คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อ่อยพลาดวะ
ฉันที่นั่งร่วมโต๊ะกับคนแปลกหน้าไม่เห็นตาทั้ง 2 คน โดยที่ยามาโมโตะทิ้งฉันไปช่วยพ่อในร้านต่อ
"เธอเร็วดีนี่" ไอผมทองพูด
"มันก็แหง่อยู่แล้วระดับชั้น" ฉันอวด ความจริงแวมไพร์วิ่งได้เร็วกว้ามนุษย์ธรรมดา 10 เท่าแต่ฉันมันเด็กและไม่ค่อยออกกำลังกายเลยวิ่งได้แค่เร็วเท่ามนุษย์ธรรมดาที่ฝึกฝนเปนอย่างดี
ปัก!
มีดแกะสลักสวยๆ 3 เล่มถูกปามาจากข้างหลังฉัน ด้วยทักษะแวมไพร์การหลบหลีกชั้นเลิศมันเลยผ่านตัวฉันไปปักที่โต๊ะ
"บ้าเอ่ย โชคดีนะไม่โดนซูชิของฉัน" ฉันพูดพลางคว้าซูชิมากินต่อ
"น่าสนใจดีนี่เบล" เด็กทารกพูด
"ช่าย เห็นมะละ เจ้าชายไม่เคยดูผิด" เบลตอบ
"เธอชื่ออะไร" ฉันเงยหน้าจะการซัดซูชิ 10 ชิ้นกับอีก 20 ชิ้นที่ยามาโมโตะวางทิ้งไว้
"มารยาทปกติแล้ว..." ฉันพูดถึงตามมารยาทแล้วแต่ปกติฉันไม่เที่ยวบอกชื่อใครง่ายๆแต่คนพวกนี้ ก็น่าสนใจ
"มาม่อนกับแฟนทาสม่า" เด็กทารกแนะนำตัว แต่ก็ไม่ลืมไอ้เจ้ากบหน้าเกลียดนั้น
"เบลเฟกอล เรียกเจ้าชายก็ได้นะ ชิชิชิ" ไอเจ้าชายท่าทางโรคจิตแนะนำตัวตาม
"ซาดาริ ชิซูมิ" ฉันตอบ แหม่ จะให้บอกว่าเป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์คนสุดท้ายก็กะไรอยู่นิ
"หู้วววววว มาม่อนฉันเจอของถูกใจ ชิชิชิ" เบลเฟกอลหันไปพูดมันมาม่อน
"เรื่องของนายสิ" มาม่อนสะบัดหน้าหนีและกินซูชิที่จานของฉัน- - ของฉันนะ!
"งั้นฉันไปละนะ รีบหน่ะ" ฉันสะบัดตูดเดินออกจากร้านมา
"เบล" มาม่อนสะกิดเบลด้วยมือที่สร้างจากภาพมายา
"หะ"
"หล่อนไปแล้วใครเป็นคนจ่ายค่าซูชิ"
"นั้นสิ"
ฉันเดินเล่นในเมืองเป็นรอบที่ 10 และก็สงสัย คฤหาสหลังใหญ่โตทรงญี่ปุ่นที่เด่นซะเหมือนประสาทโอซาก้า ของใคร ฉันกระโดดขึ้นไปบนหลังคาประสาทโอซาก้านั้นและมองวิวจากข้างบน
"สุดยอดเลย"
"คุซาคาเบะ นายจัดการเรื่องคนพวกนี้ด้วย ผมไม่ว่าง" ฮิบาริจังที่อยู่ในชุดยูกาตะที่โชว์แพลงอกอันเซ็กซี่นั้น -.,- เดี๋ยวมันไม่ใช่ประเด็นนิ! ประเด็นคือหมอนั้นกำลังขึ้นมาบนดาดฟ้าด้วยการ กระโดด
"นายทำไม่ได้หรอก- - ฉันโดดทีเดียวก็อยู่ดาดฟ้าชั้นบนละ อย่างนายอะได้แค่บันได~ "
"พอดีผมไม่ต้องใช้บันได" ฮิบาริที่ขึ้นมาหลังจากที่ฉันหันไปมองหาบ้านสึนะ ฮิบาริยืนซ้อนทับฉันอยู่ข้างหลัง
"เหย!!" ฉันสะดุ้งเลยเสียการทรงตัวเซตกจากดาดฟ้า บอกเลย ฉันไม่ตาย แต่นายนี่น่าจะช็อคตายแทน!!!
พรึบ
ฮิบาริกระชากฉันที่เซเกือบตกเข้าไปในวงแขน เขาสูงกว่าฉันมากกกกกกกกกก ฉันสูง157 หมอนี่สูงกว่าฉันสัก 20 เซนได้อะ
"อยากจะตายก็ไปตายที่อื่น กรรมกฏคุมกฏไม่ได้มีหน้าที่เก็บศพ" เขาพูดแต่ไม่ยอมปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน หน้าฉันซุกอยู่กับอกเขาเนี่ย บอกเลย ใจเต้นนนนนนนนนนนนน
"นายขึ้นมาได้ไง" ฉันถาม
"ฉันไม่ได้ขึ้นบันได" ดูมันตอบ - -
"กวน ก็คนปกติจะขึ้นมาได้ยังไงตั้งชั้นบนสุด" ฉันถาม ก็จริงนี่ ถ้าขึ้นมาเองก็แสดงว่าคน คนนี้ไม่ธรรมดาแล้วสิ
"ฉันต้องถามเธอมากกว่า ขึ้นมาได้ยังไง โดยที่พวกฉันไม่เห็น" มันถาม
"ฉันเก่ง^^" ฮิบาริปล่อยฉันออกจากแขน แต่คราวนี้ฉันไม่ตกและหละ บอกแล้วว่าแรงโน้มถ่วงทำไรไม่ได้ ฉันย่ำเท้าเดินขึ้นไปหาเขาอีกรอบ
"เธอนี่- -"
"ฉันหิวจังฮิบาริจัง" ฉันเปร่ยๆให้หมอนี่ฟัง จะบอกว่าซูชิให้กินเป็นล้านชิ้นฉันก็ไม่อิ่ม ร่างกายฉันแปลพวกมันเป็นเลือดไม่ได้ เลยแปลมันเป็นกล้ามเนื้อแทน ฮิบารินั่งลงบนหลังคา และมองฉันที่ยืนต้านแรงโน้มถ่วงกับเขา
"ก็กินดิ" เขาพูด
"หาได้ง่ายๆก็ดีดิ ฉันใจดีเกินไปที่จะจับคนมาหักคอกินเลือดเหมือนพวกแวมไพร์สกปรกนะ" ฉันเดินไปนั่งข้างๆเขา
"เรื่องมาก หิวก็กินดิ ฉันก็หิว "ฮิบาริพูดและจับไหลฉันทั้ง2ข้างและกระชากให้ไปซุกอยู่ที่ต้นคอเขาซึ่ง... ชุดยูกาตะมันปิดไม่มิดเลย
"อึก...ไม่เอาอะ เดียวนายตาย เดียวฉันเรียกมุคุโร่ก็ได้" ฉันพยายามดันตัวออก แต่เขาไม่ยอมปล่อย
"อยากตายมากรึไงฉันเป็นแวมไพร์นะ!"
"กินๆไปเถอะ ผมกินข้าวมาแล้ว" ฮิบาริพูด สัญชาตญานแวมไพร์ทำให้เขี้ยวที่ปกติเล็กๆตอนนี้ยาวขึ้น
งับ อึกๆ อึก
ฉันดูดเลือดฮิบาริอีกแล้ว รู้สึกผิดจัง หลังจากที่ฉันดูดเลือดไปสักพัก ฮิบาริจากที่กอดฉันไว้ กลายเป็นฉันต้องกอดเขาแทน เพราะร่างเขาพร้อมจะล้มในไม่ช้า ฉันก็ต้องเลิกไม่งั้นเขาตายแน่
"ไหนนายบอกว่ากินข้าวแล้ว!" ฉันเขย่าฮิบาริเบาๆ
"กินแต่ยังไม่หมด" ดูมันกวนตีนซิ้ ฉันพยุงร่างเขา และกระโดดลงมาถึงพื้นอย่างสวยงามและลากเขาเข้าไปในตัวบ้าน
"คุณเคียว!" นายคุซาคาเบะวิ่งมาหาเจ้านายของเขา
"เอ่อ โทษนะคุซาคาเบะ พาไปที่ห้องฮิบาริหน่อย"
"ครับ" หมอนี่งงๆ แต่ก็ยอมตกลงโดนดี
เมื่อถึงห้องนอนของฮิบาริ
"คุซาคาเบะ ฉันขอผ้าชุบน้ำอุ่นกับอาหารเย็นมื้อหนักๆ และยาแก้อักเสบนะ ฉันจะดูแลฮิบาริเอง" ฉันพูดและไล่ให้เขาออกไป
ฉันเช็ดคาบเลือดที่คอเขา จนเห็นแต่ลอยเขี้ยวของฉัน โอ้ ซิกแพคน่ากิน-.,- ฉันเอื้อมมือจะไปสัมผัสซิกแพคที่ทุกคนใฝ่ฝัน
หมับ
"จะทำอะไร" ฮิบาริตื่นขึ้นมาคว้าแขนฉันได้ทัน
"เอ่อ ป่าว" ฉันปฏิเสธ
"ฉันเห็น อยากจับขอดีๆก็ได้ :)" ฮิบาริยิ้มออกมาบางๆ!!!!! ฮิบาริยิ้มมมมมมมม ฮิบาริยิ้ม!!!!!! และเขาจับมือฉันมาวางที่ซิกแพคเขา
"เห้ย -/////-" ฉันกระชากมือกลับ
"หึ อยากจับนิ :)"
"นายโดนดูดเลือด เลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทัน เอ๋อเลยหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!"
ครืน
"อาหารมาแล้วครับ" คุซาคาเบะเปิดประตูเข้ามาพร้อมอาหารอย่างดี
"กินซะ"
"ไม่มีแรง"
"กิน!"
"-_-"
"และกินยาแก้อักเสบด้วย"
"-_-"
"รีบกินซะ คุซาคาเบะ ฉันจะกลับบ้านก่อนนะ ฝากดูแลเขาด้วย" ฉันพูดพลางกระโดดออกไปทางหน้าต่าง
"ครับ เอ่อ ให้ผมป้อนไหมครับ" คุซาคาเบะหันไปถามฮิบาริ
"-_-^^^"
"ทานให้อร่อยครับ" คุซาคาเบะลาและวิ่งออกไป
หุ ตลกชะมัด
ความคิดเห็น