คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : เมาท์ : ถึงเธอผู้เสียสละ ... อาจารย์ใหญ่ของฉัน
ควันไฟสีเทาขุ่นพวยพุ่งขึ้นสู่ผืนฟ้าเบื้องบน ผ่านม่านเมฆสีขาวสูงขึ้นไปจนไกลลับ ยากเกินการคาดเดาว่าจุดหมายของมันจะสิ้นสุดลงที่ใด แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันทราบดีก็คือ จุดหมายครั้งสุดท้ายภายในหัวใจของบุคคลที่ฉันรักได้สิ้นสุดลงแล้ว หากเป็นจุดสิ้นสุดที่จุดประกายจุดเริ่มต้นเล็กๆ ของจุดหมายเดียวกันนั้นขึ้นภายในใจของใครอีกหลายคน คล้ายการเกิดใหม่ของนกฟีนิกซ์ นกเฒ่าอาบร่างอันแก่ชราของตนด้วยเปลวเพลิง ก่อนจะกลับกลายเป็นลูกนกตัวน้อยที่อาศัยกองขี้เถ้าเป็นผืนผ้าอ้อมห่อตัวไว้ เป็นเรื่องมหัศจรรย์ เป็นเรื่องที่ใครหลายคนปรารถนาจะให้เกิดขึ้นกับตนเอง ทั้งที่รู้ดีว่า...สิ่งที่คิดหวังไว้ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง
ฉันถอนสายตากลับไปยังเมรุเผาศพที่เดินจากมาเมื่อครู่ ภาพเตาเผาขนาดใหญ่ที่เปิดออกกว้างจนมองเห็นโลงศพสีขาวดุลขอบทองภายในยังแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ ดอกไม้จันสีขาวบริสุทธิ์ถูกวางไว้บนขอบปูนหน้าเตาเผาดุจจะย้ำเตือนคำสัญญาที่ฉันได้ให้ไว้กับใครบางคน ฉันก้มหน้าซ่อนรอยอาลัยในดวงตา รู้ดีว่าอีกไม่นานเปลวไฟก็คงลามเลียดอกไม้จันไปพร้อมกับร่างของใครคนนั้นจนเหลือแต่เพียงเถ้าถ่าน และเขาผู้นั้นก็คงไม่สามารถถือกำเนิดเกิดใหม่บนกองขี้เถ้าได้อีกครั้งเหมือนอย่างเช่นนกฟีนิกซ์ คงเหลือไว้แต่เพียงคำสัญญาที่ไม่อาจมอดดับลงด้วยความร้อนแรงแห่งเปลวเพลิง.....คำสัญญาระหว่างเราสองคน
ฉันยังจำได้ดีถึงวันที่เราพบกันครั้งแรก คล้ายกับว่าเรื่องราวทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ วันนั้นฉันตื่นเต้นเป็นการใหญ่ที่จะได้พบเธอ ใครบางคนบอกฉันว่าเธอเป็นคนพิเศษ เป็นคนดีที่รักจะเสียสละเพื่อสังคม ในตอนนั้นฉันยังไม่ค่อยเข้าใจนัก การเสียสละจะสามารถสร้างความพิเศษให้กับใครได้จริงหรือ ถ้าอย่างนั้น บนโลกเล็กๆ ใบนี้ก็คงเต็มไปด้วยคนพิเศษมากมาย เพราะฉันเชื่อว่าต่อให้โลกจะปะทุไปด้วยความร้อนแรงแห่งการแก่งแย่งชิงดีขนาดไหน ในแต่ละวันก็ย่อมต้องมีใครบางคนที่ยินยอมเสียสละให้คนอื่นมากกว่าหนึ่งคน แล้วถ้ามีคนที่เสียสละเยอะมากขนาดนั้น การเสียสละของเธอจะเรียกว่า ‘พิเศษ’ ได้อย่างไร
ฉันเดินตามเพื่อนๆ ร่วมคณะไปพบเธอ ระหว่างการเดินทางก็อดรู้สึกประหม่าปะปนไปกับตื่นกลัวไม่ได้ การพบเจอและทำความรู้จักกับคนแปลกหน้า มักจะก่อความกังวลเล็กๆ ขึ้นภายในใจฉันอยู่เสมอ และในครั้งนี้ก็เช่นกัน ทันทีที่เราพบกัน ใครคนหนึ่งเปิดผ้าคลุมหน้าเธอออก ใบหน้าของเธอดูนิ่งเฉยและสงบเสียจนฉันอดรู้สึกหวั่นเกรงไม่ได้ ดูเธอจะไม่อนาทรร้อนใจเลยสักนิดกับการมาเยือนของพวกเรา ไม่แม้แต่จะยิ้มทักทายพวกเราเลยแม้แต่น้อย ไม่มีใครพูดอะไร นาทีนั้นมีแต่ความเงียบ แล้วในที่สุดฉันกับเพื่อนก็เดินกลับออกมา ทิ้งเธอไว้กับเพื่อนๆ ของเธอในห้องนั้นตามลำพัง
เช้าวันถัดมา ฉันตื่นแต่เช้า เดินทางมายังตึกเดิมที่เราเจอกันเมื่อวาน ฉันทักทายเธอด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ในขณะที่เธอก็ยังคงเฉยเมยกับฉันเหมือนเดิม อาจารย์หลายคนเริ่มทยอยกันเข้ามาภายในห้อง ฉันนั่งเรียนข้างๆ เธอ และอดแอบมองเธอเป็นระยะๆ ไม่ได้ เนื้อหาที่สอนวันนี้ค่อนข้างยากจนฉันเริ่มรู้สึกท้อใจ นี่แค่เริ่มเรียนวันแรก ก็ทำเอาฉันหมดกำลังใจเสียแล้ว ไม่รู้ว่าเธอจะแอบคิดเหมือนกันบ้างหรือเปล่า
แล้วช่วงเวลาแห่งการปฏิบัติก็มาถึง พวกเราทุกคนต่างยืนรายล้อมรอบๆ ตัวเธอ ใครบางคนในกลุ่มแกะกระดาษที่ห่อใบมีดออก ก่อนจะจัดการใส่มันลงไปติดกับด้าม ความคมของมีดสะท้อนกับแสงจากโคมไฟเหนือตัวเธอเป็นเงาวับ ในขณะที่ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้าสู่หัวใจของฉันอีกครั้ง แต่ถึงจะกลัวแค่ไหนฉันก็ไม่อาจละสายตาไปจากปลายมีดที่กำลังกรีดลงบนร่างของเธอได้เลย ความคมของมันทำให้ผิวหนังสีน้ำตาลของเธอแยกออกจากกัน เผยให้เห็นชั้นไขมันสีเหลืองที่อยู่ลึกลงไป ฉันรับมีดอีกเล่มมาจากคนในกลุ่ม ก่อนจะใช้มันเลาะชั้นไขมันออกจากร่างของเธอ ทันทีที่ไร้ชั้นไขมันปกคลุม เนื้อแท้ของเธอก็ปรากฏ มันทอดตัวเป็นลายยาวขนานกันไป แตกต่างกันเพียงตำแหน่งและทิศทาง ฉันหันไปมองใบหน้าเธออีกครั้ง แต่ผ้าคลุมหน้าที่คลุมไว้ทำให้ไม่อาจมองเห็นดวงตาของเธอได้ กล่าวกันว่า
หากปรารถนาจะรู้ซึ้งถึงจิตใจใครสักคนแล้ว ให้เพ่งมองลึกลงไปในดวงตา ใต้พื้นทะเลหมอกสีขาวจุดดำนั้นมีหีบความจริงซุกซ่อนอยู่เสมอ แต่ในเมื่อฉันไม่อาจทำเช่นนั้นกับเธอได้ แล้วจะรู้ได้อย่างไรถึงความรู้สึกนึกคิดภายในใจของเธอ เธอจะเจ็บมากไหม แล้วจิตใจของเธอกำลังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเหมือนกันกับฉันหรือเปล่า ฉันได้แต่กล่าวขอโทษเธอในใจเบาๆ หวังว่าเธอคงเข้มแข็งและไม่ถือโทษโกรธเคืองในสิ่งที่พวกเราทำกับเธอ
ผ่านไปสักพัก ใครคนหนึ่งในกลุ่มก็หาเส้นเลือดของเธอพบ ในขณะที่ใครอีกคนใช้ด้ายจากปลายผ้าคลุมหน้าของเธอมามัดเส้นเลือดเอาไว้ เส้นเลือดของเธอดูเล็กและเปราะบางเหลือเกิน ต่างจากหัวใจของเธอลิบลับ เธอช่างเข้มแข็งเกินกว่าที่ฉันคิดไว้นัก ตลอดเวลาที่ปลายมีดสัมผัสต้องลงบนตัวเธอ เธอกลับไม่ปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว คล้ายกับว่าเธอเต็มใจและยินดีต่อการกระทำของพวกเรา ฉันใช้ท่อนแขนปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตรงข้างขมับ ในที่สุดภารกิจวันนี้ก็จบลงเสียที หวังว่าเธอคงได้พักผ่อนและหลับสบายก่อนที่เราจะพบกันใหม่ในวันพรุ่งนี้
ฉันกลับมาพบกับเธออีกครั้งในเช้าวันนี้เหมือนเช่นในทุกๆ เช้าที่ผ่านมา เวลาผ่านไปเร็วอย่างเหลือเชื่อ เรารู้จักกันมาเกือบปีแล้วสินะ ตอนนี้ฉันเริ่มสนิทและคุ้นเคยกับเธอพอสมควรแล้ว เธอยังคงนิ่งเงียบเหมือนเคย ในขณะที่ฉันก็ยังคงกังวลใจกับการเรียนไม่ต่างไปจากวันแรก แต่สิ่งหนึ่งที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป คือความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอ ฉันเคยบอกเธอหรือยัง ฉันเป็นคนติดแม่มากๆ ทุกครั้งที่ฉันรู้สึกทุกข์ท้อหรือไม่สบายใจก็มักจะคิดถึงแม่เป็นคนแรกเสมอ แม่จะปลอบใจฉันด้วยคำพูดและแววตาอ่อนโยน สัมผัสเบาๆ จากฝ่ามือของแม่ที่ลูบลงบนแผ่นหลังดุจจะพาเอาความไม่สบายใจของฉันลอยหายไปได้เสมอ แต่ฉันไม่สามารถอยู่ติดกับแม่ได้ตลอดเวลา เราต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของตน ในระหว่างนี้ ฉันจึงทำได้เพียงเก็บความกังวลนั้นไว้ภายในใจ เพียงเพื่อจะได้กลับไปเล่าให้แม่ฟังในยามที่เราอยู่ด้วยกัน แต่เดี๋ยวนี้ฉันไม่ต้องรอนานถึงขนาดนั้นแล้ว เพราะฉันมีเธออยู่ใกล้ๆ เธอเปรียบเสมือนแม่คนที่สองที่ฉันจะสามารถปรับทุกข์ด้วยได้ เปล่าหรอก เธอไม่ได้พูดจาปลอบโยนฉันแม้แต่คำเดียว เธอยังคงเป็นเธอที่รักษาความเงียบไว้กับตัวได้เสมอ แต่เชื่อไหม เธอไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่ต้องลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจฉัน ฉันก็หายกังวลใจได้ เพราะอะไรนั้น ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ทุกครั้งเวลาฉันกลุ้มใจกับการเรียนมากๆ ฉันจะแอบบีบมือเธอเบาๆ มือของเธอถูกเลาะผิวหนังและไขมันออกไปจนหมดแล้ว คงเหลือไว้แต่เพียงกระดูกและเส้นเอ็นที่ยึดโยงกันไว้ มันจึงไม่นิ่มและอุ่นเหมือนมือของแม่ แต่มันกลับทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจได้อย่างประหลาด ปลายนิ้วเย็นชืดที่ฉันสัมผัสผ่านถุงมือคล้ายจะทำให้ความเหน็บหนาวที่เกาะกินใจฉันสลายหายไป แม้แต่ตอนที่ฉันต้องสอบหรือตอบคำถามจากอาจารย์ เธอก็ยังคงอยู่เคียงข้างฉัน แม้ว่าเธอจะไม่ได้บอกคำตอบที่ถูกต้องกับฉัน และแม้ว่าเธอจะเป็นส่วนหนึ่งของคำถาม แต่เธอกลับสร้างพลังใจให้ฉันทำข้อสอบได้อย่างปลอดโปร่งทุกครั้ง แม้ว่าฉันจะไม่มั่นใจในคำตอบ แต่ฉันมั่นใจในตัวเธอ เธอไม่มีทางปล่อยให้ฉันเผชิญชะตากรรมที่น่าวิตกอยู่เพียงลำพังแน่นอน ในขณะที่ฉันถูกข้อสอบฟาดฟันจนบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัว ท้ายที่สุดก็จะยังมีเธอที่เฝ้าคอยเยียวยารักษาฉันจนหายดี และนี่กระมังที่ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ
บ่อยครั้งที่ฉันอดรู้สึกผิดต่อเธอไม่ได้ หลายต่อหลายหนที่ฉันทุกข์ท้อต่อการเรียนจนเลือกที่จะนั่งดูอยู่เฉยๆ โดยไม่แม้แต่จะเฉียดเข้าไปใกล้ด้ามมีดที่นำทางคมของมันบาดลึกลงไปในร่างของเธอเลยแม้แต่น้อย เธออาจกำลังรู้สึกผิดหวังและตำหนิฉันอยู่ในใจ ฉันเองก็ผิดหวังไม่ต่างอะไรไปจากเธอ ผิดหวังที่ทำให้ความเสียสละของเธอไม่เกิดผลสมบรูณ์เท่าที่ควร แต่ฉันก็อดปลอบใจตัวเองด้วยเหตุผลที่ไร้น้ำหนักไม่ได้ว่า ถึงไม่มีฉัน เพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มก็สามารถทำให้การเสียสละของเธอมีค่าได้ และมีค่ามากเสียด้วย แต่ฉันรู้ดีว่าเธอไม่ได้คิดอย่างนั้น เราเปรียบเสมือนครอบครัวเดียวกันแล้ว เธอเองคงห่วงใยฉันเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง และปรารถนาจะให้ฉันได้รับความรู้เท่าเทียมกันกับทุกๆ คน ฉันเองรู้สึกซาบซึ้งใจในความจริงข้อนี้ดี และยังรู้สึกเสียใจจนถึงทุกวันนี้กับการกระทำของตัวเอง ไม่รู้ว่าฉันเคยเอ่ยปากขอโทษเธอไปแล้วหรือยัง และถึงแม้ตอนนี้จะสายไปแล้ว ฉันก็ยังอยากจะพูดคำๆ นี้กับเธออยู่ดี “ขอโทษนะคะ” หวังว่าเธอคงให้อภัยและไม่โกรธฉันนะ และขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับความปรารถนาดีของเธอ
ตลอดเวลาที่เรามีโอกาสได้พบและรู้จักกัน ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้าย เธอค่อยๆ เผยความพิเศษให้ฉันเห็นทีละนิด เธอสอนให้ฉันเรียนรู้และมองความ ‘พิเศษ’ ด้วยนิยามที่ต่างไปจากเดิม ความพิเศษไม่จำเป็นต้องหมายถึงความโดดเด่น ความแตกต่างในทางรูปธรรม แต่มันอาจเป็นความพิเศษที่ส่งตรงมาจากส่วนลึกของจิตใจก็ได้ ก๋วยเตี๋ยวเป็ดพิเศษชามนี้อาจไม่ได้พิเศษตรงปริมาณเนื้อเป็ดที่เพิ่มขึ้น เหมือนก๋วยเตี๋ยวเป็ดพิเศษชามอื่นๆ แต่ความพิเศษของมันอยู่ตรงรอยยิ้มที่ป้าคนขายมอบให้ และความละเมียดละไมพิถีพิถันในการทำอย่างมีความสุข เพราะถ้าเน้นเพียงแค่ปริมาณ ก๋วยเตี๋ยวเป็ดชามนี้ก็ไม่ได้ต่างไปจากก๋วยเตี๋ยวเป็ดพิเศษชามอื่นเลย แต่ความตั้งใจของป้าที่จะทำก๋วยเตี๋ยวเป็ดชามนี้ให้เราทานต่างหากที่พิเศษกว่าใคร ป้าทำให้เราไม่ใช่ให้คนอื่น เพียงแค่นี้ก็พิเศษแล้ว และการซื้อในวันนี้หรือในวันพรุ่งนี้ก็ถือเป็นความพิเศษอีกอย่างหนึ่ง วันนี้ป้ายังไม่สนิทกับเราความพิเศษก็อาจน้อยหน่อย แต่พรุ่งนี้ความสนิทสนมจะช่วยเพิ่มความพิเศษลงไปอีก จนก๋วยเตี๋ยวเป็ดชามนี้ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน เช่นเดียวกันกับเธอ...บุคคลพิเศษในใจฉัน
นอกเหนือไปจากนิยามของความพิเศษในมุมมองที่ต่างออกไป เธอยังทำให้คนธรรมดาอย่างฉันมองเห็นความพิเศษในตัวเอง เส้นเลือดที่โยงใยหล่อเลี้ยงร่างกายฉันย่อมไม่มีใครเหมือน เส้นประสาทที่สอดประสานทำงานกันอย่างรู้หน้าที่ของฉันย่อมไม่เหมือนใคร ฉันเป็นประติมากรรมชิ้นพิเศษเหมือนกับที่คนอื่นๆ ในโลกนี้เป็น เราทุกคนบนโลกใบนี้ล้วนแล้วแต่พิเศษด้วยกันทั้งนั้น ความแตกต่างทางความคิด ความรู้สึก วิถีชีวิต หรือแม้กระทั่งความเป็นอยู่ ทำให้ความพิเศษกระจายอยู่ทั่วทุกตารางนิ้วบนผืนโลก และโดยเฉพาะความพิเศษที่วิเศษของเธอซึ่งเป็นจุดชักนำให้เรามาพบกัน
นกฟีนิกซ์ต้องจุดไฟเผาตัวเองก่อนเท่านั้นมันจึงจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ ต่างกับจุดหมายสุดท้ายในหัวใจของเธอ ที่สามารถจุดประกายจุดเริ่มต้นเล็กๆ ของจุดหมายเดียวกันนั้นขึ้นภายในใจของฉันได้ โดยไม่จำเป็นต้องอาศัยเปลวเพลิง ไม่จำเป็นต้องถูกทำลายก่อนการเริ่มต้น แต่มันสามารถแตกหน่อต่อยอดออกไปได้ทันที และในวินาทีนี้ คำสัญญาระหว่างเรา จะเปรียบเสมือนปุ๋ยชั้นดีที่ทำให้หน่อและยอดที่แตกใหม่ในครั้งนี้เติบโตสวยงามสมเจตนารมณ์ของเธอ คำสัญญาแห่งการดำรงตนเป็นแพทย์ที่ดี...คำสัญญาที่ฉันมอบไว้แด่...เธอ...อาจารย์ใหญ่ที่รักของฉัน
You are my special one
สำหรับฉันเธอพิเศษกว่าคนไหน
และมันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป
แม้เราไม่อาจพบเจอเหมือนวันวาน
โดย...ธารธารา
ความคิดเห็น