ฮูหยินของปีศาจ

ฮูหยินของปีศาจ

“ที่นี่ไม่เงินสามร้อยตำลึง ไม่มีเงินขาว ไม่มีปีศาจสาว”

        “เจ้าคิดทำอะไร!” เกิดมาป่านนี้เขาก็เพิ่งเคยพบสตรีหน้าทนเช่นนาง

“นอนอย่างไรเล่า เรานอนจนรุ่งเช้าก็เท่ากับเราอยู่ด้วยกันหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วมิใช่หรือ” น้ำเสียงจูซ่วนรื่นรมย์เกินไปสำหรับสตรีที่ควรจะมียางอาย

“เจ้า! เจ้าไม่ควรทำเช่นนี้!”

กลายเป็นเชวียนไป๋ต้องขึ้นเสียงเพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของตนเอง เขาชั่งใจหนักว่าควรตะโกนเรียกบ่าวไพร่มาช่วยดีหรือไม่ แต่ชื่อเสียงของเขาคงป่นปี้ถ้าใครๆ รู้ว่าเขากลัวสตรีร่างตัวเล็กตรงหน้า

อยู่ด้วยกันตามลำพังเจ็ดวันเจ็ดคืน...

นี่เป็นเงื่อนไขที่คหบดีอันดับหนึ่งอย่างเชวียนไป๋วางไว้เพื่อคัดเลือกตัวฮูหยิน แน่นอนว่าเป็นเพียงข้ออ้างที่จะหลีกเลี่ยงการผูกมัดตนกับหญิงใด ทว่ากลับมีหญิงสาวผู้หนึ่งยินดีรับคำท้า จงใจก้าวเข้ามาทำให้หัวใจของเขาปั่นป่วน

ผู้คนในเมืองหลวงล้วนตราหน้าเชวียนไป๋ คหบดีรูปงามว่าเป็นปีศาจ การติดต่อค้าขายทำให้เขารังเกียจนิสัยของมนุษย์ สิ่งเดียวที่เขาเชื่อใจคือเงินก้อนขาวๆ และตั้งกำแพงในหัวใจไว้สูงลิบ

จนกระทั่งเขาได้พบจูซ่วน สตรีผู้มีความสามารถในการทำให้ผู้คนอ้าปากค้าง ทำลายกำแพงที่เขาตั้งขวาง และนางนี่แหละที่จะสอนให้เขารู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นปีศาจตัวจริง!

“เป็นสตรีพึงระวังกิริยาบ้าง” เขาสั่งสอนนางได้ นางย่อมสั่งสอนเขาได้

“เชวียนไป๋ ท่านอายุยี่สิบห้า อย่าทำตนเป็นเฒ่าชรา” เห็นดวงตาเขาพองใส่ด้วยโทสะ นางก็ลูบใบหูสีแดงของเขาเบาๆ

“นี่คือเขินอายจนกลายเป็นโกรธใช่หรือไม่”

*****เคยตีพิมพ์ในแบบรูปเล่มกับสำนักพิมพ์ไลต์ออฟเลิฟ ปี2561

ความรักก็เช่นนี้แหละไม่ช่วงชิงก็ต้องอดกลั้น

เชวียนไป๋

ประสบการณ์เกี่ยวกับผู้คนของเชวียนไป๋มิใช่น้อย แต่กับสตรีโดยเฉพาะสตรีประหลาดนับว่าอ่อนด้อย

จูซ่วน

ในชีวิตของทุกผู้ มีวาสนาพานพบมีแยกจาก ข้าไม่ได้หวังจะอยู่กับท่านชั่วฟ้าดินสลาย แต่คาดหวังจะได้ใช้เวลาอยู่กับท่านอย่างมีความสุข

เหยียนโหลว

มนุษย์ทุกผู้มีชะตาของตัว ความรักก็เช่นกัน

เสอหมั่งเสอ

    ความรักง่ายดายเพียงสบตา ทว่าความเกลียดกลับยากยิ่ง หัวใจของข้าจึงปวดร้าวเพราะรักนั้นชั่วกาล

ซ่วนโถวหลาง+เชวียนเซิน

สิ่งใดที่ผิดธรรมชาติ ล้วนไม่อาจคู่เคียง