ใครว่า สวยเลือกได้ ไม่จริงมั้ง

ตอนที่1 จุดเริ่มต้น
 

                             " คลอดแล้วค่ะ!! คลอดแล้ว!!!" เสียงดังลั่นของพยาบาลผู้ช่วยทำคลอด "ยินดีด้วยนะคะ ครู ใหญ่ ลูกสาวค่ะ" พยาบาลคนเดิมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
         "ครับ...ครับ...ขอบคุณจริงๆ"อาการตื่นเต้นของชายในชุดข้าราชการสีกาฏี
"ลูกสาวเหรอ ในที่สุดก็สมใจ" เค้าเอ่ยขึ้นกับตัวเองพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะหันมอง ลูกชายอีกสามคนที่นั่งคอยอยูที่เก้าอี้หน้าห้อง คลอด

         "เฮ้อ!!"เสียงของ ณดล น้องชายคนเล็ก อยู่ในชุดเด็กประถมถอนหายใจซะเสียงดัง "จะเอาไปทำอะไรเนี๊ยะน้องผู้หญิง ทำอะไรก็ไม่ได้" จบคำณดลก็ส่ายหัวไปมาเบาๆ

         "เงียบเถอะน่า ก็น้องยังเล็กอยู่ ก็รอให้น้องโตก่อนซิ" ณฑี น้องชายคนรองเอ่ยต่อจาก
ณดล ส่วนณโมลูกชายคนโตของครอบครัว ละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่าน แล้วหันมองน้องทั้งสองคน สนทนากันผ่านแว่นสายตา

         ครูใหญ่มณฑลเมื่อคุยกับพยาบาลทำคลอดเสร็จ จึงเดินตรงเข้ามาที่ลูกชายทั้งสามคน "เราไปดูน้องกันเถอะ เค้าย้ายน้องไปห้องเด็กอ่อนแล้วล่ะ"ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น

         ทั้งหมดค่อยๆลุกขึ้น จากเก้าอี้แล้วเดินตามผู้เป็นพ่อไป

....หน้าห้องเด็กอ่อน....
         มีเด็กประมาณสี่ห้าคนนอนดิ้นไปมาในอ่างพลาสติกใส ด้านหนึ่งเหนือหัวของเด็กทารกเหล่านั้นจะมีชื่อของแม่ผู้ให้กำเนิดติดอยู่

         "คนไหนล่ะพ่อ ไม่เห็นมีชื่อแม่ซักชื่อเลย" ณดลถามขึ้นหลังจากพยายามใช้สายตากวาดหาชื่อ ซักพักมีพยาบาลเข็นอ่างพลาสติกใสเข้ามาอีกอัน ทุกคนรีบชะโงกดูตาม

         "นั้นไงมาแล้ว"ผู้เป็นพ่อบอกพร้อมกับชี้นิ้วไปที่เด็กท่ี่กำลังถูกเข็นเข้ามาใกล้ แต่สีหน้าของทุกคนกลับตะลึง

         "พะ....พ่อครับ...ใช่จริงๆเหรอ"ณดลเอ่ยขึ้นอีกเหมือนไม่ค่อยอยากเชื่อในสายตาของตนเอง ทุกคนตกตะลึงกับภาพที่เห็น


............20 ปี ผ่านไปไวเหมือนโกหก........

         เด็กสาวร่างอวบพยายามเหลือเกินที่จะวิ่งให้ทันรถเมล์ที่กำลังจะจอดป้าย โชคดีที่มีหลายคนต่อแถวขึ้นรถจึงยืดเวลาให้เธอได้อีกหน่อย จึงทำให้ทันเวลาได้ขึ้นรถไปกับเค้าด้วย ในรถเมล์แน่นขนัดไปด้วยผู้โดยสาร เธอพยายามยืนเบี่ยงหลบเพื่อจะได้ไม่กินพื้นที่มากเกินไป แต่ดูเหมือนจะลำบากพอดูเพราะรูปร่างอันอวบอ้วนของเ
      ไม่นานนักเธอก็ถึงจุดหมายปลายทาง และลงจากรถได้อย่างปลอดภัยเหมือนทุกวัน
      "ต้า...ดี...ต้า...ดี๋ ....ต้า...ดี๊"เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
      "จ้า...พี่ณโม"
      "พี่จะกลับช้านะ แต่โทรบอกให้ ณที กับณดลให้รีบกลับแล้วล่ะ ป่านนี้คงถึงบ้านแล้ว"  
      "จ้า...หนูดีเกือบถึงบ้านแล้วล่ะ" เธอบอกพี่ชายทางโทรศัพย์ก่อนจะกล่าวสวัสดีแล้ววางสายไป

     ใช่แล้วล่ะ หญิงสาวคนนี้คือณฤดี ลูกสาวคนสุดท้องของครอบครัวรักษาศีล ตอนนี้เธออายุ20ปีแล้ว แต่ยังเป็นท้้งน้องสาวและลูกสาวตัวน้อยๆของทุกคนในครอบครัวอยู่ โดยเฉพาะกับพี่ชายทั้งสามคนที่ประคบประหงม จนตอนนี้เจ้าตัวยังคงนึงว่าตัวเองเป็นน้องน้อยอยู่เลย (เรื่องเริ่มต้นแล้วล่ะ!!!!)