[fic DGM] all I want สิ่งที่ต้องการ

เนื้อเรื่อง

ผมสีส้มระต้นคอปลิวโบกไปตามสายลม เนตรสีเขียวมรกตเปล่งประกายกังวลกับอะไรซักอย่าง พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
จะไม่ให้หนักใจได้ยังไงกันล่ะ... ในเมื่อตอนนี้เขากำลังตัดสินใจในเรื่องที่ยากมาก
ชายหนุ่มในชุดสูท กับหมวกทรงสูงเดินใกล้เข้ามา ทำให้หัวใจอันอ่อนไหวของเขายิ่งปวดร้าว
"ไง ต่ายน้อย นัดมาวันนี้มีอะไรล่ะ?  อย่าบอกนะว่า คราวนี้อยากได้อะไรอีก"
อย่าเรียกฉันด้วยคำๆนั้นเลย ขอร้อง 
มันทำให้ความรู้สึกผิดเข้าครอบงำจิตใจเขาอีกครั้ง
"เป็นอะไรไปหน่ะราวี่ หน้าเครียดเชียว"
เจ้าของผมสีดำหยักศกถามอย่างฉนง ก่อนถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาเคยชินมาก
อันที่จริงแล้ว พวกเขา2คน คบกันมาได้เดือนกว่าๆ พวกคนวงใน อย่าง อเลน คันดะ โคมุอิ กับรินารี่ ก็รู้กันหมด 
แต่มันกลับทำให้เรื่องราวน่ากลัวกว่าเดิม 
คันดะกับเขาทะเลาะกันทุกวัน อเลน กับรินารี่ ก็วางแผนชักจูงให้พวกเขาเลิกกัน ส่วนโคมุอิก็บอกว่าในไม่ช้านี้จะมีสงครามเกิดขึ้น
อยู่อย่างไม่มีความสุขแบบนี้... เขาไม่ต้องการ และเขาก็ไม่ต้องการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ
ระหว่างเพื่อน กับแฟน อย่างนั้นหรอ อะไรที่สำคัญกว่ากัน...
ก็รู้ๆกันอยู่นิ่?
"นี่ ต่ายน้อย ไปกินข้าวกันเถอะ นี่ก็ใกล้มืดแล้วนะ นายไม่หิวรึไง?" มือใหญ่คว้าไปที่แขนของคนร่างบาง ก่อนจะโดนเจ้าของแขนสะบัดจนหลุด
"ไม่!  ฉันไม่ได้เรียกนายมาเพราะเรื่องนั้น!" คราวนี้คนตัวใหญ่สังเกตเห็นความผิดปกติของคนรักอย่างเห็นได้ชัด
ราวี่นิ่งเงียบไปพักนึง   แล้วจึงเอ่ยปากพูดประโยคที่ทำเอาร่างสูงผงะไป10วิ
"เราเลิกกันเถอะ"
พระอาทิตย์คล้อยต่ำลงลับขอบฟ้า แทนที่ด้วยความวังเวง ซึมเศร้าของหมู่เมฆ
"ทะ... ทำไมล่ะ?  เราก็เข้ากันได้ดีไม่ใช่หรอ?" คำถามที่หลุดออกมาทำให้ราวี่หัวเราะแบบเหยียดหยาม
"นายคิดว่าฉันรักนายจริงๆงั้นหรือ?  คิดว่าฉันมีความรู้สึกน่าขยะแขยงนั่นกับนายงั้นหรอ?  ไม่มีวันซะหรอก ที่ฉันทำมันก็แค่การเล่นละครโดยใช้นายเป็นเครื่องมือล้วงข้อมูลก็เท่านั้นแหละ แต่ตอนนี้ฉันได้ทุกอย่าง 'เครื่องมือ'อย่างนายก็หมดประโยชน์ ซึ่งนั่นก็..."
"พอได้แล้ว..." มือหนาปกปิดเนตรสีอำพันของเจ้าตัวเอาไว้ พลางพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "ฉันเข้าใจแล้ว"
หมวกทรงสูงถูกประดับขึ้นบนศีรษะอีกครั้ง พร้อมกับเจ้าของที่เดินห่างออกไปจนลับตา
'ฉันเข้าใจทั้งหมด... แต่ถ้าวันหนึ่ง วันที่นายไม่เหลือใครจริงๆ รู้เอาไว้ซะนะ ว่าฉันยังคอยอยู่'
คำพูดสุดท้ายของเขา ก่อนที่จะจากไป ยังสะท้อนอยู่ในหัวของราวี่ครั้งแล้วครั้งเล่า
ฝนหยดเล็กๆ โปรยปรายลงมาสู่เบื้องล่าง ราวกับว่าท้องนภาร่ำไห้
กระต่ายสีส้มตัวหนึ่งทรุดลงคร่ำครวญกับพื้นดินอย่างโดดเดี่ยว 
ทำไมกัน... ในเมื่อเข้าใจแล้ว... ยังยิ้มได้... 
ภาพความทรงจำของทั้งคู่พรั่งพรูออกมาจากสมอง ราวกับย้ำเตือนว่าเขาได้ลงมือทำในสิ่งที่ผิดมหันต์ลงไป
ลาก่อน คนรักของฉัน ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว จะมีก็แต่'ศัตรู'ที่ต้องถืออาวุธฟาดฟันกัน ในศึกที่มีแค่คำว่าตาย กับรอดเท่านั้น
                      -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เหตุการณ์นั้นผ่านมาได้2วันแล้ว... ผมกับคันดะก็ไม่ทะเลาะกันอีก อเลน กับรินารี่ก็พากันมาปลอบใจผม ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว... สำหรับทุกคน....
ตอนนนี้ ผมกำลังเปิดซองจดหมายอยู่ อเลนถึงกับแซวผมเมื่อได้รับมันมาจากหญิงสาวคนหนึ่งในตลาด 
อยากรู้จัง ว่าจะเขียนว่าอะไร
ผมเปิดดู และมันก็ทำให้ผมร้องไห้อีกครั้ง แม้มันจะมีเนื้อความสั้นๆก็เถอะ แต่ผมก็จำลายมือนั้นได้
                                                       ยังรออยู่เสมอ 
                                                                    จากคนที่นายพรากหัวใจไป
นายจะตามราวีฉันไปถึงไหนกัน...  ทิกกี้