Latch Kai x Taemin x Minho Intro

 

Latch

Kai x Taemin x Minho

Intro
 

ไคลูกชายคนรองของตระกูลคิม ผู้มีหน้าที่สืบทอดบริษัทมากมายหลายสาขาโดยเฉพาะน้ำมัน อุตสาหกรรมและอสังหาริมทรัพย์ในเกาหลีใต้ ขับรถสีดำสปอร์ตปาดเข้ามาจอดหน้าโรงเรียนมัธยมปลายแห่งใหม่ หลังจากพี่ชายคิมจงฮยอนบอกให้เขากลับมาจากโรงเรียนที่อเมริกา เพราะมันถึงเวลาที่เขาจะต้องเรียนรู้งานจากพี่ชายอย่างใกล้ชิด ชายหนุ่มก้าวเท้ายาวๆลงจากรถ ท่ามกลางเสียงแซ่งแซ่ของผู้คนและนักเรียนมากมาย โรงเรียนแห่งนี้เต็มไปด้วยนักเรียนที่มีฐานะ แต่ชายหนุ่มร่างสูง ดูแข็งแรงเต็มไปด้วยเสน่ห์พร้อมกับผิวแทนสุขภาพดีแบบคนชอบเล่นกีฬา กลับตกเป็นที่สนใจและแน่นอนทุกคนต่างรู้ว่าเขาคือลูกชายหนึ่งในตระกูลที่รวยที่สุดในเกาหลีใต้

ชายหนุ่มทอดหายใจออกมา ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ใหนก็มีแต่สายตามองเขาอย่างชื่นชม เพราะความรวยของพ่อของเขา ไคเดินผ่านผู้คนไปอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าที่ใหนๆก็น่าเบื่อเหมือนกันหมด

ที่ห้องชั้นม.ปลาย ปี 2

“วันนี้เราจะมีนักเรียนมาเข้าใหม่...”

“ไค..” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ ก่อนเดินผ่านอาจารย์ไปนั่งลงโต๊ะที่ว่าง อาจารย์ได้แต่มองตาม ท่านผ.อ กระซิบมาว่าให้ปล่อยๆไป เพราะตระกูลคิมเป็นผู้บริจาครายใหญ่

“เอ่อ...งั้นเราก็มาเริ่มบทเรียนได้”

ทั้งคาบทุกคนไม่เป็นอันเรียนเพราะเอาแต่มองชายหนุ่มผู้มาใหม่ สาวๆต่างไม่อยากเชื่อสายตาว่านอกจากจะรวยล้นฟ้าแล้วไคยังหล่ออย่างร้ายกาจ แถมไอ้บุคลิคนิ่งๆ หยิ่งๆ ยิ่งเป็นที่ถูกใจของนักเรียนสาวๆทั้งห้องและอาจจะทั้งโรงเรียนในไม่ช้า

ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปนอกห้อง อย่างเซ็งๆ

“นี่ไค..ยินดีที่ได้รู้จักชั้นยองอา” สาวสวยประจำโรงเรียนยื่นมือขาวๆไปตรงหน้าชายหนุ่ม พร้อมกับยิ้มให้หวานหยด ไคมองนิ่ง ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงว่ารู้แล้ว ยองอาชักมือกลับรู้สึกเสียหน้าหน่อยๆ แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้

“นายยังไม่รู้จักโรงเรียนดีให้ชั้นแนะนำให้มั้ย”

ไค ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินผ่านยองอาไปแบบไม่สนใจ แต่อย่างนั้นหล่อนก็ยังเกาะแขนเขาเดินออกไปนอกห้อง ท่ามกลางสายตาของนักเรียนในห้องที่มองพวกเขาเป็นจุดเดียว

พอพ้นจากสายตาผู้คนยองอาก็สะบัดมืออกทันที

“นายจะทำให้ชั้นขายหน้าพวกนั้นไม่ได้นะ..อย่างน้อยก็ควรจะให้ชั้นเดินออกมาพร้อมกัน”

“....” ชายหนุ่มมองอย่างเบื่อๆ ที่ใหนๆก็มีแต่ผู้หญิงอย่างงี้

“ได้..เธอจะแนะนำที่ใหนล่ะ..เอาแบบเงียบๆ” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ยองอาก็เช่นกัน หล่อนดันไคให้เดินตามไปยังชั้นดาดฟ้า…

ร่างเปลือยเปล่าท่อนบนของเจ้าหล่อนบดเบียดอยู่กับแผงอกของไค ชายหนุ่มได้แต่นั่งสูบบุหรี่เงียบๆ ให้เจ้าหล่อนยั่วยวนเขาอยู่อย่างนั้น ความจริงไม่ว่าจะเป็นที่ใหน ไคก็ไม่เคยขาดคู่นอน แค่เขามองปราดเดียวสาวๆก็ตามกลับห้องโดยไม่เกี่ยงงอน และในความเป็นจริงเขาก็มีสัมพันธ์มามากมายทั้งผู้หญิงและหนุ่มน้อยหน้าหวาน

ชายหนุ่มอย่างเขาไม่ใช่คนที่จะมาเกี่ยงเรื่องอย่างนี้โดยเฉพาะถ้ารูปร่างหน้าตาดีจะเป็นใครก็ช่าง

ไคอัดบุหรี่เข้าปอดลึกๆ ตอนนี้เจ้าหล่อนกำลังเลื่อนตัวลงเบื้องล่างและรูดซิบชายหนุ่มลงอย่างช้า

ยองอาถือเป็นสาวสวยคนหนึ่งของโรงเรียนฐานะก็ดีเป็นถึงลูกสาวของโรงแรมระดับต้นๆของกรุงโซล

ส่วนในเรื่องผู้ชายยองอาก็อาจจะเชียวชาญไม่แพ้ชายหนุ่มเช่นกัน

“เพล้งงง!!” บางอย่างตกกระทบพื้น ใกล้ๆเสียงนั่นมีเด็กหนุ่มหน้าสวยยืนหน้าซีดตัวสั่น ดวงตาที่โตอยู่แล้วกลับโตเข้าไปอีก ริมฝีปากชมพูกัดแน่น ใบหน้าที่ซีดกลับแดงขึ้นมาในพริบตา

“อ่ะ..ขะ..ขอโทษ ชั้น ไม่” เด็กหนุ่มพูดตะกุกตะกัก เพราะภาพที่เขาเห็นตรงหน้าคือยองอานั่งอยู่ระหว่างขาของชายหนุ่ม ทั้งคู่เสื้อผ้าหมิ่นเหม่ แถมยังจ้องมองกลับมาแบบรำคาญ ที่สำคัญไอ้สิ่งนั่นก็ผงาดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา ไคสูบบุหรี่อีกครั้งพลางมองหนุ่มน้อยหน้าหวานที่ยืนนิ่งเหมือนคนที่ช๊อคอย่างหนัก ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก เขามั่นใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้คงไม่เคยเห็นคนกำลังมีเพศสัมพันธ์ ถึงได้ตกใจขนาดนี้แต่เขาเองก็ใช่จะมาอาย ในทางตรงกันข้ามกลับมั่นใจในรูปร่างของตัวเองด้วยซ้ำ ไคมองเด็กหนุ่มหน้าสวยกลับ ในตอนนั้นเองที่อีกฝ่ายเกิดหน้าแดงมากขึ้นไปอีก

“ชั้นขอโทษษษ” แล้วก็วิ่งหันหลังออกไปทันที

“อี แทมิน ฉ่ำเบ๊อะจริงๆ” ยองอาส่ายหน้า นั่นแทมินเด็กห้องบี เป็นเด็กทุนยากจนเชยๆ แต่ยองอาก็รู้สึกไม่ชอบหน้า แม้จะมีฐานะแตกต่างกับคนอื่นๆในโรงเรียนแต่แทมินกลับเป็นที่สนใจของหนุ่มหล่อมากมาย

“ชั้นกลับล่ะ” ไคลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าก่อนจะขยี้บุหรี่ลงพื้น

“ทะ ทำไมล่ะ เรายังไม่ได้”

“ชั้นให้เวลาเธอแล้ว..แต่กลับหมดอารมณ์น่ะ” ไคเดินออกไป ทิ้งให้ยองอายืนเจ็บใจอยู่คนเดียว

เด็กหนุ่มหน้าสวย ลี แทมิน วิ่งลงบันไดมาจนถึงหน้าตึก คนอะไรกันหน้าไม่อายสุดๆ แถมยังไปเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นอีกต่างหาก พวกชอบโชว์ มือเรียวทาบลงไปที่หน้าอกตัวเอง ต่อจากนี้ไปเราจะไปหาที่พักทานอาหารกลางวันที่ใหนดีล่ะ แทมินเดินคอตก

ไคเดินตามแทมินมานานแล้ว สิ่งที่เขาเห็นคือเด็กหนุ่มรูปร่างผอมบาง ผมสีชาอ่อนพริ้วสวยรับกับใบหน้าเล็กๆ เอวเล็กยิ่งกว่ายองอาเมื่อกี้อีกชายหนุ่มกะคะเนในใจ

คงเป็นเด็กหนุ่มที่เป็นที่นิยมโดยเฉพาะกับผู้ชายล่ะสิ ไคเดินตามแทมินมาจนถึงห้องเรียน แล้วเขาก็รู้ว่าแทมินอยู่ชั้นเดียวกับเขาแต่คนละห้อง ชายหนุ่มแอบมองแทมินที่เข้าห้องเรียนไปแล้วทางหน้าต่าง แล้วสายตาของเขาก็สะดุดลงที่รอยยิ้มนุ่มละมุนที่เหมือนดอกไม้ต้องแสงอาทิตย์ ทำไมถึงสดใสได้ขนาดนั้น แล้วเขาก็มีความคิดดีๆ ไคยิ้มมุมปากก่อนจะเดินกลับไปอีกทาง

ในวันรุ่งขึ้นแทมินที่นั่งตกตะลึง เพราะตอนนี้เจ้าคนชอบโชว์โรคจิตคนนั้นนั่ง สีหน้าเรียบเฉยอยู่โต๊ะข้างๆเขา ไคเท้าคางมองสีหน้าตกใจของแทมินอย่างขำๆ

“เอ่อ แทมิน นั่นคือ ท่านไค เฮ้ย นักเรียนย้ายมาใหม่ เอ่อ จากห้องเอ ดูแลกันด้วยนะ” อาจารย์กล่าวก่อนจะเริ่มบทเรียน ตอนที่รู้ว่าไคจะย้ายมาเขาเองก็ตกใจ ไม่ได้อยากจะดูแลเด็กนักเรียนที่บริจาคเงินมากมายให้โรงเรียนหรอกนะ ความจริงหากตระกูลคิมคิดจะล้มทั้งโรงเรียนก็คงจะได้ ที่นี้ก็ได้ตกงาน ทางที่ดีอย่าทำอะไรให้ไม่พอใจดีกว่า

“เดี๋ยวครับอาจารย์!” แทมินพูดเสียงดังแต่กลับไม่มีใครสนใจเขา แม้แต่อาจารย์

“นายไม่พอใจที่ชั้นย้ายมางั้นหรอ” ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แทมินขยับตัวออกห่างหน้าแดงๆ

“ชั้นจะเรียน” เด็กหนุ่มหน้าสวยพูดเบาหวิว หยิบปากกากับสมุดโน๊ตลายโปเกมอน

ออกมา

“ไดอารี่ของแทมิน” ชายหนุ่มพูดเสียงราบเรียบพอให้ได้ยินกันสองคน ก็บนปกสมุดมันเขียนอย่างนั้น แทมินก้มลงมอง อุหว๊าา ดันหยิบสมุดไดอารี่ออกมา มือเล็กรีบปิดหน้าปกสมุดใว้อย่างรวดเร็ว

“นายไม่เห็นใช่มั้ย” แทมินพูดพลางหันมองไคที่กำลังเลิกคิ้ว สนใจกับพฤติกรรมของเด็กเฉิ่มๆแต่หน้าหวานหยดย้อยตรงหน้า เขายอมรับว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอเด็กผู้ชายที่น่าทะนุถนอมเท่าแทมิน ตัวบางๆเล็ก ภายใต้เสื้อผ้าหลวมโคล่ง ข้างในคงผอมกว่านี้ ผิวเนียนใสแก้มแดงเรื่อๆ นายเกิดมาผิดเพศรึเปล่า ลี แทมิน

“นายไม่เห็นใช่มั้ย” ไคพูดกลับไปประโยคเดียวกัน เหล่มองนิ่งๆ

“เห็น..อะไร” แทมินทำหน้างุนงง ตอนนั้นไคก็เลยแกล้งมองลงไปที่เป้าของตัวเองแทนคำตอบ

พอรู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร แทมินก็หน้าแดงจัดจนแทบระเบิด มือสั่นยิกๆ ไคสาบานกับตัวเองว่าเขาแอบเห็นควันร้อนๆพ่นออกมาจากหูเล็กๆของเด็กหนุ่มหน้าสวยตรงหน้า

“อาจารย์! ผมขอเปลี่ยนที่นั่ง” แทมินยกมือขึ้นเต็มความสูง แต่ไม่มีใครหันมาสนใจ แม้แต่อาจารย์กลับทำตัวลีบและแกล้งไม่ได้ยินสะงั้น

พักเที่ยงแทมินนั่งกินข้าวกล่องที่ทำมาเองจากบ้าน ปกติเขาจะหนีไปกินคนเดียวบนดาดฟ้า แต่เพราะเมื่อวานมีเหตุการณ์ที่ทำให้เขาไม่กล้ากลับไปเพราะกลัวจะเจอคนชอบโชว์เข้าอีก แต่ประเด็นก็คือคนที่เขาคิดจะหนีกลับมานั่งตรงข้ามเขาที่โรงอาหารท่ามกลางสายตาของทุกคน แล้วจะหนีไปเพื่อ!!

แทมินนั่งเคี้ยวไปเรื่อยๆ ไม่คิดจะสนทนากับคนตรงหน้า เขาได้ยินมาว่าไคคือลูกของเศรษฐี ซึ่งทุกคนที่นี่ก็เป็นคนรวย “ไม่แทมิน  ไค คือข้อยกเว้น เขารวยที่สุด” นั่นคือคำกล่าวของเพื่อนของเขา แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นที่เขาต้องเอามาคิด เขาคือคนจนที่หาเพื่อนแทบไม่ได้ในโรงเรียนนี้ แค่ได้ทุนมาเรียนเพื่อยกฐานะให้พ่อของเขาในอนาคตนั่นคือสิ่งที่เขาดีใจมากแล้ว

“ชั้นขอข้าวปั้นลายกระต่ายของนายสักชิ้นสิ” ไคพูดขึ้นมา พอมองแทมินที่เคี้ยวตุ่ยๆแล้วก็หิวเหมือนกัน ข้าวกล่องคนธรรมดา ทำจากคนธรรมดา ไม่ได้มีของอะไรที่แพงและดูคุณภาพดีสักอย่าง ทำไมถึงน่ากินนัก

แทมินหรี่ตามอง ทำไมชั้นต้องเอาให้นายกินด้วย คนรวยเขาขอกันกินแบบนี้หรอ นายมีเงินก็ไปซื้อเอาเองเซ่ะ นั่นคือสิ่งที่แทมินคิด แน่นอนเขาไม่มีทางพูดออกมา เพราะอาจตายได้

แต่สายตาและเสียงฮึมฮัมในคอทำให้ไคพอจะเดาออก แต่ประเด็นก็คือ ไอ้ท่าทางหวงของกินทำไมถึงดูเหมือนลูกแมวน้อยๆ สะอย่างนั้น ไคลอบมองท่าทางทุกอย่างของแทมินแล้วแอบขำเงียบๆ

“นายยังเวอจิ้นอยู่ล่ะสิ”

“พรู๊ดดด..แอ่ก แค่กก” แทมินพ่นข้าวออกมาเต็มหน้าไค ชายหนุ่มปัดออกคิ้วขมวด สกปรกจริงเด็กนี่ แล้วดูนั่น ข้าวติดอยู่ตรงปลายจมูก ชายหนุ่มเอื้อมมือหวังจะปัดออกให้ แต่แทมินขยับหนีออกห่าง

“อะ อย่า มาโดนชั้น..คนชอบโชว์” ประโยคหลังพูดออกมาแผ่วเบา แต่ไคก็ยังได้ยินถนัดเพราะนั่งใกล้กัน
มาก ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก

“ชั้น?” ไคชี้ที่ตัวเอง

“ใช่...กลางวันบนดาดฟ้ากับยองอา” แทมินพูดเสียงเบาหันมองลอบข้างไปมา เขารู้มาว่ายองอาเป็นผู้หญิงร้ายกาจมาก และไม่อยากทะเลาะด้วยแต่แทมินก็ไม่เคยมีเรื่องกับใครฐานะอย่างเขาควรจะเจียมเนื้อเจียมตัวใว้ดีที่สุด

“ชั้นอารมณ์ค้างเพราะนายเลยนะ...พวกชอบขัดจังหวะ” ไคยิ้มมุมปาก พอเห็นดวงตากลมใสมองเขาถมึงแล้วก็อดขำไม่ได้ ไม่ว่าจะมีสีหน้าแบบใหนเด็กหนุ่มก็ดูน่าสนใจไปหมด

แทมินเก็บข้าวกล่องอย่างรวดเร็ว มองชายหนุ่มขุ่นๆ คนที่ชอบโชว์แล้วยังจะมาล้อเลียนเขาไม่ให้อภัยเด็ดขาด ร่างบอบบางรีบเดินหนีทันทีโดยมีไคตามไปติดๆ

แทมินรีบเดินแต่ขาสั้นๆของตัวเองก็ถูกคนตัวสูงกว่าก้าวตามมา

เด็กหนุ่มหน้าสวยรู้สึกไม่ถูกชะตากับคนที่ไม่มียางอายแบบนี้ กลางวันแสกๆ แถมยังภาคภูมิใจกับรูปร่างร่างตัวเองอย่างที่สุด เวลาที่มีใครจับได้มันต้องตกใจบ้างไม่ใช่หรอ แทมินไม่รู้ไคเป็นคนแบบใหน แต่คนควรจะอายควรเป็นหมอนั่นมากกว่า แล้วทำไมเราต้องมาหนีด้วยล่ะ

ใบหน้าหวานก้มงุดเดินดุ่มๆจนไปชนกับต้นไม้ใหญ่ริมสนาม

“โอ๊ยย” มือเรียวจับหน้าผากตัวเองลูบไปมา กล่องข้าวหกกระจาย

“เป็นอะไรรึเปล่า” ไคจับต้นแขนแทมินดึงเข้าหาตัวเองเพื่อจะมองว่าเจ็บตรงใหน นิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มลูบลงไปที่มีรอยแดง แทมินรีบปัดออก แต่ไคก็บีบแน่นขึ้นอีก

“ให้ชั้นดูหน่อย”

“ไม่ต้อง ปล่อย!” ไคหรี่ตามองคนที่ตัวเล็กกว่าตรงหน้า

“ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว..ชั้นไม่ทำอะไรนายหรอกน่า” แทมินกลืนน้ำลายยากรำบากเมื่อไคมองมาอย่างดุดัน ร่างบอบบางยืนหน้างุดปล่อยให้ไคลูบหน้าผากเบาๆ ดวงตาเรียวมีเสน่ห์จ้องมองใบหน้าสวยของแทมินนิ่ง เขาเห็นเลือดฝาดบนแก้มใสเรื่อ จมูกโด่งสวยได้รูปรับกับปากชมพูอวบอิ่ม แทมินกรอกตาไปมา

“ไม่เป็นไรมากหนิ” ไคกระซิบเบาๆ แทมินผละตัวออกทันที

“ไม่เป็นอะไรตั้งแต่แรกแล้วตั้งหาก” ใบหน้าหวานเสมองไปอีกทาง ไคยื่นมือมาลูบแก้มแทมินเบาๆ ไล้นิ้วไปที่จมูก แทมินยืนแข็งทื่อ ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงเม็ดข้าวที่ติดอยู่ออกให้ แทมินถอนหายใจออกมาอีกรอบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เด็กหนุ่มก้มเก็บกล่องข้าวแล้วก็รีบเดินหนีไคไปอีก

หนึ่งทุ่ม แทมินกำลังเสริฟอาหารให้ลูกค้า หลังจากเลิกเรียนเขาต้องมาช่วยพ่อของเขาที่เปิดร้านอาหารอยู่หน้าบ้าน ชั้นสองเป็นที่พักของทั้งคู่ แทมินมีแค่พ่อคนเดียวส่วนแม่เสียไปตั้งแต่เขาอายุ 6 ขวบ แทมินรักพ่อมาก ส่วนพ่อก็รักแทมินมากเหมือนกัน ลีซุนกู พ่อของเขาเป็นคนอารมณ์ดี และออกจะอวบอ้วนแต่รอยยิ้มก็เหมือนแทมินไม่ผิดเพี้ยน มือบางวางขวดเหล้าไปใว้หลังบ้าน กว่าร้านจะปิดก็เที่ยงคืน เด็กหนุ่มหน้าสวยปาดเหงื่อเบาๆ

“แทมิน”

“อ้าวรุ่นพี่มินโฮ” ใบหน้าหวานยิ้มออกมา คนตรงหน้านี้คือรุ่นพี่ที่โรงเรียนและก็อยู่ข้างบ้านด้วย

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลามองแทมินอย่างเอ็นดู มินโฮเป็นหนึ่งในจำนวนเด็กนักเรียนที่ได้รับทุนเช่นกัน แล้วเขาก็เป็นคนแนะนำแทมินเกี่ยวกับทุนและช่วยเหลือจนได้รับเข้าเรียน ดังนั้นแทมินจึงรักและเคารพมินโฮมาก แต่ในความเป็นจริงแล้วมินโฮกลับคิดกับแทมินเกินไปกว่าน้องชาย เขารู้จักแทมินตอนที่ลีซุนกูย้ายมา ตั้งแต่แรกก็รู้สึกรักแทมินทันที นับวันที่เด็กน้อยคนนี้เติบโตขึ้น แทมินก็กุมใจเขามากไปกว่าเดิมเพราะความสวยจนทำให้เขาตะลึงทุกครั้งที่ได้เจอ  ตั้งแต่เขาได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยก็ไม่ได้เจอแทมินอีก นับวันแทมินก็สวยจนเขาห้ามใจไม่ไหว

มินโฮเอื้อมมือไปลูบผมเบาๆ

“พี่กินข้าวมารึยังฮะ”

“อย่าห่วงเลย ให้พี่ช่วยแทมินนะ แล้วเราค่อยกินข้าวพร้อมกัน”

“ดีเลย ลังอันนี้หนักมาก แทมินไม่อยากให้พ่อยก พี่มินโฮช่วยหน่อยนะครับ” เด็กหนุ่มยิ้มหวาน ชายหนุ่มยิ้มตอบ อีกอย่างที่ทำให้เขาชอบแทมินก็คือท่าทางที่ใช้อ้อนเขา แทมินจะรู้มั้ยนะว่าเขาหลงแทมินก็เพราะความน่ารักนี่หล่ะ

มินโฮอยู่ช่วยแทมินจนปิดร้านแล้วก็ทานข้าวพร้อมกันกับพ่อของแทมิน ลีซุนกูเองก็สนิทกับมินโฮมาก ทั้งสามคนถามสารทุกข์ของกันและกัน มินโฮก็เอาแต่มองหน้าแทมิน เขาคิดว่าไม่เจอกันนานแต่แทมินดูจะผอมขึ้นอีกแล้ว จนใกล้เที่ยงคืนมินโฮจึงกลับ

ทั้งคู่เดินออกมาที่หน้าร้านหลังจากร่ำลากับลีซุนกูแล้ว

“พี่เก่งจังฮะ ผมก็อยากเป็นแบบพี่มั่ง” ใบหน้าหวานยิ้มๆ

ไม่รู้แทมินจะรู้รึเปล่าว่าที่เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ก็เพราะรอยยิ้มของเด็กหนุ่มนี่หล่ะ ที่เป็นกำลังใจให้ แค่ได้เห็นได้อยู่ใกล้กันเขาก็มีแรงทำอะไรหลายๆอย่าง มินโฮเอื้อมมือไปรวบเอวของแทมิน เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้

“ฮยอง?” ใบหน้าหวานมอง งุนงง

“พี่อาจจะไม่ได้เจอแทมินบ่อยๆ แต่แทมินอย่าไปสนิทกับใครนะ พี่หวง” มินโฮยิ้มๆ เขาหมายความตามนั้นจริงๆ แต่เจ้าตัวไม่เคยรู้ว่าเขาคิดแบบใหน แทมินเป็นเด็กที่ไม่มีเซ็นส์ในเรื่องนี้

“อย่าห่วงน้าาา แทมินมีพี่ชายคนเดียวคือ พี่มินโฮ” แทมินยิ้มจนตาปิด มินโฮถอนหายใจออกมา ไม่ใช่เพราะโล่งอก แทมินเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เขากังวล จริงอยู่ที่เขาไม่เคยบอกแทมินไปตรงๆ แต่ก็อดห่วงไม่ได้ว่าสักวันนึงจะมีใคร(ไค) มาเจอความน่ารักสดใสที่เขาพบเจอแล้วแย่งมันไป

ณ บ้านตระกูลคิม

ไคยืนอยู่ริมหน้าต่าง ในมือของเขามีสมุดโน๊ตลายโปเกมอน ด้านหน้าเขียนใว้ว่า..ไดอารี่ของแทมิน

ชายหนุ่มเปิดอ่านดูเงียบๆ ลี แทมิน วันเกิด ที่อยู่ ชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมด ชายหนุ่มจดจำได้ง่ายๆ เขารับรู้ว่าแทมินอาศัยอยู่กับพ่อ ที่บ้านเป็นร้านเหล้าและขายอาหาร ส่วนใหญ่แทมินจะเขียนถึงแม่ และยังมีรูปวาดของผู้หญิงเป็นฝีมือแทมินตอนเด็กๆ เขาเดาว่าคงเป็นแม่ในจิตนาการของแทมิน คิดถึงแม่มากสินะ นายเอาแต่พูดถึงแม่ ชายหนุ่มคิดว่านี่คงเป็นไดอารี่ที่เด็กหนุ่มเอาใว้สื่อสารกับแม่เสมือนว่าเธอยังคงอยู่ ไคเลิกคิ้วเมื่ออ่านมาจนถึงชื่อมินโฮ

"ผมชอบพี่มินโฮ วันนี้ก็เอาขนมมาให้ แล้วยังสอนผมทำการบ้าน พี่มินโฮใจดีที่สุด"

"พี่มินโฮ ชวนผมไปเล่นเกมส์ที่ห้องสนุกมากเลย" ไคเริ่มกำสมุดโน๊ตแน่น

"วันนี้พี่มินโฮ เอาลูกเกาลัดมาให้กิน แล้วก็แกะให้ผมด้วย พี่เขาสาธิตการกินโดยป้อนทางปาก พี่มินโฮบอกว่าทำอย่างนี้อร่อยที่สุด" ชายหนุ่มกระตุกคิ้วซ้ำๆ แสยะยิ้มเย็นๆ  แทมิน นายนี่มันเซ่อจริงๆ ไอ้มินโฮอะไรนั่นมันแอบแตะอั๋งชัดๆ

ไคโยนสมุดโน๊ตไปที่เตียง ชายหนุ่มกัดฟัน ทำไมเขาต้องอารมณ์เสียเพราะเด็กนั่น ไคเหล่มองสมุดโน๊ตลายโปเกมอน เขาไม่สามารถสลัดรอยยิ้มของแทมิน ออกไปได้ เด็กเซ่อๆจนๆ คนนั้น

ที่ห้องของแทมิน เด็กหนุ่มที่อยู่ในชุดนอนเป็ดสีเหลืองควานหาไดอารี่ของเขาในกระเป๋า ใบหน้าหวานขมวดมุ่นเพราะหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ดวงตาสวยกรอกขึ้นข้างบนอย่างใช้ความคิด หรือจะลืมใว้ที่ห้องเรียนหว่าา

ร่างบางเอนลงนอน เขากอดหมอนข้างใว้แน่น เด็กหนุ่มกำลังคิดว่าเขาจะเขียนไคลงไปในไดอารี่ และจะเขียนว่าพวกชอบโชว์ของสงวนน่าไม่อาย แต่แล้วก็หลับลงไปเพราะความเหนื่อย


Finn...

กำลังดู โฮเทลคิง เลยยืมชื่อิซุนกูมาใช้ เหอเหอ....อยากเห็นไคกะมินโฮแย่งแทมินอ่ะ   น้องน่ารัก ฮุฮุ

แต่คงเดาได้ว่าใคร(ไค) เป็นพระเอก เพราะดิฉันจะไม่ทนกับความวายที่เกิดขึ้นระหว่างไคแทมอยู่คนเดียว

โปรดติดตามด้วยค่ะ