ปราการเสน่หา (ชุด My Dear Lord) (รีอัพ)

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 13

“ว่าไงนะ หญ้ากลับไปแล้ว” เขาช้าไปก้าวหนึ่ง ธีรยุทธขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโมโห

นาทีนี้ชายหนุ่มนึกเคืองตนเองมาก ว่าไม่น่าประมาทสมันน้อยของเขาเลย เขารึอุตส่าห์เปิดโอกาสให้เธอได้พักผ่อนเต็มที่สักครึ่งชั่วโมงก่อนจะโทรเข้ามือถือที่พุทธรักษาส่งข้อความมา เพราะคิดง่ายๆ ว่าหลังจากรูมเมทเธอเห็นฉากน่าอาย พุทธรักษาคงไม่กล้าเผชิญหน้าใคร แล้วเขาจะสามารถสั่งให้เธอเก็บเสื้อผ้าย้ายมานอนห้องชุดของเขาเพื่อสานต่อสิ่งที่ยังไม่จบซะที แต่พอโทรไม่ติดเขาก็เปลี่ยนมาโทรเข้าห้องแทน แน่ล่ะว่าคนรับต้องเป็นเปรมจิต

“ค่ะ เห็นว่าไม่สบาย คุณโทมัสไม่รู้เหรอคะว่าหญ้ากลับไปแล้ว”

ถึงจะพูดสุภาพยังไง เจ้าของอินโทรลักก็ยังสังเกตน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นที่ผ่านตามสายเข้ามาในหู เขาได้แต่กัดฟันกรอดแก้ตัวแบบฟังไม่ขึ้น

“รู้แล้วครับ ผมว่าจะไปกับเขา แต่ติดประชุมทางไกลผ่านอินเทอร์เน็ต เขาคงเกรงใจเลยไม่รอ”

เพียงแค่อยู่ใกล้พุทธรักษาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ธีรยุทธก็โกหกจนขี้เกียจจำ ซึ่งเขาแน่ใจว่าตราบใดที่เขายังต้องการตัวผู้หญิงคนนี้เขาก็คงต้องทำตัวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

หลังจากวางสาย ธีรยุทธก็ไตร่ตรองว่าเขาควรจะทำยังไงต่อ แต่ยังคิดไม่ออกเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น แวบแรกเขาคิดเข้าข้างตัวเองว่าพุทธรักษาอาจจะหลอกคนอื่นๆ แล้วหิ้วกระเป๋ามาหาเขาก็ได้ แต่พอเปิดประตูไปเจอเอมเมอรีนลูกโป่งที่เรียกว่าความสุขในอกของเขาก็ถูกเจาะแฟบแบนแต๊ดแต๋ เขาได้แต่ตำหนิตนเองที่หวังมากไป ว่าผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครคนนั้นจะยอมทำตามความต้องการของเขา สีหน้าผิดหวังของเขาคงจะฉายชัดเพราะนางแบบสาวที่ยืนยิ้มอยู่เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจตอบโต้

“ทำไมคุณโทมัสทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ หรือไม่พอใจที่เจอเอมมี่”

ทั้งที่ถามเหมือนหาเรื่องแต่เธอก็ไม่รอฟังคำตอบจากปากเขา ร่างที่สวยด้วยมีดวิทยาศาสตร์เบียดแทรกเข้ามาในห้องแล้วถือวิสาสะปิดประตูตามหลัง ก่อนจะวาดแขนสองข้างไปรอบต้นคอของเขาเพื่อรั้งร่างที่สูงกว่าให้โน้มลงมาหา

“โกรธเอมมี่เหรอคะ เอมมี่ขอโทษนะคะที่เมื่อคืนไม่ได้มาหา”

เอมเมอรีนกระซิบเสียงพร่าในแบบที่ทดสอบมาแล้วว่าส่งผลต่อเส้นประสาทของผู้ชายเป็นอย่างมาก แล้วตั้งใจจะจูบอย่างดูดดื่มแทนคำขอโทษ แต่คนถูกยึดตัวเอาไว้พยายามผละออก ริมฝีปากของนางแบบร้อยล้านเลยพลาดเป้าหมาย

“ผมไม่ได้โกรธครับเอมมี่ ผมเข้าใจ”

ธีรยุทธตอบด้วยใจจริง น่าแปลกว่าคืนที่ผิดจากแผนการที่ตั้งใจระหว่างเขากับเอมเมอรีน และเป็นคืนที่น่าจะผิดพลาดที่สุดในชีวิตของเขาและพุทธรักษา กลับเป็นคืนที่น่าจดจำยิ่งกว่าทุกคืนที่เขาเคยมีร่วมกับนางแบบสาวเสียอีก

“เอมมี่ขอโทษจริงๆ นะคะ”

เธอไม่โง่ขนาดที่จะดูไม่ออกว่าเขาเปลี่ยนไป ดังนั้นแทนที่จะใช้วิธีถือไพ่เหนือกว่าให้เขาต้องการ เธอจึงใช้วิธีออดอ้อน แขนของเขาถูกเธอจับจองแล้วยังเอาหน้าอกที่เสริมเป็นอย่างดีไปแนบชิด แต่แทนที่เขาจะไขว่คว้าเหมือนเคยกลับทำท่าจะแกะแขนเธอออก ดังนั้นเอมเมอรีนจึงยิ่งแกะแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มน่าจับสุดในรอบปีหลุดมือไป

“เอาอย่างนี้แล้วกัน คืนนี้ทั้งคืนเอมมี่จะชดเชยให้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรเอมมี่จริงๆ แล้วผมก็มีธุระด่วนที่ต้องไปสะสาง กำลังจะรีบกลับบริษัท คืนนี้ผมคงไม่ว่างอยู่เป็นเพื่อนเอมมี่ ขอโทษด้วยนะครับ”

หากเมื่อคืนเขาเข้านอนตามลำพังก็คงจะไม่ปฏิเสธผู้หญิงที่สวยติดอันดับอย่างเธอ แต่นาทีนี้ต่อให้มิสยูนิเวิร์สปีล่าสุดมาขอค้างคืนด้วย ธีรยุทธก็คงไม่สนใจ เพราะทุกวินาทีที่เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วเขาไม่อยากจะทำอะไรนอกจากไล่จับผู้หญิงที่วิ่งหนีเขาไป

“ก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้เอมมี่ก็มีคิวถ่ายแบบที่กรุงเทพฯ เหมือนกัน ขอเอมมี่ติดรถไปด้วยนะคะ”

ชายหนุ่มกลั้นเสียงครางด้วยความผิดหวังเอาไว้ เขาอยากจะใช้เวลาค้นหาที่อยู่ของพุทธรักษามากกว่าหาข้ออ้างเพื่อชิ่งหนีเอมเมอรีน แต่ก็เช่นเคยที่เขาไม่อาจปฏิเสธผลจากการกระทำของเขาได้

ธีรยุทธพอจะรู้ว่าเอมเมอรีนเป็นพวกจิกไม่ปล่อย นับตั้งแต่วันที่เขาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการแต่งงานให้เธอฟัง แล้วพบแววตากระหายชัยชนะแวบหนึ่ง แบบที่ผู้หญิงมักจะเผลอตัวแสดงให้เห็นเวลาคิดจะครอบครองของมีค่าบางอย่าง แต่เขาก็ทะนงตัวว่าสามารถเอาตัวรอดจากทุกกับดักอย่างแน่นอน วันนี้เขาเลยประสบภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เนื่องจากคิดถอนตัวจากความสัมพันธ์ก่อนเวลาที่เคยคาดคิดเอาไว้ ซึ่งเรื่องนี้ต้องโทษพุทธรักษา เขาไม่น่าจะเปิดประตูรับเธอเข้ามาในห้องเลย

“ถ้าอย่างนั้นเราไปเจอกันที่ล็อบบี้นะครับ ขอผมเก็บของแป๊บแล้วจะตามไป”

เอมเมอรีนพยักหน้าก่อนจะเขย่งปลายเท้าจูบแก้มเขาตามด้วยกล่าวขอบคุณ แล้วค่อยนวยนาดเดินออกจากห้องในขณะที่สมองของธีรยุทธหมุนติ้วว่าจะหาที่อยู่ของผู้ช่วยเลขาของเลขาได้จากที่ไหน จะถามฝ่ายบุคคลที่อาจจะเล่นน้ำอยู่ในเวลานี้ก็คงจะไม่เหมาะ คิดถึงพนักงานคนอื่นๆ ชายหนุ่มก็อยากเอาหัวโขกผนังที่ลืมนึกไปว่าอาจจะเจอพนักงานนั่งอยู่ที่ล็อบบี้ แล้วใครๆ จะคิดยังไงที่คู่หมั้นตามข่าวลือของเขาหนีกลับกรุงเทพฯ ส่วนเขาออกไปกับนางแบบที่นัวเนียกันตั้งแต่เมื่อคืน

พระเจ้าช่วย ชื่อเสียงของเขากำลังดิ่งลงเหว แต่แทนที่จะคิดมากเรื่องนั้น เขากลับกลัวว่าวันจันทร์พุทธรักษาจะรู้เรื่องนี้ มันดูเป็นวิธีของคนขี้ขลาดแต่หลังจากกวาดของลงกระเป๋าเรียบร้อย ธีรยุทธก็เผ่นออกจากโรงแรมทางบันไดหนีไฟอย่างรวดเร็ว พร้อมกับแช่งชักพุทธรักษาที่เป็นต้นเหตุให้เขาทำตัวบ้าๆ มากขึ้นทุกนาที

“คงไม่อดตายหรอก”

มันเป็นจุดสูงสุดของความเครียดที่ทำให้พุทธรักษาเผลอพูดกับตัวเอง ขณะหิ้วกระเป๋าตรงไปยังคอนโดที่เธออาศัยอยู่

ตลอดทางจากหัวหินมาถึงกรุงเทพฯด้วยรถโดยสาร เธอมีเวลามากพอที่จะไตร่ตรองปัญหาที่เกิดขึ้นแล้วและกำลังจะเกิดขึ้น แน่ล่ะว่าบอสสุดหล่อของเธอบอกจะให้เงินก้อนใหญ่แลกกับการลาออก แต่เธอไม่แน่ใจนักหรอกว่าเขาจะยอมจ่ายหลังจากเธอปล่อยให้เขาค้างเติ่ง แต่จะไปสานต่อให้จบ เธอว่ามันคงจะไม่ดีนักเพราะแค่นี้เธอก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงถูกอยู่แล้ว ดังนั้นทางที่ดีที่สุดคือกลับมาตั้งหลัก ตามด้วยยื่นจดหมายลาออกผ่านไปรษณีย์ ซึ่งแน่นอนว่ามันคงทำให้เธอไม่ได้รับเงินชดเชยใดๆ แล้วเงินเก็บก้อนน้อยๆ ของเธอก็อาจจะไม่อยู่ยืนยงขนาดที่เธอจะหางานที่ใหม่ได้ จะว่าไปข้อมูลการทำงานสมัยนี้มันออนไลน์ เธออาจจะถูกหมายหัวเอาไว้จากตลาดแรงงานว่าเป็นพวกทิ้งงาน บริษัทไหนๆ ก็จะไม่รับเธอ นอกจากจะไม่รับเงินเดือนตามวุฒิปริญญาตรี

จินตนาการของเธอแย่ลงเรื่อยๆ พอมาถึงหน้าประตูทางเข้าคอนโด เธอก็เริ่มคิดภาพการโดนไล่ออกจากคอนโดเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า

หญิงสาวสะบัดหัวไล่ภาพเว่อร์ๆ ออกไป ก่อนจะล้วงกระเป๋าสะพายหาคีย์การ์ดเข้าตึก ที่นี่ไม่ได้หรูหราแต่มันดีตรงที่มีระบบรักษาความปลอดภัยน่าเชื่อถือ ทั้งจากระบบคีย์การ์ด กล้องวงจรปิด และพนักงานรักษาความปลอดภัยยี่สิบสี่ชั่วโมง มือของเธอล้วงเอาคีย์การ์ดที่ห้อยกุญแจห้องออกจากกระเป๋าสะพายโดยที่แขนคล้องกระเป๋าเดินทางเอาไว้ แน่ล่ะว่ามันไม่สะดวกเลย ต้องใช้เวลาไม่น้อยกว่าจะเจอของที่ต้องการ แล้วเมื่อเธอค้นมันออกมาได้ มือใหญ่ก็คว้าทั้งคีย์การ์ดแล้วก็มือของเธอเอาไว้

“จับได้แล้ว”

หลังจากสะดุ้งจนตัวลอยเมื่อเงยหน้ามาเจอบอสฉีกยิ้มเหี้ยมพุทธรักษาก็พยายามยื้อมือออก แต่คนที่ขับรถไล่ตามรถทัวร์กรุงเทพฯ-สัตหีบ จนท้ายรถของธีรยุทธน่าจะติดสติ๊กเกอร์ว่า บินได้บินไปแล้ว ยิ่งยึดมือเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิม

ชายหนุ่มเก็บความดีใจเอาไว้แทบไม่อยู่ เพราะไม่ว่าเขาจะขับรถออกจากโรงแรมเร็วแค่ไหนเหยียบคันเร่งยังไงก็ตามไม่ทันรถที่เขาคลาดไปแค่ครึ่งชั่วโมง

ระหว่างเหยียบรถเสี่ยงตายธีรยุทธจึงต้องโทรให้เลขาที่นอนอาบแดดอยู่ภูเก็ตช่วยติดต่อฝ่ายบุคคลให้แทน ทั้งที่ตามปกติเขาไม่เคยเอาเปรียบเบียดเบียนลูกน้องในช่วงพักผ่อนเลย พอได้ที่อยู่เขาก็รีบเหยียบมิดเข็มไมล์เช่นเดิม ตามด้วยควานหาคอนโดของเธอเจอด้วยความยากเย็น แล้วก็ตะครุบตัวก่อนที่เธอจะขึ้นห้องไปหลบซ่อนได้อย่างฉิวเฉียด ดังนั้นเขาย่อมไม่ปล่อยเหยื่อของเขาไปง่ายๆ