งานวิวาห์ พาเรามารักเธอ

            เราเลิกกันเถอะ เธอพูดทันทีที่ผมคิดจบ

            เงียบ

            เงียบกริบ

            เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ

            เงียบจนได้ยินเสียงสายลม

            ... ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา ผมยังคงยืนอึ้ง ก่อนจะอ้าปากพะงาบๆ

          วะ วะ วะ ว่าไงนะ

            เราเลิกกันเถอะ เธอเอ่ยคำเดิม ซึ่งผมก็ทำหน้าเศร้าสลด ราวกับไม่เคยมีความผิดหวังในชีวิต ผมค่อยๆก้มหัวลงราวกับปลงกับความจริง

          อือนั่นสินะ ผมเอ่ยโดยไม่ได้ให้เธอเห็นหน้าของผมที่กำลังร้องไห้ TT-TT

          ถ้างั้นก็ รักษาตัวด้วยนะ แล้วเธอก็วิ่งออกไปทันที ผมเงยหน้ามองเธอที่วิ่งลับไปจากสายตา ผมคิดว่าเธอก็คงคิดว่า ผมกับเธอไปกันไม่ได้ หรือไม่ก็พ่อแม่ของเธอไม่ยอมหรืออะไรประมาณนี้

          แต่ทว่า! ผมคิดผิดถนัดดด!!

            เธอค่อยๆเดินออกมา พร้อมกับแขนที่ควงกับผู้ชายคนอื่น ซึ่งคนๆนั้นคือเพื่อนอีกคนของผมที่อยู่ในห้อง และเป็นคนที่หน้าจืดดดดที่สุดที่ผมเคยรู้จักมา ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

          เฮ้ย! นี่เธอเห็นไอ้หน้าจืดนี่ดีกว่าฉันเรอะ! -_+

            ผมเห็นเธอกับผู้ชาย(หน้าจืด)นั่นเดินควงกันเข้าไปในโรงเรียน ผมก็อดนึกไม่ได้ว่า นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ

          ความฝันๆๆ ต้องเป็นความฝัน! แล้วผมก็กระโดดออกไปจากฟุตบาต ซึ่งเป็นการกระทำที่โง่เง่าเป็นที่สุด พร้อมกับเสียงรถเบรคสนั่น

          เอี๊ยยดดดด! ตูม!