เกิดใหม่ไปเป็นValstrax พร้อมระบบเกมrpg

  

"อื้มมม....นอนซะเต็มที่เลยเรา"

เสียงของเด็กสาวคนนึงที่เพิ่งตื่นจากการเล่นเกมจนดึกกับเพื่อนในเกมของเธอ

"เฮ่อ! ไม่นึกเลยว่าเจ้าเบอร์เซิร์กลาเวียเอนเต้จะฆ่ายากขนาดนั้น แต่ก็ดีที่ให้ตังเป็นแสนเลย"

เด็กสาวคนนั้นได้ถอนหายใจออกมาและบ่นถึงเกมที่เธอได้เล่นไปเมื่อคืน เกมนั้นก็คือ Monster Hunter Frontier ส่วนมอนที่เธอล่าเมื่อคืนกับเพื่อนของเธอคือเบอร์เซิร์กลาเวียเอนเต้ มอนเตอร์งูยักษ์ขนาดใหญ่ โดยตามปกติแล้วมอนตัวนี้มักนอนจำศีลอยู่ใต้ดินและไม่ขึ้นมาบนดินต่อเมื่อมันหิวเท่านั้น แต่ลาเวียเอนเต้ที่เธอเจอเป็นลาเวียเอนเต้ที่ขาดแคลนอาหารเลยได้อาละวาดให้เป็นเควสที่เธอกับเพื่อนมาเล่นด้วยกันถึง24คน  ส่วนรางวัลได้มามีทั้งเกล็ด เขา เขี้ยว และหนึ่งแสนเซนนี 

"ขอดูให้ชื่มใจหน่อยนะ เงินที่ได้จากมอนตัวนั้น  เอ๊ะ?  โน๊ตบุ๊ตเราหายไปไหนละ"

ตัวของเธอที่กำลังจะดีใจอยู่กับเงินรางวัลที่ได้เมื่อคืนแต่โน๊ตบุ๊ตที่เธอเล่นดันหายไปไหนไม่รู้

"ปล่อยไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวค่อยหาแล้วกัน"

เธอตัดสินใจที่จะค่อยหามันทีหลังก่อนที่จะมุ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อที่จะไปอาบน้ำ

"เมื่อวานก็ไม่ได้อาบน้ำเลยเรา โอ๊ะ! ไงจะคนสวยยังหน้าตา...ดี...เหมือนเดิม"

เธอได้มองไปที่กระจกในห้องน้ำ แต่สิ่งที่มันสะท้อนกลับมาดันเป็นมังกรสีเงินจนเธอหน้าซีด

"กรื้ดดดดดดดด! อย่ากินฉันเลยนะ! ฉันยังไม่ได้ล่าเธอด้วยซ้ำไป"

"เดี๋ยวก่อนนะ ไม่กินเราหรอ"

เธอมองไปที่กระจกอีกครั้ง และจ้องไปที่มังกรตัวนั้นก่อนที่จะเอามือมาหยิกแก้มตัวเอง

"โอ๊ย! เจ็บอะ" 

"อืม...แบ!"

เธอได้ลองทำท่าอะไรต่างๆเพื่อจับผิดว่ามันเป็นตัวจริงหรือปลอม แต่ทุกการกระทำของเธอ มังกรตัวนั้นกลับทำเหมือนกับเธอทุกอย่าง

"เหลือวิธีสุดท้าย ถ้าไม่ได้ผลฉันคงอายไปทั้งชีวิตแน่!"

เธอได้เหลือวิธีสุดท้าย แต่ก็กล้าๆอายๆเพราะมันเป็นวิธีที่เธอไม่อยากทำที่สุด

"ไม่ต้องทำแล้วละ ถ้าจะเล่นใหญ่ขนาดนั้น"

เสียงปริศนาได้เข้ามาขัดความคิดของเธอพร้อมกับห้องที่แตกเป็นเสี่ยงๆเหมือนกับกระจกก่อนที่มันจะเปลี่ยนที่เป็นเกาะแห่งนึง

"เอ๋!?!?!"

"ฉันถามจริงๆนะ ผู้หญิงสมัยนี้เขายอมทำกันขนาดนี้หรอ"

เสียงนั้นได้พูดอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ปรากฎเจ้าของเสียงออกมา

"เดี๋ยวก่อนสิ! คนที่จะเป็นฝ่ายถามคือฉันมากกว่านะ นายคือใครน่ะ พระเจ้าหรอ? ถ้าให้ไปเกิดใหม่ขอไม่ใช่ประเทศๆนึงนะ"

เธอตะโกนกลับพร้อมกับกวาดสายตาหาเจ้าของเสียงแต่มีบางอย่างผิดปกติกับสิ่งที่เธอมองเห็น

"เกิดอะไรขึ้นกับตาเรา ทำไมถึงมองเห็นอะไรไกลกว่าเดิมละ"

"ความสามารถอีกอย่างนึงของวอร์ฟอซ์กคือดวงตาที่เหมือนกับเหยี่ยวมันเอาไว้เพื่อล่าเหยื่อหรือโจมตีฮันเตอร์งี่เง่าคนนึงจากบนฟ้าก่อนที่จะโฉกลงมา เรื่องนี้เธอน่าจะรู้นะสำหรับคนที่นอนแมวทุกครั้งที่ได้ล่ามอนตัวนี้นะ" 

ความสามารถของวอร์ฟอซ์กนอกจากจะเป็นมังกรที่มีความเร็วเทียบเท่ากับเครื่องบินเจ็ตหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำแล้วยังมีสายตาที่เฉียบคมเหมือนกับเหยี่ยว โดยส่วนมากมันจะใช้ในการล่าเหยื่อกับโจมตีฮันเตอร์ที่ล่ามัน

"ดะ..เดี๋ยวสิมันก็ไม่ได้ขนาดนั้นนะแค่...สิบห้าครั้งเองนะ"

เธอรู้สึกอายขึ้นมาเมื่อเสียงนั้นได้รู้เรื่องที่เธอเคยล่ามันแต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้งนึง

"ช่างเถอะ ไม่ต้องสนใจเรื่องนั้นหรอก แต่เธอคงจะงงอยู่สินะว่าทำไมเธอถึงอยู่ร่างนี้"

เสียงนั้นได้ปัดเรื่องนั้นออกไปก่อนที่จะพาเข้าประเด็นหลักพร้อมกับปรากฎกายตัวเองมาในร่างของคนใส่ฮูดสีขาวที่ปิดมิดชิดจนไม่เห็นหน้าตาและรูปร่างที่แท้จริงได้แต่จุดสังเกตหลักที่เธอเดาว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายคือเสียงกับเครื่องแต่งกายที่ดูเป็นบาทหลวง

"ถ้านั้นช่วยอธิบายทีเถอะนะคะ"เธอตอบกลับชายคนนั้นอย่างหมดหวัง

"ได้ๆ แต่มานั่งก่อนสิ ฉันมีชาเขียวกับดังโงะนะสนใจกินระหว่างที่ฟังฉันอธิบายไหม"

ชายคนนั้นได้เสกแก้วชากับถาดดังโงะมาเสิร์ฟตรงหน้าเธอขณะที่เขากำลังรินชาเขียวลงแก้ว เธอรู้ได้ทันทีว่าดังโงะที่เขาเสกมานั้นมาจากเกมMH Rise เกมภาคใหม่ของมอนฮันที่เธอเพิ่งซื้อมาได้สัปดาห์ก่อน

"ขอบคุณคะ"เธอได้ตอบขอบคุณเขา

"จะเริ่มจากตรงไหนดีนะ โอ้! ลืมซะสนิทเลย ชื่อของฉันคือมิคาเอลหรือไมเคิลก็แล้วแต่ที่เธอสะดวกละกัน"

"กานค่ะ"

ทั้งสองได้บอกชื่อของตัวเองด้วยกัน

"เป็นชื่อที่สั้นนะ ช่างเถอะเข้าเรื่องเลยนะ เรื่องแรกฉันเป็นใคร พูดตรงๆก็คือฉันเป็นตัวแทนของพระเจ้าน่ะ"

"นั้นหรอคะ แล้วที่ฉันกลายเป็นวอร์ฟอซ์กละมันหมายความว่ายังไงกัน"

กานได้ถามถึงสาเหตุหลักที่เธอได้กลายเป็นวอร์ฟอซ์ก ทันทีได้ยินคำถามนั้นมิคาเอลก็ทำหน้าไม่เต็มใจที่จะบอกเธอ

"ถ้าเรื่องนั้นละก็ เป็นเพราะเธอน่ะกำลังจะตายยังไงละ"

"หมายความว่ายังไงกันที่ฉันกำลังตาย"

"เรื่องนั้นเป็นเพราะดวงจิตของเธอมันกำลังสลายไปอย่างผิดธรรมชาติ ฉันเลยพยายามให้ดวงจิตของเธอให้เป็นปกติแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เฮ่อ!"มิคาเอลบอกสาเหตุที่กานนั้นใกล้ตายก่อนที่จะถอดหายใจเฮือกใหญ่เพราะความสำเพลาของตัวเองส่วนนึง

"ที่ไม่ทันเนี่ยยังไงหรอคะ"

"เธอน่ะควรจะตายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วยซ้ำไปแต่คงเพราะดวงเธอมันแข็งมั้ง เธอถึงมีชีวิตได้แต่ก็ต้องอยู่ในร่างนี้"

"ถึงจะดวงแข็งที่มีชีวิตอยู่ได้...แต่ต้องอยู่ร่างนี้มันดวงซวยมากกว่าไม่ใช่หรอ!"

"เอาเถอะน่า  อย่างน้อยเธอก็ดวงดีกว่าบางคนที่ชั้นได้ส่งไปเกิดใหม่นะ"

"ไม่เอาาาาาาา จะต้องมากลายเป็นมังกรไปตลอดชีวิตฉันไม่เอานะ"

"แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเพราะแค่ดวงของเธอนะ ส่วนนึงเป็นความตั้งใจของฉันด้วยส่วนนึง"

"ความตั้งใจของคุณหรอ?"

"สาเหตุที่ฉันเลือกให้เธออยู่ในร่างของมังกรนี้ เพราะฉันอยากจะขอร้องเธอ"

"ขอร้อง...อะไรหรอคะ?"

"ฉันอยากให้เธอไปจัดการปัญหาบางอย่างที่จะเกิดขึ้นในอนาคตที่โลกนึง"

"ปัญหาที่ว่าน่ะ...อะไม่ทันแล้ว รีบไปเลย!"

"ดะดะ...เดี๋ยวก่อนสิยังพูดไม่จบเลยนะ"

"เอาไว้คุยกันทีหลังที่โลกใหม่ที่เธอจะอยู่นะ  บายๆ"

"แล้วต้องไปทั้งที่อยู่ร่างนี้นี่นะ ไม่มีอะไรให้ติดตัวหน่อยหรอ"

"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันได้ให้ระบบเกมที่เธอรู้จักไปแล้วที่เหลือก็ดูแลตัวเองดีๆละ Adios"

ก่อนที่จะผลักกานสุดแรงเข้าไปที่ประตูมิติมิคาเอลได้มอบบางอย่างกับเธอไปแล้วเรียบร้อยพร้อมกับบอกลาเธอถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม

"ตาบ้าเอยยยยยย!"