ความรักของยัยดื้อกับนายวัยร้าย

.แนะนำตัวละคร

พิชญ์ (  กิตติพิชญ์    ตระกูลพงศ์ภรณ์)

อายุ  17  ปี

นิสัย  :  เอาแต่ใจ  โมโหร้าย และนิสัยเสียอื่นๆ

นันท์  (นิชนันท์   นุตประวีณ์)

อายุ  15 ปี

นิสัย : เอาแต่ใจ ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ



 

บทนำ

            วันเปิดเทอมวันแรกมันช่างเป็นวันที่สดใสเหลือเกินสำหรับนักเรียนที่เพิ่งเข้ามัธยมศึกษาปีที่ 4 มันช่างดูแปลกตาแปลกใจสำหรับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั้งฉัน   ฉันยืนมองป้ายโรงเรียนหน้าโรงเรียนพิพิชธานีด้วยความภาคภูมิใจที่สามารถเข้ามาเรียนที่นี้ได้หลังจากปากเปียกปากแฉะอ้างโน่นนี่สาระพัดกว่าจะได้มาเรียนจนแม่ใจอ่อนให้มาเรียน เพราะว่าค่าเทอมแพงมากแต่มันไม่เป็นปัญหาหรอกเรื่องเงินแต่แม่ฉันสิกลัวว่าฉันไม่ได้อยู่ในสายตาแกเพราะแม่เป็นครูโรงเรียนนวรัตน์กานต์เลยอยากให้ไปอยู่ในสายตาเรื่องไรล่ะจะไปเลยอ้างว่าเดี่ยวเขาจะว่าใช้เส้นโน่นนี่อีกไม่อยากมีปัญหาตามทีหลังแม่แกเลยยอมๆ จากนี้ชีวิตมอปลายของฉันจะเป็นไงน๊า..........

            เฮ้!!!!!   “ยัยนันท์มายืนเมออะไรตรงนี้เรียกตั้งนานไม่ได้ยิน” น้ำผิ้ง เพื่อนรักฉันเองแหล่ะ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลไปไหนไปด้วยกันตลอดขนาดฉันมาเรียนนี่คุณเธอสามารถตามฉันมาอีก เหตุผลฉันขาดเธอไม่ได้ เน่าสุดๆๆ

            “นี่นันท์”  น้ำผิ้ง

            ฮือ!! O_o “อะไรหรอ” ฉัน

            “ไปกันเถอะ” จับมือฉันแล้วเราก็สองคนก็เดินเข้าไปข้างในโรงเรียน

            หลังจากที่อบรบปฐมนิเทศนักเรียนใหม่เกือบเป็นลมอยู่ในหอประชุมฉันกับยัยน้ำผิ้งก็เดินออกมาเพื่อไปเข้าห้องเรียน หลังจากจบคาบเรียนอาจารย์ภาษาไทยคาบแรกที่แสนจะทรมาน ก็มีช่วงพักว่างแต่ล่ะคนก็โมกันเรื่องโน่นนี่  พวกผู้ชายก็พูดเองเล่นเกมส์โน่นนี่มากมาย  ส่วนฉันหรอนั่งหาวแล้วหาวอีกก็เมื่อคืนไม่ได้นอนนี่มั่วแต่ตื่นเต้นกับการเปิดเทอมเลยนอนไม่หลับพอมาเรียนก็สภาพอย่างที่เห็นแทบจะลืมตาไม่ได้

            “นี่นันท์ฉันว่าแกไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นเถอะจะได้ไม่ง่วงหลับน้ำลายหยืดเอาเป็นเอาตายตั้งแต่ชั่วโมงแรกไม่รู้ครูภาษาไทยจะโกรธแกหรือป่าวชั่วโมงก็หลับแล้ว” ยัยน้ำผิ้งตลไหล่ฉันเบาๆฉันเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนที่รักที่มาปลุกฉันจากการนอนกำลังง่วงอยู่เลย

ฮือ!! “ก็ดีเหมือนกันจะได้ตาสว่างหน่อยคาบหน้าคณิตศาสตร์วิชาที่ชอบด้วยไม่อยากหลับเดี๋ยวไม่ทันเพื่อน”

“ชิๆๆ ที่วิชาคณิตทำเป็นตั้งใจแต่ภาษาไทยล่ะแกเป็นคนไทยหรือป่าวนิ” ยัยน้ำพูดขึ้นแล้วทำหน้างอนนิดๆ

“ก็แต่ไหนแต่ไรแกก็รู้นิฉันไม่ชอบภาษาไทยดีน่ะที่มีแกไม่งั้นฉันแย่แน่และไม่เหมือแกนิเจ้าบทเจ้ากลอนเป็นซะทุกเรื่องยกเว้นวิชาเลข ฮ๋าๆๆ”

“แกเก่งจะตายแต่ไม่สนใจเอง  ขนาดโจทย์คณิตที่ยากๆแกยังทำได้เลย”  น้ำผิ้ง

“ก็มันท้าทายดีนี่ ”  ฉันตอบ

ยัยน้ำผึ้งเก่งภาษาไทยมากถึงกับว่าประกวดแต่งบทความ แต่งกลอนได้อันดับหนึ่งตลอดที่เคยเรียนด้วยกันมาร้องเพลงก็เพราะ ไม่เหมือนฉันต่างกันฟ้ากันเหว  ยัยนี่ออกจะสวยน่ารัก ตัวเล็กๆเหมือนตุ๊กตาผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมแบ๋วๆ สีน้ำตาลไหม้กับขนตาหนาแพงอนสวยงาม ผมสีน้ำตาลอ่อนธรรมชาติช่างลำเอียงจริงๆ ส่วนฉันน่ะหรอสูงยังกับผู้ชายแค่อายุ 15 ปี ก็สูง 170 กว่าแล้ว ผมก็ดกหนาดำ ผิวสีน้ำผึ้ง  ซึ่งรับมาจากพ่อของฉันที่สูงโปร่งสง่างามมากอย่างกับเจ้าชายในนิยายแหล่ะ คิดแล้วหดหู่ชิปทำไมไม่เกิดมาเป็นผู้ชายเนี่ย.....

หลังจากที่เดินกลับมาจากห้องน้ำยัยน้ำผึ้งก็สะกิดฉัน”นี่แกดูพี่ๆม.5 หล่อๆมากเลยอ่ะ  ดูนั่นสิพี่ดาร์กี้น่ารัก   อุ๋ยนั่นพี่ปั๊บอตีดรักแกนิอ่ะ....โคตรหล่อเลยสูงขาวปิดเทอมหล่อขึ้นเป็นกองเลย  แต่เหมือนขาดไปอีกคนน่ะพี่พิชญ์อ่ะทำไมไม่เห็นสงสัยอยู่ห้องชมรมรายนั้นเก็บตัวจะตายน่าเสียดายไม่ได้เห็นหน้าหล่อๆเลย”

ยัยผึ้งชี้ให้ดูกลุ่มรุ่นพี่ม.5 ที่เดินอยู่หน้าอาคารเรียน  คนที่ชื่อดาร์กี้ไรนี่  เหมือนผู้หญิงมากหน้าตาหน้ารัก  ผิวขาวสะอาดตา สูงประมาณ 180 กว่าน่าจะได้  และคนที่ชื่อปั๊บโคตรหล่อมาก(ประชด!!) ผิวขาวสะอาดตา  สูงโปร่งแบบฉบับนายแบบก็ว่าได้อีกช่างน่าอิจฉามากที่สุด ....และคนสุดท้ายที่ชื่อว่าพิชญ์อะไรนั้นอ่ะ ได้ยินว่าหล่อขั้นเทพแบบว่าโดมยังชิดซ้าย  หมาก ปริญยังชิดขวา ไม่รู้ตัวจริงจะหน้าตาเป็นไงและยังเป็นถึงลูกเจ้าของโรงเรียนอีก......

“เฮ้อแกน๊ายัยผึ้งไม่ว่าจะอยู่ไหนก็บ้าผู้ชายไม่เปลี่ยน”ฉันพูดพลางตบบ่ายัยผึ้งแล้วพากันเดินเข้าห้องเรียน

พอสังเกตดีๆนักเรียนโรงเรียนนี้มีแต่คนน่าตาดีทั้งนั้น  แต่งตัวสะอาดสะอ้านดูเป็นผู้ดีมากเลย  ไม่ทันระวังพวกเรานั้นเดินไปหยอกล้อกันไปมาฉันก็ไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้าจนเสล้ม....

            อุ๋ย!! “ขอโทษค่ะ” พอเงยหน้าขึ้นถึงกับอึง.....พะ...พี่...ปั๊บ

            “อ้าวน้องนันท์ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกันอีก...ไม่เจอกันนานสวยขึ้นน่ะเรา” พี่ปั๊บพูดพลางยื่นมือมาประคองฉันลุก

            “เจ็บไหมนิซนจริงๆน่ะเราเนี่ย” พี่ปั๊บ

            “อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ต้องขอโทษด้วยค่ะที่ไม่ทันระวัง ขอตัวก่อนค่ะ” ฉันเสร็จก็จับมือยัยผึ้งที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วรีบเดินออกมาทันที

            ทำไมต้องเจอพี่เขาในเวลานี้ด้วยฉันยังไม่พร้อมเลยที่จะพบหน้าเขา  ก็เพราะอะไรอีกล่ะเมื่อช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาฉันดันไปบอกเลิกพี่เขา  แต่พี่เขายังยิ้มรับและไม่ถามเหตุผลที่ฉันบอกเลิกเลยและยังพูดว่าเรายังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้และเขาก็ยังขอติดต่อฉันอีกแต่ฉันปฏิเสธบอกเขาว่าการที่เราไม่เจอและไม่ติดต่อกันเลยจะเป็นการดีที่สุดกับเราสองคน  พอมาตอนนี้ฉันกลับสู้หน้าพี่เขาไม่ได้  ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองกำลังผิดต่อเขา  ดังนั้นตอนนี้มีโอกาสยังไงก็อยู่โรงเรียนเดียวกันฉันจะต้องไปขอโทษพี่เขาให้ได้

.................................................................................................