โฉมงามกับปืนลูกซอง[Beauty&a shot gun]

เงาจากร่างบางระหงส์ของสตรีวันยี่สิบกลางๆ ที่ก้าวขาฉับในตรอกแคบๆอันรายล้อมด้วยตึกครึ่งปูนครึ่งไม้ยุคปลายๆปี1940 สายฝนที่ประกอบด้วยฝนเม็ดใหญ่ๆนับล้านๆเม็ดยังคงสาดเทสู่พื้นเสียงดั่งฉ่าและกระทบกับหลังคานับร้อยนับพัน ฝีเท้าของเธอดูเนิบนิ่งลงชั่วครูก่อนจะข้าวขาฉับๆต่อไปด้วยความเร็วเท่าเดิม ชุดกราวด์สีขาวที่เปียกชุ่มถูกกระพือขึ้นเล็กน้อยจากลมแรงๆที่พัดมา เธอดูเหมือนไร้ความกลัวใดๆกับบรรยากาศรอบข้างเธอที่เปลี่ยวมืดเกินกว่ามนุษย์คนใดจะออกมากรีดกรายในยามวิการณ์เช่นนี้ถึงแม้มันแค่สองทุ่มสิบสองนาทีแต่หมู่เมฆมหาศาลเบื้องบนที่บดบังให้ฟ้ามืดสนิทกับผู้ตนที่อยู่ในตึกกันจนหมด  ตายตาคมกริบจ้องมาที่เธออย่างไม่ลดละ ขายาวๆถูกสาวไปข้างหน้าเรื่อยๆโดยทิ้งระยะห่างไว้พอสมควร แต่ฝีเท้าหนักๆนั่นก็ไม่ไกลเกินกว่าที่เธอจะได้ยินเสียง..แต่เธอก็ยังคงก้าวเดินต่อไปปกติ เขาเร่งฝีเท้าเพียงเล็กน้อยเพื่อให้ทันฝีเท้าที่ดูปกติ แต่มันก็ใช่ว่าจะช้าเสียเมื่อไหร่...... เธอเดินเร็วชะมัด! เข้าเข้าใกล้เธอจนได้ยินเสียงฝีเท้าของกันและกันอย่างชัดเจน เขาเฝ้ามองเธอและเดินตามเธอมาตั้งแต่โรงพยาบาลและตั้งใจเพียงว่าจะเดินมาดูเธอถึงขอบรั้วบ้านเพียงเท่านั้น แต่แค่ชั่วพริบตา ร่างสูงก็ทรุดฮวบลงที่พื้นทันที ความรู้สึกของเขาราวกับถูกควายป่าทั้งฝูงชน เพราะอะไรน่ะหรือ ก็ขาขวาเรียวๆของเธอที่ฟาดลงมาที่สีข้างลำตัวดัง ฟั่บ! ครั้งเดียวเท่านั้น ย้ำว่า ครั้งเดียวที่ทำเขากองอยู่กับพื้น

'ผับผ่าสิ!...สาบานว่านั่นขาผู้หญิง' ความคิดของเขาแล่นพล่านในสมองพร้อมๆกับความจุกสาหัส องศาที่ขาฟาดมามันดูงดงามราวกับนักมวยไทยหรือนักยูโดอะไรเทือกนั่น ดูเหมือนเธอถูกฝึกมาอย่างดี มันดูช่ำชอง เชียวชาญ และเอ่อ...โคตรเจ็บ

 ลมหายใจกระตุกหนักๆ จากการจุกอย่างรุนแรง เขาพยายามหายใจให้เป็นปกติ มือเรียวสวยคว้ามีดออกมาจากชุดกราวด์สีขาวที่เปียกปอน ร่างบางเข้าคร่อมที่ร่างสูงที่หายใจโรยริน มีดถูกง้างขึ้น

 "แกเป็นใคร!"

ทุกคอมเม้นและทุกโหวตคือกำลังใจ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านจากใจค่ะ
ESPRESSO!999