ยามหอมกลิ่นมณฑา

ยามหอมกลิ่นมณฑา

มณฑา  -  ไวทย์เวธน์

“เหตุใดต้องตามรังควานข้า เป็นผีก็อยู่ส่วนผี หากต้องการบุญพรุ่งนี้ข้าจะไปทำบุญกรวดน้ำอุทิศให้ แต่อย่ามาตามระรานกันเช่นนี้”

ไวทย์เวธน์รู้สึกว่าคำพูดนี้ของหญิงสาวไม่ถูกต้อง เขาชี้ปลายนิ้วเข้าหาตัวเอง “ผมน่ะหรือผี ผมไม่ใช่ผีสักหน่อย บุญกุศลที่กรวดน้ำให้จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อผมเป็นคน ยังไม่ตาย”

มณฑามองชายหนุ่มด้วยแววตาสับสน เห็นจะจริงว่าเขาไม่ใช่ผี ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถก้าวเข้ามาในห้องพระอันศักดิ์สิทธิ์นี้ของคุณพ่อได้ ทั้งยังนั่งคุกเข่าพนมมือกราบพระด้วยท่าทางสงบนิ่ง “หากยังไม่ตาย ไม่ใช่ผี เหตุใดข้าถึงมองเห็นท่านเพียงคนเดียว”

“ผมไม่รู้ เพราะในโลกของผมคุณก็เหมือนผีไม่ต่างจากที่กล่าวหาผมตอนนี้ ชี้ให้ใครดูก็มองไม่เห็น”

คนทั้งสองต่างมองกันด้วยสีหน้าขบคิด ต่างไม่ทราบว่าเพราะเหตุผลอะไรคนที่อยู่ต่างสถานที่ ต่างเวลาถึงได้มาพบเจอ แต่สิ่งที่มณฑาและไวทย์เวธน์รู้ดีคือเมื่อสายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกมณฑามาหา พวกเขาทั้งสองจะได้พบกัน