ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 9-1 หมูกระต่ายกลายร่างเป็นหมูเสือ
เวลาเริ่มใล้เ้ามา และเพื่อที่ะไ้ใ้ประโยน์าสถานที่ให้มาที่สุ ว AN Jell และทีมานึ้อทำานะลาืน้วยนอนนี้แทบะลายเป็นแบทแมน (าโหลเหมือน้าาว)
ลอระยะเวลา 2 วันนี้ มินเนียว่อน้าว้าวุ่นเนื่อมาาว่าอีไม่ี่วันะถึวันรบรอบวันที่พ่ออเธอเสียีวิ เธออยาะไปเารพหลุมศพท่าน แ่เธอ็รู้ว่าาร้อมให่นั้นสำัมาเนื่อาใล้ถึวันแสเ้ามาืทุที าระอวันหยุาประธานอันไ้นั้น เลิิะ่ายะว่า เธอเลยหวัไ้แ่ว่าเธอะไปอนเ้าแล้วรีบลับมาให้ทัน้อมอนบ่าย แ่ปัหา็ือเธอะอให้ใรไปับเธอีหละ?
าร้อมเริ่มเ้ม้นทุนเหนื่อยหอบ แ่ัวเอเธอ้อสละเวลานอนอันมี่ายิ่็ูะแย่พอแล้ว ถ้า้ออให้แทยอ ินวู หรือเอร์มี่ที่เหนื่อยนแทบสลบ หลับเป็นายเมื่อหัวถึหมอนเหมือนนแบทฯหม ไปบ้านเิเธอแล้วลับมา้อม็ูะใร้ายเินไป เธอลอิหาทาอื่น ในที่สุเธอ็ัสินในถามผ.มา
ผ.มา ผู้ายิใีนนั้น อบลโยไม่มี้อแม้ทันทีที่มินนัมบอเา
าร้อม่ว่ำบลเวลาประมาี 3 มินเนียวลับผ.มาว่าะเอันอนี 5 ึ่หมายวามว่าเธอะมีเวลานอนเพีย 2 ม.เท่านั้น ถึะเหนื่อยอ่อนนแทบไม่อยาลุออาเีย แ่พอิว่าะไ้พบหน้าพ่ออเธอเท่านั้น็สามารถทำให้เธอลานออมาาผ้าห่มที่อบอุ่นนั้นไ้
ี 5 พระอาทิย์ยัไม่ทันึ้น มินเนียวลานออมาาห้ออเธอูเผินๆ ราวับโมย - -' ผ่านุอันรายุแรือห้อรัว ( วามเร็วที่เธอใ้อยูุ่นี้ มันอันรายและเสี่ยมาที่ะนหม้อ ระทะ าม ไห ในรัว) เธอพุ่ัวผ่านโมไฟในห้อนั่เล่น (ึ่เป็นัว่วยอแทยอในอนลาืน ึ่เป็นเหุผลว่าทำไมึ้อเปิไฟในห้อนั่เล่นไว้ทั้ืน) และุสุท้ายเธอผ่านออมาอย่าปลอภัยถึสวนหน้าบ้าน
โลี่ำลันอนหลับไม่รู้เรื่อในบ้านอเธอ (น่าร้า) เป็นโอาสที่ี..
มินเนียวีใที่ออมาไ้โยไม่มีใรื่นหรือทำเสียั เธอออมาไ้สำเร็ ปลอภัย สวยาม เธอถอนหายใอย่าโล่อและเินไปที่ลานอรถหน้าประูบ้าน เธอมอหาผ.มา
“ลแล้ว นั่นมันรถฮยอนิมไม่ใ่หรอ?”
มินเนียว้มลมอูใล้สิ่ทีู่เหมือนรถสปอร์อแทยอ เธอำไ้ว่ารถอแทยอ้ออยู่ในโรรถนี่นา
“ใ่แล้ว นั่น _รถ_ ั้นเอ”
เสียทุ้ม่ำนั้นัมาา้านหลัอเธอ มินเนียวหันหลัไป็พบับบุลที่เธอไม่ไ้าิว่าะเป็นเา..
“ฮย.. ฮย… ฮยอนิม…”
“หมูระ่ายลายเป็นหมูเสือั้แ่เมื่อไหร่ัน? บานที่พยายามะหนีลับหลัั้น ่าเ่ล้าึ้นทุวันแล้วนะ!”
เธอุน แสสลัวนานี้แทยอ้อมอไม่เห็นเธอไม่ใ่หรอ หรือว่าเพราะเาอารม์เสียอยู่ แ่แทยอ็เหล่มาที่เธอ
มินเนียว้มหน้าสำนึผิแล้วระิบ “ั้นแ่อยาไปเารพหลุมศพพ่อแ่็ไม่อยารบวนเวลาพัผ่อนอฮยอนิม.. เลย.. เลย..”
“เธอเลยให้ผ.มาไปับเธอแทนที่ะบอั้น?”
แทยอพูลอไรฟัน เาิอย่าไม่สบอารม์ว่ายัยหมูระ่ายเนี่ยเยิถึเ้าในานะแฟนบ้ามั้ย ทำไมมันเหมือนเธอะสนิทับผ.มามาว่าเาอี? ถ้าไม่ใ่เพราะผ.มา ิเอาเอว่าเา็มินเนียวำลัโรธันแล้ว็ิแผนารพามินเนียวไปบ้านเิอเธอเป็นโอาสในารืนีระหว่าเาและมินเนียว เา็ไม่มีโอาสไ้รับรู้ไ้เลยว่าเิอะไรึ้น
“อ่า… อโทษ…” มินเนียวรู้ีว่าแทยอเป็นนอย่าไร และรู้ว่าารเถียับเา็ไม่มีอะไรีึ้นมา เธอรู้ีว่าเวลาไหนเธอวระยอม เธอ็ยอมแ่โยี และเธอ็รู้อีว่าโอาสไหนวระล่าวำอโทษ
“ฮึ! ึ้นรถไ้แล้ว!” พอไ้ยินำอโทษอมินเนียว็ทำให้แทยออารม์ีึ้น
“หา?” มินเนียวไม่เ้าใ เธอึยืนนิ่ าเบิว้าใส่เา
“ถ้าเธอยัืนั้าแบบนี้ เราลับมาไม่ทัน่อนะมืแน่ๆ!” แทยอเปิประูให้มินเนียวึ้นรถไป
ใล้ถึอนลายปมในีวิอแทยอแล้ว อบท้าย้วยรูป โลี่ ละัน (ไม่เห็นเี่ยว) โลี่น่ารัั
ลอระยะเวลา 2 วันนี้ มินเนียว่อน้าว้าวุ่นเนื่อมาาว่าอีไม่ี่วันะถึวันรบรอบวันที่พ่ออเธอเสียีวิ เธออยาะไปเารพหลุมศพท่าน แ่เธอ็รู้ว่าาร้อมให่นั้นสำัมาเนื่อาใล้ถึวันแสเ้ามาืทุที าระอวันหยุาประธานอันไ้นั้น เลิิะ่ายะว่า เธอเลยหวัไ้แ่ว่าเธอะไปอนเ้าแล้วรีบลับมาให้ทัน้อมอนบ่าย แ่ปัหา็ือเธอะอให้ใรไปับเธอีหละ?
าร้อมเริ่มเ้ม้นทุนเหนื่อยหอบ แ่ัวเอเธอ้อสละเวลานอนอันมี่ายิ่็ูะแย่พอแล้ว ถ้า้ออให้แทยอ ินวู หรือเอร์มี่ที่เหนื่อยนแทบสลบ หลับเป็นายเมื่อหัวถึหมอนเหมือนนแบทฯหม ไปบ้านเิเธอแล้วลับมา้อม็ูะใร้ายเินไป เธอลอิหาทาอื่น ในที่สุเธอ็ัสินในถามผ.มา
ผ.มา ผู้ายิใีนนั้น อบลโยไม่มี้อแม้ทันทีที่มินนัมบอเา
าร้อม่ว่ำบลเวลาประมาี 3 มินเนียวลับผ.มาว่าะเอันอนี 5 ึ่หมายวามว่าเธอะมีเวลานอนเพีย 2 ม.เท่านั้น ถึะเหนื่อยอ่อนนแทบไม่อยาลุออาเีย แ่พอิว่าะไ้พบหน้าพ่ออเธอเท่านั้น็สามารถทำให้เธอลานออมาาผ้าห่มที่อบอุ่นนั้นไ้
ี 5 พระอาทิย์ยัไม่ทันึ้น มินเนียวลานออมาาห้ออเธอูเผินๆ ราวับโมย - -' ผ่านุอันรายุแรือห้อรัว ( วามเร็วที่เธอใ้อยูุ่นี้ มันอันรายและเสี่ยมาที่ะนหม้อ ระทะ าม ไห ในรัว) เธอพุ่ัวผ่านโมไฟในห้อนั่เล่น (ึ่เป็นัว่วยอแทยอในอนลาืน ึ่เป็นเหุผลว่าทำไมึ้อเปิไฟในห้อนั่เล่นไว้ทั้ืน) และุสุท้ายเธอผ่านออมาอย่าปลอภัยถึสวนหน้าบ้าน
โลี่ำลันอนหลับไม่รู้เรื่อในบ้านอเธอ (น่าร้า) เป็นโอาสที่ี..
มินเนียวีใที่ออมาไ้โยไม่มีใรื่นหรือทำเสียั เธอออมาไ้สำเร็ ปลอภัย สวยาม เธอถอนหายใอย่าโล่อและเินไปที่ลานอรถหน้าประูบ้าน เธอมอหาผ.มา
“ลแล้ว นั่นมันรถฮยอนิมไม่ใ่หรอ?”
มินเนียว้มลมอูใล้สิ่ทีู่เหมือนรถสปอร์อแทยอ เธอำไ้ว่ารถอแทยอ้ออยู่ในโรรถนี่นา
“ใ่แล้ว นั่น _รถ_ ั้นเอ”
เสียทุ้ม่ำนั้นัมาา้านหลัอเธอ มินเนียวหันหลัไป็พบับบุลที่เธอไม่ไ้าิว่าะเป็นเา..
“ฮย.. ฮย… ฮยอนิม…”
“หมูระ่ายลายเป็นหมูเสือั้แ่เมื่อไหร่ัน? บานที่พยายามะหนีลับหลัั้น ่าเ่ล้าึ้นทุวันแล้วนะ!”
เธอุน แสสลัวนานี้แทยอ้อมอไม่เห็นเธอไม่ใ่หรอ หรือว่าเพราะเาอารม์เสียอยู่ แ่แทยอ็เหล่มาที่เธอ
มินเนียว้มหน้าสำนึผิแล้วระิบ “ั้นแ่อยาไปเารพหลุมศพพ่อแ่็ไม่อยารบวนเวลาพัผ่อนอฮยอนิม.. เลย.. เลย..”
“เธอเลยให้ผ.มาไปับเธอแทนที่ะบอั้น?”
แทยอพูลอไรฟัน เาิอย่าไม่สบอารม์ว่ายัยหมูระ่ายเนี่ยเยิถึเ้าในานะแฟนบ้ามั้ย ทำไมมันเหมือนเธอะสนิทับผ.มามาว่าเาอี? ถ้าไม่ใ่เพราะผ.มา ิเอาเอว่าเา็มินเนียวำลัโรธันแล้ว็ิแผนารพามินเนียวไปบ้านเิอเธอเป็นโอาสในารืนีระหว่าเาและมินเนียว เา็ไม่มีโอาสไ้รับรู้ไ้เลยว่าเิอะไรึ้น
“อ่า… อโทษ…” มินเนียวรู้ีว่าแทยอเป็นนอย่าไร และรู้ว่าารเถียับเา็ไม่มีอะไรีึ้นมา เธอรู้ีว่าเวลาไหนเธอวระยอม เธอ็ยอมแ่โยี และเธอ็รู้อีว่าโอาสไหนวระล่าวำอโทษ
“ฮึ! ึ้นรถไ้แล้ว!” พอไ้ยินำอโทษอมินเนียว็ทำให้แทยออารม์ีึ้น
“หา?” มินเนียวไม่เ้าใ เธอึยืนนิ่ าเบิว้าใส่เา
“ถ้าเธอยัืนั้าแบบนี้ เราลับมาไม่ทัน่อนะมืแน่ๆ!” แทยอเปิประูให้มินเนียวึ้นรถไป
ใล้ถึอนลายปมในีวิอแทยอแล้ว อบท้าย้วยรูป โลี่ ละัน (ไม่เห็นเี่ยว) โลี่น่ารัั
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น