มือเสียบทะลุส่วนที่ควรจะเป็นหัวใจของเจ้าของ หยาดโลหิตสีแดงฉานหยดลงสู่พื้นปฐพึพร้อมกับหน้ากากที่หลุดออกจากหน้า
เขาค่อยๆล้มลงอย่างหมดกำลัง รับรู้ถึงอ้อมกอดที่รับไว้ "...ราวี่... !!!" เนตรของคนสังหารเบิกโพล่ง เนื่องจากไม่รู้มาก่อนเลยว่าศัตรูที่เขาต้องฆ่ากับคนที่เขารักคือคนเดียวกัน ร่างโปร่งยิ้มให้เขาก่อนปาดสายนทีที่ไหลออกมา
"ฉันไม่โทษนาย... อีกอย่าง ความรื่นรมย์อย่างนายไม่เหมาะกับหยาดน้ำตาหรอก..." เขาหัวเราะ คิดถึงทุกๆเรื่องที่พวกเขาเคยทำมาด้วยกัน ความทรงจำค่อยๆผุดขึ้นทีละน้อย
มือที่ถูกกอบกุมในตอนนี้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ศีรษะหันข้างซบเข้ากับอกแกร่งอย่างหมดกำลัง ร่างกายไม่ต่างจากแก้วอันเปราะบางที่แตกได้ทุกเมื่อ
"ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับนายนะ" ประโยคสุดท้ายเอื้อนเอ่ยก่อนลมหายใจจะขาดหาย "ระ... ราวี่..." กระซิบที่ดังขึ้นราวกับไม่ไม่อาจยอมรับความจริง
ร่ำไห้ สิ้นหวัง ไร้ซึ่งความสุข...
เสียงสะอื้นสะท้อนไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาล ชายหนุ่มกอดร่างคนรักไว้แนบอก ทำไมวันนี้ช่างเป็นวันที่หม่นหมองสำหรับเขาเหลือเกิน...
"ทีกี้... นาย... รักเขามากเลยสินะ..." แค่ฟังก็รู้ว่านี่คือคนละเสียงกัน แต่เขาไม่อยากเห็นใครทั้งนั้นในเวลานี้ "อย่ามายุ่งกับฉัน"
แขนโอบกอดจากด้านหลัง ส่งผ่านความอ่อนโยน และอบอุ่นให้แก่เขา "หยุดร้องซะ ราวี่ไม่อยากให้นายร้องไห้อยู่ที่นี่จนรากงอกหรอก เชื่อฉันสิ..." เสียงนุ่มทุ้มดังกังวาลอยู่ในหัว เส้นผมสีแดงระใบหน้าด้านข้างของเขา พร้อมกลิ่นน้ำหอมชวนเคลิ้ม
"...ครอส..."
____________________________________________________________________
ตอนแรกกะเขียนกี้วี่ สุดท้ายมันกลายมาเป็นครอสกี้ได้ไงเนี่ย!?!
ยังไงก็ตาม ไรต์มีความหวังว่าจะชอบนะค่ะ... ^^
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น