ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : สารภาพ ( อัพ100% )
บทที่ 19
ตอนเช้าโนโครุถูกปลุกด้วยโทรศัพท์ส่วนตัว
"ท่านอาตื่นหรือยังฮะ" เสียงเชียร์แว่วมาตามสาย
"อีอม์ ตื่นแล้ว มีอะไรเหรอ" โนโครุถามอย่างงัวเงีย
"ก็เรื่องที่ทำให้ท่านอานอนไม่หลับไงล่ะฮะ" เชียร์บอก
"จริงสิ เมื่อวานอาเห็น........"โนโครุพูดไม่ออกเมื่อนึกได้ถึงเรื่องที่แสลงใจ
"อ้อ ความจริงไม่ใช่แบบที่ท่านอาเห็นหรอก เพราะนั่นเป็นการผนึกนะ" เชียร์บอกเสียงเรียบ
"การผนึกอะไรหรือ" โนโครุถามเริ่มตื่นเต็มที่ และสนใจการเรื่องที่ได้ยิน
"ท่านพ่อเป็นเกราะแห่งความมืดของเชอร์ และเชอร์เป็นเกราะแห่งแสงของพ่อซึซึคุ เวลาที่พลังแห่งความมืดของพ่อซึซึคุปะทุ ต้องอาศัยพลังของเชอร์ในการผนึกความมืดนั้น" เชียร์อธิบาย
"งั้นก็ไม่ใช่การจูบเพราะชอบใช่มั้ยเชียร์" โนโครุถามอย่างตื่นเต้น ถึงเขาจะไม่รู้เรื่องพลังอะไรนั่นก็เถอะ
"เรื่องนั้นท่านอาต้องไปถามเชอร์ด้วยตัวเอง แต่เชอร์เป็นพวกชอบแกล้งคนที่ชอบนะ ถ้าไม่ชอบเชอร์จะไม่ยุ่งด้วยหรอก ท่านอาเคยเห็นเชอร์แกล้งใครไหมครับ" เชียร์หยอดก่อนวางสาย
โนโครุมองโทรศัพท์สักพักก่อนรีบลุกไปแต่งตัวไปโรงเรียน
หลังเลิกเรียนโนโครุรีบเดินเข้าไปหาเชอร์
"อาขอเวลาสักนิดได้ไหมเชอร์" โนโครุบอกจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนยิ้มออกเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า
"ได้สิครับ ไปห้องชมรมดีไหมครับ" เชอร์บอก
ทั้งคู่เดินไปห้องชมรมด้วยกัน
"อาชอบเชอร์" โนโครุกลั้นใจสารภาพความรู้สึกทันที รู้สึกราวกับนานชั่วกัลป์เมื่อรอคำตอบของอีกฝ่าย
"ผมก็ชอบท่านอา" เชอร์บอกเสียงเรียบ
"แต่ความชอบของอาไม่ใช่แบบอาหลานนะ อารักเชอร์แบบผู้ชายรักผู้หญิงนะ" โนโครุยืนยันสีหน้าแดงเรื่อ
"ถ้าท่านอาสัญญาว่าจะรักแต่ผมคนเดียวแล้วล่ะก็ผมก็จะสัญญาว่าจะรักแต่ท่านอา ชั่วนิรันดร์" เชอร์ทอดเสียงตอบนุ่มนวล แววตาอ่อนโยน
"อาสัญญา" โนโครุบอกจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งอย่างยืนยัน โดยได้รับรอยยิ้มอ่อนโยนและจุมพิตหอมหวานเป็นรางวัลแห่งสัญญา
นอกห้องคนสองคนแอบมองเหตุการณ์ภายใน ก่อนเดินจากไปอย่างเงียบเสียง ทั้งคู่เดินไปนั่งเล่นในสวนของโรงเรียน
"ดูเหมือนจะลงเอยด้วยดีนะฮะ" เคโตะว่า
"นั่นสิ คิดไม่ถึงว่าท่านโนโครุจะมีวันได้สารภาพรักก่อนแบบนี้" เซจุกล่าวเสริม
"อย่างนี้ท่านประธานก็ไม่ต้องแอบหึงคนโน้นคนนี้แล้วสิฮะ" เคโตะวิเคราะห์
"ฉันคิดว่าคงห้ามไม่ให้ใครมาสารภาพกับเชอร์ได้อีกหรอก ในเมื่อเนื้อหอมทั้งอาทั้งหลานเลยนะ" เซจุวิจารณ์ต่อ
"พี่เซจุไปดื่มน้ำชาที่ห้องประธานนักเรียนฝ่ายประถมดีกว่านะฮะ"เคโตะชวน แล้วทั้งคู่ก็พากันไปหาหวานใจที่ตอนนี้เป็นรองประธานและเหรัญญิกของสภานักเรียนฝ่ายประถม
คาซึยะโทรมาถามข่าวคราวเพื่อนรักในตอนเย็นได้ความว่าสารภาพเรียบร้อยแล้วและอีกฝ่ายก็ตอบตกลงทำให้ต้องแสดงความยินดีกับโนโครุ
แต่ตัวเองนี่สิ เชียร์เนื้อหอมมากทั้งกับผู้หญิงและผู้ชายเลย แถมยังไม่เคยปฏิเสธคำเชิญของเหล่าคุณหนูสาวๆ นิสัยมนุษยสัมพันธ์ดีเกินเหตุแบบโนโครุเลย ทำให้รับมือยากกว่าเชอร์เสียอีก เพราะรายนั้นถ้าไม่ชอบก็จะไม่ยุ่งด้วย
แต่ขานี้สิ ชอบยั่วให้หึงเป็นที่สุด แถมถ้าสารภาพคงต้องโดนหัวเราะเยาะแน่นอน เพราะถ้าวันไหนไม่ทะเลาะกันก็ไม่ใช่พวกเขาแล้ว
"เรื่องท่านอาเป็นอย่างไรบ้างล่ะ" เชียร์ถามขณะเดินออกจากห้องน้ำในห้องพัก
"กำลังจะมารายงานเรื่องนี้ให้รับทราบอยู่พอดี ดูเหมือนจะลงเอยด้วยดีนะ" คาซึยะบอกแกมเหน็บ ก่อนตาโตกับชุดที่อีกฝ่ายใส่
ชุดกระโปรงสีหวานชมพูอ่อน แขนสั้นอวดต้นแขนเรียวขาว และแผ่นหลังนวลเนียน สวมทับด้วยเสื้อโค้ทสีขาว
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนชายผมสีดำยาว ดวงตาสีม่วงดูลึกลับจะก้าวเข้า
"มารับแล้วเหรอฮะ" เชียร์ทักแขกที่เข้ามา
"ผมฮายามิ คาซึยะ" เด็กหนุ่มแนะนำตัวเองก่อนส่งมือไปให้จับ
"ผมเซเลน ไนท์" อีกฝ่ายบอกพลางจับมือตามมารยาท ก่อนยื่นแขนให้เชียร์
"ไปนะคงกลับดึก นายไม่ต้องรอ"
เชียร์บอกก่อนควงแขนที่ยื่นมาออกจากห้องไป ทิ้งให้คาซึยะยืนอึ้งอยู่ ถึงจะเคยถูกยั่วหลายทีแต่เจ้าคู่กัดตัวดีไม่เคยลงทุนใส่ชุดราตรีสีหวานแบบนี้ ครั้งนี้มันรับไม่ได้จริงๆ
คาซึยะรีบกดโทรศัพท์สั่งบอดี้การ์ด ให้ติดตามรถของทั้งสองไป เพื่อให้จับตาดูความเคลื่อนไหวแทนเขา
เสียงโทรศัพท์รายงานมาเป็นระยะ
"ทั้งสองมาทานอาหารในภัตตาคารหรูริมทะเลครับ"
"ทั้งคู่ไปเต้นรำต่อครับ"
"ทั้งคู่เต้นรำไปสี่เพลงแล้วครับ"
"ทั้งคู่ไปดูการแสดงแบบผู้ใหญ่ต่อครับ"
ทุกเสียงรายงานแทบทำให้คาซึยะนั่งไม่ติด ถึงแม้จะบอกกับตัวเองว่าเชียร์แค่แกล้งเขาเล่น
"พวกเขาเข้าไปในร้านขายเครื่องเพชร อีกฝ่ายซื้อแหวนให้คุณเชียร์ด้วยครับ"
คาซึยะแทบควันออกหู กับเรื่องที่ได้ยิน แถมจินตนาการภาพตามไปด้วย ยิ่งกระตุ้นต่อมอารมณ์เป็นอย่างมาก เขาอยากออกรถตามคนทั้งคู่ไป แต่ศักดิ์ศรีก็ค้ำคอเด็กหนุ่มอยู่
เสียงฝีเท้าเดินกลับเข้ามาในห้องแฝดที่อยู่ติดกัน เสียงร่ำลาหวานดังมาเข้าหู
"คืนนี้สนุกมากเลย ขอบคุณนะ" เสียงหวานบอก
"หวังว่าผมคงได้มีโอกาสอีกนะครับ แล้วคราวหน้าผมขอคำตอบด้วยนะครับ" เสียงนุ้มหูหยอดคำหวานต่อ
"ราตรีสวัสดิ์ ฝันถึงผมบ้างนะครับ"
เสียงฝีเท้าเดินออกไป คาซึยะเปิดประตูห้องที่ติดกับอีกห้อง มองเข้าไปเห็นเชียร์กำลังดูแหวนในกล่องสวยที่ส่องประกายเล่นอยู่
"ถ้านายอยากได้ไอ้ของพรรณนั้น ก็บอกฉันสิ ฉันจะซื้อให้เท่าที่นายต้องการ"
เด็กหนุ่มบอกเสียงเข้ม อย่างสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุ
"นั่นมันก็แล้วแต่ค่าของคนให้ต่างหาก"
เชียร์บอกเสียงยั่วอารมณ์ อย่างรู้นิสัยอีกฝ่ายดี ก่อนหันหน้ามามองคู่กรณีเต็มตา
"ชอบหมอนั่นมากสินะ"
คาซึยะรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรตกหลุมอีกฝ่าย แต่ถึงแม้จะรู้แต่ก็ไม่อาจห้ามปากตัวเองได้ เขาอยากฟังให้แน่ใจกับปากของอีกฝ่ายว่าคิดอย่างไรกับไอ้หนุ่มเมื่อตอนเย็น ยิ่งได้เห็นแหวนแทนใจ ยิ่งทำให้เขาร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
อยากเข้าไปเขย่าร่างตรงหน้าอย่างโมโห รู้สึกโกรธอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ก็ชอบอยู่หรอกนะ แต่ไม่ใช่ชอบที่สุด ไม่งั้นคงให้คำตอบไปแล้ว"
เชียร์บอกเสียงเรียบ ก่อมมาดูท่าทีอีกฝ่าย เด็กหนุ่มรู้ว่าไม่ควรยั่วอีกฝ่ายมากเกินไป แค่หอมปากหอมคอก็พอแล้ว กับคนปากไม่ตรงกับใจเท่าไหร่
"แล้วคนไหนที่นายชอบที่สุดล่ะ"คาซึยะถามอย่างสะกดอารมณ์เต็มที่
"ถ้ามีแล้วฉันจะแนะนำให้นายรู้จักเป็นคนแรกแล้วกัน" เชียร์เริ่มยั่วต่ออย่างอารมณ์ดี
"นายชอบแบบไหนล่ะ ถ้าเจอฉันจะได้เก็บไว้ให้นาย" คาซึยะถาม อยากรู้เต็มที่ว่าอีกฝ่ายชอบแบบไหน
"อือม์ ก็พวกสาวสวย หนุ่มหน้าสวย นักร้องก็ไม่เลวนะหรือจะนักแสดงดี นายว่าอย่างไหนดีกว่ากัน ฉันจะได้เริ่มจีบถูก เพราะพรุ่งนี้ก็จะเข้าบริษัทนี่" เชียร์หันไปถามความเห็นอีกฝ่าย
"แล้วฉันคนนี้เป็นไง "
คาซึยะถามหลังความอดทนจบสิ้นลง ก่อนผลักร่างบางลงไปบนเตียงนุ่ม ประทับริมฝีปากร้อนกับริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่ายทันที
แขนสองข้างรัดร่างบางแน่น ใช้น้ำหนักตัวกดทับอีกฝ่ายไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน ริมฝีปากอุ่นร้อนรุกไล่เข้าไปในโพรงปากนุ่ม ชิมรสหวานอย่างลืมตัว จนแว่วเสียงครางปนสะอื้นออกมาจากร่างเบื้องใต้ หยาดน้ำรินจากดวงตาสีฟ้าคู่สวย เรียกสติเด็กหนุ่มกลับคืนมา
"ฉันขอโทษ"
คาซึยะกล่าวเสียงอ่อนโยน แต่ไม่ยอมปล่อยร่างข้างใต้ให้เป็นอิสระ
"ฉันไม่ยกโทษให้นาย จนกว่านายจะมีเหตุผลเพียงพอที่จะอธิบายการกระทำของนายให้ฉันพอใจ"
ดวงตาสีฟ้าคู่สวยจ้องมองเด็กหนุ่มเบื้องหน้าอย่างตัดพ้อและคาดคั้นคำตอบ
"ฉันรักนายนะสิเชียร์ ไม่ได้รักตั้งแต่แรกเห็นหรอก แต่เมื่อรู้ตัวอีกที นายก็เข้ามาครอบครองหัวใจฉันจนหมด เป็นเหตุผลที่เพียงพอไหม"
เด็กหนุ่มบอกเสียงหนักแน่น
"ที่นายโมโหนี่เป็นเพราะนายหึงฉัน ใช่มั้ย"
เชียร์ยังตามจี้ใจดำต่อ รอยยิ้มอ่อนหวานปรากฏที่มุมปากหอมหวาน
"ใช่ฉันหึงนายแทบบ้า พอใจรึยัง" คาซึยะสารภาพอย่างหมดเปลือก
"อือม์ ก็พอรับฟังได้ ว่าแต่เมื่อไหร่ นายจะเลิกนอนทับฉันซะที มันหนักนะ"
เชียร์บอกอย่างโอดครวญต่อ แต่ไม่จริงจังนัก
"ถ้านายจูบฉันหวานๆ ฉันจะลุกไปก็ได้" คาซึยะต่อรอง
มือเรียวเอื้อมไปหลังท้ายทอยร่างสูง ก่อนโน้มลงมาใกล้ใบหน้าตน ก่อนที่ริมฝีปากทั้งคู่จะแลกเปลี่ยนรสหวานกันอีกพักใหญ่ ก่อนแยกออกจากกันอย่างเหนื่อยหอบทั้งคู่
"ราตรีสวัสดิ์ เชียร์"
คาซึยะพูดพลางจุมพิตแผ่วเบาที่เปลือกตาทั้งคู่ ก่อนถอนออกอย่างเสียดาย
"ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีล่ะ"
เสียงหวานตอบมา พร้อมใบหน้าที่ชวนให้ฝันถึงทั้งคืน
ตอนเช้าโนโครุถูกปลุกด้วยโทรศัพท์ส่วนตัว
"ท่านอาตื่นหรือยังฮะ" เสียงเชียร์แว่วมาตามสาย
"อีอม์ ตื่นแล้ว มีอะไรเหรอ" โนโครุถามอย่างงัวเงีย
"ก็เรื่องที่ทำให้ท่านอานอนไม่หลับไงล่ะฮะ" เชียร์บอก
"จริงสิ เมื่อวานอาเห็น........"โนโครุพูดไม่ออกเมื่อนึกได้ถึงเรื่องที่แสลงใจ
"อ้อ ความจริงไม่ใช่แบบที่ท่านอาเห็นหรอก เพราะนั่นเป็นการผนึกนะ" เชียร์บอกเสียงเรียบ
"การผนึกอะไรหรือ" โนโครุถามเริ่มตื่นเต็มที่ และสนใจการเรื่องที่ได้ยิน
"ท่านพ่อเป็นเกราะแห่งความมืดของเชอร์ และเชอร์เป็นเกราะแห่งแสงของพ่อซึซึคุ เวลาที่พลังแห่งความมืดของพ่อซึซึคุปะทุ ต้องอาศัยพลังของเชอร์ในการผนึกความมืดนั้น" เชียร์อธิบาย
"งั้นก็ไม่ใช่การจูบเพราะชอบใช่มั้ยเชียร์" โนโครุถามอย่างตื่นเต้น ถึงเขาจะไม่รู้เรื่องพลังอะไรนั่นก็เถอะ
"เรื่องนั้นท่านอาต้องไปถามเชอร์ด้วยตัวเอง แต่เชอร์เป็นพวกชอบแกล้งคนที่ชอบนะ ถ้าไม่ชอบเชอร์จะไม่ยุ่งด้วยหรอก ท่านอาเคยเห็นเชอร์แกล้งใครไหมครับ" เชียร์หยอดก่อนวางสาย
โนโครุมองโทรศัพท์สักพักก่อนรีบลุกไปแต่งตัวไปโรงเรียน
หลังเลิกเรียนโนโครุรีบเดินเข้าไปหาเชอร์
"อาขอเวลาสักนิดได้ไหมเชอร์" โนโครุบอกจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนยิ้มออกเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า
"ได้สิครับ ไปห้องชมรมดีไหมครับ" เชอร์บอก
ทั้งคู่เดินไปห้องชมรมด้วยกัน
"อาชอบเชอร์" โนโครุกลั้นใจสารภาพความรู้สึกทันที รู้สึกราวกับนานชั่วกัลป์เมื่อรอคำตอบของอีกฝ่าย
"ผมก็ชอบท่านอา" เชอร์บอกเสียงเรียบ
"แต่ความชอบของอาไม่ใช่แบบอาหลานนะ อารักเชอร์แบบผู้ชายรักผู้หญิงนะ" โนโครุยืนยันสีหน้าแดงเรื่อ
"ถ้าท่านอาสัญญาว่าจะรักแต่ผมคนเดียวแล้วล่ะก็ผมก็จะสัญญาว่าจะรักแต่ท่านอา ชั่วนิรันดร์" เชอร์ทอดเสียงตอบนุ่มนวล แววตาอ่อนโยน
"อาสัญญา" โนโครุบอกจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งอย่างยืนยัน โดยได้รับรอยยิ้มอ่อนโยนและจุมพิตหอมหวานเป็นรางวัลแห่งสัญญา
นอกห้องคนสองคนแอบมองเหตุการณ์ภายใน ก่อนเดินจากไปอย่างเงียบเสียง ทั้งคู่เดินไปนั่งเล่นในสวนของโรงเรียน
"ดูเหมือนจะลงเอยด้วยดีนะฮะ" เคโตะว่า
"นั่นสิ คิดไม่ถึงว่าท่านโนโครุจะมีวันได้สารภาพรักก่อนแบบนี้" เซจุกล่าวเสริม
"อย่างนี้ท่านประธานก็ไม่ต้องแอบหึงคนโน้นคนนี้แล้วสิฮะ" เคโตะวิเคราะห์
"ฉันคิดว่าคงห้ามไม่ให้ใครมาสารภาพกับเชอร์ได้อีกหรอก ในเมื่อเนื้อหอมทั้งอาทั้งหลานเลยนะ" เซจุวิจารณ์ต่อ
"พี่เซจุไปดื่มน้ำชาที่ห้องประธานนักเรียนฝ่ายประถมดีกว่านะฮะ"เคโตะชวน แล้วทั้งคู่ก็พากันไปหาหวานใจที่ตอนนี้เป็นรองประธานและเหรัญญิกของสภานักเรียนฝ่ายประถม
คาซึยะโทรมาถามข่าวคราวเพื่อนรักในตอนเย็นได้ความว่าสารภาพเรียบร้อยแล้วและอีกฝ่ายก็ตอบตกลงทำให้ต้องแสดงความยินดีกับโนโครุ
แต่ตัวเองนี่สิ เชียร์เนื้อหอมมากทั้งกับผู้หญิงและผู้ชายเลย แถมยังไม่เคยปฏิเสธคำเชิญของเหล่าคุณหนูสาวๆ นิสัยมนุษยสัมพันธ์ดีเกินเหตุแบบโนโครุเลย ทำให้รับมือยากกว่าเชอร์เสียอีก เพราะรายนั้นถ้าไม่ชอบก็จะไม่ยุ่งด้วย
แต่ขานี้สิ ชอบยั่วให้หึงเป็นที่สุด แถมถ้าสารภาพคงต้องโดนหัวเราะเยาะแน่นอน เพราะถ้าวันไหนไม่ทะเลาะกันก็ไม่ใช่พวกเขาแล้ว
"เรื่องท่านอาเป็นอย่างไรบ้างล่ะ" เชียร์ถามขณะเดินออกจากห้องน้ำในห้องพัก
"กำลังจะมารายงานเรื่องนี้ให้รับทราบอยู่พอดี ดูเหมือนจะลงเอยด้วยดีนะ" คาซึยะบอกแกมเหน็บ ก่อนตาโตกับชุดที่อีกฝ่ายใส่
ชุดกระโปรงสีหวานชมพูอ่อน แขนสั้นอวดต้นแขนเรียวขาว และแผ่นหลังนวลเนียน สวมทับด้วยเสื้อโค้ทสีขาว
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนชายผมสีดำยาว ดวงตาสีม่วงดูลึกลับจะก้าวเข้า
"มารับแล้วเหรอฮะ" เชียร์ทักแขกที่เข้ามา
"ผมฮายามิ คาซึยะ" เด็กหนุ่มแนะนำตัวเองก่อนส่งมือไปให้จับ
"ผมเซเลน ไนท์" อีกฝ่ายบอกพลางจับมือตามมารยาท ก่อนยื่นแขนให้เชียร์
"ไปนะคงกลับดึก นายไม่ต้องรอ"
เชียร์บอกก่อนควงแขนที่ยื่นมาออกจากห้องไป ทิ้งให้คาซึยะยืนอึ้งอยู่ ถึงจะเคยถูกยั่วหลายทีแต่เจ้าคู่กัดตัวดีไม่เคยลงทุนใส่ชุดราตรีสีหวานแบบนี้ ครั้งนี้มันรับไม่ได้จริงๆ
คาซึยะรีบกดโทรศัพท์สั่งบอดี้การ์ด ให้ติดตามรถของทั้งสองไป เพื่อให้จับตาดูความเคลื่อนไหวแทนเขา
เสียงโทรศัพท์รายงานมาเป็นระยะ
"ทั้งสองมาทานอาหารในภัตตาคารหรูริมทะเลครับ"
"ทั้งคู่ไปเต้นรำต่อครับ"
"ทั้งคู่เต้นรำไปสี่เพลงแล้วครับ"
"ทั้งคู่ไปดูการแสดงแบบผู้ใหญ่ต่อครับ"
ทุกเสียงรายงานแทบทำให้คาซึยะนั่งไม่ติด ถึงแม้จะบอกกับตัวเองว่าเชียร์แค่แกล้งเขาเล่น
"พวกเขาเข้าไปในร้านขายเครื่องเพชร อีกฝ่ายซื้อแหวนให้คุณเชียร์ด้วยครับ"
คาซึยะแทบควันออกหู กับเรื่องที่ได้ยิน แถมจินตนาการภาพตามไปด้วย ยิ่งกระตุ้นต่อมอารมณ์เป็นอย่างมาก เขาอยากออกรถตามคนทั้งคู่ไป แต่ศักดิ์ศรีก็ค้ำคอเด็กหนุ่มอยู่
เสียงฝีเท้าเดินกลับเข้ามาในห้องแฝดที่อยู่ติดกัน เสียงร่ำลาหวานดังมาเข้าหู
"คืนนี้สนุกมากเลย ขอบคุณนะ" เสียงหวานบอก
"หวังว่าผมคงได้มีโอกาสอีกนะครับ แล้วคราวหน้าผมขอคำตอบด้วยนะครับ" เสียงนุ้มหูหยอดคำหวานต่อ
"ราตรีสวัสดิ์ ฝันถึงผมบ้างนะครับ"
เสียงฝีเท้าเดินออกไป คาซึยะเปิดประตูห้องที่ติดกับอีกห้อง มองเข้าไปเห็นเชียร์กำลังดูแหวนในกล่องสวยที่ส่องประกายเล่นอยู่
"ถ้านายอยากได้ไอ้ของพรรณนั้น ก็บอกฉันสิ ฉันจะซื้อให้เท่าที่นายต้องการ"
เด็กหนุ่มบอกเสียงเข้ม อย่างสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุ
"นั่นมันก็แล้วแต่ค่าของคนให้ต่างหาก"
เชียร์บอกเสียงยั่วอารมณ์ อย่างรู้นิสัยอีกฝ่ายดี ก่อนหันหน้ามามองคู่กรณีเต็มตา
"ชอบหมอนั่นมากสินะ"
คาซึยะรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรตกหลุมอีกฝ่าย แต่ถึงแม้จะรู้แต่ก็ไม่อาจห้ามปากตัวเองได้ เขาอยากฟังให้แน่ใจกับปากของอีกฝ่ายว่าคิดอย่างไรกับไอ้หนุ่มเมื่อตอนเย็น ยิ่งได้เห็นแหวนแทนใจ ยิ่งทำให้เขาร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
อยากเข้าไปเขย่าร่างตรงหน้าอย่างโมโห รู้สึกโกรธอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ก็ชอบอยู่หรอกนะ แต่ไม่ใช่ชอบที่สุด ไม่งั้นคงให้คำตอบไปแล้ว"
เชียร์บอกเสียงเรียบ ก่อมมาดูท่าทีอีกฝ่าย เด็กหนุ่มรู้ว่าไม่ควรยั่วอีกฝ่ายมากเกินไป แค่หอมปากหอมคอก็พอแล้ว กับคนปากไม่ตรงกับใจเท่าไหร่
"แล้วคนไหนที่นายชอบที่สุดล่ะ"คาซึยะถามอย่างสะกดอารมณ์เต็มที่
"ถ้ามีแล้วฉันจะแนะนำให้นายรู้จักเป็นคนแรกแล้วกัน" เชียร์เริ่มยั่วต่ออย่างอารมณ์ดี
"นายชอบแบบไหนล่ะ ถ้าเจอฉันจะได้เก็บไว้ให้นาย" คาซึยะถาม อยากรู้เต็มที่ว่าอีกฝ่ายชอบแบบไหน
"อือม์ ก็พวกสาวสวย หนุ่มหน้าสวย นักร้องก็ไม่เลวนะหรือจะนักแสดงดี นายว่าอย่างไหนดีกว่ากัน ฉันจะได้เริ่มจีบถูก เพราะพรุ่งนี้ก็จะเข้าบริษัทนี่" เชียร์หันไปถามความเห็นอีกฝ่าย
"แล้วฉันคนนี้เป็นไง "
คาซึยะถามหลังความอดทนจบสิ้นลง ก่อนผลักร่างบางลงไปบนเตียงนุ่ม ประทับริมฝีปากร้อนกับริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่ายทันที
แขนสองข้างรัดร่างบางแน่น ใช้น้ำหนักตัวกดทับอีกฝ่ายไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน ริมฝีปากอุ่นร้อนรุกไล่เข้าไปในโพรงปากนุ่ม ชิมรสหวานอย่างลืมตัว จนแว่วเสียงครางปนสะอื้นออกมาจากร่างเบื้องใต้ หยาดน้ำรินจากดวงตาสีฟ้าคู่สวย เรียกสติเด็กหนุ่มกลับคืนมา
"ฉันขอโทษ"
คาซึยะกล่าวเสียงอ่อนโยน แต่ไม่ยอมปล่อยร่างข้างใต้ให้เป็นอิสระ
"ฉันไม่ยกโทษให้นาย จนกว่านายจะมีเหตุผลเพียงพอที่จะอธิบายการกระทำของนายให้ฉันพอใจ"
ดวงตาสีฟ้าคู่สวยจ้องมองเด็กหนุ่มเบื้องหน้าอย่างตัดพ้อและคาดคั้นคำตอบ
"ฉันรักนายนะสิเชียร์ ไม่ได้รักตั้งแต่แรกเห็นหรอก แต่เมื่อรู้ตัวอีกที นายก็เข้ามาครอบครองหัวใจฉันจนหมด เป็นเหตุผลที่เพียงพอไหม"
เด็กหนุ่มบอกเสียงหนักแน่น
"ที่นายโมโหนี่เป็นเพราะนายหึงฉัน ใช่มั้ย"
เชียร์ยังตามจี้ใจดำต่อ รอยยิ้มอ่อนหวานปรากฏที่มุมปากหอมหวาน
"ใช่ฉันหึงนายแทบบ้า พอใจรึยัง" คาซึยะสารภาพอย่างหมดเปลือก
"อือม์ ก็พอรับฟังได้ ว่าแต่เมื่อไหร่ นายจะเลิกนอนทับฉันซะที มันหนักนะ"
เชียร์บอกอย่างโอดครวญต่อ แต่ไม่จริงจังนัก
"ถ้านายจูบฉันหวานๆ ฉันจะลุกไปก็ได้" คาซึยะต่อรอง
มือเรียวเอื้อมไปหลังท้ายทอยร่างสูง ก่อนโน้มลงมาใกล้ใบหน้าตน ก่อนที่ริมฝีปากทั้งคู่จะแลกเปลี่ยนรสหวานกันอีกพักใหญ่ ก่อนแยกออกจากกันอย่างเหนื่อยหอบทั้งคู่
"ราตรีสวัสดิ์ เชียร์"
คาซึยะพูดพลางจุมพิตแผ่วเบาที่เปลือกตาทั้งคู่ ก่อนถอนออกอย่างเสียดาย
"ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีล่ะ"
เสียงหวานตอบมา พร้อมใบหน้าที่ชวนให้ฝันถึงทั้งคืน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น