เกิดใหม่เป็นเอลฟ์สาว

สวัสดีผู้อ่านทุกท่านนะครับ

ผมเป็นนักเขียนมือใหม่ ซึ่งบอกตามตรงว่านี่เป็นเรื่องแรกที่จะเขียน

ซึ่งผมไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการเขียนซักเท่าไร

นิยายที่จะเขียนนี้ จะออกมาในการบรรยายแบบบุคคลที่หนึ่ง

และแนวทางในการบรรยาย ให้คิดเป็นภาพ 2D หรือที่รู้จักกันดีว่ามันคือ

อนิเมะ

และเพื่อช่วยเสริมการจินตนาการให้ง่ายขึ้น ผมจะไม่ใช้การบรรยายรูปลักษ์หรือลักษณะของตัวละครเนื่องจากไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้

ผมจึงเลือกใช้รูปภาพเป็นสื่อกลางในการบรรยายแทน ส่วนรูปภาพที่จะนำมา หลายคนก็คงจะเคยผ่านหูผ่านตากันมาบ้างแล้ว

ผู้อ่านท่านใดที่ไม่ชอบให้ตัวละครในเกมหรืออนิเมะมาเป็นแบบก็ขออภัยด้วย

โดยส่วนตัวแล้วผมแค่ใช้มาอ้างอิง ไม่ได้นำมาใช้เพื่อหวังผลประโยชน์ เพราะนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงการเขียนเพื่อความบันเทิงและหาประสบการณ์เท่านั้น

และขอให้ผู้อ่านทุกท่านที่มีความรู้ในการเขียนนิยาย ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ เพื่อที่ผมจะนำไปใช้เพื่อพัตนาฝีมือให้ดียิ่งขึ้น

ถ้าผู้อ่านท่านใดเห็นคำผิดก็บอกได้เลย ผมจะรีบแก้ใขให้อย่างรวดเร็ว

สามารถออกความเห็นต่างๆหรือติชมได้ 

ส่วนเวลาในการลงนิยาย ผมไม่สามารถลงทุกวันติดๆกันได้ เพราะผมเป็นพวกเขียนสด อาจจะมีบางวันที่ต้องมานั่งคิดเนื้อเรื่อง

ขั้นแรกผมจะขออธิบายเบื่องต้นเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ก่อน เพื่อให้ผู้อ่านได้ทำความเข้าใจก่อน

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซี โดยที่ตัวเอกของเรา เป็นนักกีฬาชายที่ประสบเหตุร้ายจนต้องเสียชีวิต และได้ไปเกิดใหม่ในต่างโลก โดยที่เค้าเกิดมาในเผ่าพันธ์หนึ่งของโลกคือ เอลฟ์ แต่เค้ากลับเกิดมาเป็นผู้หญิง ความทรงจำในโลกก่อนก็ยังอยู่ 

ตัวเอกของเราได้โอกาสครั้งที่ 1 ในการมีชีวิต เพื่อแก้ไขสิ่งที่เค้าขาดหายไปก่อนที่จะตาย

แต่เค้ากลับได้เรียนรู้ความจริงของการมีชีวิตอยู่ก็คือ ความแข็งแกร่งและประสบการณ์เท่านั้น ที่จะช่วยให้มีชีวิตรอดอยู่ในโลกที่เติมไปด้วยการต่อสู้นองเลือด

นิยายนี้จะไม่เน้นความดาร์ก เพราะอาจจะทำให้ผู้อ่านบางคนถึงกับตับพังกินไม่ได้นอนไม่หลับ จำจนวันตาย

เพราะผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ได้ประสบการณ์นี้มาจากอนิเมะเรื่อง

Guilty crown

บอกได้คำเดียวว่านํ้าตาไหล

เอาละ ผมบ่นมามากละ ไปดูบทนำกันเลยดีกว่า

บทนำ

กีฬาคือสิ่งที่ฉันชื่นชอบ ฉันฝึกฝนกีฬาทุกชนิดเพื่อจะได้เป็นสุดยอดนักกีฬา ฉันรู้ว่าเราทุกคนมีความฝัน ไม่ว่ามันจะเล็กหรือใหญ่ ก็อยากที่จะให้มันเป็นจริงในสักวันหนึ่ง

จนมาถึงวันนี้ เป็นวันที่ความฝันของฉันกำลังจะเป็น

ฉันเดินทางออกจากบ้านเพื่อไปแข่งขันกีฬาโอลิมปิก การแข่งนัดสุดท้ายของฉันคือการยิงธนูในระยะ 250 เมตร

ซึ่งการแข่งขันปีที่แล้ว ฉันเสียสมาธิเพราะเรื่องผู้หญิงที่มาบอกเลิกกับฉัน และฉันก็คิดหนักมาก ทำให้การยิงธนูในสองนัดแรกไม่เข้าตรงจุดแดง อต่กลับไปโดนวงนอกที่จ่อจากจุดแดงหนึ่งวง นัดสุดท้ายฉันยิงถูกจุดแดง แต่ถุงอย่างนั้นฉันก็แพ้ เพราะคู่แข่งของฉัน ยิงโดนจุดแดงถึงสองนัด และโดนวงกลมที่รอบจุดแดงหนึ่งนัด ฉันแพ้ขาดลอยอย่างเห็นได้ชัด

และในปีนี้ฉันจะมาแก้มืออีกครั้ง พร้อมมั่นใจเต็มเปี่ยม ฉันจะไม่มีทางแพ้อีกเป็นครั้งที่สอง ใช่...มันควรจะเป็นแบบนั้น เพียงแค่ฉันไปถึงสถานที่จัดการแข่งขันและลงแข็งตามปกติ ความฝันของฉันก็จะเป็นจริง แต่เพราะไปไม่ถึง

ไม่สิ ต้องบอกว่าไปไม่ได้มากกว่า...

ฉันถูกมือปืนรอบสังหารเสียก่อน มันยิงโดนกลางหน้าอกของฉัน ความรู้สึกแรกที่ถูกยิง มันรู้สึกเจ็บปวดจนสุดจะบรรยายและมันยังเจ็บอยู่ต่อเนื่อง ฉันรู้อีกที ก็ตอนที่เห็นหน้ามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด วินาทีนั้น ฉันคิดว่าคงไม่รอดแน่ ก่อนฉันจะตายฉันอ้อนวอนต่อทุกสิ่ง

"โอกาสเดียว.....ขอแค่...เพียง.....ครั้งเดียว....เท่า....."

ฉันพยายามดิ้นลนหนีความตาย ฉันนำมือข้างขาวมาปิดกลางหน้าอกเพื่อห้ามเลือด แต่ว่าระบบการเต้นของหัวใจฉันกำลังล้มเหลว ฉันรู้ดีว่าฉันต้องตายแน่ ทั้งๆที่รู้แบบนั้นก็ยังดิ้นลนต่อไป ในขณะที่ฉันยังมีลมหายใจเหลืออยู่ แต่มันก็อ่อนลงเรื่อยๆ ตาของฉันก็เริ่มพร่ามัว สิ่งที่ฉันเห็นครั้งสุดท้ายคือการขี่มอเตอร์ไซค์ของผู้ร้ายสองคนที่กำลังจะหลบหนี ฉันรู้สึกเจ็บใจและโกรธแค้นมาก ถ้าตอนนี้ฉันขยับได้ ฉันคงยิบคันธนูขึ้นมา ง้างสอนเล็งและยิงใส่พวกมันไปแล้ว...  แต่ฉันทำไม่ได้ สิ่งที่รู้ในตอนนี้คือ สาเหตุการตายที่แท้จริงของฉัน ไม่ใช่เพราะโดนยิง แต่เป็นเพราะความทะเยอทะยานและความอ่อนแอของฉัน มันอาจจะไปขัดผลประโยชน์ต่อใครก็ได้ และเรื่องนั้นฉันก็รู้ดี เพราะโลกที่ฉันอยู่น่ะ มันก็ไม่ได้ต่างไปจากในอดีตเลยแม้แต่น้อย เพราะตราบใดที่มนุษย์เรายังไม่หมดความต้องการ เรื่องพวกนี้ก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ แต่ฉันไม่ได้โทษมัน เพราะมีมัน โลกถึงได้มีการพัฒนา แต่สิ่งที่ฉันโกรธน่ะ ความเป็นมนุษย์ต่างหาก...

ฉันหวนคิดเรื่องต่างๆมากมายที่เคยผ่านมาในชีวิต ทั้งสิ่งดีๆ และสิ่งที่ฉันเคยทำผิดพลาด นี่อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ ที่ว่า มนุษย์เราจะไม่สำนึกจริงๆถ้าไม่อยู่จุดที่เรียกว่ากำลังจะตาย

ฉันอยากจะไปแก้ไขเรื่องที่เคยทำผิดพลาด ฉันขอแค่โอกาสอีกสักครั้ง...แค่ครั้งเดียว

แต่สุดท้าย มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้แค่ว่า ฉันต้องจบชีวิตลงตรงนี้ ฉันหมดลมหาย สติทุกอย่างหลุดและดับวูบไปในทันที จากตรงนี้ไป ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร สิ่งที่ยังเหลืออยู่คือจิตใจที่เต็มไปด้วยความทุกทรมาร มันมืดไปหมด ฉันไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว...

แต่แล้วฉันกับรู้สึกแปลกๆ ในความมืด ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกอะไรไม่รู้ มันรอบตัวฉันจนรู้สึกอึดอัด จนหายใจแทบไม่ออก...เอ๊ะ?!!! แต่เดี๋ยวก่อน! หายใจแทบไม่ออก แต่ก็ยังหายใจ?! แต่ว่านะ...ฉันตายไปแล้วนี่นา! ทำไมถึงยังหายใจได้ล่ะ!!? ฉันรู้สึกสบสนวุ่นวายมาก ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และในตอนนี้ ฉันรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังถูกพลักดันบางอย่างกำลังดึงหัวและดันตัวของฉันลง นอกจากนี้ยังรู้สึกว่าตัวเองมีสายอะไรบางอย่างติดอยู่ตรงท้อง และยังสำผัสนํ้าบางอย่างอีกด้วย แถมยังได้กลิ่นเลือดอีกต่างหาก...

หลังจากนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงบางอย่าง มันเหมือนกับเสียงของคนคุยกัน แต่ฉันไม่เข้าใจภาษานี้เลย แถมยังได้ยินไม่ชัดอีก รู้สึกว่าฉันคงอยู่ในที่ๆอัดและทึบมาก จนเสียงที่ได้ยินมันอู้อี้ไปหมด แต่ฉันบอกได้เลยว่าเป็นเสียงคนคุยกันแน่ๆ มีอยู่สองคนด้วยกัน และในขณะนั้น ฉันก็ยังคงรู้สึกว่าตัวเองกำลังไหลไปตามท่ออะไรสักอย่าง แบบช้าๆ

แต่นานไป ฉันเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกแล้วสิ มันกำลังบีบฉันท่อนิ่มๆนี้กำละงบีบลัดฉันอยู่ ฉันทนกลั้นหายใจเอาไว้

ในขณะที่ฉันยังคงไหลผ่านท่อต่อไป ไม่รู้มันจะไปจบอยู่ที่ไหน เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกเหมือนมีลมกำลังมาสำผัสหัวของฉัน ลมอ่อนพัดมาเบา ตัวของฉันค่อยไหล จนรู้สึกว่าหัวของตัวเองกำลังชนกับรูท่ออยู่ และยังคงไหลต่อไป เรื่อยๆจนหัวของฉันพ้นออกจากท่อ ฉันก็ได้หายใจอีกครั้ง และได้เสียงของคนคุยกันได้อย่างชัดเจิน เหมือนกับว่า กำลังดีใจอยู่ ถึงฉันจะไม่รู้ความหมาย แต่ก็รู้สึกได้

ฉันไหลออกมาเรื่อยๆจนพ้นท่อทั้งหมดแล้ว ฉันพยายามลืมตาฉันเห็นแสงสว่างจ้ามากจนมองไม่เห็นอย่างอื่นเลย

ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังนอนหงายอยู่จึงพยายามจะลุกขึ้น แต่ทำไมหนอ? ฉันกับรู้สึกขยับร่างกายไม่ได้ดั่งใจเลย

แถมยังรู้สึกโล่งๆวิ๋วๆอีก เอ๊?!!!!...เฮ้ย!!!!ไอนั้นของฉันมันหายไป!!!!! ไม่นะ!!!!! หนอนชาเขียวฉันหายไป!!!!!

อย่าบอกนะว่า ไอความทั้งหมดเมื่อกี๊  มัน..... อ้าว!!!!นี่ฉันกลายเป็นเด็กทารกหรอเนี่ย!!! และที่ไม่มีไอนั้น อย่าบอกนะ ว่าฉัน เป็นหญิงงั้นหรอ!!!!!

ฉันวีดแตก ฉันแหกปากออกมาเพื่อระบายความไม่พอใขของฉัน แต้ว่านี่มันเป็นเสียงร้องของเด็กแรกเกิดชัดๆ

ฉันอยากจะพูดออกมา แต่ฉันกลับไม่รู้วิธีพูดซะอย่างงั้น

ทำได้แต่ร้องโวยวายไปมาเท่านั้น

สรุปแล้ว ฉันได้มาเกิดใหม่หรอเนี่ย!! ไม่อยากเชื่อเลยแหะ

ส่วนเสียงของสองคนที่ฉันได้ยิน ก็คงเป็นพ่อกับแม่ของฉันสินะ

ทำไมกันนะ ฉันรู้สึกดีใจมากเลย จนอยากจะร้องไห้ออกมา ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆ ไม่ว่าอะไรก็ตาม ที่มอบโอกาสครั้งนี้ให้กับฉัน แต่ฉันขอสัญญาว่า จะไม่ยอมให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพแบบนั้นอีกแล้ว ในเมื่อมีโอกาส ฉันก็พร้อมที่จะแก้ไขถึงสิ่งที่เคยทำไว้ และฉันจะไม่ทำอีกแล้ว

ฉันรู้สึกดีใจได้สักพัก ก็รู้สึกได้ว่า ตัวเองกำลังถูกอุ้มอยู่

ถึงจะเคยออกมาจากท้องแม่มาก่อน แต่ใครมันจะไปจำรู้สึกตอนเกิดมาได้บ้างกัน

สิ่งที่ยังคาใจฉันอยู่ในตอนนี้คือ ทำไมต้องเป็นผู้หญิงด้วย!

(ดนตรีประกอบ!)