บทเพลงแห่งเซเลน

ลำดับตอนที่ #20 : วันหยุด

บทที่20

ไคน์และเซย์ไปแข่งขันฟิกเกอร์สเก็ต แบบคู่ผสม ทั้งคู่คว้ารางวัลชนะเลิศได้สิทธิไปแข่งขันต่อในระดับโลกในนามประเทศญี่ปุ่น โดยมีพ่อแม่เป็นโค๊ชให้

ทางสามีภรรยาราลี่เองก็ส่งลูกชาย ไรท์ ราลี่ ประกวดในแบบชายเดี่ยวและได้เป็นตัวแทนประเทศญี่ปุ่นเช่นกัน แน่นอนเพราะเคนเถียงแพ้ภรรยาทำให้ลูกชายได้เป็นตัวแทนญี่ปุ่นแทน

เด็กทั้งสามได้เป็นตัวแทนประเทศไปแข่งขันสเก็ตโลกอีกที

ทั้งสามสามารถคว้ารางวัลเหรียญทองสเก็ตโลกกลับมาได้ สร้างความฮีอฮาให้กับประเทศเป็นอย่างมากกับดาวรุ่งดวงใหม่

หลังแข่งเสร็จ ทั้งหมดมาฉลองกันที่บ้านนานาเซะ

"ผมว่าจะเลิกเล่นสเก็ต" ไคน์บอก

"งั้นเหรอ ตามใจลูก" โทยะบอกอย่างเข้าใจเหตุผลของลูกชายดี

"ได้ไงเรายังไม่ได้แข่งกัน ถ้านายไม่แข่งต่อฉันของเซย์ให้เป็นคู่เต้นคู่ของฉันได้ไหม" ไรท์ถาม

"นั่นนายต้องไปตกลงกับเซย์เอง" ไคน์บอกเสียงเรียบ

"ไคน์ไม่คิดดูใหม่เหรอ"เซย์ถาม แต่ก็เคารพการตัดสินใจของไคน์

"ไม่ล่ะฉันมีเป้าหมายอื่นที่อยากทำมากกว่าสเก็ต" ไคน์บอก

เคนและซายะมองหน้าเด็กหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ และเสียดายพรสวรรค์ของเด็กหนุ่ม
 
"เธอจะมาเล่นสเก็ตคู่กับฉันไหม" ไรท์เริ่มชวนว่าที่คู่เต้น

"ฉันขอคิดดูก่อนแล้วกัน" เซย์ตอบอย่างไม่สบอารมณ์กับท่าทีของหนุ่มลูกครึ่งอเมริกันญี่ปุ่นคนนี้

ไคน์มองดูทั้งคู่อย่างยิ้มๆไม่พูดอะไร เช้าวันรุ่งขึ้นเด็กหนุ่มก็กลับบ้านซึซึคุ

ในวันเปิดเทอมมัธยมต้นปีสาม

เสียงทักทายดังไปทั่ว โนโครุประกบเชอร์ไม่ห่าง เช่นเดียวกับคาซึยะที่ไม่ยอมห่างเชียร์เช่นกัน การเรียนเป็นไปอย่างราบรื่น ตกเย็นพวกเขามาพบกับที่ห้องชมรม ที่ไม่เคยรับสมาชิกเพิ่ม

มีสมาชิกเพียงเจ็ดคนเท่านั้น ปีนี้พวกเขาก็ฉลองต้อนรับเคโตะขึ้นชั้นมัธยมต้น

"ไปเที่ยวที่ไหนกันดี" โนโครุบอก เริ่มเรื่องสนุกทันที

"ไปเล่นสกีกันไหม"คาซึยะเสนอความคิด

"ไม่เลวนะครับ" เซจุเริ่มเห็นด้วย อย่างน้อยก็ดีกว่าไปนั่งเรือแบบปีที่แล้ว

หลังวางแผนเสร็จ ทั้งหมดตกลงว่าวันหยุดที่จะถึงนี้ จะไปเที่ยวฮอกไกโด และเล่นสกีด้วย

ทั้งเจ็ดมาพักที่คฤหาสถ์ส่วนตัวของตระกูลฮิเมโนะ

"ด้านหน้าเป็นลานกว้างไว้เล่นสกีได้ ส่วนด้านหลังมีบ่อน้ำร้อนไว้แช่ตัวได้ด้วย" โนโครุบอกอย่างรื่นเริง

เคโตะกับเซจุถอนใจอย่างโล่งอกที่ที่ท่องเที่ยวครั้งนี้เป็นสถานที่ส่วนตัว อย่างน้อยก็ปลอดภัยจากการลักพาตัว แถมปลอดภัยจากการเล่นผาดโผน เพราะไม่ใช่ลานสกีอาชีพ พื้นที่เป็นเนินไม่สูง

"ว้าวไคน์เล่นสเก็ตให้ดูหน่อยซิ" เชียร์บอกอย่างรื่นเริง

"เล่นเดียวหรือเล่นคู่ดีล่ะ" ไคน์ถาม

"เล่นคู่กับฉันก็ได้ "เชียร์บอกรู้สึกสนุกที่จะได้ยั่วคนบางคน

ทันทีที่ได้ยินคาซึยะต้องจ้องหน้าคนชอบยั่ว อย่างรู้สึกกรุ่นในอารมณ์ นึกคาดโทษในใจ

หลังเปลี่ยนชุดทั้งหมดก็มาที่ลานน้ำแข็งด้านข้างที่เคยเป็นสระน้ำเรียบพอที่จะใช้เล่นสเก็ตได้

ก่อนจะลงไปเล่นอย่างสนุกสนาน

"ท่านอาไม่เล่นเหรอฮะ" เชอร์ถามเมื่อเห็นโนโครุอยู่ข้างลาน

"อาชอบดูมากกว่านะ" โนโครุบอกเลี่ยงๆ

"ยื่นมือมาสิฮะ" เชอร์ว่าพลางส่งมือให้อีกฝ่ายจับ ก่อนพาร่างโปร่งของท่านอาออกมาที่ลานน้ำแข็ง
 
"ทำตัวตามสบายไม่ต้องเกร็งฮะ ไว้ใจผม "
 
เชอร์บอกก่อนรวบเอวพาไถลไปด้วยกัน สายลมเย็นปะทะใบหน้าจนชา แต่ก็สนุกในความรู้สึกของโนโครุ

เสียงตบมือ เป็นสัณญาณก่อนที่การแสดงโดยนักแสดงกิตติมศักดิ์จะเริ่มขึ้น

ลีลาพริ้วไหวดีกรีแชมป์สเก็ตเหรียญทอง กับคู่ที่มีฝีมือและหน้าตาที่สะกดคนดูได้เป็นอย่างดี คลอไปด้วยเสียงร้องเพลงของเชอร์ ยิ่งทำให้การแสดงพิเศษน่าประทับใจมาก

หลังเล่นสเก็ตจนเหนื่อยทั้หมดพักทานอาหารว่าง ก่อนไปเล่นสกีกันต่อ ทั้งหมดไถลเล่นสกีกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะล้มลุกคลุกคลานกัน เริ่มจากคาซึยะที่พุ่งชนเชียร์ และล้มต่อไปชนไคน์

เซจุกับเคโตะเข้ามากันเลยล้มระเนระนาดไป เชอร์พาโนโครุหลบไปได้อย่างหวุดหวิด

เชียร์แก้แค้นคาซึยะด้วยก้อนหิมะปั้น และสงครามปาหิมะก็เริ่มขึ้นด้วยฝีมือของคู่กัด ทั้งหมดหัวเราะอย่างสนุกสนาน สุดท้ายก็ไปต่อกันในบ่อน้ำร้อน

ตกเย็นก็ทานอาหารเย็นแบบญี่ปุ่นที่แม่บ้านเตรียมมาให้กันอย่างเอร็ออร่อย ท่ามกลางความโล่งใจที่ไม่มีเรื่องยุ่งๆ เกิดขึ้นของทั้งเซจุและเคโตะ

ลานสเก็ตนานาเซะอารีน่า

สองหนุ่มสาวกำลังฝึกซ้อมฝีปากกันอยู่

"นายเร่งจังหวะเกินไป" เซย์เริ่มบ่นคู่เต้นคนใหม่

"ก็เธอมันน้ำหนักเยอะนี่ฉันก็ต้องเร่งความเร็วจะได้เพิ่มแรงเหวี่ยงนะซะ" ไรท์บอกเหตุผล

"ไคน์ยังยกฉันไหวเลย นายไม่มีแรงมากกว่า" เซย์ยังคงต่อว่าพาทเนอร์ใหม่

" เด็กๆมาพักกันก่อนเถอะ" ซายูริออกมาห้ามทัพก่อนที่สงครามจะลุกลาม

"คิดถึงสมัยฉันเริ่มเต้นกับเธอใหม่ๆเลยนะ" เคนหันมาแซวภรรยา

"ฉันรู้เลยว่าลูกขี้บ่นเหมือนใคร" ซายะตอกกลับเช่นกัน

"พวกลูกต้องค่อยๆปรับตัวกัน เพราะไคน์ชินกับลูกมาตั้งแต่เล็ก ส่วนไรท์ไม่เคยเล่นสเก็ตคู่มาก่อน ค่อยๆทำความรู้จักกันไปแล้วกัน" โทยะบอกอย่างใจเย็น

"ครับ/ค่ะ" ทั้งสองเสียงตอบรับพร้อมกัน ก่อนหันหามามองเขม้นกันต่อ แต่ส่วนใหญ่เป็นเซย์เริ่มก่อนมากกว่า และไรท์มักยอมแพ้ทุกครั้ง

ในมิติพิเศษของนครลอยฟ้า

ร่างเด็กหนุ่มผมสีดำ ดวงตาสองข้างไม่เหมือนกัน เดินเพียงลำพังไปในส่วนกลางของวิหาร

ตรงกลางห้องโถงกว้างร่างสามร่างนอนหลับร่วมกันเหมือนเช่นวันแรกที่พวกเขาหลับไป

"หลับสบายไหมครับเซร่า รูน" เด็กหนุ่มรำพึงเพียงคนเดียว

"ฝันถึงอะไรอยู่เหรอเอล" ซึซึคุถามเด็กน้อยที่ยังคงหลับสนิทในอ้อมอกของแม่

"ฝันดีไหม ฝันถึงฉันบ้างหรือเปล่าเจ้าหญิงของฉัน"

เด็กหนุ่มยังคงคุยกับร่างน้อยที่นอนหลับเช่นเดิม เหมือนที่เคยมาทุกครั้ง ถึงแม้จะไม่มีคำตอบ แต่เขาก็รู้สึกถึงสายสัมพันธ์อันอ่อนโยนตอบสนองกลับมาทุกครั้ง

อีกไม่นานแล้วสินะ เวลาแห่งชะตากรรม บททดสอบของพระเจ้าต่อเด็กผู้ถูกเลือก

****************************************************************

ตอนหน้าจะเป็นฟิครวมกับเรื่อง x ใครไม่ชอบก็บอก แต่ฟิคตามใจเรา อาจไม่ตรงกับเรื่องจริงทั้งหมด