รักนี้ชั่วนิรันดร์

ข้อมูลเบื้องต้น

เสร็จแล้วๆ ๆ

เที่ยงคืนสิบสามนาที




เรื่องนี้ไรท์แต่งเพื่อส่งเข้าประกวด
ยังไงก็ช่วยติชมกันด้วยนะ
 

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันที่ทุกคนรู้จักดี  14  กุมภาพันธ์   “วันแห่งความรัก”  วันนี้ฉันกะจะมาเซอร์ไพรแฟนหนุ่มที่กำลังศึกษาอยู่ที่

มหา’ลัยเดียวกับฉัน  แต่เขาเรียนบริหาร  ฉันเรียนนิเทศศิลป์  ตึกเรียนของเราอยู่ห่างกันพอสมควร  ฉันจึงต้องเดินมาหาเขานี่

ไงล่ะ  เอ๊ะ! เห็นแล้วล่ะ ‘ธันวา’ แฟนสุดหล่อของฉันเอง (พูดเองเขินเอง  >///<)

“ เฮ้! ธันวา ” ฉันตะโกนเรียกเพราะดูเหมือนตานั่นจะมองไม่เห็นฉันน่ะซิ

“ อ้าว ‘ มีน’เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะฉันบอกว่าวันนี้ฉันจะไปรับที่คณะไม่ใช่หรอ ”

“ ก็ฉันอยากมาหานายเองบ้างนี่เห็นนายย้อนไปย้อนมาทุกวัน แล้วนี้ก็กะมาเซอร์ไพรด้วย ^^ ”

“ เซอร์ไพรมากค่ะ ที่รัก ”  เขินเว้ยย พูดซะเลี่ยน … แต่ก็ชอบมากอยู่ดี (เขาชอบทำให้ฉันเขินอยู่เรื่อย)

เขาพูดจบก็โน้มตัวลงมาหอมแก้มฉันซะฟอดใหญ่เลย  กริ๊ดๆ เขาทำบ้าอะไรเนี่ยดูซิคนมองเรากันใหญ่แล้ว

“ นี่ตาบ้าทำอะไรของนายน่ะคนเขามองใหญ่แล้วเห็นมั๊ย >///<”

“ เธอนี่น้า~  เขินได้น่ารักเป็นบ้าเลย ”  แล้วเขาก็โน้มลงมาหาฉันอีกครั้ง แต่เป้าหมายของหมอนี่ไม่ใช่ที่แก้มแต่เป็นที่ปากของฉัน!

“ นี่นายอายคนอื่นเค้าบ้างซิ! ”  ฉันหันกลับไปตะคอกใส่คนที่ทำอะไรไม่รู้จักกาลเทศะซะบ้างเลย  หมอนี่แฟนใครเนี่ย!

“ คร้าบ คร้าบ ~ ไม่ทำแล้วคร้าบอย่าโกรธผมนะ คนดี ”  ดูเขาซิทำผิดแล้วก็มาอ้อนกันแบบนี้ ใครมันจะไปโกรธลง  -///-

หลังจากนั้นเราสองคนก็ไปเดินเล่นกันต่อที่ตลาดนัดจตุจักรซื้อนู่นซื้อนี่ ของกินบ้างในระหว่างที่เราเดินๆ กันอยู่เขาก็เอื้อม

มือมาจับมือฉัน ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้งที่เขาใช้มือคู่นั้นจับมือฉันมันทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาอย่างประหลาด ถึงเราจะคบ

กันสองปีกว่าแล้ว แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะชินกับทุกการสัมผัสของเขาแม้แต่ครั้งเดียว

“ มีน  มีน  นี่! ”

“ ห๊ะ! ว่ายังไงนะ ? ” ฉันหลุดออกมาจากภวังค์ที่ฉันเป็นสร้าง ด้วยเสียงตะโกนเบาๆ ของธันวา

“ ฉันจะถามเธอว่าจะเอาอะไรอีกมั๊ย  แต่เธอก็เอาแต่เหม่อ เป็นอะไรไปรึเปล่า ”

เขามองฉัน ด้วยสายตาเป็นห่วง ตายแล้ว! นี่ฉันทำเขาเป็นห่วงขนาดนี้เลยหรอเนี้ย!!

“ เปล่าๆ ฉันไม่ได้เป็นอะไร  ขอโทษนะธันวาที่ฉันทำให้นายเป็นห่วงอีกแล้ว ” ฉันบอกเขาเสียงอ่อน ก็ฉันน่ะทำให้เขาเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนี่น่า

“ ไม่เป็นหรอกน่า เฮ้! อย่าทำหน้าอย่านั้นซิยัยเบอะ มาเดตวันเลนไทน์ทั้งที อย่าทำเสียบรรยาซิ ”

“ จริงด้วยซิเนอะ ^^ ”  ฉันยิ้มให้ธันวา  แล้วเขาก็ยิ้มตอบมาให้ฉัน

“ นี่ ฉันว่าไปนั่งตรงนั่นกันดีกว่า ตรงนี้คนมันเยอะเกินไปแล้วเนี้ย   -__- ”

ฮ่ะๆ จริงซินะ หมอนี่ไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะนี่น่า แต่เขาก็อุตส่าทำเพื่อฉัน ฉันอยากจะไปที่ไหนไม่ว่าคนจะเยอะมากมายขนาด

ไหนเขาก็ยังทำเพื่อฉันเสมอเลย  ขอบคุณนะ ธันวา อยู่ๆ น้ำตาฉันก่อนไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง (เป็นเอามากนะเนี่ย) ฉันยิ้ม..ยิ้มทั้งน้ำตา มันเป็นน้ำตาแห่งความสุข ความสุขที่ได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็น คนรัก ของฉัน  คนรัก ของมีน

 “ เฮ้!  นั่นเธอร้องไห้ทำไมน่ะ ใครทำอะไรเธอห๊ะ บอกฉันมาเดี๋ยวเลยนะมีน! ”

“ นายนั่นแหละที่ทำฉัน ” ฉันบอกเขาพร้อมเช็คน้ำตาที่แก้มออกอย่างไม่ใส่ใจ  ฮ่ะๆ ดูหน้าเขาตอนนี้ซิอยากจะหัวเราะให้โลกแตกไปเลยล่ะ คิ้วผูกติดกันจนเป็นโบว์ไปแล้ว หน้าเครียดๆ อย่างนั้นน้อยครั้งมากที่จะได้เห็น ธรรมดาเขาน่ะกวนมือฉันจะตาย ไม่ใช่แค่ฉันหรอก  เขาน่ะกวนทุกคนเลยต่างหาก  ฉันกลัวว่าเขาจะเครียดไปมากกว่านี้เลยต้องอธิบายให้เขาเข้าใจเสียก่อน

“ ที่ฉันร้องไห้น่ะเป็นเพราะว่านาย มาทำให้ฉันรัก มาทำให้ฉันมีความสุข ไม่รู้ทำไมฉันถึงมีความสุขเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ นายคนนี้ นาย
ทำให้ฉันลืมความเศร้าลืมความเจ็บปวดที่เกิดในทุกๆ เรื่อง  ถึงนายจะไม่ใช่คนหวาน แต่ฉันก็รัก รักดวงตาที่ใช้มองฉันเพียงคนเดียวอย่างที่นายเคยบอก รักจมูกนั่นที่ชอบมากดอยู่ที่แก้มเวลาฉันเผลอ  รักริมฝีปากบางๆ ของนา ยที่เคยสัมผัสริมฝีปากของฉัน รักอกอุ่นๆ ที่ให้ฉันพักเมื่อฉันเจอปัญหาในแต่ละครั้ง รักท่อนแขนแข็งแกร่งที่คอยให้ไออุ่นเวลาที่ฉันเหน็บหนาว คอยปกป้องฉันเมื่อเจอเรื่องร้าย รักทุกอย่างที่เป็นนาย รักนายมากจริงๆ ธันวา ”

ฉันบอกเขายาวเหยียด ใบหน้าที่ดูตึงเครียดเมื่อครู่เผยรอยยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ฉันหลงรักมันตั้งแต่วินาทีแรกที่พบกัน

เขาค่อยๆ ก้าวเข้ามาประชิดตัวฉัน ตอนนี้เหมือนเราสองคนจะสิงกันอยู่แล้วแต่ในเวลานี้ฉันไม่คิดจะห้ามเขาหรอก

“ มีนเธอควรรู้ไว้เลยนะ ว่าทุกๆ อย่างที่ฉันทำ ฉันทำเพื่อเธอ เธอคนเดียวเท่านั้นนะ ”


เขาพูดจบก็ใช้ริมฝีปากบางๆ นั่นที่ฉันเพิ่งจะบอกเขาไปว่ารักมันมากขนาดไหนประกบลงมาที่ริมฝีปากอวบอิ่มของฉัน  เขาขยับปากอย่างชำนาญ เขาเหมือนจะกระชากวิญญาณฉันให้ออกจากร่างเสียให้ได้ ร่างกายของฉันอ่อนปวกเปียกแทบจะยืนไม่อยู่ถ้าไม่ได้ร่างกายของเขาฉันคงล้มลงไปแล้วล่ะ  เราจูบกันนานนับนาทีคนตัวสูงเขาถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

“ ปากของหวานเสมอเลยนะมีนหวานซะจนฉันไม่อยากหยุดเลย ” เขาจูบฉันอีกครั้ง

“ ฉันรักเธอมีน   รักเธอ มาก มาก รักจนไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว สัญญา ฉันรักเธอ ”

เขาพร่ำบอกรักซ้ำไปซ้ำมา เมื่อเขาพอใจที่จะบอกรักแล้วเขาก็มาจูบฉันอีกครั้ง  อีกครั้ง  และอีกครั้ง ครั้งสุดท้ายเราจูบกันเนิ่นนาน  นานจนไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาที  และความรักของเราทั้งสองก็จะอยู่อย่างนี้ไปเนิ่นนาน ถึงแม้ว่าเราจะตายจากกันไปความรักของเราก็ยังคงอยู่  ฉันเชื่ออย่างนั้น

THE  END