แฮรี่ ภาคอลวนฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #14 : การค้นหา

บทที่14 การค้นหา

หลังงานควิชดิชจบลง  คนในกระทรวงก็ได้พักผ่อน

ที่โรงจอดรถบ้านโพรงกระต่าย สองหัวหน้าลูกน้อง กำลังจัดบัญชีข้าวของกันต่อ เพราะเก็บเอาไว้ตั้งแต่ก่อนงานควิชดิช ผลัดไว้มาทำทีหลัง

"อันนี้รุ่นพี่ไปเอามาจากไหนฮะ" รีมัสถามที่มาของกล่องประหลาดในมือ

"เอ้ พี่ก็จำไม่ได้นะ" อาเทอร์บอกอย่างนึกไม่ออกว่ามันมาจากไหนเหมือนกัน

"งั้นผมเอาไปตรวจสอบกับใบงานที่บ้านแล้วกันนะครับ" รีมัสบอก รวบรวมของอีกสองชิ้นที่เหลือ

"เฮ้อ เสร็จซะที " อาเทอร์บอก เพราะพรุ่งนี้เขาต้องเข้าประชุมการเตรียมงานประลองเวทไตรภาคีอีก ช่วงนี้กระทรวงขยันจัดงานใหญ่จริงๆ สร้างชื่อน่าดู

หลังอาบน้ำเสร็จ รีมัสก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญ

"นายมาได้ยังไงนะ" รีมัสถามอย่างสงสัย

"ฉันถามที่อยู่บ้านนายจากซิเลียสมานะ" บาร์ตี้บอก

"มีธุระอะไรหรือ" รีมัสว่า

"ฉันว่าจะเข้าไปสืบข่าวในกระทรวง กับหาหลักฐาน เผื่อว่ามันจะมีร่องรอยอะไรบ้าง เพราะผมของคอร์นีเลียสกับรูฟัจก็ได้มาแล้ว" บาร์ตี้บอกธุระ

"งั้นเอาเป็นวันที่ฉันอยู่เวรเฝ้ากระทรวงแล้วกัน เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือได้" รีมัสบอกอีกฝ่าย ไม่ได้เอ่ยปากห้ามอะไร

"นั่นอะไรนะ" บาร์ตี้มองดูของบนโต๊ะของรีมัส

"ของไม่ระบุที่มา เอามาจากที่ทำงานนะ " รีมัสบอก

บาร์ตี้เดินเข้าไปดูอย่างสนใจ ก็ลองร่ายเวทใส่ทดสอบ ตัวหนังสือสีแดงปรากฏบนฝากล่อง

"ของที่ไกลกลับอยู่ใกล้"

"เอ๋ มีปริศนาด้วย น่าสนใจ" บาร์ตี้บอกนึกสนุก ก่อนลองร่ายเวทกับของสองชิ้นที่เหลือต่ออย่างสนใจ

"กุญแจนำทาง สู่ที่ขานไข"

"แล้วชิ้นนี้ล่ะ" รีมัสบอกอย่างสนใจด้วย ยื่นหน้าเข้ามาดูจนชิด

"ลองดูแล้วกัน"  บาร์ตี้บอกก่อนร่ายเวทใส่ของชิ้นสุดท้าย

"มาเรียน่า เรนีย่า"

"ชื่อใครนะ" รีมัสถามอย่างงุนงง หันไปมองหน้าอีกฝ่าย เห็นน้ำตาคลอบนหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย

"ชื่อของแม่นะ ของพวกนี้เป็นของพ่อ " บาร์ตี้บอก

"หมายความว่าของพวกนี้เป็นเบาะแสที่จะนำทางไปสู่หลักฐานที่พ่อนายรวบรวมไว้สินะ" รีมัสพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"ใช่แต่เราต้องตีปริศนาให้ออก" บาร์ตี้บอก

"ของที่อยู่ไกลกลับใกล้หมายความว่าอยู่ใกล้จนนึกไม่ถึงได้มั้ย" รีมัสออกความเห็น

"น่าจะใช่ แต่ไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร  แต่ฉันคิดว่าพ่อคงบอกใบ้ว่าได้ซ่อนของพวกนั้นไว้ที่กระทรวงล่ะมั้ง" บาร์ตี้สรุปแบบเดาส่ง

"ก็น่าจะเข้าเค้านะ แล้วชื่อแม่นายน่าจะเป็นรหัสอะไรสักอย่าง" รีมัสว่าต่อ

"การจะไปสู่สถานที่นั้นต้องหากุญแจนำทางให้เจอเสียก่อน" บาร์ตี้ตีความต่อ

"งั้นก็มาลองคิดดูว่าของพวกนี้เป็นกุญแจนำทางได้ไหม" รีมัสบอก

"งั้นมาลองดู ฉันจะร่ายเวทของแต่ละชิ้น ด้วยชื่อของแม่แล้วลองจับพร้อมกันแล้วกันนะ" บาร์ตี้บอก อย่างทดลองสมมติฐานทั้งหมด

"เดี๋ยวอย่าพึ่ง ถ้ามันพาเราไปที่ที่เก็บของสำคัญได้จริง เราควรเตรียมพร้อมก่อนจะดีกว่านะ" รีมัสว่า ก่อนไปหยิบผ้าคลุมล่องหน และของจิปาถะเตรียมพร้อมไปด้วย

"จริงด้วยฉันเกือบลืม เซเวอรัสพึ่งให้น้ำยาสรรพรสที่ปรุงเสร็จมา ฉันเอาไปด้วยดีกว่า เผื่อต้องใช้" บาร์ตี้บอก ก่อนเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน

"เสร็จแล้ว พร้อมนะ" บาร์ตี้ถามอีกฝ่าย

"เรียบร้อย "รีมัสว่า

"หนึ่งสองสาม มาเรียน่า เรนีย่า" พวกเขาจับของสิ่งแรก ไม่เกิดอะไร ทั้งคู่ถอนหายใจ

"ลองชิ้นนี้แล้วกัน" บาร์ตี้ว่าก่อนหยิบของชิ้นที่สามมาลองก่อน

"มาเรียน่า เรนีย่า" ทั้งคู่มองหน้ากัน

"มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นมั้ง" บาร์ตี้บ่น ก่อนลองชิ้นสุดท้าย ชิ้นที่มีชื่อแม่ของบาร์ตี้ปรากฏ

"มาเรียน่า เรนีย่า" ทั้งคู่แตะของพร้อมกัน ฟุบ แรงดึงมหาศาล ฉุดพวกเขาลอยไปอย่างรวดเร็ว ตกลงมาในห้องๆหนึ่ง

"ที่นี่ที่ไหน" บาร์ตี้ถาม

"ห้องของรมต.คอร์นีเลียสนะสิ" รีมัสบอกเสียงเบา เมื่อจำได้

"งั้นรอเดี๋ยวนะ " บาร์ตี้ว่าก่อนเอาผมคอร์นีเลียสมาใส่น้ำยาสรรพรส ดื่มเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนเปลี่ยนร่างเป็นคอร์นีเลียส

"เหมือนใช้ได้นี่" รีมัสบอกเมื่อเห็นท่าทางอีกฝ่าย

"นายเอาผ้าคลุมลองหนใส่เสีย วันนี้ไม่ใช่เวรนายนี่" บาร์ตี้บอกเพื่อความรอบคอบ ขณะมองสำรวจห้องอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

"เห มีกระจกส่องด้วย คอร์นีเลียสนี่สำอางไม่เบานะ มีกระจกในลิ้นชักด้วย ดีนะที่ไม่มีหวี เพราะผมหมอก็น้อยเต็มทีแล้ว" บาร์ตี้บอกปนหัวเราะ

"ไม่ใช่นั่นมันกระจกเวทมนต์เอาไว้สอดส่องผู้คนในกระทรวง" รีมัสบอก

"ขี้ระแวงขนาดนี้ จริงสินายส่องกระจกไว้ดีกว่า เผื่อว่ามีใครเข้ามาใกล้เราจะได้เปิดทัน"บาร์ตี้บอก ก่อนค้นห้องอย่างรวดเร็ว

"นายไม่ลองร่ายเวทชื่อแม่นายอีกทีไหมเผื่อได้ผล"รีมัสเสนอ เพราะพวกเขาใช้เวลานานในห้องรมต.ได้เวลาที่พวกเวรยามจะมาตรวจแล้ว

"จริงสิ มาเรียน่า เรนีย่า" บาร์ตี้บอก ก่อนตกตะลึงเมื่อเห็นแสงไฟส่องมาจากหลังรูปของคอร์นีเลียส

"ที่ซ่อนลับ " รีมัสว่า ก่อนบอกบาร์ตี้

"เร็วหน่อย ฉันเห็นคอร์นีเลียสกับรูฟัจกำลังมาที่ห้องนี้"

"โอเค " บาร์ตี้บอกก่อนเปิดเซฟอย่างรีบเร่ง คว้าแฟ้มทั้งหมดในเซฟออกมาอย่างรวดเร็ว

รีมัสจัดวางกระจกกับข้าวของไว้ที่เดิมเท่าที่เวลาอำนวย ก่อนที่ทั้งคู่จะหลบออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

แน่ละพวกเขามีผมของทั้งคู่ก็จริงแต่เล่นมาด้วยกันสองคน จะให้ใช้น้ำยาสรรพรสคงไม่ได้

เสียงไซเรนดังไปทั่วกระทรวง ทำให้เหล่ายามต้องวิ่งกันพล่าน

"มีคนบุกรุก ห้องรมต." เสียงยามตะโกนก่อนบอกต่อให้หาคนร้ายให้เจอ

ทั้งคอร์นีเลียสกับรูฟัจ ก็เดินบัญชาการเอง ก่อนมาสะดุดกับเสียงโครมครามจากห้องกองควบคุมสิ่งวิเศษ ทั้งคู่รีบเปิดประตูเข้าไปดู

เห็นร่างของลูปินกำลังนั่งทับร่างของอาเทอร์อยู่ พร้อมเสียงระล่ำระลัก

"ขอโทษฮะรุ่นพี่ ผมขอโทษที่ซุ่มซามไปหน่อย" ลูปินตะโกนบอกอย่างตกใจ

"ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่นายจะช่วยลุกออกไปจากตัวฉันก่อนได้ไหม " อาเทอร์บอก

"ผม ขอโทษครับ" ลูปินบอกก่อนลุกออกจากตักของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว สีหน้าแดงก่ำ

"พวกนายทำอะไรกันอยู่นะ" รูฟัจถามอย่างสงสัย

"พวกผมว่าจะจัดห้อง แต่แฟ้มมันหล่นใส่ลูปิน ผมเข้าไปกัน แล้วก็เป็นอย่างที่เห็นนะครับ" อาเทอร์บอก

"พวกนายทำไมต้องมาจัดห้องกันดึกๆป่านนี้ด้วย"คอร์นีเลียสถามต่อ

"ก็พวกผมผลัดกันมาตั้งแต่ก่อนควิชดิชเวิล์ดคัพ แถมพรุ่งนี้จะต่อด้วยงานประลองเวทอีก คงไม่ว่างไปพักใหญ่ ก็เลยฮึดเอาคืนนี้ล่ะครับ" อาเทอร์อธิบายต่ออย่างเแนบเนียน

"จริงสินายเห็นใครแปลกหน้าผ่านมาบ้างไหม" รูฟัจถามต่อ

"ไม่นี่ครับ แค่ลูปินตกใจเสียงไซเรนผลัดตกจากบันได ทำเอาผมเห็นดาวแล้วผมก็ไม่ทันสังเกตุเรื่องนอกห้องหรอกครับ"อาเทอร์บอกต่อ

ทั้งคู่มองสองหัวหน้าลูกน้อง โดยเฉพาะลูกน้องร่างบางที่ยืนก้มหน้า หน้าแดงอยู่ก่อนออกจากห้องไปแบบไม่ติดใจอะไร

ย้อนกลับไปเมื่อห้านาทีก่อนรูฟัจและคอร์นีเลียสเปิดประตูเข้ามา

"ผมของรุ่นพี่อาเทอร์ครับ" รีมัสบอกยื่นหวีอันหนึ่งที่ค้นเจอจากลิ้นชักโต๊ะของหัวหน้า ส่งให้บาร์ตี้อย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มรับมาก่อนผสมน้ำยาสรรพรสดื่มอย่างรวดเร็ว

หลังบาร์ตี้เปลี่ยนร่างเป็นอาเทอร์ ทั้งคู่จัดฉากอย่างรวดเร็วเพื่อซ่อนแฟ้มที่เอามาได้ โดยเปลี่ยนกับเอกสารในแฟ้มของแผนก ก่อนโปรยเอกสารของแผนกลงบนพื้น ก่อนประตูเปิดบาร์ตี้ฉุดร่างบางให้นั่งคร่อมบนตักของเขาอย่างรวดเร็ว ผลักบันไดล้มให้เกิดเสียงดัง
และผู้ชมก็เข้ามาในห้องพอดี ละครก็เริ่มขึ้น

หลังจัดห้องเสร็จ อย่างระวังตัวเพราะไม่รู้ว่าคอร์นีเลียสยังจับตามองพวกเขาด้วยกระจกเวทมนต์หรือเปล่า

"รุ่นพี่ ผมเอาแฟ้มพวกนี้ไปสะสางต่อที่บ้านแล้วกันนะครับ" ลูปินบอกก่อนหอบเอาแฟ้มปริศนามาไว้

"ฉันช่วยด้วยแล้วกัน เพราะยังไงคืนนี้ก็ต้องให้เสร็จ ไม่อย่างนั้นต้องหมักไว้หลังเสร็จงานประลองเวทอีก เฮ้อ" อาเทอร์แสร้งทำเดือดร้อน ก่อนช่วยกันหอบเอาแฟ้มงานทั้งหมดรวมทั้งที่กระจัดกระจายเข้าใส่อ้อมแขน ก่อนทั้งคู่จะกลับบ้านลูปิน

"ผมว่าจะส่งข่าวบอกเรื่องเราแอบอ้างให้รุ่นพี่อาเทอร์รู้ก่อนนะครับ" รีมัสบอก ก่อนหายตัวไปบ้านโพรงกระต่าย บาร์ตี้หอบเอาของทั้งหมดไปกริมโมลเพลซเพื่อความปลอดภัย เพราะที่นั่นมีมนต์ตราชั้นสูงปกป้องอยู่เนื่องจากเป็นตระกูลเก่าแก่
และจะได้ส่งข่าวบอกพวกภาคีด้วย

ที่ห้องรมต.

"มีอะไรหายบ้างล่ะ คอร์นีเลียส" รูฟัจถามหลังจากพบว่ามีร่องรอยการรื้อค้นในห้องของพวกเขา

"ไม่มีอะไรถูกขโมยไป สงสัยมันคงรีบ และฉันก็ไม่ได้ไว้ของมีค่าอะไรที่ห้องทำงานด้วย"คอร์นีเลียสบอก พวกเขาเข้าใจว่าคงเป็นขโมยกระจอก และอาจเป็นพวกยามที่เฝ้าเวรคืนนี้ ที่อาจเข้ามาเพื่อขโมยของมีค่าเอาไปขายเฉยๆ

"แต่ก็น่าตลกนะ ไอ้แผนกห้องเก็บของนั่น รกขนาดเจ้าของยังถูกแฟ้มฟาดหัวเลย" รูฟัจบอกอย่างขำขัน นึกถึงสองหัวหน้าลูกน้องที่ช่วยกันเก็บของจนโดนภัยความรกเล่นงาน

"นั่นสิยังเก็บของกันอยู่เลย" คอร์นีเลียสบอกขณะส่องกระจกดูภาพสองคนที่เอ่ยถึง เห็นเก็บแฟ้มกันอย่างขะมักเขม่น

"เก็บเข้าไป ห้องจะได้รกน้อยลงหน่อย" รูฟัจหัวเราะอย่างขบขัน ยิ่งเห็นท่าอาเทอร์คลำหัวตัวเองป้อยๆอย่างเจ็บไม่หายก็ยิ่งขำ จนน้ำตาเล็ด

ที่กริมโมลเพลซ

ผู้เสพความตายที่จับได้ถูกเปิดผ้าคลุมหน้าทำให้เห็นว่าเป็นคนรู้จัก ทั้งสามีภรรยาแลงสแตงค์ แครบ กอยล์ (ไม่รู้สะกดถูกไหม หยวนๆแล้วกันนะ)

ทั้งหมดถูกซักถามภายใต้สัจจะเซรุ่ม ต่างให้การตรงกันว่าได้รับคำสั่งจากจอมมารผ่านหางหนอนให้มาจัดการกับเด็กพอตเตอร์

"หมายความว่าไม่มีใครเคยเจอเจ้าแห่งศาสตร์มืดแต่ก็ทำงานผ่านคำสั่งของหางหนอนใช่มั้ย" เจมส์ซักต่อ

"ใช่ " ทั้งหมดให้การเสียงเดียวกัน

ภาคีขังพวกเขาไว้ก่อน เพื่อเปิดเผยความจริงวันหลัง

ขณะที่กำลังจะแยกย้าย บาร์ตี้ก็หายตัวมาที่กริมโมลเพลซ

"ผมเจอมันแล้วครับ" ชายหนุ่มบอกอย่างดีใจ ก่อนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

ทั้งหมดก็เลยมาเปิดดูแฟ้มที่บาร์ทีเมียสซ่อนเอาไว้

"หลักฐานที่ใช้ได้ แต่ต้องรอเวลาสักพักค่อยเปิดเผย อย่าพึ่งให้พวกมันรู้ตัวก่อน" ลูเซียสบอก

"แล้วพวกที่จับมาก่อนหน้านี้ล่ะครับ"บาร์ตี้ถาม

"ทุกคนให้การตรงกันว่าทำตามคำสั่งของจอมมาร แต่คนรับคำสั่งจอมมารคือหางหนอน ไม่มีใครได้เจอจอมมารตัวจริงสักคน" เจมส์อธิบาย

"งั้นก็หมายความว่าหางหนอนแอบอ้าง" บาร์ตี้สรุป

"นั่นยังไม่แน่ชัดว่าหางหนอนแอบอ้าง หรือยังมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังอีก ซึ่งเราต้องการให้พวกมันโผล่หัวออกมาให้หมด หลักฐานพวกนี้จัดการได้แค่คอร์เลียสกับรูฟัจ แต่ไม่อาจส้าวถึงจอมบงการเบื้องหลังได้" ลูเซียสบอก

ทั้งหมดตกลงว่าจะรอดูต่อไปก่อน เพื่อให้ผู้บงการลงมือด้วยตนเอง

ที่บ้านโพรงกระต่าย

"เรื่องก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับรุ่นพี่" รีมัสบอกเรื่องราวในคืนนั้นเผื่อว่าอาเทอร์ถูกซักจะได้ต่อติด

"ได้เดี๋ยวพี่ต่อเรื่องให้ ไม่ต้องเป็นห่วง" อาเทอร์บอก รับปากจะรับมุขที่รุ่นน้องวางไว้

รีมัสลากลับบ้าน เพื่อพักผ่อนต่อไป

ในห้องนอนชายหนุ่มได้ล้มตัวนอน ก่อนสะดุ้งกับร่างของบาร์ตี้ที่หายตัวมาปรากฏขึ้น

"เรื่องเป็นอย่างไรบ้าง" บาร์ตี้ถามอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง

"ไม่ต้องห่วงรุ่นพี่รับปากว่าจะช่วยต่อเรื่องให้" รีมัสบอกขณะนั่งอยู่บนเตียง

"ดีจริงกำลังเป็นห่วงอยู่เลยว่านายจะอธิบายรุ่นพี่นายว่าอย่างไร" บาร์ตี้บอก เดินเข้ามาใกล้อีกฝ่ายอย่างเผลอตัว

"แล้วเรื่องแฟ้มนั่นล่ะ" รีมัสถามอย่างอยากรู้เหมือนกัน

บาร์ตี้เข้ามาใกล้ ก่อนก้มลงกระซิบที่ข้างหูของร่างบาง " ต้องพูดเบาๆสิ เดี๋ยวมีใครแอบฟัง "

"นาย อย่ามาพูดข้างหูสิ มันจั๊กกะจี้นะ" รีมัสบอก ยกมือมาปิดหู

"นายรู้สึกหรือ ท่าทางหูจะเป็นจุดอ่อนของนายนะ"บาร์ตี้บอกก่อนแลบลิ้นเลียใบหูร่างบาง เรียกเสียงครางจากร่างบางทันที

รีมัสยกมือปิดปากกลั้นเสียงครางอย่างลืมตัว ใบหน้าร้อนผ่าว

"ไม่ชอบให้เล่นที่หูหรือ งั้นที่อื่นก็ได้สินะ" บาร์ตี้บอกก่อนจู่โจมที่ริมฝีปากบางทันที

รีมัสตัวชาอย่างตกตะลึงสักพัก เมื่อรู้สึกตัวมือบางพยายามดันร่างหนาออกไปจากตัวแต่ไม่ประสบความสำเร็จ นอกจากถูกรุกรานเพิ่ม

บาร์ตี้จูบอีกฝ่ายอย่างดูดดื่มเพิ่มขึ้น เสียงครางหลุดลอดออกมายิ่งกระตุ้นชายหนุ่มมากขึ้น มือหยาบเริ่มลูบไล้ไปทั่วร่างบาง ปลุกเร้าความรู้สึกของร่างข้างใต้

"ฉันชอบนาย" บาร์ตี้บอก ก่อนจูบไล่ลงมาตามซอกคอ และแผ่นอก เรียกการตอบสนองเป็นเสียงครางหวานล้ำ ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปาก ก่อนเริ่มต้นหม่ำแบบฟูลคอร์ส