แฮรี่ ภาคอลวนฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #19 : เรื่องร้ายสิ้นสุด

บทที่ 19

ร่างของแม็ดอายบนเก้าอี้ เริ่มเปลี่ยนร่าง ตาปลอมและขาเทียมกระเด็นหลุด ร่างเปลี่ยนสภาพกลายเป็นร่างของชายคนหนึ่งที่สามสหายแห่งกริฟฟินดอร์รู้จักดีในนาม

"ปีเตอร์ เพ็ตดิกรู"

"ดีจริงไม่ต้องเสียเวลาตามหา" เจมส์ว่า

ร่างที่นั่งติดเก้าอี้ อยู่นิ่งด้วยคาถาสะกดนิ่ง มีเพียงใบหน้าที่แสดงสีหน้าตกใจ ต่อความลับที่ถูกเปิดเผย

ดัมเบิลดอร์มองดูการเปลี่ยนแปลงที่นึกไว้แล้วด้วยสีหน้าสงบ ก่อนหันมาถามเพื่อนเก่าต่อ

"ผมให้เซเวอรัสไปบอกคุณเองว่าต้องการพบแม้ดอาย และคุณก็ตกหลุมในคนในองค์การแปลงร่างมาเป็นแม็ดอายเพื่อไม่ให้แม็ดอายชี้ตัวผู้เสพความตาย แต่มันทำให้คุณเปิดเผยตัวจริงออกมาว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์การนะ ซลักฮอร์น" ดัมเบิลดอร์สรุปเรื่องทั้งหมด

"ฉัน..." ซลักฮอร์นรู้สึกว่าในที่สุดความลับที่ถูกปิดมานานก็ถูกเปิดเผยออกมา และเขาก็ไม่มีอะไรที่จะแก้ตัว

"ทำไมจอมมารไม่มาช่วยพวกเรา" คอร์นีเลียสหันไปถามหางหนอน

เจมส์คลายเวทสะกดนิ่งให้หางหนอน แต่ก็ตรึงอีกฝ่ายให้ติดแน่นอยู่กับที่

"ทำไมไม่ตอบความจริงไปล่ะ ปีเตอร์" เจมส์ถามอดีตเพื่อนสนิทที่กล้ามาทำร้ายลูกชายคนเดียวของเขา

"มันไม่มีเจ้าแห่งศาสตร์มืดมาตั้งแต่แรก พวกเราไม่เคยร่วมมือกัน"ปีเตอร์สารภาพความจริงด้วยเสียงแหบเครือ

"ไม่มี หมายความว่าอย่างไร" รูฟัจถามด้วยอีกคนอย่างไม่เข้าใจ เพราะทุกที หางหนอนจะเป็นคนไปรายงานเรื่องราวโดยตรงต่อเจ้าแห่งศาสตร์มืดทุกที

"ทุกครั้งนายก็ว่านายท่านสั่งมา หรือจะนำเรื่องไปบอกนายท่านทุกทีนี่" คอร์นีเลียสถามซ้ำ อย่างสับสน

"ก็หมายความว่าไม่มีเจ้าแห่งศาสตร์มืดที่อยู่ข้างพวกแกมาตั้งแต่แรก พวกแกทำงานรับใช้หางหนอนกับซลักฮอร์นไง"ซิเลียสทนความโง่ของสองผู้ยิ่งใหญ่แห่งกระทรวงไม่ได้ เลยเฉลยความจริงให้ฟัง

"ผมคงรวบรวมหลักฐานทั้งหมดเสนอต่อศาลสูงให้พิจารณาคดีพวกนี้นะ" ดัมเบิลดอร์บอกก่อนหันไปหาเพื่อนเก่า

"ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณคิดทำเรื่องพวกนี้ขึ้นมาซลักฮอร์น" ดัมเบิลดอร์ถามอย่างอยากรู้

"คุณไม่เข้าใจหรอก อัมบัส อำนาจนะเป็นสิ่งที่วิเศษเพียงไร" ซลักฮอร์นบอก

"ผมคงไม่เข้าใจจริงๆ"ดัมเบิลดอร์พยักหน้ารับคำ

"นายล่ะ " เจมส์หันไปถามอดีตเพื่อสนิท

"ฉันเคยได้ยินเรื่องเจ้าแห่งศาสตร์มืด มันทำให้รู้สึกถึงอำนาจที่พ่อมดหนึ่งคนมีเหนือพ่อมดอื่นๆทั้งหมด และเมื่อฉันแอบอ้างชื่อครั้งแรกก็พบว่ามีคนยำเกรงทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้า เมื่อได้ลองโกหกครั้งหนึ่ง ก็ต้องมีครั้งที่สองตามมา และนายก็ไม่สามารถเลิกมันได้ เริ่มต้นเมื่อฉันได้ยินเรื่องเจ้าแห่งศาสตร์มืดจากปากของลี่ลี่ สีหน้าที่เธอพูดถึงเจ้าแห่งศาสตร์มืดเต็มไปด้วยความชื่นชม ยิ่งทำให้ฉันอิจฉา แต่เมื่อฉันไม่อาจเป็นได้เหมือนอย่างน้อยแค่ชื่อในเงามืดก็ยังดี" หางหนอนบอกเหตุผลของเรื่องทั้งหมด

"นั่นน่ะนะที่เป็นสาเหตุให้นายฆ่าคนมากมายและทำเรื่องบ้าๆอีกตั้งเยอะ" รีมัสที่เงียบมานานถามขึ้นในที่สุด

"ใช่ ฉันก็แค่อยากยิ่งใหญ่ให้เหมือนเจ้าแห่งศาสตร์มืด เลยแอบอ้างชื่อ แล้วพวกนายมาเกี่ยวอะไรด้วย" ปีเตอร์ถามอย่างโมโหที่เพื่อนเก่ามาขัดขวางทางของเขา

"ก็นายเล่นจะฆ่าแฮรี่นะสิ ไม่คิดซะบ้างว่านั่นมันลูกเจมส์กับลี่ลี่ และเป็นลูกทูนหัวของพวกเราด้วย" ซิเลียสบอกเสียงโมโหที่อีกฝ่ายยังไม่มีท่าทางสำนึกผิด ทั้งที่เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว

ปีเตอร์ได้แต่ก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับผู้ใด เขาเคยคิดว่าแค่เด็กนั่นตายทุกอย่างก็จะกลับมาเริ่มต้นใหม่ได้ พวกเขาก็จะอยู่ต่อไปเรื่อยๆ แต่ทุกอย่างผิดแผนไปหมดตั้งแต่เริ่มแผนกำจัดแฮรี่ และนำมาสู่จุดจบขององค์การที่ก่อตั้งมาสิบกว่าปี

หลังเหตุการณ์ทั้งหมดจบลง

ได้มีการไต่สวนคดีย้อนหลังทั้งคดีของผู้เสพความตายที่พิจารณาโดยกระทรวงสมัยก่อน คดีของบาร์ทีเมียส รวมทั้งคดีของคอร์นีเลียส รูฟัจ ปีเตอร์ ส่วนซลักฮอร์นนั้นไปพักผ่อนแบบาถาวรอยู่ที่รพ.เซ็นต์มังโก เนื่องจากปัญหาสุขภาพกายและจิต

เหล่านักเรียนต่างก็สนุกสนานกับวันปิดเทอมที่จะมาถึง

พวกตัวแทนจากโรงเรียนต่างๆก็อยู่ฉลองวันปิดภาคเรียนที่ฮอกวอตส์ ก่อนเดินทางกลับบ้านของพวกเขา

วิกเตอร์ สัญญาว่าจะไปเยี่ยมเซดริกที่บ้านตอนปิดเทอม

เฟลอร์ก็ขอไปเที่ยวบ้านวีสลีย์ตอนปิดเทอมด้วยเช่นกัน แต่ทั้งรอนและจินนี่ไม่ค่อยอยากได้เฟลอร์เป็นพี่สะใภ้เท่าไหร่

ในรถไฟฮอกวอตส์ที่จะพาพวกเด็กๆกลับบ้าน ในห้องของพวกแฮรี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ ทุกคนกำลังสนุกกับเกมไพ่

เสียงหนวกหูดังมาจากทางเดิน เมื่อเปิดออกไปดู พบดอกไม้ไฟที่วิ่งไล่คนกำลังวิ่งไล่ดีน เชมัสอยู่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นฝีมือของใคร

เฟร็ดกับจอร์จกำลังประชาสัมพันธ์ผลิตภัณฑ์ของร้านเกมกลวิสลีย์ ที่มียอดการสั่งซื้อช่วงปิดเทอมทะลุเป้า

รถไฟจอดที่สถานนี้คิงครอส์ แฮรี่เก็บของลงจากรถ ก่อนเหลือบตาเห็นถุงเงินรางวัลที่ก้นกระเป๋า เด็กหนุ่มยิ้มอย่างสมเพชเมื่อนึกถึงสาเหตุที่เขาได้  แผนกำจัดตัวเขาโดยฝีมือของปีเตอร์

"เฟร็ด" แฮรี่เรียกอีกฝ่ายโยนถุงผ้าให้ เฟร็ดรับถุงผ้าอย่างงง เมื่อเด็กหนุ่มเปิดดูเห็นเหรียญทองเต็มถุง เงยหน้ามองแฮรี่

"ผมยกให้ไว้เป็นทุนเปิดร้าน" แฮรี่บอก

"ขอบใจ" เฟร็ดบอก อย่างยินดี

"ไว้เราจะให้สิทธิพิเศษนายเป็นเจ้าของผลิตภัณฑ์แรกที่พวกเราผลิตได้ทุกล็อตแล้วกัน" จอร์จบอกส่งยิ้มมาให้เช่นกัน

แฮรี่โบกมือให้สองฝาแฝด ก่อนลงจากรถไปหาบิดา มารดา ที่ยืนรอรับอยู่

วันปิดเทอมที่สงบสุขได้เริ่มขึ้นแล้ว ยามเช้าของบ้านพอตเตอร์เริ่มด้วยอาหารเช้าที่แฮรี่ลงมาช่วยมารดาเตรียมอย่างสนุกสนาน

"สนุกกันใหญ่เลยนะแม่ลูก"เจมส์ทักทายสองแม่ลูกที่กำลังทำครัวกันเสียงดังไปถึงข้างนอก โดยมาเอลฟ์รับใช้ยืนมาตาปริบๆ

"จริงสิปิดเทอมพ่อพอมีเวลาว่าง จะไปเที่ยวที่ไหนดีล่ะ" เจมส์ถามอย่างอารมณ์ดี

"ไปทะเลกันไหมฮะ" แฮรี่เสนอที่ที่อยากไป

"ก็ไม่เลวนะค่ะคุณ" ลี่ลี่เห็นด้วย

ก่อนที่เจมส์จะออกไปทำงาน สองแม่ลูกก็หาหนังสือแนะนำการท่องเที่ยว หาที่จะไปกันอย่างสนุกสนาน

"ที่นี่ก็น่าสนใจนะฮะ" แฮรี่ว่าชี้ในดูทะเลแถบคาริเบียน

"แม่ว่าทะเลแถวเอเชียก็สวยนะ"ลี่ลี่ว่า

เสียงป็อบดังขึ้น ทำให้สองแม่ลูกหันไปดูทางเตาผิง เห็นเป็นนาซิสซากับเดรโกที่มาเยี่ยม

"ทำอะไรกันอยู่เสียงดังเชียว" นาซิสซาถามสองแม่ลูกเพื่อนสนิท

"ก็หาที่เที่ยวช่วงปิดเทอมนี่ละ" ลี่ลี่ว่า

"จะไปเที่ยวทะเลกันเหรอ" เดรโกถามหลังสังเกตุเห็นว่ามีแต่พวกรูปภาพทะเลเป็นส่วนใหญ่

"ใช่ฉันยังไม่เคยไปเที่ยวทะเลเลย" แฮรี่บอกสีหน้าตื่นเต้น

"มาฉันช่วย " เดรโกว่าพลางเลือกรูปทะเลกองโต

"เฮ้ คนไปเที่ยวน่ะฉันนะ นายจะมาตัดสินใจแทนได้อย่างไร" แฮรี่ท้วง

"ก็ฉันไปด้วยไง ไปด้วยกันก็ต้องช่วยเลือกไง" เดรโกบอกเหตุผล

สองคนนั่งทะเลาะกันเลือกกันไปอยู่นานก็ไม่ได้ข้อสรุปสักที

"เด็กๆทานอาหารเที่ยงได้แล้ว" ลี่ลี่บอก หลังเห็นว่าเป็นเวลาอาหารแล้วก็ยังไม่ได้ข้อสรุป

"ทำไมเลือกกันนานจังล่ะจ๊ะ" นาซิสซาถามอย่างสนใจ

"ก็มันสวยไปทุกทีทำให้เลือกไม่ถูก ผมว่าจะไปถามพ่อซิเลียสดูก่อนว่าที่ไหนสวยที่สุดค่อยเลือกดีกว่า" แฮรี่บอกเหตุผล

"แฮรี่นะสิเรื่องมาก" เดรโกบอกมารดา

"แหมอย่าทะเลาะกันสิ "นาซิสซาปรามลูกชาย ทีตอนอยู่บ้านบ่นคิดถึงอยากมาเจอแฮรี่ แต่พอเห็นหน้าก็มาชวนทะเลาะกันซะแล้ว คิดพลางส่ายหน้าอย่างเอ็นดู

ในที่สุดตอนเย็นก็ตกลงกันได้ว่าจะไปเที่ยวบาหลี เพราะหาดสวย และถูกใจเจ้าตัวเล็กมากที่สุด

โดยนายลูเซียสไปไม่ได้เพราะติดธุระ แต่ก็ให้บอดี้การ์ดตามไปดูแลภรรยาและลูกชายแทน แต่ทางครอบครัวพอตเตอร์ไปด้วยกันได้หมด แถมด้วยซิเลียสที่พาเซเวอรัสไปเที่ยวด้วย

การเดินทางไปแบบมักเกิ้ลต้องขึ้นเครื่องบินไปกัน และเมื่อถึงสนามบินก็มีรถของทางโรงแรมไปรับ

แฮรี่ในชุดกางเกงสามส่วนสีอ่อน ผมสีดำยาวผูกเป็นเปียไว้ข้างหลัง ใส่หมวกกันแดดนั่งในรถตู้ติดกับเดรโก ที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืด กางเกงยีนส์ แต่สวมแว่นกันแดดสีดำเข้าไปอีก แต่ก็ถือว่าดูดีเมื่อเทียบกับพวกพ่อมดแม่มดคนอื่นที่แต่งตัวเป็นมักเกิ้ล

ส่วนซิเลียสที่เดินทางบ่อยไม่มีปัญหาเพราะชินแล้ว ส่วนเซเวอรัสเพลียเพราะไม่เคยเดินทางไกลติดต่อกันยาวนานแถมยังเมาเครื่องบินเสียอีกทำให้ต้องนั่งพิงซิเลียสมาตลอดทาง ส่วนสองสาวแกร่งแห่งยุคยอดคุณแม่ที่เมื่อถึงโรงแรมก็สามารถออกช็อปปิ้งต่อได้เลย

แฮรี่ไปเดินริมชายหาด โดยมีเดรโกเดินมาด้วย ทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งชายหาด โดยเฉพาะแฮรี่ สร้างความไม่พอใจให้กับเดรโกเป็นอย่างมาก เขารู้สึกว่าเลือกผิดจริงๆ ความจริงน่าจะไปที่ที่ไม่มีคนมากกว่านี้

แขนเรียวสะกิดคนตัวสูงที่เดินเคียงข้าง "นายกินไอศกรีมไหม" แฮรี่ถาม ส่งสายตาว่าอยากกินนะมาให้ด้วย

"ก็ได้" เดรโกว่าก่อนเดินไปซื้อไอศกรีมสำหรับสองคน ก่อนหันมาแทบจะร่ายคาถาพิฆาต กับพวกหนุ่มๆที่มายืนร่ายล้อมร่างบาง

แฮรี่กำลังส่ายหน้าปฎิเสธพวกคนที่เข้ามาชวน "นั่นเพื่อนผมมาแล้ว" แฮรี่บอกส่งยิ้มโล่งอกให้เดรโกทันที

เดรโกส่งสายตาพิฆาตไปให้ผู้คนที่ยืนรายล้อมเด็กหนุ่ม ทำให้แต่ละรายค่อยๆปลีกตัวออกไปเพราะกลัวรังสีอำมหิตที่ร่างสูงเปล่งออกมา

"น่าอิจฉานายจังที่ตัวสูงทำให้ไม่มีคนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงเหมือนฉัน" แฮรี่บ่นเบาๆ

"ฉันถึงได้บอกว่าอย่าออกมาเดินตามชายหาดคนเดียว " เดรโกบอกอีกฝ่าย ถึงสาเหตุที่เขาต้องตามออกมาเป็นเพื่อน ก็แฮรี่ใส่ชุดที่แยกไม่ออกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แถมยังหน้าหวานตัวเล็กบางอีกยิ่งทำให้เข้าใจผิดไปอีก

"คราวหน้าฉันใส่ชุดว่ายน้ำออกมาเลยแล้วกันคนจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก" แฮรี่บอก

เดรโกสำลักไอศกรีมทันที ยิ่งคิดภาพคนข้างๆ ในชุดว่ายน้ำแล้ว ยิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายมาคนเดียวไม่ได้ใหญ่

อาหารเย็นที่ทางโรงแรมจัดให้เป็นอาหารซีฟูด ทุกคนสนุกกับการทานอาหารแปลกตาเป็นอย่างมาก แต่ที่น่าจับตามองแต่ต้องแอบชำเลืองคงเป็นคู่ของซิเลียสกับอาจารย์สอนวิชาปรุงยาที่ฝ่ายแรกเอาใจร่างบางน่าดู และฝ่ายหลังก็ทิ้งมาดในห้องเรียนไปหมด เล่นเอาแฮรี่ตาค้าง หันมายิ้มสบตากับเดรโกแก้เขินเวลาแอบชำเลืองมองเป็นระยะ

"นายไม่ต้องแอบมองอาจารย์บ่อยก็ได้" เดรโกกระซิบข้างหูแฮรี่

"แต่ถ้าเอาไปเล่าให้ใครฟัง ต้องไม่มีใครเชื่อแน่ๆ "แฮรี่บอกหน้าเป็นสีชมพูเล็กน้อย

"ทานอาหารเสร็จ ไปดูดาวกันไหม" เดรโกชวนเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายชอบดูดาว

"จริงด้วยเกือบลืม ไปสิไป " แฮรี่บอกก่อนลุกอย่างรวดเร็ว โดยมีร่างสูงเดินตามไปติดๆ

"ดาวเต็มฟ้าไปหมดเลยเดรโก" แฮรี่บอกเสียงตื่นเต้น

"จริงด้วย "เดรโกรับคำ เพราะสิ่งที่เขามัวแต่มองนะมันแสงระยิบระยับในดวงตาสีเขียวคู่นั้นตะหากที่ดึงดูดความสนใจของเขาทั้งหมด ตอนอยู่โรงเรียนก็ไม่ได้ใกล้ชิดเท่าไรเพราะอยู่คนละบ้าน แถมยังมีสองตัวพ่วงอีกทำให้เข้าใกล้แฮรี่ลำบาก ดีที่พวกแม่ๆของเขาสนิทกัน ทำให้ได้อยู่ด้วยกันตอนปิดเทอมอย่างนี้

"นายอย่าวิ่งเร็วนะสิเดี๋ยวหกล้มหรอก" เดรโกเตือนอีกฝ่าย ก่อนจับมือแฮรี่เดินไปด้วยกัน

หลังทานอาหารเสร็จพวกพ่อ แม่ก็พักผ่อน อีกคู่ก็พักผ่อนเช่นกัน

"นายหายอาการเมาเครื่องบินแล้วหรือยัง เซ" ซิเลียสถามอีกฝ่าย

"ดีขึ้นแล้วล่ะ" เซเวอรัสบอก ยังรู้สึกเขินกับสายตาของใครต่อใครไม่หาย โดยเฉพาะเจมส์กับแฮรี่ที่ชำเลืองมาดูเป็นระยะ กับลีลาหวานไม่เกรงใจใครของคนรัก

"งั้นก็ถือว่ามาฮันนี่มูนแล้วกันนะ" ซิเลียสบอกยิ้มๆ เคลื่อนร่างมาสวมกอดอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง

เซเวอรัสหันหน้ามาจะต่อว่าแต่ก็ได้รับจุมพิตจากอีกฝ่าย ยุติเสียงบ่นทั้งหมด เหลือแต่เพียงเสียงครางเร้าอารมณ์แทน

แฮรี่กับเดรโกกลับจากดูดาวแถมเล่นน้ำทะเล ทำให้ต้องอาบน้ำตาม ก่อนจะมาเล่นเกมกันต่อในห้องนอนที่ทั้งคู่นอนห้องเดียวกัน เป็นห้องที่มีเตียงเดียวแต่เป็นคิงส์ไซด์  ทั้งคู่นอนกันคนละด้าน ก่อนจะก่ายเกยกันและซุกเคียงกันในที่สุด