Vampire Knight - Mini Vampire Couple :KuranxKiryu: [YAOI] - Vampire Knight - Mini Vampire Couple :KuranxKiryu: [YAOI] นิยาย Vampire Knight - Mini Vampire Couple :KuranxKiryu: [YAOI] : Dek-D.com - Writer

Vampire Knight - Mini Vampire Couple :KuranxKiryu: [YAOI]

ทำไมนายถึงทิ้งฉันไป...ตอบฉันสิ! : คิริว ฉันขอโทษ ฉันมีเหตุผมจริงๆ... : คุรัน me : อย่าทะเลาะกันลูก #โดนตบคว่ำ

ผู้เข้าชมรวม

2,385

ผู้เข้าชมเดือนนี้

4

ผู้เข้าชมรวม


2.38K

ความคิดเห็น


4

คนติดตาม


49
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  13 ก.พ. 58 / 17:34 น.

แท็กนิยาย

Vampire Knight Kuryu



ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
Vampire Couple
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับอนิเมแต่อย่างใด!

*เรื่องนี้เกี่ยวกับ Y ถ้าไม่ชอบหรือไม่ใช่ กด x ออกไปค่ะ*


 
© themy butter
http://my.dek-d.com/Blackberrymind/writer/view.php?id=1127686
นิยายแฟร์ 2023
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น



    ค่ำคืนสีแดง


    ชายหนุ่มผมสีเงินยืนอยู่หน้าระเบียงเงยหน้าขึ้นมองดูพระจันทร์ที่เป็นสีแดง ก่อนจะหันหลังเดินเข้ามาในห้องนอน

    " ผ่านมา 4 ปีแล้วนะ 'คุรัน' ตั้งแต่นายทิ้งฉันไป ถ้าวันนั้นฉันรั้งนายไว้ ถ้าวันนั้นฉันไม่ปล่อยนายไป ฉันคงไม่ต้องเป็นแบบนี้สินะ..." พูดจบร่างบางของ 'คิริว' ก็ทรุดลงนั่งสะอื้นอยู่ที่พื้นข้างๆ เตียง

    " ฮึก ถึงฉันจะพยาพยามลืมนายให้ได้ยังไง ก็คงจะทำไม่ได้สินะ ฮือ... " ร่างของคิริวสั่นไม่หยุด ได้แต่สะอื้นแล้วพร่ำพูดกับตัวเองอยู่อย่างนั้นจนหลับไป
    แต่ถ้าคิริวสังเกตุสักนิดที่หน้าระเบียงหลังจากที่เดินเข้ามา จะเห็นว่ามีใครบางคนมองตนด้วยสายตาความอาลัยอาวรณ์ และเจ็บปวด
    ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงอุ้มร่างของคิริววางลงบนเตียง จัดแจงห่มผ้าห่มให้ร่างบาง ก่อนจะประทับริมฝีปากสวยเบาๆ บนริมฝีปากบาง

    " ขอโทษนะ คิริว ฉันมีเหตุผลบางอย่างจริงๆ ที่ต้องหนีนายไป แต่อีกไม่นานหรอกเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแล้ว อีกไม่นาน รอฉันก่อนนะ... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงพูดขึ้นก่อนจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย...

    ณ เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส(?)

    ผมตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว เพื่อเตรียมไปโรงเรียนพลางคิดเรื่องเมื่อวานที่รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นที่ริมฝีปาก คิริวเอามือแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ

    'ใครกันนะ?'

    ในขณะที่คิริวกำลังเดินเหม่อลงมาข้างล่างนั้น เหมือนมีเสียงกระซิบผ่านมากับสายลม...ผ่านมาหาคิริว

    'อีกไม่นานหรอกนะจ้ะ คิริว เธอจะได้พบคนคนนั้นแล้ว'

    ผมสะดุ้งฮือกแล้วหันซ้ายหันขวาหาต้นเสียง แต่กลับไม่พบใครสักคนเลย

    " หรือว่าเราจะหูฝาดไปเองนะ " พอคิดได้ดั่งนั้นผมก็ปัดเรื่องเสียงนั้นแล้วก้าวเดินลงมายังชั้นล่าง

    " อ่าว คิริวลูก ไม่กินข้าวก่อนหรือไงจ้ะ? " ผู้เป็นแม่ถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง เพราะคิริวไม่ได้กินอะไรมาอาทิตย์กว่าๆ แล้ว

    " ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิว " ผมยิ้มฝืดๆ ให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะใส่รองเท้าแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน ในขณะที่เดิน ผมก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนไปด้วย

    " สงสัยคิดมากไปเองจริงๆ ล่ะไอ้คิริว! "

    ณ ห้องเรียน Tawanron School

    คิริวนั่งเท้าคางเหม่อลอยไปยังหน้าต่าง พลางคิดเรื่องต่างๆ ไม่ทันได้สังเกตุภัยที่กำลังมาถึงตัว

    3

    2

    1

    GO!!

    " คิริววววววว!!!!!!!!!! " เสียงผู้หญิงตัวเล็กน่ารักผมสีชมพูกระโดดเข้ามาเกาะแขนคิริว คนที่กำลังเหม่อลอยสะดุ้งด้วยความตกใจ

    " ยูกิ! " คิริวเรียกชื่อของคนตัวเล็กที่เกาะแขนตัวเองไม่ปล่อย ยูกิเป็นเป็นกับคิริวได้เมื่อไม่นานนี้เอง ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนคนในโรงเรียนคิดว่าเป็นแฟนกัน

    " จ๋าา ~ เรียกซะดัง กลัวลืมชื่อเหรอ? " ไม่วายเพื่อนตัวเล็กก็หันมากัดเพือนร่างบาง

    " อย่ามากวนฉันน่า ยูกิ " คิริวพูดเสียงหน่ายๆ ให้เพื่อนสาว ยูกิทำแก้มป่องแล้วนั่งลงข้างๆ คิริวที่เป็นโต๊ะของตัวเอง

    " วันนี้ฉันได้ยินพวกอาจารย์พูดมาว่า วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาห้องเราล่ะ "

    " ย้ายมาจากที่ไหนเหรอ? " ผมถามยูกิที่ตอนนี้ดีดดิ้นปานได้ของที่ถูกใจ

    " ย้ายมาจากอเมริกาน่ะ แถมหล่อมากด้วยนะ " ขณะยูกิสาธยายคุณสมบัติของเด็กใหม่ที่จะย้ายมาห้องเราอย่างเมามันส์ อาจารย์ก็เข้ามาพอดี

    ครืนน ~~

    " วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ย้ายมาจากอเมริกาด้วย " แล้วอาจจารย์ก็หันไปเขียนชื่อของนักเรียนใหม่บนกระดาน แต่ผมไม่สนใจเท่าคนคนนั้นที่กำลังยืนยิ้มให้ผมอยู่หรอก!!

    " เด็กใหม่ชื่อ คานาเมะ คุรัน ฝากเพื่อนๆ ดูแลด้วยนะ " อาจารย์ฝากเพื่อนๆ ในห้องดูแลเด็กใหม่ แต่สำหรับคิริวแล้ว มันนรกชัดๆ

    นายกลับมาทำไม!!

    ตอนนี้ทุกคนในห้องให้ความสนใจกับเด็กใหม่ที่ย้ายมา ต่างจากคิริวที่หันออกไปมองนอกหน้าต่างไม่สนคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง คุรันที่มองคิริวอยู่ยิ้มออกมา แล้วแนะนำตัวเองให้เนักเรียนในห้องรู้จัก

    " ยินดีที่ได้รู้จัก หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ " คุรันพูดเสร็จก็ยิ้มให้นักเรียนในห้อง ทำเอานักเรียนหญิงเคลิ้มกันเป็นแถบ

    " ไปนั่งข้างๆ คิริวก็ได้ " อาจารย์ชี้ไปยังที่ว่างข้างๆ คิริวที่พอได้ยินก็หันขวับมามองคุรันตาเขม็ง แต่ที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มของอีกคน

    'จารย์อยากตายมากหรือไง?'

    พูดไปก็แค่นั้น คิริวได้แต่ทำหน้าหน่ายๆ ให้คุรัน แล้วหันไปมองหน้ายูกิที่ดีดดิ้นดีใจซะมากมายเหลือเกิน

    " เก็บอาการหน่อย ยัยยูกิ = =! " ผมหันไปปรามๆ เพื่อนสาว

    " ก็มันดีใจนี่ >0< " แหม่ๆ หน้าระรื่นเชียวนะ

    " ขอนั่งด้วยคนนะ คิริว " คุรันที่เดินมาอยู่ตรงหน้า พูดกับคิริวแล้วยิ้มเล็กๆ

    " อะ อื้ม " ผมตอบแค่นั้นก่อนจะหันหน้าไปสนใจบนกระดาน ทางด้านคุรันก็นั่งลงข้างๆ คิริวแล้วหันไปเรียนต่อเช่นกัน แต่ก็มีบางครั้งเหลือบมามองคิิริว

    กริ๊งง ~

    " นี่ๆ คุรันคุง ไปกินข้าวกับพวกเรานะ " กลุ่มผู้หญิงในห้องเดินมาหาคุรันที่กำลังนั่งเก็บของอยู่

    " ฉันว่าจะไปกับคิริวน่ะ ขอโทษนะ " พูดจบก็ยิ้มเจื่อนๆ ให้กลุ่มของผู้หญิงพวกนั้น

    " มะ ไม่เป็นไรจ้ะ " พวกเธอหน้าแดงก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้ในห้องเรียนตอนนี้ 3 คน

    " ทำไมไม่ไปกับพวกนั้นล่ะ คุรัน? " ผมหันไปถามคนที่ยังนั่งยิ้มข้างๆ ผม

    " คิริวก็ >0< ให้คุรันไปกินข้าวด้วยจะเป็นไรไป " พูดจบก็เกาะแขนผมและคุรันให้เดินออกจากห้องไป

    ณ โรงอาหาร

    " กินอะไรกัดีน๊าา " ยูกิวิ่งเข้าไปเลือกอาหาร ทิ้งให้ผมกับคุรันให้ยืนรอกันที่โต๊ะ ผมตัดสินใจถามคุรันออกไปโดยไม่รู้ตัว

    " นายกลับมาทำไมกัน คุรัน? " พอผมรู้ตัวอีกที คุรันก็มองทางผม ผมจึงเลือกที่จะหลบสายตานั้นแทน

    " คิริว ฉัน... " เหมือนคุรันจะพูดอะไรบางอย่าง

    " คิริวว ว ~ ช่วยฉันหน่อยสิ T^T " ยูกิที่ร้องเสียงหลง ถือถาดจานข้าวมาเหมือนจะล้ม

    " อ่า ได้ๆ รออยู่ตรงนั้นล่ะ " ผมไม่ฟัง แล้วเดินสวนกับคุรันไปช่วยยูกิทันที คุรันที่เห็นว่าคิริวไม่สนใจตัวเองได้แต่กำหมัดแน่น

    'อย่าทำดี อย่าอยู่ใกล้กันได้มั้ย? พวกเราเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ'

    คิริวได้แต่เก็บความรู้สึกรักไว้ในใจ แล้วเลือกที่จะเฉยเมยกับคุรัน เพราะว่าสถานะของตัวเองกับเขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...
    หลังจากที่ช่วยยูกิถือถาดมาวางไว้ที่โต๊ะ พวกเราก็กินข้าวกันยูกิชวนคุรันคุยตลอด คิริวได้แต่นั่งกินข้าวเงียบๆ ยูกิถามก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

    หลัฃเลิกเรียน (มันไวดั่งโกหก)

    หวกเราเดินลงมาจากอาคารเรียนยูกิก็ชวนคุรันคุยเรื่อยๆ เหมือนเดิมล่ะครับ แต่เหมือนยูกิจะนึกอะไรได้ เลยหันมาทางผม อะไร?

    " คิริว วันนี้เกิดฉันนายลืมอะไรรึเปล่า " ยูกิหันมาถามคิริว

    " ไม่หรอก แค่เกือบลืมน่ะ " ผมก็เกือบลืมของขวัญในห้องนอนซะแล้วสิ

    " ใจร้าย!! " ยูกิแก้มป่องแล้วเกาะแขนคิริวให้เซเข้าหาตัวเอง แล้วกระซิบข้างๆ หูคิริว แล้วผละออกมา

    " ฉันชวนคุรันคุงไปด้วยล่ะ " พอได้ยินอย่างนั้น ผมนี่ไม่อยากจะไปเลยครับ

    " ฉันรู้สึกปวดหัวแปลกๆ แหะ " มันปวดหัวจริงๆ นะ

    " เป็นอะไรหรือเปล่า คิริว? " คุรันทำท่าจะเข้ามาประคอง แต่คิริวถอยออกห่าง

    " มะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับบ้านแล้ว แล้วเจอกันที่งานวันเกิดนะ " พูดเสร็จก็รีบวิ่งกลับบ้านทันที พอถึงหน้าบ้านคิริวก็ทรุดลงกอดเข้าอยู่อย่างนั้น
    ถ้าขืนอยู่นานกว่านั้นผมได้ตายแน่ๆ มันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้สิ

    " อย่าไปยึดกับอดีตให้มากเลย " พูดปลอบตัวเองสักพักก่อนจะลุกเข้าบ้านตัวเอง หลังจากที่คิริวเข้ามาในบ้าน

    " อ้าว กลับมาแล้วเหรอคิริวลูก เหนื่อยมั้ย? "

    " ไม่เป็นไรครับ " ผมตอบกลับผู้เป็นแม่ให้ท่านสบายใจ

    " แม่ครับ วันนี้ผมกลับดึกหน่อยนะ ไปงานวันเกิดเพื่อน " ผมหันไปบอกผู้เป็นแม่ ก่อนจะขึ้นไปบนห้อง

    คิริวไขประตูห้องเข้ามา โยนกระเป๋าไว้บนเตียง ก่อนจะขว้าผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไป ขณะที่อาบน้ำอยู่ ก็มีคำถามลอยเข้าหัวตัวเองมา

    'ทำไมเราต้องคิดแต่เรื่องของหมอนั้น'

    คิริวทุบกำแพงระบายความโมโหของตัวเองที่ว่างทีไรเป็นต้องคิดถึงทุกที

    " เมื่อไหร่นะ? ฉันจะหลุดพ้นจากนายสักที!!! " คิริวทรุดลงร้องไห้ใต้ฝักบัว หวังให้น้ำที่ไหลผ่านตัวพาเอาความรู้สึกนั้นให้หายไป แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

    'ยังไงฉันก็ต้องไปเจอหน้านายสินะ? ยังไงฉันก็ไม่หลุดพ้นจากนายสินะ?'

    หลังจากที่คิริวอาบน้ำก็แต่งตัวเสร็จ พร้อมออกไปงานปาร์ตี้วันเกิด แน่นอนคิริวไม่ลืมที่จะหยิบตุ๊กตาหมีสีชมพูผูกโบว์ติดมือไปด้วย

    " ยังไงซะ ก็ต้องเจอกันทุกวันอยู่แล้ว เดี๋ยวก็ชิน(?) " พูดปลอบตัวเองเบาๆ ก่อนจะลงไปข้างล่าง

    " อ้าว แม่กำลังจะขึ้นไปเรียกพอดีเลย เพื่อนลูกมารอแหนะ " หื้ม ยูกิหรอ แต่วันนี้ยัยนั้นเป็นเจ้างานนี่ แล้วใคร?

    " ลงมาแล้วเหรอ คิริว " ให้ตายสิ ตายซะจริง

    " มารอหรือไง? " อยากจะถามว่ามารอนานหรือยัง? แต่เพราะอะไรนะ?

    " ใช่ " คุรันตอบยิ้มๆ

    " งั้นก็ไปกันเถอะ " ผมเดินจ้ำอ้าวไม่รอคุรันที่เดินกลั้นหัวเราะตามมา

    " หัวเราะอะไรน่ะ " ผมหันไปขึ้นเสียงใส่ร่างหนาที่เดินมาหยุดข้างหลังผม

    " นายนี่ ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ " คุรันพูดพลางเอามือเสยคางคิริวให้สบตากับตน พลางยิ้มพราวเสน่ห์ให้คุรัน

    " ปะ เป็นบ้าอะไรของนาย ยูกิรอฉันอยู่ " คิริวถอยออกมาแล้ววิ่งไปยังบ้านของยูกิที่อยู่ไม่ไหลเท่าไหร่นัก

    'ถ้านายรู้ว่าฉันเป็นอะไร นายยังจะอยู่ใกล้ฉันมั้ย? คิริว'

    ณ งานปาร์ตี้

    " มาแล้วเหรอคิริวว ว ~ " ยูกิก็คงเป็นยูกิวันยันค่ำ พอคิริวโผล่มาเท่านั้นล่ะ รีบเกาะแขนทันที

    " ไม่มาจะเห็นมั้ยล่ะ? " ผมตอบกวนๆ ใส่เพื่อนสาว ที่ตอนนี้หน้าเหวอไปเลย

    " นายไปหัดกวนมาจากใครเนี่ย! "

    " สงสัยติดมาจากเธอนั้นล่ะ "

    " โอ้ยๆ พอไหนๆ ของวัญฉันล่ะ " ยูกิแบมือขอของขวัญ นึกว่าจะคุยลืมงานวันเกิดตัวเองซะอีก

    " อ่ะนี่ " ผมยื่นตุ๊กตาหมีสีชมพูให้ยูกิ รายนั้นพอเห็นก็รีบขว้าหมับเข้าไปกอดเชียวล่ะ

    " ขอบคุณน้าาา " ยูกิพูดเสร็จ ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มคิริว (กรี๊ดด)

    " ไม่เป็นไร " ผมตอบแล้วยิ้มล็กๆ ให้ยูกิ โดยลืมไปว่ามากับคุรัน
    ส่วนทางด้านคุรันเห็นเงียบๆ ทางนั้นทั้งกระวนกระวาย และเจ็บปวดมาก

    " เข้าไปด้านในกันเถอะ " ยูกิเกาะควงแขนผมและคุรันเดินเข้าไปในงาน แต่แว้บนึงผมเห็นหน้าตาที่เจ็บปวดของคุรัน...

    'นายเป็นอะไรน่ะ? ฉันไปทำอะไรให้นายรึเปล่า?'

    พอเข้าไปในงานยูกิก็ปล่อยผมกับคุรันแล้วไปทักทายเพื่อนๆ ในงานต่อ

    " น่าเบื่อจริงๆ " คิริวสบถออกมาก่อนจะเดินไปทางหลังบ้าน

    " นายจะไปไหนน่ะ " เสียงของคุรันที่โดนพวกผู้หญิงล้อมอยู่เรียกคิริวขึ้น

    " ไม่ต้องตามมานะ! " ผมพูดเสร็จคิริวก็วิ่งไปทางหลังบ้านทันที

    " ผมขอตัวนะครับ " คุรันปลีกตัวออกมาแล้ววิ่งไปทางที่คิริววิ่งไป ภาพที่คุรันเห็นคือ คิริวกำลังเงยหน้ามองพระจันทร์เต็มดวงด้วยสายตาเศร้าๆ คุรันที่เห็นแบบนั้น ก็เดินเข้าไปด้านหลังแล้วกอดร่างบางของอีกคนไว้

    " ปล่อยนะ! " คิริวพอหันหน้ามาเจอคนที่กอดตัวเองถึงกับอึ้ง

    " คุรัน... "

    " ใช่ ฉันเอง "

    " ปล่อยฉัน คุรัน! " คิริวหันไปตวาดใส่อดีต 'คนรัก' ของตัวเองพร้อมกับก่อนที่น้ำตาจะเริ่มไหล

    " ร้องไห้ทำไมล่ะ " คุรันปล่อยคิริวก่อนจะหมุนตัวคิริวให้หันหน้ามาหาตัวเอง พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ดวงตากลมโตของอีกฝ่าย

    " ฮึก นาย...ทำไม ฮือ " คิริวพูดเสียงแผ่วเบาเหมือนกระซิบ

    " ฉัน? ฉันทำไมเหรอ? " คุรันเสยหน้าของอีกฝ่ายให้สบตากับตัวเอง พลางคาดคั้นคำตอบ

    " นายจะกลับมาทำไม!!! ฮึก ฉันอุตส่าห์ลืมนายได้แล้วนะ แล้วพอนายโผล่มาแบบนี้ ที่ฉันทำไปมันไม่เปล่าประโยชน์หรือไง!! ฉันเจ็บนะ!! ที่จู่ๆ นายก็บอกเลิกตอนนั้น แล้วดูสิ! นายกลับมาทำไม นายจะกลับมาทำไม!! " คิริวทุบรัวๆ ที่แผงอกของคุรันแล้วระบายความในใจออกมาเรื่อยๆ คุรันปล่อยให้คิริวตีตัวเองให้พอใจ

    " นายจะกลับมาทำร้ายฉันอีกทำไม... ฮือ " พอเริ่มปมดแรงคิริวก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น คุรันรีบประคองร่างบางของคิริวก่อนจะเปิดปากพูดบ้าง

    " ฉันขอโทษ... " คุรันกอดร่างของคิริวแน่นเหมือนกลัวว่าจะหายไป

    " ไม่ต้องขอโทษอะไรหรอก...ฮึก ฉันมันไม่มีอะไรสำคัญสำหรับนายหรอก " คิริวพูดก่อนจะพยายามผละออกจากอ้อมกอดของคุรัน

    " ไม่ใช่อย่างนั้น!! ฉันมีเหตุผลบางอย่างที่ต้องทำแบบนั้นจริงๆ ฉันขอโทษ " คุรันกอดคิริวให้แน่นกว่าเดิมพยายามจะอธิบายให้คิริวฟัง แต่ร่างบางไม่ยอมฟังเขาเลย...

    " เหตุผลของนายฉันรู้ดี! นายเบื่อฉันใช่มั้ยล่ะ!! หรือเพราะนายมีคนอื่นล่ะ! "

    " ถ้าบอกไปนายจะเชื่อฉันมั้ยล่ะ? " คุรันพยายามระงับอารมณ์คิริวที่เริ่มใกล้ระเบิดเข้าไปทุกที

    " ก็พูดมาเซ่! นายไม่พูดแล้วฉันจะรู้ได้ไง!! ฮึก ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว นายไม่ยอมบอกอะไรฉันเลย! แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง ฮือ... " แล้วคิริวก็เริ่มร้องไห้อีกรอบ

    " วันนั้นเป็นก่อนวันครบรอบ 16 ปี ของฉัน นายไม่รู้สินะฉันเป็น 'แวมไพร์' ฉันกลัวนายรับตัวตนของฉันไม่ได้ ฉันจำเป็นจริงๆ ที่ต้องหนีนายไป ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ " คุรันพูดไปพลางเอาหัวซุกลงไปที่ไหล่ของคิริว อ่า ~ กลิ่นของคิริวเกือบทำให้สติกระเจิงจริงๆ

    " ฉันไม่รู้เคยบอกนายไปหรือยังไม่ว่านายจะเป็นยังไงฉันก็จะยังรักนายนะ " คิริวพูดพลางยิ้มหวานให้คุรัน ร่างหนาประทับริมฝีปากสวยบนริมฝีปากบางพลางสอดลิ้นควานหาความหวานในโพลงปากของคิริว

    " อื้อ... "

    หลังจากที่คุยปรับความเข้าใจกัน (?) เป็นที่เรียบร้อย

    " นายจะยอมไปอยู่กับฉันมั้ย? คิริว " คุรันเอ่ยถามขึ้นมา

    " แล้ว...แม่ฉันล่ะ? "

    " พาไปด้วยสิ " คุรันพูดยิ้มๆ

    " แต่ที่นั้น!... " คุรันเอานิ้วแตะปากบางเบาๆ เป็นเชิงให้หยุดพูด

    " แยกแม่นายไว้อีกบ้านหลังนึงไง แค่นี้ฉันทำให้ได้ "

    " นายจะให้ฉันอยู่กับแม่ใช่มั้ย? " คิริวถามขึ้นอีก

    " นายก็ต้องไปอยู่กับฉัน " คุรันพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

    " แต่ที่นั้นมีแวมไพร์นะ! "

    " ไม่ใช่ปัญหา " คุรันพูดเสร็จก็ก้มลงไปที่คอของพลางฝังเคี้ยวลงที่คอของคิริว

    " อ๊า ยะ อย่า...คุรัน อื้อ ~ " เหมือนมีอะไรไหลผ่านเข้ามาในตัวผม ตัวผมร้อนมากเหมือนจะแตกออกเป็นชิ้นๆ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

    " แค่นี้นายก็เป็นของฉันสมบูรณ์แบบแล้วนะ " พูดเสร็จก็จูบที่หน้าผากของคิริวที่ตอนนี้หลับไปแล้ว

    ก่อนที่คุรันจะอุ้มคิริวหายไปได้หันเหลือบมามองข้างหลังแล้วพูดว่า
    " さようなら、後であなたを参照してください "
    'ลาก่อน, แล้วพบกันใหม่'

    --- Happy end ---


    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    4 ความคิดเห็น

    ×