แฮรี่ ภาคอลวนฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #18 : เปิดโปง

บทที่ 18

ในห้องต้องประสงค์สองนักเรียนปีสามมานั่งปรึกษากันเรื่องภารกิจที่สอง

"นายคิดว่าพวกนั้นจะให้นายไปเอาของใต้ทะเลสาปสินะ" เดรโกถาม

"ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ"แฮรี่บอก

"งั้นนายก็ทบทวนวิธีต่อสู้กับพวกสัตว์ใต้น้ำแทนสิ ฉันเป็นคู่ซ้อมให้" เดรโกบอกอย่างกระตือรือร้น

"ขอบใจมาก" แฮรี่ว่า

ก่อนที่เดรโกจะนึกถึงเรื่องสำคัญบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอ่ยปากถาม

"นายร่ายคาถาใต้น้ำได้หรือ"

"จริงสิ" แฮรี่คิดออกเช่นกัน

พวกเขาทั้งสองจึงได้ไปหาอ.สลาเธเรน เพื่อหาวิธีแก้ปัญหา โดยเซเวอรัสเขามาหาอ.สลาเธเรนมาสมทบด้วย ก่อนสอนพวกเขาเรื่องคาถาไร้เสียง

แถมเซเวอรัสยังให้หญ้าหนวดปลาอีก

แฮรี่ยิ้มขอบคุณสองอาจารย์ก่อนกลับหอ

หลังเด็กทั้งสองออกจากห้องไปแล้ว สองอาจารย์ก็หันมาคุยกันต่อ

"เรื่องนั้นผมจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วนะฮะ" เซเวอรัสบอก

"ที่เหลือก็แค่คอยดูสินะ" โวลเดอมอร์บอกพร้อมยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

เช้าวันนี้พวกนักเรียนต่างก็ตื่นเต้น เพราะเป็นวันประลองภารกิจที่สอง

ดัมเบิลดอร์ยืนเคียงข้างด้วยแขกกิตติมาศักดิ์สองคน ที่อาจารย์ใหญ่จากฮอกวอตส์แนะนำว่าเป็นผู้สังเกตุการณ์ส่วนกลาง

คนหนึ่งชื่อว่า แม็ดอาย มูดดี้ ที่เหล่านักเรียนต่างก็ตกใจกับรูปลักษณ์ของพ่อมดเฒ่า ที่มีตาข้างเดียว อีกข้างกลับเป็นดวงตาเทียมที่กรอกกลิ้งไปมาได้

อีกคนเป็นชายร่างอ้วน ชื่อว่า ซลักฮอร์น เป็นอดีตอาจารย์สอนวิชาปรุงยาที่มีสเนปให้การดูแลอยู่ข้างๆ

อีกด้านรูฟัจ กำลังประกาศถึงภารกิจที่สองของผู้เข้าร่วมแข่ง

"วันนี้จะให้พวกเธอไปช่วยตัวประกันที่อยู่ก้นทะเลสาบ ใครสามารถพาตัวประกันกลับมาได้ก่อนจะได้รับคะแนนสูงสุด"

หลังให้สัญญาณ ผู้เข้าแข่งขันทั้งสามก็กระโดดลงน้ำ

วิกเตอร์ใช้เวทแปลงร่างเป็นปลาฉลาม เฟลอร์ใช้เวทครอบฟองอากาศไว้รอบหัว แฮรี่ใช้หญ้าหนวดปลา ทำให้มีเหงือกหายใจได้เหมือนปลา แต่เขาไม่สามารถเปล่งเสียงพูดได้

แฮรี่สามารถว่ายน้ำและหายใจอย่างสะดวก ก่อนเลือกเส้นทางใกล้แนวปะการังและสาหร่ายทะเลด้านซ้าย

วิกเตอร์ไปทางขวาสุด ส่วนเฟลอร์ว่ายไปอีกด้าน ต่างฝ่ายต่างรีบค้นหาตัวประกันเพื่อทำเวลาให้ดีที่สุด

แฮรี่ว่ายน้ำ ไปเจอพวกกรินดี้โลว์ เด็กหนุ่มใช้คาถาไร้เสียง สบัดไม้กายสิทธิ์เสกไฟไล่พวกกรินดี้โลว์ ก่อนว่ายต่อไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ร่างโปร่งแสงของเมอร์ทิล ว่ายมาเคียงข้างเด็กหนุ่ม ก่อนว่ายนำหน้าไป ชี้ให้เห็นเสาหลักสามเสาเบื้องหน้า แฮรี่ยกมือเป็นการขอบใจเมอร์ทิล ก่อนว่ายตรงไปที่เสาหลัก

แฮรี่มองดูวพวกเงือกตัวเขียวอย่างแปลกใจ แต่พวกเขาไม่ได้ขัดขวางแฮรี่ ตอนจะช่วยเฟร็ด ขณะที่แฮรี่พิจารณาดู เฟร็ด เดรโก และเซดริกนอนหลับอย่างไม่รู้สึกอะไร

เด็กหนุ่มคลำชีพจรของเฟร็ดก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก มองเห็นวิกเตอร์มาแต่ไกล

แฮรี่รอให้วิกเตอร์พาเซดริกไปก่อน เขายังไม่เห็นเฟลอร์เลย แล้วจะมีใครมาช่วยเดรโกไหมนะ เด็กหนุ่มคิดอย่างเป็นห่วงก่อนตัดสินใจเข้าไปปลดเชือกช่วยเดรโกด้วย

พวกเงือกพยายามขัดขวางแฮรี่ แต่แฮรี่ไม่สนใจ เขาร่ายเวทขับไล่พวกเงือก ก่อนพาร่างที่หลับใหลสองร่างขึ้นไปบนบกอย่างทุลักทุเล

แฮรี่รู้สึกเจ็บหน้าอก มองดูการเปลี่ยนแปลงก็รู้ว่าหญ้าหนวดปลาเริ่มหมดฤทธิ์ เขาต้องรีบ แฮรี่พยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายพาสองร่างส่งขึ้นฝั่งไปอย่างสุดแรง มือของรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ รีบจับมือของแฮรี่ก่อนช่วยฉุดเด็กหนุ่มขึ้นฝั่งด้วยเช่นกัน

"ทำไมนายช้านักล่ะ" รอนถามอย่างเป็นห่วง

"ฉัน รอเฟลอร์ให้มาช่วยตัวประกัน แต่ยังไม่เห็นฉันเลยพามาทั้งสองคนนะ" แฮรี่บอกอย่างเหนื่อยหอบ

"เธอจะบ้าหรือเปล่า ดัมเบิลดอร์ไม่ปล่อยให้ตัวประกันตายหรอก ถ้าหมดเวลาพวกเงือกก็คงพามาส่งเองแหละ" เฮอร์ไมโอนี่แหวเพื่อนรักที่บ้าไม่เข้าเรื่อง

"จริงสิฉันลืมไปเลย" แฮรี่บอกอย่างนึกได้ แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นเดรโกทำให้เขาลืมเรื่องอื่นๆไปเลย

หลังแฮรี่ขึ้นมาได้เป็นคนสุดท้าย เพราะเฟลอร์ขึ้นมาก่อนจากการขอความช่วยเหลือเนื่องจากครอบแก้วแตกขณะต่อสู้กับพวกกรินดี้โลว์ จนต้องส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ

วิกเตอร์จึงกลับมาเป็นคนแรก ทำให้รูฟัจประกาศให้วิกเตอร์ได้คะแนนสิบเต็ม

แต่หัวหน้าเงือกส่งเสียงบอกเรื่องราวต่อดัมเบิลดอร์ ทำให้ดัมเบิลดอร์กล่าวขัดรูฟัจ ทำให้แฮรี่ได้คะแนนสิบเต็มเหมือนกัน

ทำให้แฮรี่ได้คะแนนยี่สิบเต็มสำหรับสองภารกิจแรก วิกเตอร์ได้สิบแปด ส่วนเฟลอร์ได้หกคะแนน

แฮรี่ถูกเด็กบ้านกริฟฟินดอร์โยนไปตลอดทาง

ที่ห้องรับรองดัมเบิลดอร์ กำลังให้แม็ดอายดูรูปภาพของพวกผู้เสพความตายที่ซิเลียสถ่ายรูปให้ตอนความวุ่นวายของงานแข่งขันควิชดิช

"คุณสามารถมองทะลุผ้าคลุมพวกนี้ได้มั้ยมูดดี้" ดัมเบิลดอร์ถาม

" ไม่ได้หรอก เพราะภาพพวกนี้เป็นภาพที่บันทึกมาแค่สิ่งที่เห็น ผมต้องเห็นของจริงถึงจะมองทะลุได้นะสิดัมเบิลดอร์" มูดดี้อธิบาย

"คุณสนใจพวกผู้เสพความตายด้วยหรือ" ซลักฮอร์นถามเพื่อนเก่า

"ก็พวกนี้ก่อความวุ่นวายมานานแล้วนะสิ" ดัมเบิลดอร์บอก

ทั้งสามจึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องสัพเพเหระต่อ และทั้งสองตกลงใจว่าจะมาช่วยดูแลงานตอนแข่งภารกิจที่สามให้ด้วย

หลังแข่งเสร็จสองภารกิจก็มีการประชุมลับที่ฐานทัพของผู้เสพความตายที่ตอนนี้มีผู้เข้าร่วมเพียงสี่คน เพราะที่เหลือถูกกำจัดไปจนหมด ที่ส่งไปก่อกวนที่งานควิชดิชเวิล์ดคัพก็สูญหายไปทั้งหมด

"เราคงต้องเปลี่ยนแผน เพราะเด็กพอตเตอร์ได้คะแนนนำมาเป็นอันดับหนึ่ง" เสียงหัวโต๊ะบอก

"งั้นเราคงต้องล่อเด็กนั่นมากำจัดนอกโรงเรียนให้พ้นตาดัมเบิลดอร์ซะแล้ว" อีกเสียงวางแผน

"ทำไมเราต้องกำจัดเด็กพอตเตอร์นั่น" อีกเสียงของชายร่างอ้วนถามอย่างสงสัย

"ก็เด็กคนนั้นจะเป็นผู้กำจัดเจ้าแห่งศาสตร์มืด" เสียงที่สามบอกเหตุผล ซี่งอีกคนที่นั่งใกล้พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"งั้นก็ตกลงตามนี้ ฉันจะส่งเด็กนั่นออกนอกโรงเรียนไปให้ นายกำจัดซะล่ะ อย่าให้พลาดนะ พวกเรามีโอกาสอีกแค่ครั้งเดียวแล้ว ไม่อย่างนั้นก็แย่ทั้งหมด" เสียงหัวโต๊ะบอก

หลังทุกคนแยกย้ายกันไป

ชายชุดดำร่างอ้วนเดินไปหาคนที่หัวโต๊ะ

"เรื่องโกหกชักจะย้อนกลับมาหาตัวเราแล้ว " ชายร่างอ้วนบ่น

"แต่ถ้าเราไม่กำจัดเด็กพอตเตอร์นั่น สักวันทุกคนต้องรู้ว่าไม่มีเจ้าแห่งศาสตร์มืดจริงๆที่อยู่ข้างเรา" ชายหัวโต๊ะบอก

"นั่นสิปล่อยให้ผู้ภักดีทำงานไปก็แล้วกัน ยังไงก็ไม่มีทางส้าวมาถึงตัวเราได้" ชายร่างอ้วนบอกอย่างกระหยิ่มใจ

การเรียนก็ดำเนินไปเรื่อยๆ ที่ห้องสมุดทุกคนต่างก็ตื่นใจกับข่าวของคู่รักแห่งงานเต้นรำที่มานั่งหวานที่ห้องสมุดทุกเย็น

"ตรงนี้ที่เดิร์มสแตงสอนยังไงนะ" เซดริกถามอีกฝ่าย

"อ้อตรงนี้นะเหรอ" ครัมอธิบายอย่างสนุกสนาน

"จริงสิวันหยุดพวกเราได้ออกไปเที่ยวฮอกส์มี้ดด้วย นายไปด้วยกันไหม" เซดริกเอ่ยชวน

"ฉันไปกับนายด้วยแล้ววัน อย่าลืมเป็นไกด์ให้ด้วยแล้วกัน" วิกเตอร์ถือโดยการนัดเดทซะเลย

"ก็ได้ แต่ต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อน" เซดริกบอกข้อแม้

"เอามาสิเดี๋ยวฉันช่วยทำ" วิกเตอร์บอก

หลังงานแข่งขันรอบสองทำให้เฟลอร์ได้เห็นตัวจริงของบิลที่สองฝาแฝดอุตส่าห์อ้อนให้พี่ชายมาดูเฟร็ดตกน้ำ สาวจากโบบาตองสนใจอีกฝ่ายมาก

"เอ่อคุณบิลทำงานที่กริงกรอตส์สินะคะ ปีหน้าเรียนจบฉันว่าจะทำงานที่กริงกรอตส์เหมือนกัน ไม่ทราบพอจะแนะนำได้บ้างไหมค่ะ" เฟลอร์ถามเรื่องต่างๆชวนคุย

"ก็ไม่น่าจะลำบากอะไรนะครับ" บิลเองก็ถูกใจสาววีล่าเหมือนกัน ทำให้ทั้งคู่สานความสัมพันธ์ไปไวมาก

เฟร็ดกับจอร์จต่างแอบนินทา "พี่ชายเรายิ่งกว่ารถด่วนสายฮอกวอตส์ซะอีกนะ" เฟร็ดบอก

"นั่นสิ แต่งานนี้คงต้องทำฟรีแล้วล่ะ พวกเราคงต้องสมเงินอีกสักพักกว่าจะเป็นทุนพอเปิดร้านได้" จอร์จบอก

"พวกคุณจะเปิดร้านอะไรหรือฮะ" แฮรี่ที่เดินผ่านมาถามอย่างสนใจ

"ร้านเกมกลวิเศษวิสลีย์ไง ขายพวกของเล่นมหาสนุกไง" จอร์จบอกถึงความฝันของพวกเขา

"วิเศษจังเลยฮะ"แฮรี่บอกอย่างตื่นเต้น

ส่วนรอนก็ต้องทำรายงานเองเนื่องจากว่าวันนี้เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมให้ลอก

"นายไปพูดอะไรผิดหูเฮอร์ไมโอนี่ล่ะ" แฮรี่ที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมถามอย่างสงสัย ที่เพื่อนสาวหนีขึ้นไปทำการบ้านบนหอนอนแทน

"ก็ฉันบอกไปว่าเฮอร์ไมโอนี่น่าจะทำตัวหวานๆแบบพวกสาวคนอื่นเขาบ้าง เท่านั้นแหละ แม่เจ้าประคุณสะบัดหน้าขึ้นหอนอนไปเลย" รอนบ่น

"นายนี่น้า ทีเรื่องอย่างนี้ทำไมไม่เข้าใจบ้างว่า พวกผู้หญิงเขาไม่ชอบการเปรียบเทียบ" แฮรี่บ่นเพื่อนซี้

ในที่สุดชีวิตปกติก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วราวติดปีก

งานแข่งขันภารกิจที่สามก็เริ่มขึ้นจนได้

ตรงกลางสนามเป็นเขาวงกตที่เป็นแนวพุ่มไม้สูงเกินหัวมีทางเข้าสามทาง

วันนี้คอร์นีเลียสเป็นผู้ประกาศเอง โดยรูฟัจป่วยมาไม่ได้

"วันนี้จะเป็นการประลองสุดท้าย ผู้ที่เข้าไปถึงในกลางเขาวงกตและจับถ้วยรางวัลได้ก่อนจะเป็นผู้ชนะ และนี่เงินรางวัล หนึ่งพันเหรืยญทอง" คอร์นีเลียสชูถุงรางวัลให้ดู ก่อนปล่อยดวงไฟเป็นสัญญาณการแข่งขัน

ผู้เข้าแข่งขันทั้งสามเดินเข้าไปคนละช่อง

แฮรี่เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง มือกระชับไม้กายสิทธิ์แน่น สองตามองดูทาง ก่อนเดินตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ตัวบ็อคการ์ตที่เปลี่ยนร่างเป็นผู้คุมวิญญาณทำให้แฮรี่ร่ายคาถาผู้พิทักษ์อย่างรวดเร็ว และเปลี่ยนมันกลับไปตามเดิม ก่อนออกเดินต่อเข้าไป

เด็กหนุ่มได้ยินเสียงหวีดร้องของเฟลอร์จึงวิ่งไปดู เห็นหญิงสาวติดอยู่ในเถาวัลย์ แฮรี่เรียกไฟมาทำให้เถาวัลย์หดหนี ปล่อยร่างที่สลบของเฟลอร์ลงมา

แฮรี่ใช้ไม้กายสิทธิ์ของเฟลอร์ยิงพลุขอความช่วยเหลือก่อนเดินต่อเข้าไปข้างใน

ได้ยินเสียงต่อสู้ของวิกเตอร์กับตัวอะไรสักอย่างที่น่าจะมีขนาดใหญ่ เด็กหนุ่มยังไม่ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ คิดว่าซีกเกอร์ร่างยักษ์คงจัดการได้

แต่ด้านของเขาดูเหมือนจะปลอดภัยกว่าด้านอื่นยังไงไม่รู้ แฮรี่คิดอย่างแปลกใจ

สุดทางเดิน แฮรี่เห็นถ้วยรางวัลวางอยู่ เด็กหนุ่มคิ้วขมวดมีกับดักอะไรอยู่ไหมเนี่ยทุกอย่างดูง่ายไปหน่อย มีแค่บ็อคการ์ตตัวเดียวเองเนี่ยนะ

แฮรี่ใช้คาถาเรียกของส่งผลให้ถ้วยรางวัลลอยมาหาแทนการเดินขึ้นไปเอาเพราะไม่ไว้ใจ

ทันทีที่มือแตะถูกถ้วยรางวัลแฮรี่ก็ถูกดูดขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็ว

ก่อนลอยตกลงมายังที่แห่งหนึ่ง

"ถ้วยรางวัลเป็นกุญแจนำทางนี่เอง" แฮรี่บ่น

"ยินดีต้อนรับคุณพอตเตอร์" ผู้เสพความตายในชุดดำปรากฏตัวขึ้น

"คุณรูฟัจสินะครับ" แฮรี่ทักอย่างจำเสียงอีกฝ่ายได้

"เด็กฉลาดอย่างเธอน่าเสียดายจริงๆ" รูฟัจบอก ก่อนร่ายคาถาปลดอาวุธอีกฝ่าย

แฮรี่เบี่ยงตัวหลบก่อนกางคาถาป้องกันการปลดอาวุธ และร่ายคาถาตอบโต้เช่นกัน แต่อีกฝ่ายก็หลบได้ไม่ยากเท่าไร

แฮรี่วิ่งไปหาที่กำบังเพื่อตั้งรับ เขาเสียเปรียบเพราะไม่รู้จักสถานที่ดีพอ

"ครูซิโอ" รูฟัจร่ายคาถาใส่แฮรี่ทันทีที่หายตัวมาปรากฏด้านหลังแฮรี่

เด็กหนุ่มร่ายคาถาเกราะวิเศษทัน แต่ก็โดนแรงกระแทกของคาถากระเด็นไปเหมือนกัน ก่อนกลิ้งตัวหลบคาถาโทษผิดสถานเดียวไปได้อย่างหวุดหวิด

สร้อยคอรูปงูของแฮรี่ส่งเสียงร้อง ตอบรับกับอีกหนึ่งส่วนที่กำลังจะมา

ร่างสูงในชุดคลุมสีดำของอ.ซลาเธเรนปรากฏตัวเคียงข้างแฮรี่

"อาจารย์มาได้ยังไงฮะ" แฮรี่อดถามไม่ได้

"ก็แหวนของฉันเรียกหาสร้อยของเธอไง" อาจารย์ตอบลูกศิษย์ขี้สงสัยก่อนเรียกถ้วยรางวัลให้ลอยมาใส่มือเด็กหนุ่ม ส่งร่างแฮรี่กลับไปฮอกวอตส์

"คราวนี้ก็ได้เวลาต่อสู้ของจริงแล้ว ไม่ต้องรังแกเด็ก" โวลเดอมอร์บอกเสียงเย็นร่ายคาถาโจมตีหัวหน้ามือปราบมารทันที

รูฟัจร่ายคาถาตั้งรับก่อนจะรู้ตัวว่าอีกฝ่ายเป็นมือชั้นเซียนที่ยากจะต่อกรด้วย

กุญแจนำทางพาแฮรี่หล่นลงมาที่สนามประลองอีกครั้ง

บุคคลที่มารอต้อนรับแฮรี่คือแม็ดอาย แต่ไอบางอย่างคนนี้ทำให้แฮรี่เดินถอยหลังไม่เข้าใกล้

"มานี่สิเจ้าหนู" แม้ดอายเรียกแฮรี่

"คุณเป็นคนเสกให้ถ้วยรางวัลเป็นกุญแจนำทางสินะ" แฮรี่ถามอย่างคาดการณ์ออก

"ใช่และฉันก็เป็นคนช่วยให้เธอมาถึงถ้วยรางวัลเป็นคนแรก " แม็ดอายบอก เขามองด้วยลูกตาพิเศษก่อนเสกคาถากำจัดสัตว์ประหลาดร่ายทางให้เด็กหนุ่มเพื่อจะได้ไปถึงถ้วยรางวัลคนแรก

"คุณเป็นพวกเดียวกับรูฟัจสินะ" แฮรี่ถามต่อ

"เธอชักรู้มากไปแล้วนะเด็กน้อย" แม็ดอายบอกก่อนร่ายคาถาใส่แฮรี่ทันที

แฮรี่วิ่งหลบอย่างรวดเร็ว ก่อนตอบโต้คาถาไปอย่างรวดเร็ว ทำให้อีกฝ่ายหยุดชะงักไปบ้าง

"ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันมองเห็นเธอชัดแจ๋ว" แม็ดอายบอกก่อนยิงคาถาใส่ทะลุพุ่มไม้ที่แฮรี่หลบอยู่เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด

"พอแค่นั้นแหละแม็ดอาย" ดัมเบิลดอร์บอกก่อนร่ายคาถาปลดอาวุธอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เพราะไม่ทันตั้งตัว

"สตูเฟปาย" เจมส์ ซิเลียสและรีมัสร่ายคาถาพร้อมกันสะกดนิ่งแม้ดอายไว้ ก่อนพาตัวไปห้องทำงานของดัมเบิลดอร์อย่างเงียบๆ

"มาทางนี้แฮรี่" ดัมเบิลดอร์เรียกเด็กหนุ่ม ก่อนพาเดินออกจากป่าวงกต

แฮรี่และถ้วยรางวัลเดินออกมาจากสนามแข่งขันทำให้แฮรี่เป็นผู้ชนะ โดยวิกเตอร์บาดเจ็บกับการปะทะกับแรดโบราณตัวโต เฟลอร์แค่สลบก็ฟื้นแล้ว เขามาแสดงความยินดีและขอบคุณแฮรี่ที่ช่วยตนไว้

ในห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่

"พวกเรามีเรื่องต้องพูดกันใช่มั้ยซลักฮอร์น" ดัมเบิลดอร์เกริ่น

"เรื่องอะไรหรือ" ซลักฮอร์นถามอย่างสงสัยหน้าตายตามเดิม

อีกด้านทั้งคอร์นีเลียสและรูฟัจถูกมัดติดแน่นกับเก้าอี้

"ถ้าคุณไม่อยากตอบผมถามเอาจากความทรงจำของคุณก็ได้จริงมั้ย" ดัมเบิลดอร์บอก

ก่อนหยิบใยความทรงจำสีขาวของจากศีรษะของซลักฮอร์น แผ่ไปบนอากาศที่ร่ายเวทไว้

ปรากฏภาพซลักฮอร์นนั่งคุยกับเซเวอรัสเมื่อหลายวันก่อน

"อาจารย์ครับผมมาเยี่ยมนะครับ"เซเวอรัสว่าก่อนส่งกระเช้าของเยี่ยมให้อีกฝ่าย

"แหมเธอช่างรู้ใจของชอบฉันจริงๆ " ซลักฮอร์นบอก

"จริงด้วยอาจารย์ว่างพอจะไปเป็นเกียรติในงานแข่งขันไตรภาคีไหมครับ พออาจารย์ใหญ่ทราบว่าผมจะมาเยี่ยมอาจารย์ก็ให้เชิญอาจารย์ไปชมงานแข่งขันด้วยนะครับ" เซเวอรัสบอก

"ดีจริงที่ดัมเบิลดอร์ยังไม่ลืมฉัน แต่คงมีจุดมุ่งหมายอะไรอีกละสิ" ซลักฮอร์นถามดักคอ

"ครับก็อาจารย์เป็นคนใหญ่คนโตที่แม้แต่รมต.ยังต้องเกรงใจนี่ครับ การแข่งคราวก่อนดูไม่ชอบธรรมเท่าไร อาจารย์ใหญ่ว่าถ้าเชิญผู้ทรงคุณวุฒิไปเป็นผู้สักเกตุการณ์อาจทำให้การเล่นตุกติกลดลงนะฮะ แถมดัมเบิลดอร์ยังจะให้ไปเชิญแม้ดอายมาเป็นผู้ดูแลให้ด้วยนะครับ จะได้มองให้ทั่วงานนะครับ" เซเวอรัสบอก

"แม็ดอายหรือ ถ้าเป็นตาวิเศษของเจ้านั่นก็น่าจะช่วยได้ " ซลักฮอร์นออกความเห็น

"ไว้ผมเยี่ยมอาจารย์เสร็จก็ว่าจะไปเชิญแม้ดอายต่อ เพราะอยู่ใกล้กันนี่ครับ"เซเวอรัสบอกกำหนดการต่อ

"เดี๋ยวฉันไปบอกให้ก็ได้ เพราะเจอกันบ่อยๆ" ซลักฮอร์นบอก

"แต่จะรบกวนอาจารย์เปล่าๆ เพราะดัมเบิลดอร์ฝากธุระมาให้ผมทำอีกอย่างด้วย" เซเวอรัสบ่น

"งานอะไรเหรอ" ซลักฮอร์นถามอย่างสนใจ

"อาจารย์ใหญ่ฝากรูปมาให้แม้ดอายดูนะฮะว่าพอจะเห็นหน้าของผู้เสพความตายใต้ผ้าคลุมหน้าไหมนะครับ" เซเวอรัสบอก

"เธอเอารูปติดมาด้วยหรือ" ซลักฮอร์นถามสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ไม่ได้เอามาหรอกครับ อยู่ที่ดัมเบิลดอร์นะครับ เห็น่ว่าจะให้แม็ดอายดูตอนไปฮอกวอตส์" เซเวอรัสอธิบาย

"อืมเดี๋ยวฉันบอกธุระนี่ให้ด้วยไม่ต้องห่วง" ซลักฮอร์นบอกเสียงใจดี

หลังเซเวอรัสลากลับ ซลักฮอร์นใส่ชุดคลุมสีดำออกไปพบคนผู้หนึ่งที่นั่งอยู่หลังม่านปรึกษาเรื่องที่ทราบมาจากเซเวอรัส

"ยังพอแก้ไขทัน เดี๋ยวผมจัดการเอง คุณไม่ต้องกังวล" เสียงอีกฝ่ายตอบมา

"คุณยังมีอะไรจะแก้ตัวไหม"ดัมเบิลดอร์ถามเมื่อภาพทั้งหมดสิ้นสุดลง

"แก้ตัวเรื่องอะไรเหรอ" ซลักฮอร์นแกล้งทำไม่เข้าใจ

"คุณเป็นคนเดียวที่ทราบเรื่องที่ผมอยากให้แม็ดอายมาที่ฮอกวอตส์ ดังนั้นคุณและพวกของคุณจึงไปจัดการกับแม็ดอาย โชคดีที่เขาไม่อยู่บ้านเพราะเป็นช่วงท่องเที่ยวพอดี คุณเลยเอาเส้นผมของเขาและตาปลอมกับขาเทียมอะไหล่ออกมาจากบ้านเขา เพื่อมาสวมรอยเป็นแม็ดอาย" ดัมเบิลดอร์สรุป

"เรื่องแค่นี้แล้วคุณจะสรุปว่าผมให้ความร่วมมือกับผู้เสพความตายได้อย่างไร" ซลักฮอร์นเถียงต่อ

"นั่นสิ บางทีถ้ารอให้น้ำยาสรรพรสหมดฤทธิ์เราอาจได้คำตอบว่าเป็นแม็ดอายตัวจริงไหม" ดัมเบิลดอร์บอก