเซ็งสุดชีวิตพลางกระแทกปลายคางเบาๆกับโต๊ะอย่างหมดแรง มือแกร่งยกขึ้นทึ้งหัวตัวเองจนยุ่งเหยิง แทบจะไม่เหลือมาดนักธุรกิจหนุ่มรูปหล่ออีกเลย...


“เออสิ...คนดังอย่างแกขืนโดนแฉแบบนั้นมีหวัง...” ยุนโฮเอ่ยอย่างอ่อนใจ


“ปาร์ก ยูชอน นักธุรกิจหนุ่มสุดหล่อเจ้าของสถานบันเทิงชื่อดัง อดีตเคยตกต่ำถึงขนาดคุกเข่าต่อหน้าผู้หญิงเพื่อขอให้ช่วยลงทุนทำธุรกิจ...เอ่อ...ใครเขารู้เข้ามีหวังแกไม่ได้ชูหน้าชูตาอยู่แบบนี้แน่” ชางมินเอ่ยขึ้นลอยๆ รั้งให้ดวงตาคมสีเข้มตวัดมองอย่างขุ่นเคือง
ก่อนจะถอนหายใจออกมาดังๆ


“เห็นไหมล่ะ...ทั้งๆที่เรื่องราวตอนนั้นเป็นแผนร้ายของยัยนั่น...แต่มันก็เป็นความจริง...ขืนใครรู้เข้า...กูตาย” ยูชอนบ่นอุบอิบ...


“ไม่จีบเด็กนั่นซะเลยวะ...ทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัด...แก้แค้นยัยแม่มดไง” 
ยุนโฮหลุดความคิดพิเรนๆออกจากปากหลังจากนั่งเงียบอยู่พักใหญ่


“พอเลยมึงไอ้หน้าหมี...จะยุให้กูเข้าคุกซะงั้น...เด็กนั่นคงยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ...แถมเป็นเด็กผู้ชายอีก...จะเอาอะไรใส่เข้าไปตรงไหนได้วะนั่น...แมร่ง...กูอยากจะบ้า...ฮึ้ย!” ร่างสูงหันไปบริภาษเพื่อนอย่างหัวเสีย เขาไม่รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเด็กคนนั้นไปมากกว่าเท่าที่บอกไว้ในจดหมายของโบอา ไม่รู้กระทั่งอายุ หรือหน้าตาเสียด้วยซ้ำไป...


“กูสอนให้เอามะ...กับผู้ชายมันทำได้จริงๆนะเว้ย” ยุนโฮตวัดแขนรอบคอเพื่อนรักด้วยสีหน้าทะเล้นราวกับกำลังเล่นสนุก...


“ไอ้หมีอ้วน...กูไม่ขำ...เป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบ...ริจะเอาผู้ชายทำเมีย เสียชาติเกิดชะมัด” เสียงทุ้มด่าเซ็งๆ ยูชอนหรี่ตามองเพื่อนด้วยสายตาเหยียดหยาม...


“แกไม่ได้ไปทำเขาท้องใช่ไหมไอ้ปาร์ก” ชางมินถามเสียงเครียด...


“บ้าเรอะ...ถึงโบอาจะเป็นผู้หญิงคนแรกของฉัน...แต่ไม่มีทางพลาดและซวยขนาดนั้นแน่ๆ” ยูชอนท้วงเสียงหลง ทั้งๆที่ลึกๆเขาเองก็อดหวั่นใจอยู่ไม่น้อย...


...ไม่มั้ง...คงไม่จริงหรอก...


“ว่าแต่ยัยนั่นบอกว่าแกเป็นพ่อของเด็กนั่น...สงสัยเด็กประถมชัวร์” ชางมินแสดงความคิดเห็น...


“อ๊ากกกกกกก...ไม่รู้บ้างรึไงวะว่ากูเกลียดเด็กเนี่ย...ใครก็ได้ช่วยกูที้~!” ยูชอนเริ่มโวยวายตีอกชกตัวด้วยความอึดอัดที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง...


“เดี๋ยวก่อน...ฉันว่าแกสงบสติอารมณ์ก่อนดีกว่า...รอให้เห็นเจ้าเด็กนั่นค่อยมาคิดหาวิธีจัดการดีกว่า...ฉันกับยุนโฮจะรวมหัวด้วย...อย่างน้อยยัยโบอาต้องได้รับบทเรียนบ้าง...เอ้อ...ยุนโฮ...แจจุงนัดแกไว้ไม่ใช่เรอะ...ไม่ออกไปหาล่ะ” ชางมินพยายามปลอบเพื่อนพร้อมทั้งเตือนตารางงานของยุนโฮ...


“เออจริง...ฉันนัดสุดที่รักไว้นี่หว่า...เดี๋ยวจะปรึกษาแจจุงเรื่องนี้ด้วย...รายนั้นเรื่องแกล้งคนล่ะถนัดนัก...หึหึหึ...ไปก่อนนะ” ยุนโฮตอบรับด้วยท่าทางร่าเริงจนน่าหมั่นไส้เมื่อได้ยินชื่อของคนรัก พลางสำรวจความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานอย่างมีความสุข...


“หมั่นไส้ว่ะ...หนอยไอ้หมียุน...เป็นหุ้นส่วนแท้ๆดันไม่สนใจงานบริหาร ทะลึ่งจะเป็นโฮสต์...แถมรับลูกค้าแค่คนเดียว...เจ๊งขึ้นมาล่ะมึง” ยูชอนสบถไล่หลังด้วยความหมั่นไส้โดยไม่ทันได้สังเกตสายตาเอือมระอาของชางมินที่ส่งมาประมาณว่า “แกก็ไม่ได้ต่างกันเลย”


“แล้วมึงล่ะครับคุณปาร์ก...เสนอหน้ามานั่งทำสลดเป็นพระเอกมิวสิคอยู่ในห้องทำงานกูทำไม...พอกันไม่ใช่เรอะแกน่ะ...ออกไปรับแขกเลยไป..ชิ้วๆ” ชางมินส่งเสียงไล่ ทำเอาคนที่ถูกกัดหันกลับมายิ้มแห้งๆเพราะตัวเองที่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ก็ทิ้งงานบริหารทั้งหมดให้ชางมินทำเหมือนกัน ว่าได้ที่ไหนล่ะ

...ก็เขาน่ะตัวเรียกแขกดีๆนี่เอง...


“คร้าบ...โอเคครับไอ้บอส...ได้ข่าวว่านี่มันก็ห้องทำงานกูเหมือนกันนะเว้ย...ไปก็ได้วะ” 
ยูชอนลุกขึ้นส่องกระจกดูความเรียบร้อยของตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องตามยุนโฮไปเช่นกัน...


...


...


...


****************************************************************


TBC [Part 1]