Hayashi

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ คนเขียนเอามาจากเกมสั้นเกมหนึ่งค่ะ เนื้อเรื่องเหมือนกัน แต่ปรับเปลี่ยนตัวละครเท่านั้น เม้นด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

     หมู่บ้านด้านหลังภูเขาสูงใหญ่ 
     หมู่บ้านที่ไม่มีผู้คน หมู่บ้านที่มีเพียงบ้านและสิ่งก่อสร้างเปล่าๆ ลมพัดก้อนฝุ่นปลิวไป 
     ผมเดินเข้ามาในนี้ ผมมองทุกอย่างด้วยสายตานิ่งเฉย ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่ผมเกิด ผมใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็ก กับพ่อ แม่ และน้องชาย ผมเดินไปที่บ้านซึ่งอยู่ติดกับป่า จะเรียกว่าบ้านก็ไม่เชิง มันเป็นกระท่อมเล็กๆ ผมเดินเข้าไป ด้านใน ข้าวของอยู่สภาพเดิมก่อนที่ผมจะจากไป เละเทะ กระจุยกระจาย 
     สนใจรึ งั้นผมจะเล่าให้ฟัง ว่าทำไม หมู่บ้านถึงเป็นแบบนี้
     มันเริ่มจากวันนั้น
     .
     .
     วันที่ฮายาชิเกิด
     ผมชื่อโฮริ พ่อผมเป็นนายพราน ส่วนแม่ผมเป็นแม่บ้าน ผมอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ 3พ่อแม่ลูก ทุกคนในหมู่บ้านใจดีกับพวกเรา แม้พวกเราจะเป็นแค่ชาวบ้านจนๆ ดูจะมีความสุขดี แต่แล้ว...
     ตอนผมอายุ9ขวบ แม่ก็ตั้งท้อง พ่อดีใจมาก คนในหมู่บ้านรู้ข่าวก็แวะเวียนมาเยี่ยม เพราะผู้หญิงตั้งท้อง สามีไปทำงานจะลำบาก จึงมีคนคอยมาช่วยดูและ และเมื่อแม่คลอดฮายาชิ แม่เจ็บปวดมาก แม่ร้องและดิ้นทุรนทุราย ในที่สุด แม่ก็คลอด
     แม่คลอดลูกชาย ผมเป็นพี่คนแล้ว
     แม่ตั้งชื่อน้องว่าฮายาชิ ฮายาชิมีผมสีเขียวใบไม้ผิดจากคนในหมู่บ้านที่มีผมสีดำ จนกระทั่งฮายาชิหย่านม แม่ก็เสียไป ผมจำได้ว่า พ่อร้องไห้หนักมาก ผมก็ร้องไห้ไม่แพ้พ่อ มีแต่ฮายาชิที่ไม่รู้อะไรมองร่างไร้วิญญาณของแม่อย่างนิ่งสงบ
     เมื่อฮายาชิเติบโตขึ้นเรื่อยๆจนอายุ7ขวบ ก็เกิดเหตุป่าแห้งแล้ง แม่น้ำลำคลองแห้งขอด ปลาหลายตัวขาดน้ำดิ้นกระแด่วๆ พืชผลไม่เจริญงอกงาม และเกิดโรคร้ายระบาด น่าประหลาด แต่ผมไม่สนใจ 
     ฮายาชิกลายเป็นตัวประหลาดในสายตาคนอื่น เด็กในหมู่บ้านล้อเลียนผมสีเขียวของเขา หาว่าเขาเป็นปีศาจ ผู้ใหญ่ในหมู่บ้านก็ด้วย จากที่เคยใจดีกับครอบครัวเรา เขาก็เมนเฉย ไม่สนใจ และนานวันเข้าก็เริ่มด่าทอพวกเรา หาว่าแม่ที่ตายไปแล้วพาโชคร้ายมาสู่หมู่บ้าน ไอ้เด็กประหลาดนี่มันกาลกินี ผมโกรธมาก แต่ผมต้องนิ่งเฉย 
    "พี่โฮริ!!" ฮายาชิกลับมาบ้าน เนื้อตัวมอมแมม มีรอยแผลและรอยฟกช้ำ เหมือนถูกใครทำร้าย ผมตกใจ "ใครทำนายฮายาชิ!" ผมถามเขา ฮายาชิเล่าเรื่องให้ผมฟัง เขาออกไปนอกบ้าน ไปซื้อของมาทำอาหารเย็น แต่ถูกแม่ค้าด่ากลับมา และยังไม่ขายของให้ ถูกเด็กๆยิงก้อนหินใส่ และมีชายวัยฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งรุมสกรรมเขา ฮายาชิจึงกลับมาด้วยสภาพนี้
     ในตอนนั้นผมโกรธมาก โกรธตัวเองที่ไม่ไปซื้อของกับน้อง โกรธพ่อที่ไม่มาช่วยลูกชาย โกรธคนในหมู่บ้านที่ทำร้ายฮายาชิ ผมรักษาตัวน้องชาย พอพ่อกลับมาบ้าน พ่อตกใจเหมือนกัน ผมเล่าเรื่องให้ฟังแทนฮายาชิ ผมเห็นสายตาของพ่อ สายตาแบบเดียวกับที่ผมเห็นสภาพฮายาชิในตอนนั้น 
     ตอนกลางคืน ผมนอนกับฮายาชิ "พี่ครับ" ผมหันไปหาน้องชาย "มีอะไร" ผมถาม "พี่เกลียดผมรึเปล่า" ผมนิ่งขึง เหมือนมีบางอย่างจุกในลำคอ "ทุกคนเกลียดผม ทุกคนบอกว่าผมเป็นปีศาจ บอกว่าผมเอาโชคร้ายมาให้หมู่บ้าน ทุกคนเกลียดผม ผมอยากรู้ว่าพี่เกลียดผมรึเปล่า" เสียงของฮายาชิมีเสียงสะอื้น เขาร้องไห้ ผมลุกนขึ้นนั่งดึงตัวน้องชายให้ลุกขึ้นนั่งด้วย "ฟังนะฮายาชิ" ผมสบตาน้องชาย "ถึงทุกคนจะเกลียดนาย แต่ฉันกับพ่อก็รักนาย นายเป็นลูกของพ่อ เป็นน้องของฉัน พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน พวกเราไม่ทอดทิ้งนาย พวกเราไม่เกลียดนาย จำไว้นะ" ผมบอกเขา ใช่ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน 
     หลายวันต่อมา
     ทุกอย่างดูแย่ลง ทุกคนมองครอบครัวผมเป็นสิ่งแปลกประหลาด ไม่มีใครทำดีกับเรา "โฮริ" พ่อเรียกผม "มีอะไรครับพ่อ" ผมถาม "หัวหน้าหมู่บ้านเรียกพ่อไปพบ ท่านบอกว่าให้พาฮายาชิไปปล่อยในป่า ถ้าไม่ทำก็จะฆ่าทิ้งเสีย พ่อรักฮายาชิ แต่ท่านหัวหน้าเป็นคนที่พ่อเชื่อถือ โฮริ พ่อควรจะทำยังไงดี" พ่อบอกด้วยน้ำเสียงหนักใจ ผมหันไปมองห้องนอน ฮายาชินอนพักผ่อนอยู่ "พ่อครับ ท่านหัวหน้าหมู่บ้านคือใครครับ" ผมถามพ่อ พ่อมีสีหน้าประหลาดใจ ผมไม่รอคำตอบของพ่อและพูดต่อ "เขาจะฆ่าน้องชายของผม ลูกของพ่อ พ่อเลือกที่จะเชื่อคนที่เกลียดพวกเราหรือครอบครัวกันครับ" ผมมองพ่อเหมือนรอคำตอบ สักพัก พ่อก็เงยหน้า สบตากับผม "พ่อนี่แย่จริงๆเลยนะที่จิตใจโลเล ใช่ พ่อเชื่อในตัวฮายาชิ พ่อเชื่อว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน" ผมยิ้ม อย่างน้อยฮายาชิก็มีผมกับพ่อที่รักเขา
     ฮายาชิยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้ที่ไม่มีใบ "ทำอะไรอยู่น่ะ" ผมถามเขา "ฟังเสียงของลมครับ" ฮายาชิบอก ผมทำตามบ้าง "ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย" ฮายาชิยื่นบางอย่างให้กับผม คล้ายๆเมล็ดข้าว แต่สีเขียว "มันจะช่วยรักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ล่ะ" ผมรับมันมาดู "ฉันกินได้รึเปล่า" ผมถามเขา "นี่เป็นเมล็ดสุดท้ายครับ พี่ต้องรอ อีกไม่นาน ต้นใหม่ก็จะงอกออกมา" ผมส่งเมล็ดคืนให้น้องชาย "พี่ครับ ถ้าเกิดผมตายไปแล้ว พี่จะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อผมนะ" ผมกอดฮายาชิจากด้านหลัง "ไม่ฮายาชิ นายจะต้องไม่ตาย ฉันจะปกป้องนายเอง ฉันจะไม่ยอมให้นายตายแน่" ผมพูดด้วยความแน่วแน่ ใช่ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาพรากคนสำคัญไปเด็ดขาด
     แต่เหมือน คำพูดของผมจะไม่เป็นจริง
     ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ได้ยินเสียงหน้าบ้าน ผมเดินไปที่ประตู แนบหูกับประตูเพื่อฟังเสียง
    "ส่งตัวเจ้าเด็กปีศาจนั่นมาซะ!"
    "ไม่ ฉันจะไม่ให้ลูกชายของฉันกับพวกนาย!"
    "ส่งตัวไอ้เด็กนรกนี่มาถ้าไม่อยากเจ็บตัว"
    "ลูกชายฉันไม่ใช่ปีศาจ อย่าใส่ร้ายลูกชายของฉัน"
    "พูดดีๆแล้วไม่ฟัง ก็ต้องใช้กำลังแล้ว!"
    "อ๊ากกกก!!!!!"
    "พ่อ!" ผมเปิดประตูออกไป พ่อนอนอยู่บนพื้น ฮายาชิไม่ได้อยู่กับพ่อ "พ่อ!" ผมจับตัวพ่อและตกใจ "นี่มัน..เลือด" พวกเขาฆ่าพ่อ ผมหันไปมองพวกเขา แต่ผมตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็น "ฮายาชิ..." ฮายาชิถูกมัดไว้กับเสาต้นหนึ่ง ที่เท้ามีกองฟาง มือของชาวบ้านมีคบเพลิง "ไม่นะ" ผมวิ่งไปดึงแขนชาวบ้านคนหนึ่ง แต่ถูกสลัดออกมา "อย่ายุ่ง!" ผมนอนอยู่บนพื้น ฮายาชิกำลังจะถูกเผา "ทุกคน ได้เวลาขับไล่ปีศาจแล้ว!!"  หัวหน้าหมู่บ้านตะโกน ทุกคนโยนคบเพลิงไปที่ฮายาชิ "ฮายาชิ!!!!!!ไม่นะ!!!!!!!!" ผมกรีดร้อง ผมร้องไห้ ผมตะโกนเรียกน้องชาย พวกชาวบ้านมีสีหน้ายินดี "เผามัีน เผามัน เผามัน เผามัน เผามัน" ในตอนที่ไฟลุกโชดช่วง ฮายาชิหันมามองผม สีหน้าของเขาสงบนิ่งจนผมแปลกใจ "พี่ครับ ขอบคุณนะที่รักผม" ผมกรีดร้องและเรียกชื่อฮายาชิจนสลบไป
     ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ทั้งพ่อ ทั้งฮายาชิ
     หลังจากเผาฮายาชิไปแล้ว โรคระบาดก็หนักขึ้น ทุกคนในหมู่บ้านต่างติดโรคและล้มตายกันเหมือนผักปลา แม้แต่ผมก็ติดโรคนี้ 
     ผมเดินเข้าไปในป่าอย่างทุลักทุเล โรคร้ายคลืบคลาน ผมกำลังจะตาย "เอ๋" ผมเห็นแสงประกายสีเขียวส่องสว่าง ผมรีบวิ่งไปที่ต้นกำเนิดแสง "นี่มัน..." ต้นไม้ต้นเล็กนี่เองคือต้นกำเนิดแสง ฮายาชิ นี่คือสิ่งที่นายต้องการจะให้พี่เห็นสินะ ผมเด็ดผลจากต้นนั้นมา "เมล็ด เหมือนกับที่ฮายาชิมีนี่นา" ผมมองเมล็ดรูปร่างคล้ายเมล็ดข้าวจำนวนมากในมือ ผมทานมันไป1เมล็ด รสชาติตอนแรกดูธรรมดา แต่พอนานๆเข้ามันก็หวาน "รสชาติเหมือนข้าวเลย"
     นับจากวันนั้นผมก็เริ่มบริโภคเจ้าเมล็ดนี่ทุกวัน โรคก็ดูเหมือนจะทุเลาแล้วด้วย จากนั้นผมก็หายจากโรค ร่างกายผมแข็งแรงสมบูรณ์ดี
    "โฮริ ทำไมนายถึงไม่เป็นอะไรเลย ตัวนายไม่เหมือนพวกเรา" หัวหน้าหมู่บ้านถามด้วยความแปลกใจ ผมมองด้วยสายตานิ่งเฉย "ได้โปรด บอกฉันที ทำไมนายถึงไม่เป็นอะไร" หัวหน้าหมู่บ้านถาม ผมไม่อยากตอบคำถามของเขา เขาสั่งให้ชาวบ้านฆ่าฮายาชิ "ผมไม่อยากช่วยคนที่ฆ่าครอบครัวของผมหรอกนะ" ผมบอกเขา ไฟแค้นในใจผมคงจะไม่หายไป "ได้โปรดเถอะโฮริ บอกฉัน" ผมรำคาญจึงยื่นเมล็ดให้ "อะไรกัน ไม่มีนี่" ผมไม่แปลกใจกับคำพูดของหัวหน้าหมู่บ้าน เคยมีคนมาถามวิธีแก้โรคและไม่เห็นเมล็ดนี่ 
     ฮายาชิไม่ต้องการให้พวกชาวบ้านเห็นสินะ
    "ทำไมต้องโกหกด้วย โกรธพวกเรามากที่ฆ่าพ่อของนายกับไอ้เด็กปีศาจนั่นรึไง" ผมโกรธขึ้นมาทันทีที่เขาว่าน้องชายของผม "ถ้างั้นก็เชิญกลับไป ผมไม่อยากเห็นหน้าฆาตรกรน่าสมเพช!" ผมกระแทกประตูปิดใส่หน้าหัวหน้าหมู่บ้าน "ฮ่าฮ่าฮ่า!!!!แล้วแกจะเสียใจที่ไม่ช่วยฉัน" ผมฟังหัวหน้าหมู่บ้านสาปแช่งผมเงียบๆ เขาบ้าไปแล้ว กระทั่งเสียงเงียบลง ผมเปิดประตู "ตายแล้วสินะ" ผมเอาพลั่วมาเขี่ยเขาออกไปให้พ้นๆบริเวณบ้าน "นี่คงจะเป็นสิ่งที่นายต้องการสินะฮายาชิ" 
     จากนั้น ชาวบ้านทั้งหมดก็ตายจากไป 2สัปดาห์ต่อจากนั้น ผมก็ออกจากหมู่บ้าน ผมเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวของที่นี่
    "แล้วทำไมถึงกลับมาที่นี่ล่ะ"
     ก็ผมแค่อยากมาเยี่ยมบ้านนี่ครับ มันผิดหรือ
    "ที่ที่มีความทรงจำเลวร้ายนี่น่ะหรือ"
     อย่างน้อย ที่นี่ก็มีความทรงจำเกี่ยวกับครอบครัวผมนี่ครับ
    "เอาเถอะ ฉันก็ไม่คิดจะว่าอะไรแล้วล่ะ แต่กลับมาที่สถานีรถไฟให้ทันด้วย"
     ผมรอจนเขาเดินจากไปจนลับสายตาและวางดอกกล้วยไม้สีขาวลงหน้าบ้าน "ขอให้พ่อกับฮายาชิมีความสุขนะครับ"
     อีกไม่นาน
     พวกเราคงจะได้เจอกัน

THE END