ครูที่แท้จริง

เนื้อเรื่อง

 “ครูย่อมอยู่ในฐานะของผู้ให้มิใช่ผู้รับ มือของครูจึงเป็นมือบน มิใช่มือล่าง

เป็นมือที่ประเสริฐและมีเกียรติ”

      ครูในดวงใจตลอดกาลของฉันเป็นครูสอนพิเศษภาษาอังกฤษ ท่านมีชื่อจริงว่าอะไรไม่ทราบ เพราะตอนที่แม่เอาไปฝากเข้าเรียน  เพื่อนๆที่เรียนอยู่เดิมก็บอกข้อมูลต้อนรับเด็กใหม่อย่างฉันว่า “ครูจุ๋มน่ะจอมโหด” ,”ครูนะ ..อะไรนิดอะไรหน่อยก็ตี”, “การบ้านให้ทีเป็น 20 หน้าเลยรู้เปล่า มีท่องศัพท์ทุกสัปดาห์ด้วย” ฉันจึงจำท่านด้วยชื่อเล่นมาตั้งแต่บัดนั้น กิตติศัพท์ที่เพื่อนๆบรรยายครูไม่ได้เกินจริงเลย ฉันยังจำภาพลักษณ์ของท่านได้แม่น ครูจะเข้ามาในห้องด้วยท่าทีมาดมั่น พูดจาฉะฉาน มักปรากฏตัวด้วยเสื้อตัวโคร่งกางเกงย้วยๆรองเท้าแตะสำหรับใส่ในบ้าน และ”ไม้เรียวคู่ใจ” ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็หยิบปากกาไวท์บอร์ดขึ้นมาเขียนกระดานสอนปาวๆ เมื่อจบเรื่องหนึ่งก็ให้ทำแบบฝึกทั้งบทโดยให้เวลาเพียง15-20นาที ทำให้พวกเราทั้งหมดเป็นพวกทำงานรวดเร็วเหลือเชี่อ ด้วยอิทธิพลของครูที่ถือไม้เรียวเดินคุมเชิงผ่านหลังไปมา ครูตีพวกเราทุกครั้งที่มาเรียน และทุกคนด้วย ไม่ได้ลงแรงอะไรมากมาย แค่ตีพอคันๆให้จำว่าศัพท์ตัวนี้อย่าผิดอีก,แกรมม่าแบบนี้ใช้ยังไง บางครั้งก็"หาเรื่องตีเฉยๆ”เพิ่มความมันของบรรยากาศการเรียน  ท่านชอบออกปากว่า “หาเรื่องตีเด็กดีกว่า” เมื่อใดพวกเราเรียนเข้าใจเกินไป ทำให้ท่านหาเหตุตีใครไม่ได้ เป็นสัญญาณที่พวกเรานักเรียนรู้กันดีว่าต้องถ้อยทีถ้อยอาศัยกันในห้อง เพราะประเดี๋ยวท่านจะยิงคำถามนอกกรอบ ซึ่งถ้าใครรู้ก็จะรีบตอบทันที มิเช่นนั้นจะได้กินขนมเปียะเรียงคนรอบห้องเป็นค่าเฉลย ครูมอบงานเราหนักยิ่งกว่าเรียนจริงที่โรงเรียนและให้ทำโปรเจ็คบ่อย ทำเป็นกลุ่มบ้าง เป็นคู่บ้างแล้วแต่ว่าเรียนเรื่องอะไร เช่น เรียนเรื่องพิธีการแต่งงาน ก็เลือกเจ้าสาว เจ้าบ่าว บาทหลวงแสดงกันสดๆหน้าห้อง เป็นอะไรที่ฉันคิดว่าแปลกมากแต่ก็สนุกมากด้วย วิธีการสอนที่หลากหลายของครูอันมีไม้เรียวเป็นพื้นฐาน เป็นเหตุให้พวกเราทั้งรุ่นสนิทกันดั่งคบหามาเป็นสิบๆปีทั้งที่อยู่คนละโรงเรียน “เพราะผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน” เพื่อนคนหนึ่งของฉันเคยพูดติดตลกเอาไว้

      ยืนยันว่าฉันไม่ได้เข้าใจผิดเขียนเรียงความเรื่องคุณครูสุดโหดในช่วงชีวิต แต่ความเป็นปุถุชนและมีจิตวิทยาของครูจุ๋มจับใจฉัน ท่านทลายกำแพงระหว่างเพื่อนร่วมชั้นได้ราบคาบ สร้างบรรยากาศกระตือรือร้นในการเรียนที่นึกถึงทีไรก็ขำทุกทีในกลเม็ดหลบไม้เรียวของเราแต่ละคน  ครูเป็นนักเลงและเป็นกันเอง หากแต่อยู่ในขอบเขตของความเคารพนับถือ สอนเราทั้งทฤษฎีและการใช้ชีวิต และที่สำคัญที่สุด ครูปลูกรากสำนึกในใจฉันตลอดกาล ว่า”ครู” คำว่า “ครู” ไม่จำเป็นต้องสอนอยู่แต่เพียงในโรงเรียน มีปริญญามหาศาล หรือมีภาพลักษณ์ที่ดีทุกกระเบียด แต่ความรักที่ถ่ายทอดผ่านอุดมการณ์ ทุ่มเทสร้างเรา ที่สอน ที่นำทางเราต่างหาก ที่ยกระดับพัฒนา ทำให้ศิษย์เป็นคนเต็มคนได้จนทุกวันนี้