The Royals Vampires

    ฟ้าสีทองเหลืองอร่ามบ่งบอกว่าเป็นเวลาเช้าในโรสเวลส์เเล้ว ฉันเดินลงจากเตียงสองชั้นลงมาอย่างทุลักทุเล เพียงเพราะว่าพิษไข้เป็นเเน่ เเละโชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันไม่ต้องไปเรียน เอ้ะ! ไม่สิ นี่มันปิดเทอมต่างหาก....
     เควิน ปารค์เกอร์ทักฉันระหว่างที่ฉันลงไปทานข้าวที่ชั้นล่าง ทุกๆคนอยู่ที่นั่นเเล้ว ครอบครัวเเวมไพร์ของฉัน ลิเดีย พี่สาวของฉัน เควิน พี่ชายคนกลาง เพอร์ซี่ พี่ชายคนเล็ก เจเรมี่ พ่อของฉัน เเละ อีวานน่า คอปเปลล่า เเม่เลี้ยงของฉันนั่นเอง ฉันเสียเเม่ไปตั้งเเต่เด็กๆ ตอนนั้นฉันอายุ 6 ขวบเห็นจะได้ พ่อของฉันจึงเเต่งงานใหม่เเละเข้าออกวังหลวงประจำ อ้อ!โทษทีนะ ฉันลืมบอกไปว่าฉันชื่ออะไร ฉันเอ็มม่า คยูลริ เอวาโนวิช ปารค์เกอร์ เป็นลูกครึ่งอังกฤษ - เกาหลี อายุ 17 ปี 4 เดือน เป็นเจ้าหญิงองค์เล็กสุดในอาณาจักโรสเวลส์ เเละยังเป็นนักเรียนมัธยมปลาย เลอ ดี เเตง ไฮสคูล เป็นนักเรียนวีไอพี ที่เรียนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ เพียงเพราะฉันเอาเเต่สนใจเเต่เกี่ยวกับเรื่องเครื่องดนตรีเเละการร้องเพลงน่ะสิ เรื่องๆนี้ทำให้พ่อของฉันเกือบเฉดหัวไปเรียนที่ เดอรัมท์ ไฮสคูลเเล้ว
      เดอรัมท์ ไฮสคูล เป็นโรงเรียนกินนอนสำหรับผู้ยากไร้ เเละสติฟั่นเฟือน ญาติของฉันคนหนึ่งชื่อโจอี้ก็เรียนที่โรงเรียนนี้ เเต่เรียนไม่จบเพราะว่าพ่อของฉันอยากให้มาช่วยงานเสียงมากกว่า ซึ่งนั่นเป็นเรื่องดี เพราะที่นั่นเป็นโรงเรียนกินนอนที่ไม่มีมาตรฐานเลยสักนิด ซิสเตอร์ก็เเสนจะป่าเถื่อนจริงๆ มีปีหนึ่งซิสเตอร์ในโรงเรียนนั้นขว้างเเปรงลบกระดานใส่หัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อว่า เฮลี่ ไอรัส ลูกสาวไฮโซที่เเก้โจทย์เลขไม่ไได้เพราะอ่อนวิชาเลข เเละหลังจากนั้นที่โรงเรียนนั้นก็ถูกยุบเพราะไฮโซคนนั้นฉุนจัดจึงเอาโรงเรียนนั้นไปทุบทิ้งเเละสร้างสนามกอลฟ์เเทน เเต่สร้างไม่ทันไรก็เจ๊งเพราะว่าได้ข่าวว่ามีผีเฮี้ยนมาก สนามกอลฟ์นั้นจึงร้างไป
       เพอร์ซี่ชอบพูดอยู่เสมอว่า เสียงของฉันไพเราะเหมือน เเม่ของฉันคนเเรก มาริโอน่า ฮยูริ เธอเป็นนักร้องหลวงที่พ่อของฉันเเอบรัก เเละได้เสียจนมีฉันออกมา เเต่พวกพี่ชายของเจเรมี่ไม่พอใจ มาริโอน่าจึงยอมตายเพื่อฉัน ด้วยการเเทงที่หัวใจเเล้วให้เเวมไพร์มาดื่มเลือดเธอจนหมดตัว ตอนนั้นฉันร้องให้เสียใจอย่างหนักตอน 6 ขวบที่รู้ว่าเเม่เสียไปเเล้ว พ่อของฉันจึงเเต่งงานใหม่เพื่อจะได้ลดข้อครหาในประชาชนไป 
        "พ่อไม่ไปทำงานหรอคะวันนี้?...ที่วังน่ะค่ะ" ฉันถามด้วยความเป็นห่วงกลัวพ่อจะเสียการงาน เจเรมี่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เเละพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า
"พ่ออยากอยู่กับลูกน่ะ....เเละอีกอย่าง วันนี้ลูกต้องไปเรียนพิเศษนี่นา" เจเรมี่ตอบพร้อมกอดข้างหลังฉันอย่างละมุนละม่อม ฉันตอบกลับไปอีกว่า "วันนี้ครูหยุดทำการสอนหนึ่งวันค่ะ....เเละหนูก็เรียนล่วงหน้าบทเกี่ยวกับนิติบุคคลมาเเล้วด้วย...ในโรสเวลส์น่ะพ่อ เขาไม่ต้องเรียนพิเศษให้ทุกชั่วโมงหรอกค่ะ" ฉันตอบพร้อมลูบไล้เเก้มของพ่อฉันอย่างนุ่มนวล เเละจบด้วยการจูบเเก้ม พ่อของฉันจึงอุ้มฉันไปเเละกระโดดไปยังที่นอนบนเตียง เเละเสยผมของฉันขึ้นมา หลังจากนั้นจึงใช้มือเเตะหน้าผากเพื่อสัมผัสพิษไข้ "ลูกยังโชคดีนะ....ที่ยังไม่หนักเท่าไหร่...เอ่อ...พ่อหมายถึงอาการน่ะ ลูกโชคดีมากๆเลยนะ" พ่อของฉันจูบที่ปากฉันหนึ่งทีก่อนที่จะเดินไปชงกาเเฟข้างล่าง เพราะนี่มันหกโมงเช้าเเล้ว เวลาทานกาเเฟของพ่อ
 

**ติดตามตอนต่อไป**