บุรุษซาตาน

ขณะที่หญิงสาวผู้หนึ่งนามว่า  วาติกา ซึ่งกำลังขับรถจักรยานยนต์กลับจากทำงาน  เธอได้เจอชายผู้หนึ่งเดินอยู่ข้างทาง  ชายผู้นั้นเขาใช้ผ้าสีดำผืนใหญ่คลุมตัวและศีรษะ  เดินอยู่บนถนนซึ่งมุ่งหน้าเดินไปทางเดียวกับทางที่เธอจะกลับบ้าน

วา : ใครที่ไหนมาเดินดึกดื่นป่านนี้  / ขณะที่เธอกำลังจะขับรถแซงชายชุดดำไป  ร่างของชายชุดดำก็ล้มตัวลงกองกับพื้นถนน  จนวาต้องจอดรถลงข้างทางแล้วรีบวิ่งกลับมาดู

วา : ลุง...ลุง...เป็นอะไรแหน่ะ  /  วาเข้าไปช่วยพยุงร่างของชายชุดดำขึ้น  (พร้อมกับมีประกายแสงวูบขึ้นเล็กน้อย) /  ดึกป่านนี้มาเดินทำไหม  แล้วลูกเต้าไม่มาด้วยรึไงลุง  /  ชายชุดดำยังคงนิ่งเฉย  ก่อนจะเอ่ยขึ้น

ราชิต : ช่วยด้วย...

วา : ช่วย..ช่วยอะไรเหรอ...?

ราชิต : ช่วยข้าด้วย  ข้าหมดพลัง

วา : ห๋า..หมดพลัง  เอ่อ..คง หมายถึงหมดแรงสิน่ะ  เอ่อ...บ้านลุงอยู่ไหนล่ะ..เดี๋ยวฉันไปส่งไหม....

ราชิต  : ช่วยข้าด้วย....

วา : ช่วยเหรอ...OK…OK..ว่าแต่จะให้ช่วยอะไรล่ะ..ลุง

ราชิต : ข้าต้องการ..เลือด

วา : ห๋า...เลือด  เลือดอะไร....

ราชิต : เลือดเจ้าไง ...  /  ขณะที่วากำลังพยุงร่างชายชุดดำขึ้น  ชายผู้นั้นก็เงยหน้าขึ้น  จนผ้าที่คลุมศีรษะเปิดออก  เมื่อวาเห็นใบหน้าของชายชุดดำ วาถึงกับปล่อยแขนของเขาออกแล้วถอยหลังออกห่าง 

วา : นะ..นาย...ไม่ใช่ลุงอย่างที่ฉันคิดนิ่  /  เธอต้องตกใจ..ที่ชายหนุ่มซึ่งเรียกว่าลุง  แท้จริงแล้ว  เป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเอาการ  แต่ที่แปลกกว่าคนทั่วไป  ตรงที่มีหูยาวเหมือนหมาป่า

ราชิต : ฉันต้องการเลือด  เธอต้องช่วยฉัน...  /  ราชิตพูดพร้อมกับเดินก้าวเข้าหาวา  ซึ่งก้าวถอยออกห่างไปเรื่อยๆ  /  ฉันสัญญาว่าฉันดูดเลือดเธอไม่หมดหรอก 

วา : พูดบ้าอะไร  คนบ้าที่ไหนจะดูดเลือด  นายต้องบ้าแน่เลย....  /  วาหันหลังจะเดินกลับไปที่รถ  แต่ราชิต รีบคว้าแขนเธอรั้งไว้

ราชิต : ช่วยข้าก่อน...เลือด..เลือด 

วา : เฮ้ย...ปล่อย....เลือดบ้าอะไร   ปล่อย  /  ราชิตกระชากร่างวาเข้ามาในวงแขน  ก่อนจะเอียงหัวเพื่อหวังจะดูดเลือดจากเธอ  แต่วารีบพลักตัวเขาออกก่อนจะถูกเคี้ยวฝังลงที่ลำคอ  แล้วรีบวิ่งมาคว้ารถขับออกไปทันที

            วากลับมาถึงบ้าน 

วา : เฮ้อ...วันนี้มันวันอะไรว่ะ  ทำงานก็ถูกสั่งให้แก้งานใหม่  กลับมายังต้องมาเจอกับคนบ้าอีก  โอ้ย....สงสัย วันซวยของแกจริงๆ  ไอ้วาเอ้ย... / เธอวางกระเป๋าลงที่โต๊ะทำงานก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป

                ชายร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้น 

ราชิต : ฮึ...ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอ  ดีล่ะ  งั้นคืนนี้ข้าขอพักฟื้นที่นี้เลยแล้วกัน  /  ชายหนุ่มมีนามว่า ราชิต  ซาตานแห่งแดนเวท  ได้เดินเข้ามาในบ้านของหญิงสาวนามว่า  วาติกา

            เมื่อวาเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอสวมชุดนอนเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง 

วา : พรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวไปแก้งานแต่เช้าอีก  รีบนอนดีกว่า / เธอเดินมานอนลงที่เตียงก่อนจะยื่นมือมาปิดไฟที่ข้างหัวเตียง  / ตกดึกในยามค่ำคืนขณะที่หญิงสาวกำลังนอนหลับสนิทอยู่นั้น  ก็มีร่างชายผู้หนึ่งมานอนลงบนเตียงข้างเธอ / หญิงสาวพลิกตัวไปมารู้สึกเหมือนเตียงนอนวันนี้ดูคับแคบกว่าปกติ  เธอนอนหลับนิ่งลงไปโดยที่ไม่ผิดสังเกตอะไรสักนิด  ขณะที่ชายหนุ่มนอนอยู่นั้นร่างของเขาก็มีแสงระยิบระยับออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว

            เช้าวันใหม่

วา : อืม...ม..กี่โมงแล้วเนี๊ยะ  / วาคว้านาฬิกาบนหัวเตียงขึ้นมาดู  / 7.40 น. โอ้ย..สายอีกแล้ว  ขืนไปสายกว่า บก. มีหวังโดนชิ่งแน่ไอ้วา... / เธอรีบกระโดดลงจากเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานอย่างรวดเร็ว 

ราชิต : มนุษย์คนนี้ท่าทางแปลกๆ   แต่เอ๊ะ...น่าแปลกที่ตื่นขึ้นมา..ดูเหมือนว่าข้าจะอาการดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ  คงเป็นเพราะได้พักฟื้นอย่างเต็มอิ่ม  ข้าจะเห็นแกเจ้า..ที่ให้ข้าได้พักฟื้นเมื่อคืนด้วย ข้าจะไม่ดูดเลือดเจ้า / ราชิตพูดจบก็ลอยตัวขึ้นแล้วหายวับไปทันที

            ฝ่ายวาขับรถมาถึงบริษัทเฉียดกับ บก. แค่ 2 นาที  เมื่อเธอนั่งลงที่โต๊ะทำงาน บก. ก็เดินมาหาที่โต๊ะ 

บก.บิ๊ก : วา...งานที่ต้องแก้  ให้ทำตาม conserve นี้แล้วกันนะ

วา : เอ่อ...ฮะ บก.

บก.บิ๊ก : เมื่อวาน..ต้องขอโทษด้วยนะ  โดนผู้จัดการวีนมา..เลยโวยไปหน่อย

วา : แฮ่..แฮ่...ไม่เป็นไรหรอกพี่  เอ้ย...บก.  วาเข้าใจว่างานบก. ตอนนี้ก็ล้นมืออยู่แล้ว  ไหนจะโปรเจ็ค  ลูกค้าที่ให้มาอีกคงเครียดน่าดู

บก.บิ๊ก : อืม...ขอบใจมาก  ถ้าพนักงานกับลูกน้องคนอื่นๆเข้าใจแบบวาได้ คงจะดีกว่านี้  เนี๊ยะงานยิ่งเครียด  คนก็ยิ่งเครียดมองไปตรงไหนก็ไม่เจริญหูเจริญตาเล้ย...

วา : จะว่าไปบริษัทเราก็ไม่มีแพ็คเก็จเสริม  ที่จะให้พนักงานเขามีกำลังใจเลยนิ่...ถ้าเพิ่มโบนัสสิ้นปีหรือไม่ก็จัดงานให้พนักงานไปเที่ยวพักผ่อนบ้างสักปีละครั้งก็น่าจะเวิร์กกว่าเนี๊ยะ

บก.บิ๊ก : อืม...จริงด้วยสิ  ตั้งแต่ผู้จัดการ ประจักษ์ เข้ามาก็ยังไม่เคยจัดงานหรือไปเที่ยวที่ไหนกันเลยนิ่  / ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดกันอยู่ เพื่อนพนักงานก็ได้ยินจึงเอ่ยขึ้น   

เสือ : โธ่..ฉันนะ นั่งภาวนาให้ผู้จัดการคนเนี๊ยะ  ย้ายออกไปให้ไวไวเลยล่ะ

บก.บิ๊ก :ไอ้เสือ...พูดอะไรให้ระวังหน่อย  ระวังนกจะคาบข่าวไปบอกเจ้าตัวเขาไม่รู้ด้วยนะโว้ย..

วา : ดีไม่ดี  โดนกันยกแผนก..

เสือ : ไม่ต้องกลัวหรอกไอ้วา  ยัยพวกนั้นกำลังบ้าของฝากจากพี่ตุ๊กที่เพิ่งกลับมาจากไปดูงานที่พัทยามา

เก้ง : ไอ้เสือมันไปเช็คมาแล้วถึงพูดหน่ะ..พี่บิ๊ก

บก.บิ๊ก : แล้วไอ้ม้ายังไม่มาทำงานอีกเหรอเนี๊ยะ 

เก้ง : สงสัยจะมัวแต่ฝันเปียกจนลืมตื่นมั้งพี่....ฮึ..ฮึ..

บก.บิ๊ก : เอาล่ะ..เอาล่ะ  แยกกันทำงานได้แล้ว