Forbidden Boss 'ของสูง' [ yaoi ]

ตอนที่ 10 : CH9 100%

ยอดวิว 3000 แล้ว ดีใจมาก 

CHAPTER 9

[เข้าหา]

“อยากฟังเรื่องไหนล่ะ?”

“สาบานว่าคุณจะเล่าทุกเรื่อง”

“ก็พูดมาสิว่าอยากฟังเรื่องไหน”

“งั้นตั้งแต่คุณเกิดเป็นไง?”

“ชาร์ลี...คุณคงไม่อยากโดนขึงเพดานใช่ไหม”

“ผมพูดจริงๆ”

          อ่า...ตลกชะมัด ชาร์ลีหัวเราะในใจ เมื่อเห็นใบหน้าได้รูปเบ้หน้าแปลกๆออกมา ดูก็รู้ว่าคงอยากจับเขาขึงเต็มที่แน่ๆ แต่ก็นะ...เขาพูดจริง ตั้งแต่เกิดนั่นแหละ

“...ก็ไม่มีอะไรพิเศษ” แอชตันส่ายหัว ชาร์ลีกระชับมือเล็กน้อยเพื่อไม่ให้สะโพกสอบร่วงไปนั่งกับพื้นเตียง

“ก็อย่างที่เห็น ชีวิตผมเกิดมากับครอบครัว มีพ่อกับแม่ ช่วงนั้นก็คงเรียกได้ว่าช่วงของความสุขล่ะนะ” มุมปากสวยยกยิ้มบางๆ เมื่อเริ่มเล่าถึงเรื่องในอดีต

“ความสุขของคุณคงไม่ใช่การทรมานคนอีกเหมือนตอนนี้หรอกนะ” เขาแขวะอีกคนไปเล็กน้อย

“ผมเป็นเด็กดีนะชาร์ลี ไม่มีใครไม่รักผมหรอก”

“ทุกๆคนให้ความรัก ความอบอุ่นดีซะจนผมคิดว่าตัวเองโชคดีที่สุดในโลก แต่มันก็ได้แค่นั้น” ชาร์ลีมองรอยยิ้มหยันๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกคนนิ่ง

“ผมโดนลักพาตัว” แอชตันว่าด้วยน้ำเสียงเนือยๆ  “คนที่ลักพาตัวผม เขาเป็นภรรยาเก่าของพ่อ และเป็นเพื่อนของแม่ผมเอง”

“...”

“เธอชื่อแอนนา เธอเคยมาเยี่ยมผมกับแม่บ่อยๆหลังจากที่หย่ากับพ่อผมไปแล้ว” ริมฝีปากที่เคยยิ้มเยาะนิ่งสนิท

“เธอเป็นคนสวย ใจดี เธอชอบเข้ามาอุ้มผมตอนผมยังสูงเท่าหัวเข่าเธอด้วยซ้ำ”

“...แต่จากคนใจดี เธอก็กลายเป็นสิ่งที่เรียกว่านรกสำหรับผมเมื่อตอนผม10ขวบ”

“เขาทำอะไรคุณ”

“...”

“แอชตัน”  ชาร์ลีเรียกคนตรงหน้า ออกแรงบีบผิวเนื้อช่วงสะโพกสอบหนักมือขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป

“ทำในสิ่งที่ผมทำกับคุณอยู่…แต่มันเลวร้ายกว่ามาก”  น้ำเสียงแผ่วดังออกมาจากริมฝีปากบาง เขาเห็นว่าภายในดวงตาสีเทาอ่อนมันแฝงประกายไปด้วยอะไรซักอย่างที่เขาไม่อาจรู้

“งั้นคุณก็...”

“ผมไม่ได้โดนเธอทำแบบที่คุณโดนหรอกชาร์ลี”

“แต่เธอบังคับให้ผมทำเธอตังหาก”

“อ่า...”

“แล้วรู้ใช่ไหม การที่เด็ก10ขวบต้องเจอเรื่องอะไรแบบนั้น ผลกระทบทางจิตใจมันคงไม่ธรรมดาแน่”

“งั้นคุณก็เคยมีเซ็กซ์ตั้งแต่10ขวบ?”

“ฮ่าๆๆๆ บ้าหรือเปล่าชาร์ลี มันยังไม่แข็งด้วยซ้ำ” แอชตันกลับมาหัวเราะอีกครั้ง นิ้วเรียวยาวไล้มาตามกรอบหน้าคมๆจรดถึงริมฝีปาก ออกแรงกดคลึงเรียกอารมณ์วูบวาบจนเขาต้องตวัดปลายลิ้นเลียตอบสนอง

“งั้นที่บอกว่าคุณทำเธอ”

“รู้ไหมว่าสิ่งที่ป้าแก่ๆในวอชิงตันชอบคือความรุนแรง”

“ตั้งแต่โดนจับไป ชีวิตผมขลุกอยู่แต่กับห้องสีแดง รอบตัวมีแต่อุปกรณ์ทารุณทางเพศ”

“ผมได้ลองอะไรหลายๆอย่างกับแอนนา ฮ่ะๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนเด็กผมใช้อุปกรณ์ทรมานสารพัดกับเพื่อนแม่ตัวเอง ผมใช้น้ำตาเทียนราดเธอ ใช้โซ่รัดคอเธอ หรือแม้กระทั่งเอามีดกรีดอกเธอผมก็ทำ”   

“แต่ก็ไม่รู้ว่าแอนนาไปพูดอะไรไว้ หลังจากนั้น ก็มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาทำความรู้จักกับผมในห้องแดงนั่นทีละคนสองคน มาทุกวันซะจนผมจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร”  

“คุณอยู่แบบนั้นมากี่ปี”

“สามปี” น้ำเสียงฝืดๆดังออกมากจากริมฝีปากสวย “ผมใช้ชีวิตอยู่ในห้องนั้นมา3ปี ถึงมันจะเลวร้าย แต่แอนนาก็ไม่ได้ใจดำกับผมนัก เธอสอนทุกสิ่งทุกอย่างให้ผมใช้ชีวิตในโลกของเธอได้อย่างดี”

          ชาร์ลีนิ่งฟังสิ่งที่แอชตันเล่าออกมาเงียบๆ ถ้าหากสามปีที่แอชตันอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อแอนนา แล้วสิ่งที่อลันบอกไว้ว่าแอชตันน่าจะเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่15 แล้วอีก2ปีที่เหลือ...

“แล้วคุณกลับมาได้ยังไง?” เมื่อเกิดข้อแคลงใจ ชาร์ลีเอ่ยถามเลียบเคียงซึ่งก็ได้คำตอบรับคือใบหน้าได้รูปส่ายหัวปฏิเสธกลายๆ

“จะว่ายังไงดี ผมก็ไม่ได้ออกมาทันทีหรอก”

“ผมใช้ชีวิตอยู่กับแอนนา และผมคิดว่าเธอไว้ใจผม เธอพาผมออกมาจากบ้านของเธอ และมันทำให้ผมรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในบ้านของแอนนามันเทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำกับที่ที่ผมต้องไป”

          มาถึงตอนนี้ แอชตันดูนิ่งขึ้น แววตาเมื่อครู่ที่เขาอ่านมันไม่ออกค่อยๆเผยออกมาทีละนิด

          ราวกับว่าอดไม่ไหวที่จะปะทุออกมาทุกครั้งที่นึกถึง

“Lust”

 “มันคือชื่อเรียกของสถานที่ที่อยู่ใต้โบสถ์ มันเป็นแหล่งมั่วสุมชั้นดีของคนในวอชิงตัน ไม่สิ เกือบครึ่งอเมริกาด้วยซ้ำ”

ไม่รู้ว่าเผลอแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป แก้มสากของเขาก็ถูกแอชตันตบแบบไม่แรงนักพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ

“คิดอะไรอยู่คุณผู้จัดการฝ่ายบุคคล”

“ผมกำลังคิดว่า...จะเอาคืนที่ท่านประธานตบผมยังไงดี”

“ปากดีอีกแล้วนะครับ”

          เพี้ยะ!

“ก็ไม่คิดว่าจะตบจริงๆนะแอชตัน” ชาร์ลีพูดขึ้นเสียงเข้ม หันหน้ากลับมามองอีกคนเหยียดยิ้มใส่ เมื่อกี้เขาโดนตบเข้าที่แก้มเต็มแรงจนหน้าหัน ไอเคืองมันก็เคือง

          แต่ชอบใจมากกว่า...

        ความคิดที่ได้แต่ลูบแก้มบรรเทาความแสบ มืออีกข้างกระชับกอดรอบเอวแน่นขึ้น ถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าออกนอกประเด็นมาพอสมควร

“แล้วใต้โบสถ์มีอะไร”

“มีคนเยอะไง”

“...รู้ไหมว่าคุณเป็นคนกวนประสาทเก่ง” ชาร์ลีครางในลำคอหนักๆ ระบายความหงุดหงิดลงไปกับการฟาดสะโพกแน่นๆของแอชตันแทน

“ก็พอรู้อยู่” ท่อนแขนแข็งแรงโอบรอบคอเขาอีกครั้ง

“Lust คือสถานที่ที่ไม่ว่าใครก็เข้าไปได้ ตั้งแต่มหาเศรษฐีไปจนถึงคนข้างถนน ไม่จำกัดอาชีพ ไม่จำกัดเพศ ไม่จำกัดวัย ขอแค่พร้อมที่จะปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างของมนุษย์คนหนึ่งเท่าที่จะปล่อยได้ให้เต็มที่ มีทุกอย่าง อาวุธ ความรุนแรง ยาเสพติด ค้าประเวณี อวัยวะเถื่อน  ไม่มีกฎเกณฑ์ ขอแค่เตรียมใจรับได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นก็พอ”

“ก้าวแรกตั้งแต่ที่ผมได้เข้าไป มันดู...โสมม สกปรกและน่ารังเกียจ แต่อะไรบางอย่างในใจลึกๆบอกว่ามันไม่เป็นแบบนั้น จะว่ายังไงดี รู้สึกผ่อนคลาย..ล่ะมั้ง” และตอนนี้เขารู้แล้วว่าอะไรที่ซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาสีเทาอ่อนนั่น

          ความกระหาย บ้าคลั่ง...และหลงใหล

“คุณชอบมันไหม”

“หืม ไม่ ผมไม่ชอบมัน” คำถามที่แอชตันได้แต่ส่ายหน้า ผิดกับมุมปากที่ยิ้มออกมากว้างขึ้นเรื่อยๆ

“แต่ผมหลงใหลมัน”

“ที่นั่นเป็นเหมือนอิสระ หลุดจากทุกสิ่ง ไม่มีอะไรเลยซักอย่าง”

“แต่ที่นั่นเป็นทั้งสวรรค์และนรก ผมติดยา มั่วเซ็กซ์ มัวเมาจนเหมือนกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเกือบ1ปี”

“นั่นไม่ดีเลยแอชตัน” ชาร์ลีส่ายหัว ถึงเขาจะชอบดื่ม แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด เขารู้ดีว่ามันส่งผลเสียต่ออะไรบ้าง

“เรื่องนั้นผมรู้ดี” แอชตันตอบกลับ

“แต่ชาร์ลี ถ้าหากคุณอยู่แบบผม คุณจะทำยังไง?”

          เขานิ่งไปหลังจากได้ยินคำถาม หากเขาเป็นแบบแอชตัน ก็คงมีทางเลือกไม่กี่ทาง

“ผมเข้าใจคุณ”

“ฮึ”

“แล้ว...”

“เรื่องที่ผมกลับมาได้น่ะหรอ?”

“อืม...” อีกฝ่ายเว้นระยะไว้เล็กน้อย

“ผมคิดว่าก็ไม่เลวถ้าหากต้องอยู่แบบนั้นทั้งชีวิต ฟังดูสิ้นหวังไหม ฮะๆ”

“…”

“แต่ไม่รู้สิ พระเจ้าอาจจะสมเพชชีวิตเน่าๆของผม กลางดึกคืนนั้น เสียงอะไรซักอย่างตกกระทบพื้น มันดังมากซะจนผมที่นอนอยู่ชั้นใต้ดินได้ยิน...แล้วผมก็ขึ้นไปดู รู้ไหมว่าภาพที่ผมเห็นเป็นสิ่งแรกที่รอบ5ปีที่ผมดีใจจนแทบจะบ้า”

“ที่ชานบันได ผมเห็นแอนนา”

“และเธอตาย”

“…”

“สุดท้ายผมก็หนีออกมา”

“ผมกลับไปที่บ้าน รู้ไหมว่าพ่อกับแม่ทำหน้าตกใจแค่ไหนที่เห็นผมยืนหน้าประตูด้วยสภาพที่แทบจะเหมือนศพ” แอชตันยิ้มอีกครั้ง กระชับวงแขนที่รอบคอเขาแน่นขึ้น

“แน่ล่ะ หากไม่ตกใจแสดงว่าคุณคงถูกเก็บมาจากสถานเด็กกำพร้าแน่ๆ”

ชาร์ลีขมวดคิ้ว ในใจนึกสงสัยอยู่หลายส่วน เวลาที่แอชตันหายไปไม่ใช่น้อยๆ เขารู้ว่าทางบ้านของแอชตันคงไม่ใช่ว่าไม่มีปัญญาตามหาเด็กอายุ10ขวบแค่คนเดียวแน่

“ฮะๆ ไม่รู้สิ ผมเองก็ไม่ได้คิดถึงตรงนั้น”

“แต่แค่คุณออกมาจากที่เวรตะไลนั่นได้ก็คือว่าดีมากๆสำหรับผมเหมือนกัน”

“หึ นั่นสินะ แต่อย่าลืมสิ”

“...”

“หลังจากผมกลับบ้าน อาการอยากยาก็กำเริบ มันรุนแรงขึ้นทุกวันจนพ่อกับแม่ผมรับไม่ได้”

“และร่างกายกับสมองผมมันไม่พร้อมที่จะใช้ชีวิตปกติได้หลังจากที่กลับมา พ่อแม่ผมรู้ในเรื่องนี้ดี และพวกเขาส่งผมเข้าไปอยู่ที่สถานบำบัดยาเสพติดอีก1ปีเต็ม”

“อาการอยากยามันหายก็จริง แต่ใช่ว่าสภาพจิตใจจะหายไปด้วย ทุกๆคืนผมต้องตื่นมากับความฝันแบบห่วยแตก ใช้ชีวิตแบบหวาดระแวงคนรอบตัว ช่วงแรกๆไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะได้แตะตัวผมด้วยซ้ำ”

ถึงน้ำเสียงที่ใช้จะดูปกติ แต่ชาร์ลีรู้ มันไม่ใช่แค่นั้น มนุษย์ทุกคนล้วนมีด้านที่อ่อนแอ

และแอชตันเป็นมนุษย์

“หลังๆมา มันก็ดีหน่อย อย่างน้อยๆผมก็ได้ระบายอารมณ์กับพวกผู้หญิงที่ซื้อมา...อะ”

          ท่อนแขนแข็งแรงของชาร์ลีกดหัวแอชตันลงมาซบที่บ่า เขาลูบท้ายทอยแล้วจูบที่ขมับของอีกฝ่ายแรงๆ เรียกอาการชะงักของอีกฝ่ายได้กะทันหันซะจนเขาอยากหัวเราะดังๆ

“ผมรู้ว่าคุณคงไม่ได้ชอบมันจากใจจริง”

“และผมก็รู้ ว่าสิ่งที่คุณเจอมามันบัดซบขนาดไหน”

“แต่ตอนนี้คุณอยู่กับผม ไม่สิ ตั้งแต่นี้ ผมจะอยู่กับคุณ”

“…”

“หลุดจากฝันร้ายได้แล้ว”

          ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศ ไม่นานนัก ความเจ็บแสบของคมเขี้ยวก็แล่นพล่านขึ้นมาตรงช่วงไหล่หนา ชาร์ลีเบ้หน้าแล้วก้มมองก็เห็นว่าแอชตันกำลังกัดเขา

          กัดจมเขี้ยวซะด้วย

“x! เป็นบ้าอะไรของคุณ” เขาสบถในลำคอ จมูกได้กลิ่นเลือดจางๆ คิดว่าแอชตันคงกัดจนเลือดแน่ๆ

“ชู่ว...อย่าพูดแบบนี้กับผม คุณผู้จัดการ” เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนผละออก แอชตันประทับจูบตรงต้นคอเขาย้ำๆก่อนขบกัดที่ใบหูแบบหยอกล้อ เขาเกร็งตัวแน่นเมื่อน้ำเสียงแหบพร่าเริ่มกระซิบเรียกอารมณ์ให้อะไรๆมันตื่นขึ้นมา

“เดี๋ยวก็ลุกไม่ได้หรอก”

“ฮะๆ คุณมากกว่ามั้ง” เขาหัวเราะ แหงนคอขึ้นเพื่อให้แอชตันทำรอยแถวต้นคอให้เขาได้ถนัดขึ้น

“แผลเป็นยังไงบ้าง”

“อีก2-3วันก็น่าจะหายสนิท”

“ผม...ขอโทษที” แอชตันผละออก มือแหวกสาบเสื้อที่ถูกปลดไปตอนไหนก็ไม่รู้ออกกว้าง ข้อมือหนาแต่ไม่หยาบกร้านเท่าเขาลูบรอยแส้จางๆตามร่างกายแบบแผ่วเบา

“ผม...ไม่ได้ตั้งใจ”

“ผมรู้ว่าท่านประธานเป็นคนอารมณ์ร้อน” ชาร์ลียิ้ม แต่ก็ได้ไม่นานนักเมื่อใบหน้าของวัยรุ่นชายใส่แว่นทรงเด็กเนิร์ดกับผมเซทตั้งปรากฏขึ้นมาในความคิด

“แล้วอลันล่ะ”

“หืม...”

“แล้วอลันรู้เรื่องของคุณได้ยังไง”

“จะไม่รู้ได้ยังไง”

“อลันเป็นลูกชายของแอนนา แล้วก็เป็น...คู่ขาเก่าของผม”

“…” ชาร์ลีรู้สึกเสียดายขึ้นมากะทันหันที่แอชตันไม่กระทืบเด็กเวรนั่นให้จมดิน

“เหอะ ถึงว่า...แล้วทำไมคุณถึงเกลียดเด็กนั่นขนาดนั้น”

“ไม่รู้สิ...คงเพราะเหมือนกันเกินไป”

“เหมือนกันเกินไป?”

“หึ ไม่เอาน่าชาร์ลี ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย” แอชตันส่ายหัว

“หึงหรือไง?”

“ถ้าผมบอกว่าใช่ล่ะครับ?” ชาร์ลีกัดฟันตอบ นึกถึงภาพที่แอชตันกับไอเด็กนั่นกระแทกกันอยู่มันยิ่งเพิ่มความคันเท้าอยากจะกระทืบให้จมดิน แต่เหมือนจะแสดงออกผ่านทางสีหน้ามากไปหน่อย

“อย่าหึงเลยชาร์ลี”

“…”

“เพราะตอนนี้ผมมองแค่คุณ”

          และรอยยิ้มมุมปากกับแววตาขี้เล่นนั่นก็หยุดความคิดที่จะกระทืบเด็กนั่นออกไปให้พ้นสมองได้ในทันที ชาร์ลีดันร่างทั้งร่างของแอชตันแนบไปกับพื้นโซฟาโดยมีเขาตามทาบทับไม่ห่าง

“ผมเชื่อ”

          แต่ถึงแม้จะถูกหลอก สาบานว่าเขาก็พร้อมจะยอมให้โดนจูงจมูกถ้าหากว่าคนๆนั้นเป็นแอชตัน...แค่คนเดียว

100%  

ทำไมอ่านแล้วเขินเอง  ทุกคนเขินไปกับเค้ามั้ย TT ส่วนตอนนี้ก็...ค่ะ แอชตันเจออะไรมาเยอะแยะเลย 555 ส่วนชาร์ลี รายนี้ก็หลงเมียเหลือเกิน RIP นะอลัน นายโดนชาร์ลีเกลียดแล้ว อยากไปเป็นเมียเก่าแอชตันเอง (ได้ข่าวนี่ก็แต่งเอง555) ตอนหน้าก็...หมดมุขจะเขียน ขอจบลงเท่านี้ค่ะ ล้อเล่น!! ตอนหน้าจะเจอกับความหื่นขึ้นเรื่อยๆของแอชตันกับชาร์ลีเนอะ ลืมบอกไป คู่นี้เขาชอบ นอกสถานที่ อุ้บส์ ไปแล้วค่ะ เจอกันตอนหน้า ฝันดีค่ะทุกคน