สายใย....แห่งรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ขุ่นมัว

2.

ร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่ภายใต้ผ้าห่มอุ่นมาตลอดคืน บิดกายเหยียดยาวขับไล่ความเมื่อยล้า อย่างัวเงีย เมื่อเสียงเคาะประตูรัวลั่น จนเธอไม่อาจจะข่มตาหลับอยู่ได้อีกต่อไป

“ คุณแพร! ตื่นได้แล้วค่ะ สายแล้วนะคะ “ เสียงเด็กบัวร้องเรียกปาวๆ อยู่หน้าประตู อย่างรู้ดีว่าแพรลดาคงไม่ยอมลุกขึ้นมาง่ายๆ

“ อีกแล้วนะบัว ทำไมเธอจะต้องเป็นคนขัดจังหวะการนอนของฉันทุกครั้งไปสิ “ แพรลดาเปิดประตูออกมาต่อว่า เด็กสาวที่อ่อนกว่าเธอไม่กี่ปี อย่างอารมณ์ไม่ดีที่ถูกกวนแต่เช้า

“ บัวเปล่านะคะคุณแพร คุณพัตน์ต่างหากค่ะ ที่ให้บัวมาเรียกคุณแพร คุณพัตน์รอคุณแพรอยู่ข้างล่างค่ะ บอกว่าให้คุณแพรรีบแต่งตัวแล้วลงไปด่วนเลย “ เด็กบัวรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน

“ อะไรกันอีกล่ะ เมื่อคืนกว่าจะได้ก็ปาเข้าไปตีอะไรก็ไม่รู้ แล้วนี่ยังจะมาปลุกแต่เช้าอีก “ แพรลดาบ่นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะปิดประตูห้องลง แล้วจัดการอาบน้ำแต่งตัวด้วยอารมณ์ไม่สดชื่นนัก

แพรลดาเดินลงมายังชั้นล่างด้วยท่าทางที่ยังตื่นไม่ค่อยเต็มตา ทั้งๆ ที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ร่างบางมาหยุดยื่นอยู่ตรงหน้า คนตัวสูงที่นั่งอ่านเอกสารอยู่ที่โซฟา อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เขาสักเท่าไหร่ ดนุพัตน์ละสายตาจากรายงานในมือ เงยขึ้นมองใบหน้าบูดบึ้งของน้องสาว แล้วก็จัดการรวบเอกสารบนโต๊ะรวมกัน

“ ไป “ ไม่ทันที่แพรลดาจะตั้งตัว ร่างบางก็เดินตามแรงจูงของคนข้างหน้าไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

“ เดี๋ยว!…พี่พัตน์ จะพาแพรไปไหน “ หญิงสาวยื้อยุดคนข้างหน้าเอาไว้อย่างไม่เข้าใจ

“ อธิบายรายงานที่ทำออกมาทั้งหมด ให้พี่ฟังระหว่างทาง แพรรู้ตัวหรือเปล่าว่า รายงานที่แพรส่งมามันมั่วขนาดไหน “ ริมฝีปากบางที่เผยอค้างเตรียมจะเถียงพลันหุบฉับลงทันที

ร่างบางเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปนั่งในรถที่จอดคอยอยู่หน้าบ้านอย่างงอนๆ ก็เขาเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนตำหนิว่าเธอทำรายงานรวบรัดเกินไป พอเธออธิบายรายละเอียดครบถ้วนทุกกระบวนความ ก็ยังจะมาหาว่าเธอมั่วอีก แพรลดานึกโมโหดนุพัตน์เสียเหลือเกิน แต่เมื่อเขายื่นรายงานทั้งปึกมาให้ เธอก็ต้องจำใจอธิบายให้ฟังอยู่ดี ไม่อย่างนั้นมีหวังเขาต้องลากเธอเข้าห้องประชุมด้วยแน่ๆ

เมื่ออ่านรายงานจนครบสมบูรณ์ ความโกรธของแพรลดาในตอนแรก ก็หายไปในทันที ที่เห็นจุดบกพร่องของตัวเอง ใบหน้าเรียวหันมายิ้มให้คนข้างๆ อย่างรู้ตัวว่าผิดจริงๆ

“ ก็พี่พัตน์เร่งให้ส่งเองนี่คะ แพรเลยไม่ทันได้ตรวจก่อน “ หญิงสาวเถียงออกมาข้างๆ คูๆ ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินหนีออกไป อย่างไม่ยอมให้เขาได้เอ่ยตำหนิเอาได้อีก ดนุพัตน์จึงได้แต่ส่ายหน้าให้กับหญิงสาวอย่าง

เหนื่อยใจ นี่ถ้าไม่ติดว่ามารดาของเขารักนักรักหนา มีหวังเขาคงต้องจับแพรลดามาตีสั่งสอนให้หายดื้อเสียหน่อย

แพรลดานั่งมองเอกสารบนโต๊ะด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่รู้สึกรู้สาอะไรมาเกือบชั่วโมง สมองของเธอหลุดลอยเข้าสู่ภวังค์ไปเรียบร้อยแล้ว และไม่นานดวงตาคู่สวยก็เริ่มปิดเข้าหากันอย่างทนไม่ไหวจริงๆ จนกระทั่งเลขาหน้าห้องเปิดประตูเข้ามา ร่างบางจึงสะดุ้งขึ้นสุดตัวอย่างตกใจ

“ มีอะไรคะคุณวรรณ “ หญิงสาวถามออกไปด้วยน้ำเสียงงัวเงียเต็มที

“ คุณพตน์โทรมาตามค่ะ ให้คุณแพรไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน คุณพตน์รออยู่ข้างล่าง “ เลขาสาวรีบรายงานตาที่เจ้านายโทรมาสั่งเอาไว้ทันที

“ ขอบคุณค่ะ “ แพรลดายิ้มออกไปทั้งๆ ที่ตายังไม่เปิดเต็มที่

เมื่อลงมาถึงด้านล่างแพรลดาก็เห็นพี่ชายทั้งสองคนนั่งคอยอยู่แล้ว ร่างบางเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มจางๆ ไม่สดชื่นซักเท่าไหร่

“ ทำไมตาเป็นหมีแพนด้าเลยล่ะแพร “ ธนพตน์ทักขึ้นอย่างขันน้องสาวเหลือเกิน

“ ก็ถามพี่พัตน์ดูสิคะ ว่าทรมานแพรขนาดไหน คราวหน้าคราวหลัง แพรจะให้ทำรายงานเองให้รู้แล้วรู้รอดเลย “ หญิงสาวเหน็บพี่ชายคนโตอย่างโกรธไม่หาย แต่คนถูกเหน็บกลับยิ้มรับอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“ โอ๋……ไปเดี๋ยวพาไปหาอะไรอร่อยๆ กิน แล้วจะไปส่งบ้าน “ ธนพตน์โอบไหล่น้องสาวเดินออกไปอย่างเอาใจ โดยมีดนุพัตน์เดินตามไปห่างๆ

แพรลดากับธนพตน์สนิทสนมกันราวกับพี่น้องที่คลานตามกันมา และดูเหมือนธนพตน์เองก็จะรักน้องสาวคนนี้เสียเหลือเกิน ต่างจากดนุพัตน์ที่ค่อนข้างจะเงียบใส่เสียมากกว่า เขาไม่ค่อยจะตามใจหญิงสาวเหมือนกับคนอื่นๆ ในบ้าน แต่ด้วยความขี้เล่นและขี้อ้อนของแพรลดา เขาก็มักจะใจอ่อนกับเธออยู่บ่อยๆ

ภายในร้านอาหารจีนขนาดใหญ่ในโรงแรมชื่อดัง สามพี่น้องกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่อย่างสบายอกสบายใจ จนกระทั่งร่างระหงเฉิดฉายของเอมิกาเดินกรีดกรายเข้ามาหาดนุพัตน์ แล้วจงใจเบียดอกนุ่มเข้ากับแขนของชายหนุ่มอย่างแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ รอยยิ้มหวานๆ ของแพรลดาก็พลันหุบฉับลงอย่างไม่รู้ตัว

หญิงสาวก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าอย่างไม่อยากจะสนใจท่าทางยั่วยวนของหญิงสาวตรงหน้าสักเท่าไหร่

“ เอมไปหาพัตน์ที่บริษัท แต่เขาบอกว่าพัตน์ออกมาทานอาหาร เอมก็เดาว่าคงต้องมาที่นี่ ก็เลยตามมาค่ะ “ หญิงสาวยิ้มหวานเชื่อมให้คนข้างๆ อย่างเอาใจ

“ เดาแม่นขนาดนี้น่าจะไปเป็นหมอดูนะครับ “ ธนพตน์เย้าอดีตแฟนสาวของพี่ชายอย่างนึกขัน ทำอ้างโน่นอ้างๆ นี่แต่จริงๆ แล้วก็คงแอบตามพี่ชายเขามาตั้งแต่บริษัทนั่นแหละ ชายหนุ่มคิดอย่างเท่าทันมารยาของหญิงสาวผู้นี้ดี

“ เอมมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า “ ดนุพัตน์ถามหญิงสาวข้างๆ อย่างเอื้ออาทร ถึงแม้ความรักความหลังจะขาดสะบั้นไปแล้ว แต่เขาก็ยังคิดว่าเธอคือเพื่อนเสมอ

“ เอมว่าจะมาชวนพัตน์ไปงานเลี้ยงรุ่นด้วยกันคืนนี้ค่ะ พัตน์ว่างหรือเปล่าคะ “ หญิงสาวมองสบตาเขาอย่างรอคอยคำตอบ

“ เห็นทีจะไม่ได้หรอกครับคุณเอม วันนี้พี่พัตน์มีคิวต้องไปนอนอ่านรายงานการประชุมที่บริษัทแทนผม คุณคง

ต้องไปคนเดียวแล้วล่ะ จริงมั้ยครับพี่พัตน์ “ ธนพตน์แย้งขึ้นอย่างไม่อยากให้พี่ชายกลับไปข้องเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้อีก แต่ไอ้คำว่าไปนอนอ่านรายงานการประชุมที่ธนพตน์ยกมาเป็นข้องอ้างนั้น ทำเอาคนที่นั่งทานอาหารอยู่เงียบๆ เกือบจะสำลักออกมาด้วยความขำ

“ จริงหรือคะพัตน์ “ เอมิกาถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อหู

“ ฉันไม่ใช่นายนะพตน์ ที่เคลียร์งานไม่เสร็จจนหอบกลับมาทำที่บ้านแทบไม่ไหว “ ดนุพัตน์หันมาเบรคความทะเล้นของน้องชายอย่างขำๆ

“ ตกลงว่าพัตน์ไปกับเอมได้ใช่มั้ยคะ “ หญิงสาวยิ้มขึ้นมาอย่างมีความหวัง

“ ไม่ได้จริงๆ… วันนี้ผมสรุปผลการประชุมให้คุณพ่อ เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะเอม “ ชายหนุ่มปฏิเสธอยางนุ่มนวลจนหญิงสาวไม่กล้าจะเซ้าซี้เขาต่อ

เมื่อทั้งสี่ออกมาจากร้านอาหาร แพรลดาก็เดินตรงลิ่วไปขึ้นรถในทันที ใบหน้านวลนิ่งเรียบราวกับไม่พอใจอะไรบ้างอย่างอยู่ และยิ่งเมื่อเห็นสายตาหวานเยิ้มของเอมิกาที่มองดนุพัตน์ แพรลดาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว