มิตรภาพระหว่างเพื่อน

เนื้อเรื่อง

มิตรภาพระหว่างเพื่อน

    คืนนี้น่าจะเป็นคืนที่มีความสุขที่สุด ในรอบปี  เพราะนายกสมาคมของโรงเรียนต่างๆมาประชุมกันในตอนบ่าย ผลการประชุม มีข่าวดีก็คือ คืนนี้ที่ห้องเลี้ยงที่ 3 ของโรงแรมธานี โฮเต็ล ภายในกรุงเทพฯ จะมีการจัดเลี้ยงสำหรับ นักเรียนทั้ง 5 โรงเรียนก็คือ โรงเรียนแรก โรงเรียนศรีนครินทร์วิโรจน์ ที่มีนักเรียนเรียนดี และเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่หลายคน ทางโรงเรียนจึงอนุญาตให้มาที่งานเลี้ยง เพื่อสังสรรค์กันในหมู่เพื่อนๆ เด็กนักเรียนทุกคนก็รีบเตรียมตัว ไปซื้อของตามห้างสรรพสินค้า ตลาดนัด อาทิ เช่น ชุดใหม่ กระโปรงใหม่ เครื่องแต่งหน้า เครื่องประดับ ฯลฯ ส่วนโรงเรียนที่สอง คือ โรงเรียนสาธิตจุฬาฯ โรงเรียนนี้การปกครองก็คล้ายๆกับโรงเรียนศรีนครินทร์วิโรจน์  โรงเรียนนี้ส่วนใหญ่จะเป็นนักกีฬา จึงมีร่างกายแข็งแรงกันเกือบทั้งโรงเรียน โรงเรียนที่ 3 คือโรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน โรงเรียนนี้การปกครองไม่ค่อยดีนัก ฝ่ายวิชาการต้องทำงานหนักมาก เพราะโรงเรียนนี้ค่อนข้างเน้นการเรียน ถือว่าเคร่งครัดเลยก็ว่าได้ จึงทำให้นักเรียนแต่ละคน เกรดเฉลี่ยต่อปีหรือ GPA สูงมากๆ โรงเรียนต่อมาก็คือ โรงเรียนอัสสัมชัญ กรุงเทพมหานคร โรงเรียนนี้เด็กนักเรียนที่จะเข้า ส่วนใหญ่ต้องมีฐานะดี เพราะโรงเรียนนี้กิจกรรมเยอะมาก ในหนึ่งปี กิจกรรมของโรงเรียนนี้ จะไม่ต่ำกว่า 20 กิจกรรม โรงเรียนสุดท้ายก็คือ โรงเรียนเบญจมราชูทิศ โรงเรียนนี้ก็เน้นกีฬาเหมือนกับโรงเรียนสาธิตจุฬาฯ จนทางโรงเรียนต้องสร้างห้องสำหรับเก็บของรางวัล โล่ ประกาศนียบัตรไว้ เพราะในแต่ละครั้งที่มีการแข่งกีฬา โรงเรียนจะเป็นตัวเต็งตลอด จนสามารถได้แชมป์ของกีฬาทุกประเภทอย่างง่ายดาย และจะกวาดมาหมดทุกรายการ ล่าสุดก็ไปคว้าแชมป์ฟุตบอลรุ่นอายุไม่ต่ำกว่า 13 ปี ของถ้วยไมโลมาหมาดๆ จึงถือว่าเป็นโรงเรียนที่ดีที่เดียว
    ที่บ้านของนางสาววิกานต์ ซึ่งเป็นนักเรียนของโรงเรียนสาธิตจุฬาฯ บ้านของเธออยู่แถวๆ อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ วิกานต์กำลังลองชุดอยู่ภายในห้องตัวเอง เวลาผ่านไปหลายนาที วิกานต์ยังเลือกชุดไม่ได้ สักพัก \"จอย\" เพื่อนของเธอซึ่งเรียนอยู่ในโรงเรียนเดียวกัน ก็โทรศัพท์เข้ามา วิกานต์ตกใจ รีบวิ่งไปรับโทรศัพท์ จนเกือบหกล้ม แต่ก็ยังรับทัน
    \" นี่ ! วิกานต์เสร็จรึยังล่ะ \" จอยถาม
    \" จ๊ะ จอย ถ้าเกิดวิกานต์แต่งตัวเสร็จแล้วเนี่ย เดี๋ยวจะไปรอหน้าปากซอยนะ \" วิกานต์ตอบจอย
    \" แค่นี้นะ \" จอยวางโทรศัพท์ พลางทำท่าไม่พอใจเหมือนโกรธใครมา แล้วออกไปที่ปากซอย หน้าบ้านของวิกานต์
    พอวิกานต์วางโทรศัพท์ เธอก็รีบแต่งตัว โดยไม่เลือกอีกแล้ว เพราะเธอกำลังเร่งรีบ เธอหยิบเสื้อ แขนกุด ประดับกาก
เพชรที่ขอบเสื้อ กระโปรงสีฟ้าสั้น ถึงเข่า เธอยังไม่ได้แต่งหน้า เธอรีบวิ่งมาที่ปากซอย เห็นจอยรออยู่ภายในรถของเธอ วิกานต์ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง แต่โชคของเธอดีมาก เห็นจอยกำลังแต่งหน้าอยู่ในรถของเธอ
    \" จอย ! แต่งหน้าให้เราบ้างสิ \" วิกานต์ขอร้อง
    \" มาช้าแล้วยังมาให้เราช่วยอีก \" จอยตอบอย่างเร่งรีบ แล้วรีบขับรถไปที่โรงแรมธานี โฮเต็ลในทันที  ค่ำคืนที่สว่างจ้าภายในงาน เมื่อนายกสมาคมกล่าวเปิดงานเสร็จแล้ว ผู้อำนวยการของโรงเรียนต่างๆ บอกให้นักเรียนไปที่สระว่ายน้ำของโรงแรม เมื่อทุกคนไปถึงต่างก็สนุกสนาน ทุกคนต่างได้เพื่อนใหม่ บางคนก็แอบชอบคนในโรงเรียนอื่น ซึ่งตอนนี้ปลดชุดนักเรียนออก อยู่ในชุดราตรีที่สวยงาม
    วิกานต์และจอยดูเด่นที่สุดในงาน เพราะจอยเป็นลูกช่างแต่งหน้า ผสมกับชุดที่สวยงามของทั้งคู่ จอยบอกว่าวิกานต์สวยมาก ยิ่งหน้าตาของวิกานต์สวยอยู่แล้ว ถ้าแต่งหน้าเข้าไปอีก ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่เลย เมื่อทั้งคู่เริ่มหิว ก็นั่งลงที่โต๊ะข้างสระว่ายน้ำ
    \" วิกานต์ ! นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวเราจะไปหาของกินมาให้ \" จอยพูด
    \" จอยจ๋า เราไม่กินน้ำตาลนะ เดี๋ยวอ้วน \" วิกานต์พูดเสริม
    วิกานต์นั่งรอจอยอยู่ที่ข้างสระน้ำ สักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาหาวิกานต์ วิกานต์ก็งงเพราะผู้ชายคนนี้เขาเป็นใคร วิกานต์ยกมือสวัสดี เขาก็สวัสดีกลับด้วยความยินดี และพูดว่า
    \" คุณครับ คุณชื่ออะไรหรอครับ ผมอยากรู้จัก และอยากถ่ายรูปคุณสักรูป เพราะค่ำคืนนี้คุณเป็นคนที่ดูดีที่สุดในงาน คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับถ้าผมอยากรู้จักคุณซักเล็กน้อย \" ชายหนุ่มปริศนาพูดขึ้นมาโดยที่วิกานต์ยังไม่ทันตั้งตัว
    \" เอ่อ....ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ อยากถ่ายรูปก็ถ่าย อยากรู้จักก็เชิญ \" วิกานต์ตอบด้วยเสียง เอื่อยๆ
    \" ขอบคุณมากครับ ก่อนอื่นผมต้องแนะนำตัวผมก่อนนะครับ ผมชื่อบ๊อบ อยู่โรงเรียนเบญจราชูทิศ เรียนอยู่ ม.4 เป็นนักกีฬาฟุตซอลของโรงเรียน ผมมีเพื่อนมาด้วย ผมว่าเพื่อนของผมก็คงอยู่แถวนี้ล่ะครับ มันชื่อโอม เรียนอยู่ห้องเดียวกันกับผมสงสัยตอนนี้มันน่าจะไปเอาขนมมาให้ผมทานนะครับ การเรียนของผม เรียนไม่ค่อยเก่งนัก เพราะต้องไปแข่งฟุตซอลบ่อย จึงทำให้เรียนตามเพื่อนไม่ทัน ผลการสอบแย่มากเลยครับ เพราะสอบได้ตั้งที่ 20 กว่าๆ จากนักเรียน 30 คน ผมจึงไม่ค่อยมีเพื่อน ก็มีแต่ไอ้โอมนี่แหละครับที่มันคอยเอาใจใส่ผม \" บ๊อบพูดจบพร้อมกับแสดงสีหน้าเศร้าๆ
    \" แย่จังนะ แต่เราอย่าเพิ่งไปท้อนะจ๊ะ คนเราเนี่ย มีความพยายามฝังอยู่ในจิตใจมาตั้งแต่เกิดแล้วละ อยู่ที่ว่าเราจะเจอกับปัญหาใดๆ ต่างหาก เมื่อเจอแล้วเราต้องใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถ ให้สมกับที่เก็บมาไว้ตั้งแต่เกิดนะจ๊ะ วิกานต์ขอเอาใจไปช่วยบ๊อบนะ ถ้ามีปัญหาอะไรเนี่ย ก็โทรมาให้วิกานต์ช่วยก็ได้นะ \" วิกานต์ปลอบใจบ๊อบ
    หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็คุยสนทนากันเหมือนรู้จักกันมาแรมปี ผลัดกันถามผลัดกันตอบ จอยก็เข้ามาหาวิกานต์ วิกานต์สังเกตเห็นว่าจอยมีเพื่อนใหม่มาด้วย จอยนั่งลงและแนะนำเพื่อนใหม่ให้วิกานต์รู้จัก วิกานต์ก็แนะนำบ๊อบให้จอยรู้จัก แต่บ๊อบรู้จักเพื่อนใหม่ของจอยแล้ว เพราะเพื่อนใหม่ของจอยคือไอ้โอมนั่นเอง
    \" วิกานต์ ๆ \" จอยพูดอย่างเร่งรีบ
    \" ได้ยินเสียงเพลงนั่นไหม ที่ฟังดูออกคลาสสิค นั่นแหละ ! เพลงเขาเปิดให้เต้นรำ เดี๋ยวฉันจะไปเต้นกับโอมนะ ถ้าวิกานต์อยากไปก็ไปหาคู่นะ หรือจะเต้นกับบ๊อบก็ได้ \" จอยพูดเสริม
    \" จริงหรอจ๊ะ \" วิกานต์หน้าแดง พลางมองไปทางบ๊อบ ใช่ว่าวิกานต์จะหน้าแดงคนเดียว บ๊อบก็หน้าแดงเหมือนกัน
จอยสังเกตเห็นว่าคู่นี้ต้องมีอะไรกันแน่ๆ สงสัยว่าบ๊อบน่าจะแอบชอบวิกานต์ วิกานต์ก็ทำท่าจะมีใจให้กับบ๊อบอยู่เหมือนกัน
    \" จ๊ะ ! เดี๋ยวฉันตามไป \" วิกานต์พยายามถ่วงเวลา แต่ทั้งคู่ก็ยังนั่งอยู่อย่างนั้น พลางคุยเรื่องต่างๆ ไปเรื่อยๆ จนมาถึงเรื่องความรัก...
    \" คุณวิกานต์ เคยมีความรักรึยังครับ \" บ๊อบถาม
    \" ยังหรอกจ๊ะ วิกานต์ไม่อยากมีความรักในตอนนี้ ถ้าอยากมีความรักก็ขอมีให้ต่อคุณพ่อ คุณแม่ และเพื่อนๆ ทุกคนจ๊ะ \"
    \" งั้น ! ตอนนี้ผมขอเป็นเพื่อนคุณวิกานต์ไปก่อนนะครับ ดูๆไปก่อนก็ได้แล้ว ว่างๆผมจะไปหาคุณวิกานต์ที่บ้านนะครับ แต่ผมว่าตอนนี้ เราไปเต้นรำกันเถอะครับ \"
    ทั้งคู่มีความสุขมาก เต้นรำกันอย่างโรแมนติก ในขณะที่เต้น ทั้งคู่ก็ยังคุยกันได้ ด้วยความที่เป็นนักกีฬาฟุตซอลของโรงเรียน จึงทำให้ตัวบ๊อบพลิ้ว และเต้นรำได้ทุกแบบ ทุกจังหวะ ตั้งแต่ \"บีกิน\" \"แมมโบ้\" \"ชะ ชะ ช่า\" \"รุมบ้า\" \"วอลซ์\" \" 7 สเต็ป\" ฯลฯ
วิกานต์เป็นคนที่เต้นรำไม่ค่อยเป็น บ๊อบก็สอนให้ทุกจังหวะ จนเพลงได้หยุดบรรเลงไป และมีเสียง ผอ. โรงเรียนสาธิตจุฬาฯพูดออกมา ด้วยความเร่งรีบมาก
    \" นักเรียนโรงเรียนสาธิตจุฬาฯ ทุกคนโปรดฟังให้ดี โดยเฉพาะนักเรียนห้อง ม. 4/2 ตอนนี้ท่านรองครูประจำชั้นของนักเรียนนั่นคือ ครูอารี ได้โดนรถบรรทุกเบียดตกถนน ไปเมื่อสักครู่นี้ ถ้าใครจะไปเยี่ยมก็ไปได้ที่ โรงพยาบาลนพรัตน์รามาธิบดี ห้อง C3 ตึกครบรอบ 50 ปีนะ \"
    \" วิกานต์ !!!!!!!!! อึ้งไม๊จ๊ะ \"
    \" จอย.... จะร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะนะ อย่าไปเก็บไว้ เดี๋ยวมันจะคาใจ แล้วจะทำให้เรากลายเป็นคนเก็บกรด \" วิกานต์ปลอบใจ
    ความจริงแล้ว คุณครูหรืออาจารย์อารี เป็นน้องของแม่จอย หรือน้าจอยนั่นเอง แม่จอยเป็นช่างเสริมสวย ด้วยความที่แม่ของจอยมีฝีมือดี จึงทำให้ลูกค้าเยอะ และไม่มีเวลาว่างมาดูแลลูก จอยจะอยู่แต่โรงเรียนสาธิตจุฬาฯ กับครูอารีตลอด เหมือนกับครูอารีเป็นแม่คนที่สองของจอย จึงทำให้จอยรักครูอารีมาก เวลาที่ครูอารีไปไหน ก็จะเห็นจอยอยู่ข้างๆตลอด เวลาที่โรงเรียนปิดเทอม จอยจะขออนุญาตแม่ว่า \' ขอไปเที่ยวกับน้าอารีหน่อย \'  มีครั้งนึงที่จอยหนีออกจากบ้าน ไปแถวๆหาดชะอำ อยู่ไปอยู่มาก็คิดถึงบ้าน เมื่อจอยไม่อยู่ที่บ้านจอยจะไปไหนมาไหนได้ตามสบาย แต่ตอนนี้จอยอยากกลับบ้านมาก ถึงแม้จะมีอิสระ จอยไปเจอน้าอารีอยู่ที่ตัวเมือง น้าอารีพาจอยกลับบ้าน เหตุการ์ครั้งนั้นทำให้จอยรักน้าอารีมากขึ้น และภูมิใจในตัวน้าคนนี้ แต่ตอนนี้น้าอารีหรือที่เรียกกันว่า ครูอารี โดดรถเบียดตกถนนไปแล้ว
    \" ไปแล้วนะ \" จอยลาโอม
    \" เอ่อ ! เราก็ไปด้วยนะ แล้วแวะไปเยี่ยมไปเที่ยวบ้านเราด้วยนะ \" วิกานต์ก็ลาบ๊อบเหมือนกัน
    เด็กทั้งสี่คนร่ำลากันเสร็จแล้วเดินจากไป แล้วบ๊อบกับโอม ก็ตะโกนมาบอกว่า
    \" จอย ! \" โอมและบ๊อบตะโกนด้วยเสียงอันดัง \" ขอให้ครูอารีปลอดภัยนะ \"
    \" ขอบคุณมากจ๊ะ \" จอยก็ตะโกนบอกเหมือนกัน
    เมื่อถึงโรงพยาบาลนพรัตน์รามาธิบดีแล้ว จอยรีบไปหาน้าอารีทันที
    \" น้าอารีค่ะ จอยอยู่นี่แล้วนะค่ะ น้าอารีต้องปลอดภัยนะคะ หนูรักน้ามาก ถ้าน้าเป็นอะไรขึ้นมา แล้วหนูจะทำอย่างไรละค่ะ \" จอยพูดทันทีที่ถึงโรงพยาบาล และตกใจกับสภาพของน้าอารี
    \" จ๊ะ ! น้าไม่เป็นอะไรหรอก \" น้าอารีพูด
    หลังจากนั้นจอยก็จะไปเยี่ยมน้าอารีทุกวัน หลังจากเลิกเรียน จอยต้องแวะไปที่โรงพยาบาลนี้เสมอ พร้อมกับของติดไม้ติดมือไปด้วย จึงทำให้น้าอารีมีกำลังใจมากขึ้น และดูว่าอาการก็จะค่อยหายลงเรื่อยๆ  น้าอารีรู้สึกภูมิใจกับหลานสาวคนนี้เสมอ หลานสาวคนนี้ดูแลน้าอารีตลอด น้าอารีไม่เคยผิดหวังในตัวจอย และเมื่อ 1 เดือนกว่าๆ ผ่านไป แพทย์ก็อนุญาตให้น้าอารีกลับบ้านได้
    อยู่มาวันหนึ่ง หลังจากที่น้าอารีกลับบ้านได้ 1 วัน
    \" สวัสดีครับ มีใครอยู่ไหมครับ \" ชายปริศนาพูด ซึ่งเขามากับเพื่อนอีกหนึ่งคน
    \" มาหาใครจ๊ะ \" น้าอารีถามกลับไป
    \" มาหาวิกานต์กับจอยที่นี่ครับ ไม่ทราบว่าอยู่รึเปล่าครับ \" ชายปริศนาพูดอีก
    เมื่อวิกานต์กับจอยออกมาก็พบกับ....
    \" บ๊อบ! \" \" โอม.....\" ทั้งคู่ตะโกนพร้อมกัน
    \" นี่ เรามีข่าวดีมาบอก \"  บ๊อบที่กลายมาจากชายปริศนา
    \" พวกเรา 2 คน ย้ายโรงเรียนแล้วนะ \"
    \" ที่นี่พวกเราทั้ง 4 คน จะอยู่ด้วยกันตลอด ไม่ว่าเวลาไหนก็จะไม่ทิ้งกัน \" ทั้ง 4 คนกอดคอกันกระโดดโลดเต้น ขณะที่น้าอารีพลางส่ายหัวนิดๆแล้วพูดว่า
    \" นี่แหละ มิตรภาพระหว่างเพื่อนของพวกเขา \"


                                        สามนอ