[ OS ] ปาร์คจินยองเป็นคนขี้เกียจ #ICBNIOR - [ OS ] ปาร์คจินยองเป็นคนขี้เกียจ #ICBNIOR นิยาย [ OS ] ปาร์คจินยองเป็นคนขี้เกียจ #ICBNIOR : Dek-D.com - Writer

    [ OS ] ปาร์คจินยองเป็นคนขี้เกียจ #ICBNIOR

    โดย nosmoking

    ปาร์คจินยองเป็นคนขี้เกียจ

    ผู้เข้าชมรวม

    2,678

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    4

    ผู้เข้าชมรวม


    2.67K

    ความคิดเห็น


    19

    คนติดตาม


    59
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  24 มิ.ย. 59 / 11:19 น.

    แท็กนิยาย

    BNIOR GOT7 JB Jr. Jaebeom Jinyoung



    ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้


    xx x xx
    x จบในตอน x

    ปาร์คจินยอง เป็นคนขี้เกียจ


    เขาขี้เกียจที่จะหาที่พักหลังจากที่เขาได้งานจากการฝากฝังของคนคนเป็นพี่


    ดังนั้นแล้ว เขาจึงพักอยู่ที่หอพักเดิมตั้งแต่เมื่อครั้งเป็นนักศึกษา


    แม้ว่าการเดินทางจะใช้เวลาแต่เขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลากขาไปตระเวนหาที่พักใหม่


    ขาเรียวที่ก้าวไปตามแนวฟุตบาธหยุดชะงักลงเล็กน้อย เมื่อหยาดฝนพรมลงบนพื้น


    หยดน้ำเม็ดเล็กไม่ได้ทำให้ปาร์คจินยองสะดุ้งสะเทือน เขายังคงเดินต่อไปปล่อยให้หยดน้ำซึมซับลงไปบนเชิ้ตตัวบาง


    อันที่จริงเขามีร่มอยุ่ในกระเป๋าแต่เขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะหยิบมันขึ้นมา เพราะอีกไม่กี่สิบก้าวก็จะถึงจุดรอรถระจำทาง


    หยาดฝนเม็ดถี่ขึ้นเมื่อเขาถึงจุดรอรถที่มันมีเพียงป้ายบอกสายรถประจำทางที่วิ่งผ่าน ไม่มีที่นั่งให้ผู้โดยสารและไม่มีหลังคาเพื่อกันแดดกันฝนเหมือนที่อื่นๆ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงขี้เกียจที่จะหยิบร่มออกมากาง


    ร่างเล็กเขยิบยืนใต้ร่มไม้หวังจะให้กิ่งก้านที่แผ่ขยายช่วยบดบังเม็ดฝนที่ร่วงหล่น หากแต่นั้นคงเป็นความคิดที่ผิดถนัด เมื่อหยดน้ำที่สะสมอยู่บนยอดใบร่วงพรูลงใส่กระหม่อมกลมให้เส้นผมที่เงางามเลียบลู่


    ฝนหยุดตกแล้ว ….อ่า ไม่สิ มันยังตกอยู่


    ดวงตากลมที่เหม่อมองรอบตัวด้วยความสงสัย มือเรียวเล็กยื่นไปสัมผัสหยาดฝนตรงหน้า


    เปียก มือเขามันยังเปียก นั่นแสดงว่าฝนมันยังคงตกอยู่


    แล้วทำไม รอบข้างเม็ดฝนยังคงร่วงหล่นแต่เขากับไม่รู้สึกถึงความเย็นวาบของหยาดฝนที่หยดลงบนตัว ตากลมละสายตาจากสิ่งตรงหน้า หัวกลมสวยแหงนเงย


    ปรากฏผืนผ้าสีดำขึงแน่นไปตามโครงลวดกางกั้นหยาดฝนให้เขา


    ปาร์คจินยองไล่มองไปตามโครงก้านจนมาหยุดลงที่เจ้าของมือแกร่งที่ยึดจับยึดตัวด้ามไว้

    ดวงตาเรียวจ้องมองเขาราวกับจะดุ


    เราคงจะรู้จักกัน หากแต่เขาก็จำไม่ได้และขี้เกียจเกินกว่าจะนึกว่าเคยพบเจอกันที่ไหน


    “ขอบคุณครับ” แต่เขาก็ไม่ได้ขี้เกียจเกินกว่าจะเอ่ยคำขอบคุณไปตามมารยาท


    รถประจำปาดเข้าที่ป้ายประจำทางด้วยความรวดเร็วและใช้ความเร็วในระดับเดียวกันในการออกตัวออกจากที่ที่เคยจอด


    นั่นทำให้ปาร์คจินยองที่ยังไม่ทันจะหย่อนก้นลงตรงเบาะที่นั่งเสถลา ก่อนที่เจ้าของร่มคนเมื่อครู่จะจับยึดแขนเขาไว้ ทำให้เขาไม่ต้องอับอายกับการล้มตึงไปกับพื้น


    “ระวังหน่อยสิ” เสียงเข้มกระซิบบอก ปาร์คจินยองเพียงเหลือบมองเจ้าของเสียงก่อนจะเอ่ยขอบคุณเสียงเบาหวิว


    ดุจัง


    เจ้าของร่มทำงานที่เดียวกับเขา พูดให้ถูกคือนั่งทำงานอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขานี่เอง มาทำงานใหม่หรือว่าอะไรกันนะ ทำไมเขาไม่คุ้นเลย


    ตากลมเหลือบมองกองแฟ้มเอกสารที่กองระเกะระกะไปทั่วโต๊ะ  แล้ววกกลับมามองที่โต๊ะตัวเองที่แสนจะโล่ง


    มือบางเปิดแฟ้มเอกสารเพียงหนึ่งเดียวที่วางอยู่ ไล่ตรวจอักขระอักษรสากลพรางลงมือพิมพ์คำแปลในภาษาที่ตนคุ้นเคย


    บ่อยครั้งที่รับรู้ถึงสายตาของเจ้าของโต๊ะฝั่งตรงข้ามที่มองมา หากแต่ปาร์คจินยองก็เฉยเสีย



    ปาร์คจินยองกำลังโดนตาม ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเองน่ะนะ


    เจ้าของร่มคันเมื่อเช้าที่ควบตำแหน่งเพื่อนร่วมงานของเขาเดินตามเขามาตั้งแต่เลิกงานแล้ว


    แต่จะว่าไปเมื่อเช้าก็เจอกัน บางทีเขาอาจจะอยู่แถวนี้เหมือนกันก็ได้ เขาเองก็ขี้เกียจจะคิดมากให้วุ่นวาย


    แต่จะไม่คิดก็ไม่ได้แล้วล่ะ ในเมื่อผู้ชายคนนั้นกำลังไขประตูเข้าห้องของเขา


    “คุณครับ นี่ห้องผม”


    “นี่ก็ห้องผมเหมือนกัน”


    “เราเป็นเมทกันหรอครับ”


    ชายคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามหากแต่ผลักประตูเข้าห้องไปเสียดื้อๆ


    “นี่คุณ”


    ปาร์คจินยองส่งเสียงเรียก


    ชายคนนั้นหันมาก่อนที่ใบหน้านิ่งจะส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้


    มันเป็นยิ้มที่เขาคุ้นเคย


    ใช่แล้ว


    “พี่แจบอม”


    “ว่าไงคนเก่ง”


    “ผ...ผมขอโทษ”


    “ไม่เป็นไร”


    “ฮึก ผมขอโทษ”


    ร่างเล็กสะอื้นไห้โผเข้ากอดอีกคนในห้อง อกแกร่งทำหน้าที่ซับน้ำตาที่ไหลริน มือหนาลูบปลอบประโลมเด็กน้อยในอ้อมกอด


    ปาร์คจินยองไม่ใช่คนขี้เกียจ หากแต่แค่เป็นคนขี้ลืมก็เท่านั้น


    ลืมว่าตัวเองเรียนจบมาได้ 5 ปีแล้ว


    ลืมว่าตัวเองไม่ได้มีหน้าที่แค่แปลเอกสารหากแต่เป็นหุ้นส่วนสำคัญ


    ลืมแม้กระทั่งคนรักที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี


    แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ยังอยู่กับคนขี้ลืมไม่ไปไหน


    แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ยอมทิ้งห้องชุดสุดหรูมาอยู่ห้องเช่าราคาถูก


    แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ยอมทิ้งรถยนต์คันหรูไปโหนรถโดยสารประจำทาง


    แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ก็ยอมทิ้งห้องทำงานแอร์เย็นฉ่ำมานั่งปะปนกับพนักงาน


    แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ยังคงรักปาร์คจินยองไม่เปลี่ยนไป






    /////

    OS วูบ ตอนยืนหลบฝนอยูใต้ต้นมะขามเมื่อปีที่แล้ว

    หน้าฝนกลับมาอีกทีก็คิดถึงเลยหยิบมาเขียนให้มันจบสักที

    #ICBNior

      เพิ่มเติม

    ความจริงแล้วจินยองเป็นอัลไซเมอร์นะคะ แจบอมไม่อยากเป็นสภาพแวดล้อมน้องค่ะเลยเป็นตัวเองที่ย้ายเข้ามาอยู่กับน้องเอง
    เพื่อเป็นการรักษาค่ะ ถ้าเกิดย้ายไปอยู่ที่ไปแล้วถ้าเกิดอาการกำเริบอีก น้องอาจจะอาละวาดได้ค่ะ เพราะผู้ป่วยอัลไซเมอร์มีอาการหงุดหงิดรุนแรงร่วมด้วยค่ะ
      CR.SQW
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      คำนิยม Top

      ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

      คำนิยมล่าสุด

      ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

      ความคิดเห็น

      ×