SF TASM2:Faceless(Yaoi/parksborn)

เนื้อเรื่อง

SF: The Amazing Spider-man 2

Pairing: Peter Parker & Harry Osborn

OST.ตัวจริงไร้ตัวตน
ปล.โปรดฟังเพลงด้วยให้ได้ฟิลค่ะ 555

 

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

กริ๊ง

เสียงกระดิ่งร้านคอฟฟี่ที่แขวนไว้หน้าประตูดังขึ้น….ผมเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับคนที่ปล่อยให้ผมรอมาเป็นชั่วโมง

“ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ นายมาสายเป็นชั่วโมงอีกแล้วนะ ไม่มาพรุ่งนี้ไปเลยล่ะ” ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างเพิ่มความดูดีให้มาขึ้นจนผมหมั้นไส้ ยิ้มน่าตบปากชะมัด

“ไม่เอาน่าที่รัก สายนิดสายหน่อยจะเป็นไร” ปีเตอร์กล่าวด้วยเสียงที่ไร้ความรู้สึกผิด รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้นไปอีกเมื่อเห็นผมทำหน้าหงุดหงิด หนอยยยยย หมั้นไส้โว้ย

“ใครเป็นที่รักนายกัน บอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าถ้าคราวหน้ามาสายแบบนี้อีกฉันกลับไปไม่รอจริงๆด้วย”

“คราวที่แล้วที่ฉันสายไปชั่วโมงกว่าๆนายก็พูดแบบนี้ แต่ก็ยังเห็นรออยู่นะ”

“พูดอย่างนี้เลิกคุยกันเลยไหม เดี๋ยวฉันก็กลับไปตอนนี้เลยซะหรอก”

“โอ๋ๆๆ อย่างอนนะครับที่รัก ผมขอโทษ ผมผิดเอง ยกโทษให้ผมเถอะะะะะะะ” ดูมัน ไร้ความสำนึกผิดมากๆ

“บอกว่าอย่าเรียกว่าที่รักไง ถ้าเรียกอีกฉันกลับจริงๆด้วย”

“ทำไมอ่ะที่ระ….แฮร์รี่ โธ่ เราคบกันอยู่นะ เรียกหน่อยก็ไม่ได้”

อย่าได้แปลกใจประโยคด้านบนนะครับว่าใครคบกับใคร คือ ผมคบกับปีเตอร์อยู่ เอ่อออ  คบมาได้ตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว .//////.  คือตอนแรกก็เป็นแค่เพื่อนนั้นแหละ แต่หมอนี่ดันเลิกกับแฟนไปแล้วมีผมคอยปลอบใจ สุดท้ายไปๆมาๆก็คบกันอย่างงงๆ(แล้วดันคบกันเกินปีซะด้วย) หมอนี่ก็น่ารักดี เอาใจเก่ง แต่เสียอย่างเดียวคือ กวนประสาทมากไปนะ

“เอาเถอะ จะสั่งอะไรกินไหม หรือจะไปกันเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่…แล้วระ…”

กริ๊ง

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง แม้จะไม่ดังมากแต่ก็อาจจะมากพอทำให้ปีเตอร์หยุดพูดไปกลางคันได้

รู้ฉันรู้ว่าแฟนเก่าเธอ แค่บังเอิญเจอเรา

ผมเหลียวกลับไปมองแล้วก็รู้สึกจุกที่ลำคอเมื่อได้เห็นผู้ที่มาใหม่…เกว็น สเตซี่ แฟนเก่าของปีเตอร์

“ปีเตอร์…”

เธอพึมพำเสียงแผ่วพร้มเบิกตากว้างด้วยความตะลึง ซึ่งก็คงไม่แตกต่างจากผมและปีเตอร์ซักเท่าไหร่

“เกว็น”ปีเตอร์พูดเสียงบ่งบอกถึงความประหลาดใจ

“เธอ..เอ่อ…มาทำอะไรเหรอ” ปีเตอร์ถามเสียงแผ่วในขณะที่ผมกับเกว็นเหมือนจะเล่นเกมจ้องตากันไปแล้ว แต่เกว็นก็ละสายตาไปจากผมเมื่อได้ยินคำถามของเขา

“ฉัน…นัดเจอเพื่อนที่นี่น่ะ”

“งั้นเหรอ แล้วเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกกันเลยล่ะ”ปีเตอร์ถามเสียงอ่อนโยนขณะถามเธอ ซึ่งนั้นก็ทำห้ผมถึงกับสะอึก

แต่น้ำเสียงที่เธอคุยกับเขามันสนิทเกินไป

ผมพอจะรู้อยู่ว่าทั้งสองคนเคยคบกัน และที่ทั้งคู่เลิกกันก็เป็นเพราะฝ่ายหญิงต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ ซึ่งก็สามารถหมายความได้ว่า…คนทั้งคู่อาจจะยังรักกันอยู่

เกว็นเดินมานั่งข้างๆเขาตามที่ร่างสูงเชิญ ทั้งคู่คุยกันอย่างสนุกสนานอยู่สองคน…แค่สองคน

ปล่อยให้ฉันเป็นเหมือนตัวอะไร

ลืมไปเลยหรือไงว่าใครคบเธออยู่ แต่ยังทำไม่รู้ ไม่สน

ผมมองดูคนทั้งคู่คุยกัน ราวกับมีมีดนับล้านเล่มมาแทงๆๆหัวใจผม ผมเริ่มรู้สึกว่าผมเป็นส่วนเกิน ทั้งๆที่วันนี้เป็นที่เราว่างตรงกันที่นานๆจะมีสักครั้ง อีกฝ่ายเลยชวนผมไปเที่ยว แต่ตอนนี้เขาคงไม่อยากไปแล้วมั้ง

แกล้งทำเป็นไม่เห็นเลยว่าฉันอยู่ข้างๆเธอทั้งคน

ให้ตัวจริงอย่างฉันไร้ตัวตนอย่างคนไม่เคยรู้จัก

“อ่ะ จริงสิ นายจะสั่งอะไรกินไหม ฉันว่าจะไปซื้อกาแฟกินซักหน่อย เอาคาราเมลมัคคิอาโต้ไหม ของโปรดนายนิ”

“เอาสิ แหมมมมม จำได้ด้วยนะว่าฉันชอบกินอะไรน่ะ”ปีเตอร์แซว และเธอก็หน้าแดง

“ไม่รู้ด้วยแล้ว”แล้วเธอก็เดินออกไป ทิ้งให้ปีเตอร์นั่งหัวเราะในลำคออยู่คนเดียวกับผมที่เหมือนจะเป็นใบ้ไปแล้ว

ใหม่อย่างฉันมันแค่เป็น คนคุ้นตาใช่ไหม

เก่าอย่างเขาคงคุ้นใจเธอมากมาย

ผมเจ็บ เจ็บมากๆด้วย ผมไม่รู้ตัวเลยด้วยซ่ำว่าเธอเดินกลับมาตอนไหน ปีเตอร์ได้พูดอะไรกับผมอีกหรือเปล่า ผมไม่รู้เลย ในหัวผมตอนนี้มีแค่ภาพของคนสองคนที่ผมลบออกไปจากหัวไม่ได้เพราะคนหนึ่ง เป็นคนที่ผมรักไปแล้วสุดหัวใจ

ฉันเริ่มไม่รู้ว่าคนแบบไหน ที่สำคัญกับเธอ

เคร้ง

“อุ้ย” เกว็นทำส้อมตกด้วยความไม่ระวัง ซึ่งนั้นก็ทำให้ผมได้เห็นภาพบาดตาอีกครั้งเมื่อปีเตอร์ลุคและเธอก้มลงไปเก็บมันพร้อมกัน มือของคนทั้งคู่จับกันโดยบังเอิญ

ก็เห็นๆว่าเขาและเธอเผลอมีแววตาลึกซึ้ง

ตาของคนทั้งคู่สบกัน เนิ่นนานกว่าจะละสายตาจากกันได้

“ขอโทษที” ปีเตอร์พูดพลางปล่อยมืออกแล้วหลบสายตา ส่วนเกว็นก็กุมมือที่จับกันเมื่อกี้และหันหน้าหนี แต่ผมก็ยังสังเกตเห็นหูที่แดงของเธออยู่ดี

ปล่อยให้ฉันเป็นเหมือนตัวอะไร

ลืมไปเลยหรือไงว่าใครคบเธออยู่

แต่ยังทำไม่รู้ ไม่สน

ผมไม่รู้ว่าปีเตอร์จะรู้ไหมว่าผมอยู่ตรงนี้ ทั้งที่วันนี้เขาเป็นคนนัดพบกันที่นี่เพื่ออกไปเที่ยวกัน แต่ตอนนี้มันอาจจะไม่สำคัญสำหรับเขาซะแล้ว

แกล้งทำเป็นไม่เห็นเลยว่าฉันอยู่ข้างๆเธอทั้งคน

ให้ตัวจริงอย่างฉันไร้ตัวตนอย่างคนไม่เคยรู้จัก

ใหม่อย่างฉันมันแค่เป็น คนคุ้นตาใช่ไหม

เก่าอย่างเขาคงคุ้นใจเธอมากมาย

ผมนึกย้อนไปถึงตอนที่เราคบกันใหม่ๆ แม้จะมีทะเลาะบ้าง ด่ากันบ้าง จะเลิกกันอยู่แทบทุกวัน แต่อีกฝ่ายก็จะเป็นฝ่ายง้อผมก่อนเสมอ แต่ตอนนี้จะมีอีกไหม ผมไม่สามารถพูดได้เต็มปากเลยจริงๆ

“รี่…แฮร์รี่…แฮร์รี่ เฮ้ย แฮร์รี่ ออสบอร์น!” ปีเตอร์เรียกผมเสียงดังจนผมสะดุ้ง ผมคงเหม่อมากเกินไปหน่อยสินะ

“หะ ห้ะ มีอะไรเหรอ”ผมถาม ใช้ความพยายามอย่างมากให้เสียงไม่สั่น

ทนฝืนว่าไม่เป็นไร

แต่ใครจะรู้บ้างไหม ว่าแท้ที่จริงใจมันเจ็บ

“นายไม่เป็นไรนะแฮร์รี่ เห็นเหม่อๆ”เขาถามผม ผมไม่รู้ว่าควรจะดีใจไหมที่เขาถามเหมือนเป็นห่วงผม

“เปล่าหรอก ไม่เป็นไรซักหน่อย”ผมควบคุมเสียงให้ดูสดชื่น แม้มันจะยากเต็มทน

ปีเตอร์ขมวดคิ้วเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อผม แต่เขายังไม่ทันจะพูดอะไรเกว็นก็พูดแทรกขึ้นมาต่อ

“อ๋อ ปีเตอร์ พอดีฉันไปเจอของอย่างหนึ่งน่าสนใจมาน่ะ นายน่าจะชอบนะ จะมาดูไหมล่ะ”

“เอ่อ…คือว่านะ ฉัน”เขาพูดพลางเหลือบมองมาทางผม

จะอยู่ตรงนี้ให้ช่ำทำไมไม่รู้

“นายไปเถอะ เดี๋ยวเราค่อยไปเที่ยววันหลังก็ได้ พอดีงานฉันก็ยังไม่เสร็จน่ะ”ผมพูดทุกอย่างที่ไม่ตรงกับใจเลยซักอย่าง ผมทั้งเจ็บ ทั้งเศร้า อยากร้องไห้เลยด้วยซ่ำ ไม่มีใครอยากให้แฟนตัวเองไปหาผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ

“เอางั้นเหรอ งั้น…ขอโทษทีนะแฮร์รี่ คราวหน้าฉันจะไปกับนายนะ”

เขาพูดพลางเดินออกไปพร้อมกับเกว็น ทั้งคู่เดินหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข คนที่ไม่รู้เรื่องมาก่อนคงจะคิดว่าคนทั้งสองเป็นแฟนกันไปแล้ว ซึ่งก็เป็นเรื่องจริง…อย่างน้อยก็เคยเป็น

แกล้งทำเป็นไม่เห็นเลยว่าฉันอยู่ข้างๆเธอทั้งคน

ให้ตัวจริงอย่างฉันไร้ตัวตนอย่างคนไม่เคยรู้จัก

ใหม่อย่างฉันมันแค่เป็น คนคุ้นตาใช่ไหม

เก่าอย่างเขาคงคุ้นใจเธอมากมาย

แปะ แปะ

น้ำใสๆไหลใส่มือของผม ผมยกมือขึ้นมาแตะมันช้าๆ มันไหลมาจากดวงตาของผม ซึ่งผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามันไหลมาตั้งแต่ตอนไหนกัน แต่นั้นไม่สำคัญ เพราะตอนนี้ผมกำลังพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ผมรู้สึกเหมือนอยากจะปล่อยโฮร้องไห้ดังๆให้คนทั้งโลกได้รู้เลยว่าผมเจ็บขนาดไหน แต่ผมก็ยังกลั้นเอาไว้

ผมปาดน้ำตาทิ้งพลางเดินออกไปจากร้าน เดินไปเรื่อยๆไร้จุดมุ่งหมาย ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสำหรับวันพรุ่งนี้ ถ้าสมมติว่าปีเตอร์มาขอเลิกกับผมเพื่อจะกลับไปรักกับเกว็นเหมือนเดิมล่ะ แค่คิดก็เจ็บมากแล้ว

แกล้งทำเป็นไม่เห็นเลยว่าฉันอยู่ข้างๆเธอทั้งคน

ให้ตัวจริงอย่างฉันไร้ตัวตนอย่างคนไม่เคยรู้จัก

ผมเดินอย่างใจลอยไปเรื่อยๆจนกระทั่งไปพบกลับสิ่งที่ไม่อยากเห็น และไม่คิดว่าจะได้เห็น

ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ ชายที่ผมรักและคบกันผมอยู่ กำลังจูบอยู่กับเกว็น สเตซี่

ในตรอกมืดที่ไหนสักแห่งที่ผมก็ไม่รู้ ผมไม่รู้อะไรเลย ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง เทพีอะโฟรไดต์คงจะเกลียดผมมากสินะ ถึงให้ผมได้มาพบภาพอะไร…แบบนี้

ตุบ

ผมเผลอไปเตะอะไรสักอย่างด้วยความไม่ตั้งใจ แต่นั้นก็มากพอที่จะทำให้คนทั้งคู่ผละจากกันทันทีและมองมาที่ผม

ทุกคนต่างนิ่งเงียบ ผมไม่รู้หรอกว่าผมทำหน้าตาเป็นยังไง ผมเห็นแต่ปีเตอร์ที่มองมาทางผมด้วยแววตาประหลาดใจปนตกใจ และเกว็นที่หันหน้าแดงๆหนีทางอื่น

“เอ่อ….แฮร์รี่ อ่า คือว่า”ปีเตอร์พูดตะกุกตะกละ เขาหลบสายตาผมเหหมือนคนกลัวความผิด

ใหม่อย่างฉันมันแค่เป็น คนคุ้นตาใช่ไหม

เก่าอย่างเขาคงคุ้นใจเธอมากมาย

“หึ” นี้เป็นเสียงเดียวที่ผมเค้นออกมาจากลำคอได้ ผมหันหลังกลับและวิ่งหนีไปทันที

“แฮร์รี่! เดี๋ยวก่อนสิ”เขาตะโกนมาตามหลัง แต่ผมก็หลับหูหลับตาวิ่งโดยไม่รู้ทิศทาง ไม่รู้ด้วยซ่ำว่าผมอยู่ตรงไหนของโลก ความรู้สึกของผมมีอะไรมากมายตีกันไปหมด ทั้งความเจ็บ ความทุกข์ ความเศร้า น้อยใจ เสียใจ อะไรก็แล้วแต่ที่คนอกหักจะมีได้

“แฮ่กๆ”

ผมหยุดยืนตรงหน้าร้านที่เราอยู่ด้วยกันเมื่อกี้ ผมไม่รู้หรอกว่าผมกลับมาที่นี้ได้ยังไง ผมรู้แต่ว่าผมเหนื่อย เหนื่อยกับทุกๆสิ่งในตอนนี้ แต่ผมก็ยังเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย  ผมไม่รู้จะไปที่ไหนดี ฆ่าตัวตายไปเลยดีไหมนะ? เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะทำหน้ายังไงเหมือนรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว จะเสียใจไหมนะ หรืออาจจะดีใจก็ได้ที่จะได้กลับไปคบกับเกว็นโดยไม่ต้องเกรงใจเขา

ผมหยุดยืนอยู่ริมฟุตบาทมองถนนที่ว่างเปล่า นานๆจะมีรถผ่านมาสักคันด้วยดวงตาไร้แวว เอาเลยสิ แฮร์รี่ แค่ก้าวขาออกไปเท่านั้น ทุกอย่างก็จะจบ นายก็ไม่ต้องเจ็บปวดต่อไปอีก

ผมหลับตาพลางถอนหายใจ ในหัวมีเสียงหนึ่งที่ตะโกนอยู่ตลอดว่าให้ผมก้าวขาลงไป บางทีอาจจะเป็นปีศาจที่กระซิบข้างหูผมอยู่มั้ง แต่ก็ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่รั้งไว้ไม่ให้ผมก้าวออกไปจริงๆ คงจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าจิตใต้สำนึกมั้ง ที่รั้งผมไว้อยู่ เพราะผมรู้ตัวดีว่าลึกๆแล้วผมยังไม่อยากตาย พูดง่ายๆก็คือผมแค่อยากจะเห็นเขา…ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ อีกสักครั้ง แค่ครั้งเดียวก็ยังดี

หึ น่าสมเพศชะมัด ตอนนี้หมอนั้นคงจะมีความสุขอยู่กับเกว็นแล้วสินะ จะมาอยากเจอเขาทำไมล่ะ

เท้าของผมแตะกับพื้นถนนด้านล่าง เพียงเดินไปอีกก้าวเดียวก็คงจะมีรถสักคันวิ่งมาชนผมตายคาที่ได้เลย หวังว่ามันคงจะไม่เจ็บมากนะ จะตายทั้งทีของแบบสบายๆหน่อยแล้วกัน

ผมเดินมายืนกลางถนน ผมไม่รู้หรอกว่าผมอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่ามันเงียบมาก ไม่มีคนอยู่แถวนี้เลย ดีแล้วล่ะ จะได้ไม่มีคนมาห้าม

ในหัวผมมีภาพต่างๆที่ผมกับปีเตอร์อยู่ด้วยกันฉายไปมาราวกับกรอกเทป นี้มั้งที่เขาบอกกันว่าเวลาคนจะตายแล้วความทรงจำจะไหลกลับมา จนสุดท้ายก็เป็นภาพที่ผู้ชายที่ผมรักจูบกับคนอื่น…ที่ไม่ใช่ผม

น้ำตาผมไหลอีกแล้ว แถมอกข้างซ้ายก็ปวดมาจนผมต้องยกมือขึ้นมากุมไว้ อย่าร้องได้สิ นายอย่าแสดงความอ่อนแอออกมาสิ มันน่าสมเพศนะรู้ไหม ไม่มีใครมาสนใจนายหรอก สุดท้ายนายก็ต้องอยู่คนเดียว ต้อง ตายอย่างโดดเดี่ยว

หูเริ่มได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง และวิ่งมาทางผม มาแล้วสินะ

ผมหลับตาลง อีกไม่นานมัจจุราชก็จะมารับตัวผมไปแล้ว แต่ในหัวผมกลับมีแต่ใบหน้าคมคายที่มักจะมีรอยยิ้มกวนๆอยู่เสมอ ใบหน้าของคนๆเดียวที่ผมรัก

นายมันน่าสมเพศที่สุดเลย แฮร์รี่ ออสบอร์น

น่าสมเพศ ที่เลือกมาตายแบบนี้

น่าสมเพศ ที่อยากตายเพราะผู้ชายเพียงคนเดียว

น่าสมเพศ ที่แม้แต่ตอนนี้นายก็ยังไม่เลิกที่จะ…รักเขา

“ลาก่อนนะ พีท”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เพล้ง

“เสียงอะไรน่ะ”ป้าเมย์พูดกับตัวเองเมื่อได้ยินเสียงอะไรตกแตกดังมาจากห้องของหลานชายสุดที่รัก แม้จะไม่อยากบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของใครแต่ก็จำเป็นต้องเข้าไปเก็บกวาดให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวเจ้าตัวกลับมาโดนบาดเข้าอีกก็ยุ่งเลย

เมื่อเปิดประตูไปก็พบกับห้องเล็กๆที่ทั้งเล็กทั้งรก ป้าเมย์ถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า ในใจนึกคาดโทษเจ้าหลานชายตัวดีว่ากลับมาจะบังคับให้เก็บให้เรียบร้อย อยู่ไปได้ยังไงเนี่ย ทำไมไม่เอานิสัยของหนูแฮร์รี่เค้ามาใช้สักนิดเนี่ย หนูแฮร์รี่เขาออกจะเนี้ยบ ถ้าเอานิสัยของแฟนมาได้สักครึ่งนะ หน้าฉันคงจะมีรอยตีนกาน้อยลงกว่านี้เป็นเท่าตัวเลยมั้ง

เอาเถอะ บ่นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ป้าเมย์ถอนหายใจอีกรอบก่อนจะมองหาสาดหตุที่ทำให้ต้องเข้ามาในห้องนี้ ก่อนจะไปสะดุดกับกรอบรูปอันหนึ่งที่นอนคว่ำลงกับพื้น

ป้าเมย์เดินไปหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะอุทานอย่างตกใจเมื่อรู้ว่ามันคือกรอบรูปที่เจ้าของห้องนี้รักนักรักหนา ในรูปคือผู้ชายสองคนที่คนหนึ่งกอดไหล่อีกคนยิ้มเข้าหากล้อง กับอีกคนที่หันหน้า(แดงๆ)หนีแต่ก็ชูสองนิ้วให้กล้อง มันดูเหมือนจะไม่มีอะไรสำคัญแต่เธอก็จำได้ว่ามันเป็นรูปถ่ายครบรอบหนึ่งปีที่หลานรักกับหนูแฮร์รี่คบกัน แม้ตอนแรกเธอก็ตกใจมากเหมือนกันที่รู้ว่าพวกเขาคบกันแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะหนูแฮร์รี่เป็นคนน่ารัก อัธยาศัยดี แถมยังเอาใจคนอื่นเก่ง(ยกเว้นกับแฟน) ซึ่งแตกต่างหลานตัวแสบของเธอมาก มากจนเกือบนึกว่าจะไปกันไม่รอดซะแล้ว

แต่ตอนนี้มันกลับตกลงมาแตก อาจจะเป็นเพราะวางไว้ตรงใกล้ๆกับหน้าต่างหรืออะไรก็แล้วแต่ มันแตกตรงกลางระหว่างทั้งสองคน ป้าเมย์สะบัดหน้าไล่ความคิดที่ร้ายกาจออกไปจากหัว จะเกิดอะไรขึ้นได้ยังไง วันนี้ทั้งคู่คงจะไปเดทกันอย่างสนุกสนานที่ไหนสักที่แล้วแหละ ว่างตรงกันทั้งทีนี่นา

“เสียดายจัง รูปนี้กำลังน่ารักดีเลย วางของไม่เป็นที่เลย ตกลงมาจนได้ เอาเถอะ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวค่อยถ่ายใหม่วันหลังก็ได้”

ป้าเมย์บ่นพึมพำพลางลุกขึ้นมากวาดเศษกระจกที่กระจายอยู่ตามพื้นด้วยความระมัดระวัง เสร็จก็วางกรอบรูปไว้บนโต๊ะทำงานด้านหนึ่งของห้องก่อนจะเดินออกไป

.

.

.

ไม่มีใครรู้ได้หรอกว่าวันหลังของป้าเมย์จะมีวันมาถึงไหม

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

The end or TBC



สวัสดีค่าาาาาาาา มือใหม่หัดแต่งมากค่ะ นี้เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่เขียนแล้วโพสแบบนี้ 5555
กำลังคิดอยู่ว่าจะให้มีตอนต่อของฟิคนี้ไหม แบบแฮร์รี่ยังไม่ตายอะไรแนวๆนั้น หรือตัดจบไปเลยดีกว่าอ่ะค่ะ คอมเม้นติชมได้เต็มที่เลยนะค่ะ มือใหม่มากจริงๆ
มาพูดถึงคุณชายกันเถอะค่ะ คุณชายน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก ไปดูมาสองรอบแล้ว กรี๊ดแล้วกรี๊ดอีกจนคนอื่นด่า ก็คนมันฟินอะ จะให้ทำไงงงง >//////<
ปล.เรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจให้เกว็นเป็นมือที่สามหรืออะไรนะค่ะ แต่คิดคนอื่นไม่ออกแล้วจริงๆค่ะ เพราะฉะนั้นเกว็นไม่ผิดค่ะ ปีเตอร์ผิดคนเดียวเลย 555//แมงมุมต่อย เกว็นเราขอโทษเธอจริงงๆนะ แต่หลีกทางให้พวกเขาเถอะะะะะะะะะะะ 555
ขอบคุณที่หลงเข้ามาค่าาาาาาาาาา