ไวท์เฮด

ข้อมูลเบื้องต้น

 นู๋แรม  

ท่านอาซาคิ 

อาซาคิตอนคืนร่าง(อัค) 

เนื้อเรื่อง

      ท่ามกลางความมืดมิดแห่งราตรีกาล...
      "แรม..แรม..นู๋แรม"เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
      "ใคร..คะ..คุนเปนใคร"แรมพูดอย่างหวาดกลัว เพราะแม้ชายคนนั้นจะหล่อ แต่เขาดูแววตาชายคนนั้นไม่ออก
      "ข้าชื่อ อาซาคิ เป็นแวมไพร์และเป็นอมตะ ข้าจะทำให้เจ้าเป็นอมตะ เจ้าอยากเป็นมั้นหล่ะ ..หึ..หึ..หึ"
      "ไม่..ไม่อยากเป็น ชั้นเพิ่งอายุ 14 เองนะ"แรมเริ่มหาข้ออ้าง เมื่อเขาลองคิดดูแล้วว่าการเป็นอมตะนั้นเป็นการที่เราหลีกหนีความตาย แต่เราก็จะต้องดูคนที่เรารักตายไปทีละคน..ทีละคนไม่มีที่สิ้นสุด
      "แต่ข้าจะให้เจ้าเป็น เพราะข้าเลือกเจ้าแล้ว..แรม  อีกอย่างนะตอนที่ข้าเป็นอมตะข้าก็เพิ่งอายุ 18 ปี เท่านั้น" พอพูดจบท่านอาซาคิก็เดินมาหาแรม แรมตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกด้วยความตกใจเขาเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างเย็นๆทะลุผิวหนังตรงต้นคอของเขาเข้าไปแต่ทว่าเค้ากลับไม่เจ็บและแถมยังรู้สึกดีเล็กๆด้วย อีก 5 นาที ต่อมาท่านอาซาคิก็ถอนเขี้ยวออกไปแล้วพูดขึ้นว่า...
       "แหม.. เลือดของนู๋แรมนี่หวานดีจริงๆ ขอโทดด้วยนะที่ต้องดื่มเลือดเจ้าไป เอ๊ะ!!!แต่ก็ให้เลือดเจ้าคืนแล้วนิ อืม..นู๋แรมตอนนี้เจ้าก็เป็นแวมไพร์แล้วนะเป็นอมตะด้วย อ่า..สีผมของเจ้าก็จะเหมือนข้านะ ไหนๆเจ้าก็เป็นไปแล้วเรามาคุยเรื่องนี้กันให้ทะลุปลุโปร่งกันดีกว่า มานั่งก่อนคงยาว ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า.."
       "ครับ ท่านอาซาคิ ยังไงผมก็เลี่ยงไม่ได้แล้วนี่นา แล้วไอ้การเป็นแวมไพร์นี่ต้องดื่มเลือดใช่มั้ยผู้ถูกดื่มจะรู้สึกเหมือนผมทุกคนรึเปล่า ผมดูดเลือดพวกเดียวกันได้มั้ย ผมโดนแดดได้รึเปล่า ผ..."
       "พอ..พอ..วันเวลาสัมหรับเจ้ายังอีกนาน ตอบเลยนะ ผู้ที่ถูกเจ้าดื่มเนี่ยจะรู้สึกดีกว่าเจ้าอีก เพราะเจ้าเป็นผู้ถูกเลือก และดื่มเลือดพวกเดียวกันได้แต่จะขม และเจ้าโดนแดดได้ นอกจากนั้นเมื่ออายุ 500 ปี จะกลับเป็นมนุษย์วันเวลาที่ถูกหยุดเอาไว้จะเริ่มเดินอีกครั้ง และจะถ่ายทอดไปให้ผู้ที่พวกเราเลือกได้เมื่อวันที่พวกเราจะกลับไปเป็นมนุษย์ เพราะฉะนั้น วันนี้รุ่งเช้าข้าจะกลายเป็นมนุษย์แล้วนะ ข้าขออยู่ที่นี่ได้มั้ย อยู่คนเดียวไม่ใช่หรือ และข้าจะลองหางานทำดู เอ้อ.. แล้ว มนุษย์..เอ้ย!!!! คน ใช่มั้ย มัน..เอ้ย..เค้า..พูดว่าชั้นกับเธอ..ใช่หรือไม่..เอ้ย..เปล่า..มา..สอน คำพูดให้ข้าก่อน แล้วหลับกัน ส่วนสิ่งที่เจ้าอยากรู้ ระยะเวลา 500 ปีจะสอนเจ้าเอง"
        "คะ..ครับท่าน...เอ้ย..คุณอยู่ได้ อย่างนั้นก่อนอื่นเริ่มเปลี่ยนชื่อให้มันปัจจุบันก่อนนะ ชื่..."
                                                             ***********************
        เมื่อตะวันโผล่ข้ามขอบฟ้า หมู่นกกาบินกันวุ่น ผู้คนล้วนชุลมุน ทุกคนคุ้นรวมทั้ง..แรม
        "เคร้ง!!!...แก้ง!!!..ปั่ก!!!"เสียงดังสนั่นมาจากห้องครัวปลุกแรมขึ้นจากการนิทราอันแสนสุข
       "อ๊าก!!!..ทำไมผมตูเป็นสีขาวหล่ะว่ะ"เสียงนุ่มของแรมดังขึ้นหลังจากเห็นตนเองในกระจก ท่านอาซาคิก็เดินเข้ามาหาอย่างตกใจ
        "แรม เป็นอะ.."เสียงพูดหยุดเพียงเท่านั้นเพราะท่านอาซาคิหรืออัคที่แรมตั้งให้(กลับคืนร่างมนูษย์แล้ว หล่อมาก....)เห็นแรมในร่างเปลือยเปล่ายังไม่ทันที่แรมจะหยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่งเลือดก็พุ่งออกมาจากจมูกอัคเสียก่อน แต่เมื่อแรมหยิบผ้าเช็ดตัวมาปกปิดของสงวนแล้วก็ไม่ได้สนใจอัคกลับถามตัวเองว่า...
        "จิงหรอ..ที่เราฝันเมื่อคืนเป็นเรื่องจริงหรอเนี่ย..อ๊าก!!! ขอทำใจยอมรับก่อน" แรมพูดพร้อมกับผลักอัคออกแล้วปิดประตูห้องน้ำทันที  อัคจึงเดินเข้าไปในครัวต่อ
         อีกครึ่งชั่วโมงถัดมาอัคทนไม่ไหวจึงไปเคาะประตูเรียก..
        "นู๋แรม!!! ออกมาได้แล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ!!!"อัคพูดพร้อมกับพังประตูเข้าไปพร้อมกับเจอแรมในสภาพที่นอนเปลือยเปล่าอยู่อัคจึงจัดการอุ้มแรมไปนอนบนเตียงและนำผ้าห่มมาคลุมกายของแรมแล้วจึงตบหน้าแรมเบาแต่แรมกลับขยับตัวเพียงนิดเดียวและส่งเสียงอู้อี้อย่างขัดใจแล้วหลับต่อ 
       "แรม.. นู๋แรม..ถ้านู๋แรมไม่ตื่นชั้นจับนู๋แรมจูบแล้วปล้ำจริงๆด้วย"อัคพูดขู่ แต่จริงๆแล้วอัคก็อยากทำจริง อ่ะนะ  เมื่อแรมไม่ตื่นอัคจึงใช้..
 (           มือใหญ่สัมผัสใบหน้าคมหวานของร่างเล๊กแล้วล้มลงประสานริมฝีปากกันและกันอย่างเร่าร้อนและรุนแรง       )
 (           จนร่างเล๊กที่อยู่ใต้ร่างสูงจำต้องผลักด้วยมือเล๊กๆออกไปอย่างเลี่ยนไม่ได้แต่กลับไม่สามารถที่จะต่อสู้          )
 (           ได้เลย ลิ้มชื้นเข้าไปในโพรงปากเล๊กแล้วสำรวจไปทั่วอย่างสนุกสนาน...จนริมฝีปากของทั้งสองละออก        )  
 (           จากกัน ''อึก...อย่า...อึก'' เสียงครามเล๊กๆที่ทำให้ร่างหน้ายิ่งอยากแกล้งให้มากกว่านี้ จึงค่อยปลดกระดุม       )  
 (           ของร่างเล๊กช้าๆแล้วสัมผัสตั้งแต่หน้าท้องจึงไต่ไปถึงปุ่มสีชมพูน่ารักที่หน้าอกร่างเล๊กเริ่มข่วนร่างหนาจน        )
 (           น่ารำคาญต้องถอดเข๊มขัดออกแล้วนำไปมัดกับข้อมือสวยของร่างเล๊กไว้กับหัวเตียง ''ถ้าเป๊นเด๊กดี..จะทำ      )  
 (           เบาๆนะนู๋แรม'' รอยยิ้มที่ไม่เคยปรากฎให้เห๊นก็เริ่มออกมาจากหน้าของอัค ร่างกายของแรมเริ่มสั่นเทา          )
 (           ด้วยความกลัวมากขึ้นน้ำใสๆไหลออกจากดวงตาสีขี้เทาคู่นั้น มือเรียบเริ่มเข้าไปสัมผัสส่วนที่ร่างเล๊กหวง        )
 (           แหนที่สุด เสียงกรีดร้องดังขึ้นด้วยความอายและหวาดกลัวคนตรงหน้า ไม่ใช่.....นี่มัน....ไม่ใช่อัคที่ผมรู้        )
 (           จัก....ไม่นะ...ไม่เอาแล้ว มือเรียบถอดกางเกงของร่างเล๊กและสัมผัสส่วนนั้นด้วยริมฝีปากมือทั้งสองข้าง       )
 (           จับต้นขาของแรมอย่างมั่นคง จนผิวที่มีสีเดียวกับน้ำนมเริ่มช้ำ ''หยุดนะ...อึก...ได้โปรด'' ร่างเล๊กร้องขอ        )
 (           แต่คำขอนั้นมิอาจจะได้ผลกับร่างหนาแม้แต่น้อย น้ำเมือกสีขาวพุ่งออกมาเลอะใบหน้าของร่างหนา ลิ้น         )
 (           ชื้นเลียสิ่งนั้นอย่างไม่คิดอะไร ''อร่อยมากนู๋แรม'' พูดจบ นิ้วหนาก็ค่อยเข้าไปทางด้านหลับของร่างเล๊กช้าๆ     ) 
 (           แล้วเพิ่มจำนวน จากหนึ่งเป๊นสอง และสาม เสียงกรีดร้องนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออัคเลื่อนนิ้วออกมาก็ปลด         )
 (           กางเกงตัวเก่งออกแล้วไปกระซิกที่ข้างหูของร่างเล๊ก ''เจ็บหน่อยนะ.. อดทนสักระยะแล้วจะ..'' อัคพูด           )
 (           กล่อมไปเรื่อยๆพร้อมกับ ตรงนั้นของอัคค่อยเข้าไปทางด้านหลังของแรม มากขึ้น มากขึ้น จนเข้าไป            )
 (           ทั้งหมด แล้วขยับเข้าออกอย่างรวดเร๊วจนเนื้อเยิ่อบางถูกฉีกอย่างง่ายดาย โลหิตสีแดงสดริมไปตามเรียบ      )
 (           ขาสวย ''อ๊า~~~เจ๊บ!!!อ๊า....เอามันออกไปนะ!!!!!อึก....ได้โปรด'' แรมตะโกนขอร้องอีกครั้งเพื่อขอความ        )
 (           เห๊นใจแต่มันสายไปแล้วร่างหนานั้นยังคงขยับขึ้นลงไปเรื่อยจน.........น้ำสีขาวข้นพุ่งออกมาจนเลอะ           )
 (           ไปทั่วร่างกายของร่างเล๊กและหว่างขาด้วยด้วยความเจ๊บนี้ทำให้ร่างเล๊กสลบไปอย่างช่วยไม่ได้ในทัน           )
 (           ทีแต่ก่อนหน้านี้ก๊ได้พูดคำหนึ่งไว้ ''ทำไมทำแบบนี้ครับ....'' ดวงตาของร่างหนาเบิกกว้างไปชั่วขณะก่อน        )
 (           คลายมัดออกเผยให้เห๊นรอยช้ำสีม่วงที่เห๊นได้ชัดเจน ร่างหนายกข้ามือนั้นขึ้นมาจูบก่อนที่จะไปปัดเส้น         )
 (           ผมสวยสีหิมะนั้น                                                                                                                     )
 (                                                             ***********************                                                           )
 (                 นาฬิกาบอกเวลาในตอนเที่ยงตรง แสงสุริยะที่ร้อนแรงทอดฉายเข้ามาทางหน้าต่างไปกระทบกับ          )
 (           ร่างเล็กที่นอนในสภาพใส่ที่สวมผ้าอย่างลวกๆเส้นผมยุ่งไม่เป็นทรงเท่าไรนักค่อยๆลุกขึ้นนั่งก่อนที่              )
 (           จะรู้สึกเจ๊บที่สะโพกแล้วลูบเบาๆพร้อมกับคิดเรื่องในตอนนั้นโดยที่ไม่รู้ตัวว่าใบหน้าของตนนั้นกลาย            )
 (           เป๊นสีแดงระเรื่อไปแล้ว ''ตื่นแล้วหรอ...นู๋แรม..คงไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว'' เสียงของอัคดังมาจากทาง          )
 (           หน้าประตูนั้นพร้อมยกถาดอาหารที่มีอาหารมากมายและหลากหลาย ยกเข้าแล้วไปวางที่โต๊ะข้าง               )
 (           หัวเตียง ก่อนที่จะเข้าไปหาร่างเล็กที่พยายามจะหนีจากเขาไป ''ปล่อยนะครับ'' แรมดิ้นและออกแรง            )
 (           ให้มากที่สุดแต่ไร้ผลเพราะร่างหนาไม่สะเทือนแม้แต่น้อย                                                                )
 (  ป.ล. ส่วนเรทในวงเล็บ LLLL แต่งเพราะเพื่อนสนิทLLLLอย่าง Moonstone แต่งไม่เป็น แต่ที่มีความคิดชี่วๆแบบนี้  )
 (  Because ไอ้friend 'LLLL' ปลูกฝังและหมั่นรดน้ำพรวนดินจนงอกงามถึงยังไงก็อย่าลืมช่วยไปอ่านนิยายของ       )
 (  LLLLด้วยนะจร้า                                                                                                                             )
        ''ขอโทษจริงๆนะนู๋แรม...ความจริงคิดว่าจะแกล้งเธอเพื่อปลุกแต่..เธอน่ารักจนชั้น..'' อัคสารภาพด้วยใจจริง
        ''ไม่ต้องพูดแล้วครับ เพราะยังไง วันนี้โรงเรียนก็หยุดอยู่แล้ว'' แรมพูดพร้อมกับหันมาจับใบหน้าของร่างสูงกว่า(มากๆ) โน้มลงมาแล้วเริ่มดูดเลือดตรงต้นคออัคอย่างหิวกระหายโดยมีเสียงครางเล็กๆลอดออกมาเป็นระยะๆ
        "อา...อืม..."เมื่อแรมได้ยินแบบนั้นแล้วแรมก็เริ่มเคลื่อนปากมาอยู่ใกล้ๆปากอัคแล้วประกบอย่างแผ่วเบาแล้วพูดว่า
        "แหม..อัคเนี่ยรุนแรงจัง ผมเอาคืนบ้างหละนะ"ฉับพลันผ้าม่านผืนใหญ่ก็รูดปิดเองโดยอัตโนมัดเพราะมันเป็นเวทมนต์ของแรมและพันธนาการบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าก็มารัดรึงข้อมือทั้งสองของอัคแต่ในระหว่างที่อัคปล่อยกายปล่อยใจไปตกอยู่ในเงื้อมือของแรมแล้วนั้นอัคได้รู้สึกเจ็บจี้ดขึ้นมาเป็นริ้วๆที่สีข้างของตนอัคมองแรมอย่างตกตะลึงเข้าคิดไม่ถึงว่าแรมจะทำกับตนได้ลงคอ
         "หึ..หึ..หึ..ตายซะได้ก็ดี.. เพราะแก๊!!!แกคนเดียวที่ทำให้เราต้องกายเป็นแวมไพร์ทั้งที่พึ่งอายุ 14 และ แกยังทำให้ช้านเสียเวอร์จิ้นไปกับ(ทางประตูหลัง)ไปกับใครก็ไม่รู้ที่...แงๆๆๆ..(อ้าวหนูแรมทำเข้มได้ไม่เท่าไหร่ใจเสาะซะแล้ว-คนเขียน)แงๆๆ..."พูดจบนู๋แรมก็บินไปยังที่...
++++++++++++++++++++++ อีก 3 ปีต่อมา ++++++++++++++++++++++++++++
 
-----------------------------------------------------------------------------
 ถึง ท่านอาซาคิ
      ณ โลกของแวมไพร์
   ตอนนี้นู๋แรมก็ได้ประจักษ์ว่าการที่ได้ฆ่าอัค..
ไม่ได้เป็นการต้องการของตนเองเลย...
ระยะเวลา 3 ปีที่ผ่านมานี้ มีดปอกผลไม้เล่มนั้น..
แรมก็ได้เก็บไว้อย่างดีเสมอมา
เห็นมันคราใดมักจักเจ็บปวดตรงดวงใจเสมอ
"เมื่อไหร่..เราจะได้พบกันนะ...อัค.."
                                 จาก
                       นู๋แรมของท่านอาซาคิ
---------------------------------------------------------------------------
                                                          Lจดหมายจากแรมถึงอัค




************************************************จบจ้า..จบ***************************************************