สายใย....แห่งรัก

ลำดับตอนที่ #3 : หัวใจที่ไม่ควรเปิดเผย

3
ร่างบางที่นั่งมาด้านหลังนิ่งเงียบเสียจนพี่ชายทั้งสองยังแปลกใจ เมื่อธนพตน์ชำเรืองมองผ่านกระจกส่องหลังก็พบว่า ดวงตากลมโตของแพรลดา ยังคงเปิดกว้างไม่ได้หลับอย่างที่เข้าใจ แต่กลับไม่มีเสียงพูดคุยออกมาจากปากของน้องสาวเลยสักคำ
“ เป็นอะไรไปหรือเปล่าแพร “ เขาหันมาถามด้วยความห่วงใย เป็นผลให้ใบหน้าคมของคนข้างๆ ต้องหันมายังแพรลดาด้วย ใบหน้าเรียวส่ายๆ ไปมาอย่างเซ็งๆ แต่ก็ไม่ได้เอื่อนเอ่ยอะไรออกมา พี่ชายทั้งสองจึงหันกลับไปตามเดิม
ดวงตาคู่สวยลอบมองซีกหน้าหล่อคมของดนุพัตน์อยู่หลายครั้งอย่างสับสน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอจะต้องรู้สึกวุ่นวายใจทุกครั้งไป ยามที่เห็นเขาอยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่น มันรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก กลัวว่าวันหนึ่งผู้หญิงเหล่านั้นจะมีคนใดคนหนึ่ง ที่ได้หัวใจของดนุพัตน์ไป และหนึ่งในนั้นคือเอมิกา ผู้หญิงที่ดนุพัตน์เคยรักมากที่สุด แพรลดารู้ความจริงข้อนี้ดี ความจริงที่กัดกินหัวใจของเธอออกที่ละน้อย กับความรู้สึกที่ว่าดนุพัตน์ยังไม่เคยลืมเอมิกาได้เลย ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะทำร้ายหัวใจของเขาไว้มาเพียงไหนก็ตาม
“ แพร….อาทิตย์นี้ไปโคราชกันนะ อากาศเริ่มเย็นแล้ว ไม่รับอากาศบริสุทธิ์กัน “ ธนพตน์หันมาชวนอย่างนึกขึ้นได้ ว่าเขามีแพลนนี้อยู่ในหัว หลังจากหมกมุ่นกับการประชุมประจำปีมาเกือบอาทิตย์
“ ดีเหมือนกันค่ะ แพรก็เซ็งอยู่เหมือนกัน “ หญิงสาวที่พิงกายอยู่บนเบาะด้ายหลังรับคำอย่างเนื่อยๆ
“ ไปมั้ยพี่พัตน์ “ ธนพตน์หันมาถามพี่ชายอย่างนึกสนุก เมื่อพี่ชายพยักหน้ารับเขาก็ยิ้มออกมา
“ งั้นชวนเจ้านภไปด้วย เห็นมันบอกว่าจะเดินทางเดือนหน้าแล้ว พามันไปฉลองส่งท้ายซะหน่อยนะแพร คงไม่ได้เจอกันอีกนานเลย “ ธนพตน์หันมาขอความเห็นจากน้องสาว ที่เขารู้ดีว่าสนิทสนมกับเพื่อนรักของเขาคนนี้มากแค่ไหน
“ ค่ะ “ แพรลดาตอบอย่างไม่มีอารมณ์สนุกตามพี่ชายสักเท่าไหร่
“ เจ้านภมันคงคิดถึงแพรแย่เลยนะ “ พี่ชายตัวแสบยังไม่วายจะหันมาแหย่น้องสาว ที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลัง อย่างต้องการรู้ความรู้สึกขอแพรลดา ว่าได้มอบหัวใจให้เพื่อนของเขาไปบ้างหรือยัง หลังจากอนภพเทียวรับเทียวส่ง
เธอมาหลายปี
“ ค่ะ …แพรก็คงคิดถึงพี่นภเหมือนกัน “ แพรลดายิ้มเนื่อยผ่านกระจกให้พี่ชาย โดยที่ดนุพัตน์ได้แต่ฟังการสนทนาของน้องทั้งสองคนอยู่เงียบๆ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ
“ ตามไปสิแพร “ ธนพตน์บอกเหมือนจะยุ แต่รู้ดีว่ามารดาเขาไม่มีวันยอมแน่ๆ
“ เรื่องอะไรล่ะ….พี่นภไปทำงาน แล้วแพรจะตามไปทำไม เขาไม่ได้ไปเที่ยวซะหน่อย “ แพรลดาเบ้ปากให้พี่ชายอย่างไม่ใช่เรื่อง
“ อ้าว….ก็ตามไปเป็นภรรยาสุดที่รักของเจ้านภไง “ ธนพตน์ยังทะเล้นไม่เลิก แต่คนฟังถึงกับนิ่วหน้า เมื่อนึกถึงเรื่องที่อนภพขอเธอแต่งงานเมื่อคืน
“ พี่นภก็ขออยู่…..แต่แพรกลัวพี่พตน์ไม่มีคนชวนทะเลาะด้วย ก็เลยปฏิเสธไป “ เธอพูดเหมือนเรื่องที่อนภพขอไม่ได้สำคัญอะไร แต่มันก็ยังติดค้างในหัวใจอยู่เหมือนกัน
“ นภมันขอแพรแต่งงานเหรอ “ ธนพตน์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างสนใจ เพราะอนภพเคยเปรยกับเขาอยู่เหมือนกัน
“ อืม…..เมื่อคืนนี้ “ แพรลดาพยักหน้ารับอย่างไม่มีอะไรปิดบัง จนคนที่นั่งข้างๆ ธนพตน์ ชะงักสายตาที่มองไปเบื้องหน้า หลุบสายตาลงต่ำด้วยหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติ
“ แล้วแพรว่าไง! “ เสียงโพล่งถามขึ้นอย่างยากรู้คำตอบเหลือเกิน
“ แพรยังไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานเลยพี่พตน์ แล้วจะให้ตอบว่าไงล่ะ “ ธนพตน์ทำท่าห่อเหี่ยวแทนเพื่อนรัก เพราะพอจะเดาได้ว่าคำตอบของแพรลดาคืออะไร
“ เป็นไงล่ะพี่พัตน์…น้องสาวพี่ หักอกเพื่อนผมอีกแล้ว แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เห็นหน้าน้องเขยกันซะทีล่ะ “ พี่ชายคนรองบ่นอย่างเซ็งๆ ทั้งที่เข้าใจว่าอนภพน่าจะเป็นคนที่พิชิตหัวใจของแพรลดาได้อยู่แล้วเชียว
“ นายก็หาให้ใหม่สิ “ ดนุพัตน์หันมายิ้มให้น้องชายอย่างอารมณ์ดี แพรลดาลอบมองอาการหยักยิ้มน้อยๆ ของเขาแล้วก็ให้รู้สึกน้อยใจขึ้นมาดื้อๆ
“ เอามาให้อกหักอีกเนี่ยนะ ผมไม่เอาแล้วล่ะ กรรมมันจะมาตกอยู่ที่ผมเปล่า “ ธนพตน์ทำท่าขยาดหัวใจของแพรลดาเต็มที เขาอยากรู้นักว่าภายในนั้นมันมีอะไรซ่อนอยู่หรือ น้องสาวของเขาจึงได้ใจแข็งกับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาเสียเหลือเกิน ไม่มีใครที่สามารถฝ่าด่านที่แพรลดากั้นเอาไว้ได้เลยซักคนเดียว

เมื่อมาถึงบ้านแพรลดาก็ก้าวฉับๆ ขึ้นไปด้านบน ปล่อยให้พี่ชายที่นั่งอยู่บนรถมองตามอย่างแปลกใจ ที่จู่ๆ เธอก็ฮึดฮัดกระฟัดกระเฟียด เหมือนกำลังขัดใจอะไรอยู่
“ พี่จะกลับไปบริษัท นายจะพักก่อนก็ได้นะ “ ดนุพัตน์หันมาบอกน้องชาย
“ ไม่หรอกครับ…ผมว่าจะกลับไปเคลียร์งานเหมือนกัน “ เมื่อจุดประสงค์ของพี่ชายตรงกัน ธนพตน์ก็ขับรถออกไปต่อ โดยไม่ได้แวะเข้าบ้านก่อน มุ่งตรงสู่บริษัทของบิดาเขาในทันที

แพรลดาทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มอย่างรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในหัวใจ ความเจ็บที่ไม่รู้ตัวว่ามันเริ่มก่อตัวขึ้นตอนไหน แต่รู้ดีว่าเป็นเพราะดนุพัตน์ ที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ แบบนี้เสมอ ความรู้สึกที่ไม่เคยมีใครทำได้ นอกจากเขา เพราะอะไร? แพรลดาเฝ้าถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว
ดวงตาคู่สวยเหม่อมองเพดาสีขาวสะอาดภายในห้องอยู่นาน กว่าจะสลัดตัดใจข่มตาให้หลับลงได้
ความง่วงงุนที่มี มันดูจะหายวับไปกับตา เมื่อเห็นเอมิกาก้าวเข้ามานั่งเคียงข้างดนุพัตน์อย่างแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ โดยไม่แคร์สายตาใครๆ ทั้งสิ้น และภาพนั้นก็ยังคงติดตรึงอยู่ในหัว จนแพรลดาเก็บเอาไปฝัน
ห้วงนิทราอันแสนทรมาน ผลักพาให้ร่างบางเหมือนหลุดลงสู่หุบเหวอันแสนลึกชัน โดยมีใบหน้าของดนุพัตน์และเอมิกาที่ยืนยิ้มโบกมือให้เธอเหมือนเป็นการล่ำลาอันแสนสุขสำหรับคนทั้งคู่ แต่คนที่ต้องทุกข์คือเธอ
“ พี่พัตน์…… “ เสียงหวานแหบพร่าอย่างคนที่กำลังขอร้องวิงวอนขอความเห็นใจก็ไม่ปาน เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดวงตาคู่สวยก็เปียกชื้นไปด้วยน้ำตา
แพรลดายกมือขึ้นลูกหน้าตัวเองแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างขันๆ กับความฝันของตัวเอง ร่างบางลุกขึ้นเดินโซเซไปยังห้องน้ำอย่างไม่ค่อยตื่นเต็มตาเท่าไหร่

ภายในโต๊ะอาหารในตอนค่ำมีเพียงธนพตน์เท่านั้นที่กลับมา ส่วนคนอื่นยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเลย
“ ไง…หลับเต็มตาแล้วเหรอ “ ชายหนุ่มเอ่ยทักขึ้นด้วยรอยยิ้มเอ็นดู เมื่อเห็นแพรลดาก้าวลงมาจากด้านบนด้วยใบหน้าสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อตอนกลางวัน
“ ค่ะ….นอนเผื่อพี่พตน์ด้วย หายง่วงหรือเปล่า “ แพรลดายิ้มเยาะพี่ชายที่ทำท่าเหนื่อยอ่อนเต็มที่
“ ขอบใจ “ ธนพตน์กระแทกเสียงประชดอย่างไม่จริงจังนัก
สองพี่น้องนั่งทานอาหารพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ ธนพตน์ก็เป็นฝ่ายถอยทัพก่อน เพราะไม่ได้นอนมาแทบทั้งคืน เมื่ออาทิตย์ลาลับขอบฟ้า หนังตาเขาก็เริ่มประคองไม่อยู่ขึ้นมา
“ ฝันดีนะพี่พตน์ “ แพรลดาว่าพลางสายหน้าขำๆ พี่ชาย ก่อนจะลุกเดินออกไปบ้างเหมือนกัน

ร่างบางเดินทอดน่องสบายอารมณ์มาหยุดยืนอยู่ข้างสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ข้างๆ บ้าน ปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนหอบไอเย็นของน้ำในสระเข้ามาปะทะผิวหน้าจนเส้นผมปลิวสยายไปตามสายลม แพรลดาทรุดนั่งลงที่ขอบสระ หย่อนเรียวขาขาวที่โผล่พ้นปลายกางเกงขาสั้นตัวน้อยที่สวมอยู่ลงแช่น้ำ ปลดปล่อยความคิดไปไกลแสนไกล ปลายขาเรียวยกขึ้นลงอย่างเพลิดเพลิน
แพรลดาเพ่งสายตาไปยังดอกปีบสีขาวที่ร่วงหล่นจากต้นสูงข้างสระลงสู่ผิวน้ำ อย่างอยากได้ เอื้อมมือออกไปสุดตัว หมายจะหยับดอกที่ลอยเข้ามาใกล้ แต่กระแสลมก็พัดพาไปจนเอื้อมไม่ถึง แต่ความพยายามที่เอื้อมออกไปนั้น มันกู่ไม่กลับเสียแล้ว เป็นผลให้ร่างที่นั่งอยู่ที่ขอบสระร่วงลงสู่ผิวน้ำ “ ตูม ! “ เสียงน้ำกระจายไม่ดังมากนัก จึงไม่มีใครได้ยิน ร่างบางจมดิ่งลงสู่ก้นสระอย่างตกใจ ก่อนจะตะเกียกตะกายขึ้นมาอย่างหายใจไม่ออก แพรลดาว่ายน้ำไม่เป็น สองมือที่กวักน้ำไปมานั้นไม่ได้ช่วยให้ร่างของเธอลอยขึ้นเลย แต่กลับจะดิ่งลึกลงไม่อีก
“ ช่วย..ด้วย ! “ เสียงอึกอึกขอความช่วยเหลือดังออกมาไม่เต็มเสียงเพราะกลืนน้ำไปหลายอึก มีเพียงเสียงตีน้ำไปมาเท่านั้น ที่พอทำได้
“ ตูม! “ เสียงน้ำกระจายแยกออกจากกันอีกครั้งด้วยความเร็ว เสียงน้ำไหวไปมาเรียกให้ใครคนหนึ่งที่กำลังจะก้าวขึ้นบ้านแปลกใจ รีบเดินออกมาดู และเมื่อเห็นร่างคนกำลังทุรนทุรายอยู่ใต้น้ำเขาก็กระโดดตามลงไปในทันที เพียงไม่นานร่างที่เกือบจะหมดสติอยู่ใต้น้ำก็ถูกรั้งเข้าหาตัวเขาอย่างรวดเร็ว ศรีษะของทั้งสองคนโผล่พ้นน้ำขึ้นมาพร้อมกัน แพรลดาสำลักน้ำที่กลืนเข้าไปออกมาอย่างแสบจมูก ใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด
“ แพร ! “ เสียงเข้มเรียกชื่อเธออย่างตกใจ ร่างสูงโอบกอดร่างเธอเข้าแนบอกพาเข้าหาฝั่งที่อยู่ไม่ไกลนั้นทันที
ร่างบางถูกผลักให้แผ่นหลังพักอยู่กลับผนังสระ โดยมีร่างของเขากักกันอยู่ด้านนอกไม่ให้เธอจมน้ำลงไปอีก แพรลดายังสำลักน้ำออกมาไม่เลิก ทรวงอกอิ่มสะท้านขึ้นลงด้วยหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด อย่างเหน็ดเหนื่อย จนคนที่สอดปลายแขนรั้งร่างเธอไว้กับขอบสระ ต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ พี่พัตน์ “ แพรลดาเรียกชื่อเขาออกมา หลังจากที่อาการเริ่มดีขึ้น แต่ก็ยังหอบหายใจอยู่ จมูกรันแดงระเรื่อด้วยความระคายเคือง
“ เป็นอะไรมากหรือเปล่า “ ดนุพัตน์หันมามองหน้าเธออีกครั้งอย่างห่วงใย แพรลดาจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา เพราะยังรู้สึกตกใจอยู่ ดวงตาคู่คมจับจ้องอยู่ที่เรียวปากสั่นๆ ของคนตรงหน้านิด ก่อนจะใช้สองแขกแข็งแรงยกตัวเธอขึ้นนั่งที่ขอบสระ และเขาก็ก้าวตามขึ้นมา
“ ขึ้นไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา “ เขาว่าพลางซ้อนแขนเข้าข้างเอวบางรั้งให้แพรลดาลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน แต่ด้วยความตื่นตกใจ สองขาของเธอจึงอ่อนแรงเหมือนจะล้ม ดนุพัตน์จึงก้มตัวลงซ้อนเรียวขานวลขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“ นึกยังไงถึงลงไปเล่นน้ำมืดๆ ค่ำๆ “ เขาตำหนิกึ่งประชด เพราะรู้ดีว่าแพรลดาว่ายน้ำไม่เป็น แพรลดาเม้มปากเข้าหากันเป็นเส้นตรงอย่างงอนๆ แต่ก็ไม่มีแรงจะเถียงเขา ในอกยังระบมไม่หาย เจ็บแสบไปทั่วหลอดลม เพราะสำลักน้ำเข้าไปเยอะ

ดนุพัตน์ใช้มือด้านที่อยู่ที่ขาพับหมุนประตูห้องแพรลดาแล้วดันให้เปิดกว้างอย่างไม่ยากเย็น สองขายาวก้าวมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำ แล้ววางปลายเท้าของแพรลดาลงกับพื้น
“ อาบน้ำซะ แล้วก็เช็ดผมให้แห้งด้วย “ เขาบอกอย่างเอ็นดู แล้วก็หันหลังเดินจากไป ดวงตาคู่สวยจับจองแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไปนั้นอย่างแสนเสียดายไออุ่น ที่สัมผัสเมื่อยามที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่แล้วเธอก็ต้องสลัดความคิดนั้นออกจากหัว บางอย่างบอกแพรลดาว่าความรู้สึกนี้คือสิ่งต้องห้าม เธอไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด