ลดาจ๋า ( E-book )

  

ลดาจ๋า Verinvara www.mebmarket.com จักรินทร์ เจ้าของไร่หนุ่มก็ต้องมานั่งกุมขมับ เมื่อผู้หญิงที่เพื่อนฝากฝังให้ดูแลนั้น ทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย แทนที่จะขอบคุณที่เขามีน้ำใจช่วยเหลือ ทั้งที... Get it now

คุยกันก่อนจ้า

หลังจากเขียนเรื่อง ‘ส่วนเกินของใจ’ จบลง ผู้เขียนก็มีความคิดที่จะเขียนเรื่องราวความรักของ ‘ภัทรลดา’ หนึ่งในตัวละครของเรื่องส่วนเกินของใจ เพราะรู้สึกหมั่นไส้สาวสวยรวยเสน่ห์คนนี้ ที่มีความมั่นอกมั่นใจในความสวยของตัวเองมากเกินไป จึงอยากหาใครสักคนมาปราบนางให้ได้

จักรินทร์จึงถูกเลือกให้มาทำหน้าที่นี้

เมื่อสาวเมืองกรุงกับหนุ่มบ้านนอกมาเจอกัน ความมันส์จึงบังเกิด (ฮา) พล็อตอาจจะไม่ได้มีความแปลกใหม่ ไม่มีปมซับซ้อนอะไร แต่สำหรับท่านใดที่กำลังมองหานิยายแนวเบาๆ อ่าน ก็สามารถอ่านได้เรื่อยๆ ค่ะ

หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณนักอ่านจะสนุกไปกับการอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ

นิยายเรื่องนี้เพิ่งเขียนจบ ยังไม่ได้มีการตรวจอย่างละเอียด อาจมีคำผิด คำซ้ำและมีส่วนที่ยังหลุดอยู่บ้างนะคะ ^_^

โปรยปราย

จักรินทร์ เจ้าของไร่หนุ่มบ้านนอกต้องนั่งกุมขมับ เมื่อผู้หญิงที่เพื่อนฝากฝังให้ช่วยดูแลนั้น ทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย แทนที่จะขอบคุณที่เขามีน้ำใจช่วยเหลือ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ยังมาทำปากเก่ง อวดดี จนน่าปวดหัว แล้วมีหรือที่จักรินทร์จะยอม เพราะเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง

เอาสิ ด่ามาเขาด่ากลับ แรงมาเขาแรงกลับ ให้มันรู้กันไปว่าเจ้าของบ้านกับคนที่มาขออาศัยอยู่นั้น ใครจะมีความอดทนมากกว่ากัน!

ภัทรลดา สาวสวยเริดเชิดรั่ว ผู้ที่มีฉายาว่าควีนออฟปาร์ตี้ หลังจากไปเที่ยวผับแห่งหนึ่ง แล้วเพื่อนสนิทของเธอถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส เพราะกลัวว่าตัวเองอาจจะตกอยู่ในอันตราย ภัทรลดาจึงต้องหลบไปอยู่ต่างจังหวัดเป็นการชั่วคราว

แต่ให้ตายเถอะ หากรู้ว่าต้องมาอยู่ร่วมชายคากับผู้ชายปากจัด ไม่มีความเห็นอกเห็นใจผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวยและบอบบางอย่างเธอแล้วละก็ ภัทรลดาคงไม่มีวันเดินทางมาอยู่ที่นี่หรอก

นี่ถ้าหากไม่ใช่เพราะคำสั่งเด็ดขาดของพ่อ ป่านนี้เธอคงได้ไปลั้ลลาอยู่เมืองนอก แทนที่จะต้องมาจมปลักอยู่บ้านนอกแล้วละ

น่าเจ็บใจจริงๆ!

.................................

“อ้าว ทำไมไม่กินล่ะคุณ ได้ยินบ่นมาตั้งนานแล้วนี่ว่าหิวข้าว นี่ไง ผมให้คนเอากับข้าวมาให้แล้ว กินซะสิ” จักรินทร์เอ่ย เมื่อหญิงสาวยังคงนั่งหน้างอ ไม่ยอมแตะต้องอาหารเลิศรส ที่เขาสั่งให้แม่บ้านทำมาให้อย่างสุดฝีมือ

“ฉันกินอาหารแบบนี้ไม่เป็น”

“กินไม่เป็น” น้ำเสียงเขาอ่อนอกอ่อนใจ “ก็แค่หยิบใส่ปาก เคี้ยวให้ละเอียด แล้วก็กลืนลงคอ แค่นี้เอง ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย”

“ตาบ้า!” เธอโกรธจนพูดอะไรไม่ออก ยิ่งเห็นเขานั่งกินอย่างสบายอารมณ์ก็ยิ่งรู้สึกขัดใจ

“ปลาหมอย่างเกลือร้อนๆ ปลาสดๆ ย่างเสร็จใหม่ๆ เนื้อหวานมากเลยนะ นี่ไก่บ้านย่างขมิ้นกินกับข้าวเหนียว แล้วก็มีน้ำพริกผักลวก ผักสดๆ เก็บจากสวนของเราเอง กินสิ มีแต่ของดีๆ ทั้งนั้นเลย”

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่ากินไม่เป็น” เธอบอกเสียงสะบัด

“อย่าเรื่องมากนักเลยคุณ ดูนี่นะ” เขาว่าแล้วหยิบไก่ย่างวางไว้บนท่อนไม้ ตรงหน้าไอ้หมาหลงพอดี แล้วมันก็คาบไปกัดกินอย่างรวดเร็ว

จักรินทร์จึงหันมาพูดกับเธอยิ้มๆ

“เห็นไหม หมามันยังกินเป็นเลย”

“แต่ฉันไม่ใช่หมา และจะไม่มีวันกินข้าวร่วมกับหมาด้วย!”